|
Medebeslissingsrechtscheidingen
Een scheiding in de familie was een regelrechte schande toen ik kind was in de 50's en 60's.
Roken en lange broeken voor een vrouw al evenzeer.
Vrouwen waren vrijpostig indien ze zonder sjaaltje ( lees: hoofddoek) naar de mis gingen.
Maar scheiden is pas populair geworden zodra men via Amerika met deze consumptiehuwelijken of beter weggooihuwelijken vertrouwd was geraakt.
Men ging trouwen zonder mekaar serieus te leren kennen en achtte wederzijdse (seksuele) aantrekkingskracht voldoende om het een gans leven met elkaar uit te houden, 'in onderlinge liefde en respect'.
Of de partner hobby's had en familie waarmee men zich niet kon verzoenen, was van geen tel.
Interesse, werk en bekwaamheden evenmin.
En dan stelt men na hoogstens 10 jaar vast dat men niet past bij elkaar.
Dan zijn er de kinderen, meestal toch !
 Hierover zegt Peter Adriaenssens dat vechtscheidingen een vorm van kindermishandeling zijn.
Hij heeft gelijk, in die zin dat kinderen alles maar moeten ondergaan, vooral de ongemakken van de verloren stabiele situatie.
Indien men gehuwd is en alleen omwille van de kinderen samenblijft, zou je kunnen stellen dat het huwelijk dan een vorm van masochisme is.
Misschien zou medebeslissingsrechtscheiding een nieuwe trend mogen worden, naast een stabiel huwelijk uiteraard.
|
