Wat gebeurt er toch? Nachtmerrie. Een die echt gebeurt. Een die niet ophoudt bij het ontwaken. Integendeel. Mijn vechtlust is er niet meer. Geen moed meer. De berg wordt groter, onoverkomelijker.
Bodem.
Zij die me lief zijn verdwijnen uit mijn leven. Of beter ik verdween uit het hunne. Eruit gekiept.
In een periode van veel en pijnlijk verlies, verdriet, ontreddering, ontzetting en een immens gebrek aan steun, kwamen er wel pek en veren, verwijten, beschuldigingen, afwijzingen, ontkenningen, demonisering.
De lichtpuntjes gesaboteerd.
En mijn zijn besmeurd.
Het gaat niet meer goed met me. En ik weet niet of dat ook nog goed zal komen.
Het doet immens veel pijn om anders ingevuld te worden, zoveel pijn dat ik er niet heus meer ben.
Al die nieuwe regeltjes in de digitale wereld, ik vind het meer dan verwarrend. En soms ronduit angstaanjagend.
Vroeger telefoneerde je naar mensen. Soms waren ze niet thuis, je kon een boodschap inspreken. Andere keren waren ze wel thuis maar pastte het niet zo goed, dat zeiden ze dan en dat ging vaak gepaard met een uur of dag dat het beter pastte.
Een brief schrijven, je wacht op een antwoord, wist bij voorbaat dat het wat langer kon duren voor je een antwoordje kreeg. Zelden werd er niet geantwoord. En je had veel minder kans op onbeschoft of respectloos gedrag.
Maar nu... nu heb je de mogelijkheden om te mailen, te chatten, berichten in te spreken, je kan whatsapp gebruiken voor een bericht of te telefoneren of in te spreken. enz...
En je wil ook nog steeds op een respectvolle manier met mekaar omgaan.
En daar loopt het soms mis.
Want iedereen hanteert andere regeltjes.
Bij de ene mag je steeds berichten sturen en berichten inspreken. Bij de andere zijn sms-jes sturen indringender dan bvb berichtjes sturen via whatsapp of messenger. De berichten inspreken is voor de ene niet zo gewild, bij de andere juist wel.
Oké, je wil met de wensen van iedereen rekening houden... .
Ik ben al zover dat ik zowat bij iedereen eerst een sms stuur om te vragen of ik mag telefoneren, of het past.
En dan ga ik pas telefoneren als het past uiteraard.
Mails, ingesproken berichten, whatsapp berichten met of zonder foto's, dat alles lijkt geen probleem.
Bij sommigen echter is het ingesproken berichten beluisteren iets minder gemakkelijk, dan pas ik me aan en ga ik slechts schrijven.
Wanneer mensen op vakantie zijn, stuur ik zelfs geen sms-jes maar slechts whatsapp berichten (bij gebrek aan een mailadres).
Dan weet ik dat ze die berichten rustig kunnen laten staan tot ze tijd hebben, zin of terug uit vakantie zijn.
Ik zit al even in een donkere periode en moet me proberen beter af te schermen dan normaal. Giftige opmerkingen komen als brandend zuur binnen, kwetsende uitlatingen en het hele gamma van niet zulke aardige gedragingen of uitlatingen.
Ik trek me zo goed mogelijk op aan mooie, warme, aardige belevenissen, wil de moed niet nog eens verliezen....
Op één zo'n dag waar het licht fijn uren scheen, las ik enkele uren erna plots een bericht op whatsapp. En wat me nog meer een schok bezorgde omwille de aard van het bericht, ook nog eens dat die persoon het giftige bericht schreef op de whatsapp van een ander, namelijk van degene waarnaar ik een bericht stuurde. Ik weet zo goed als zeker dat dit heimelijk is gebeurd.
Dat er misbruik is gemaakt van het ook niet goed thuis zijn in de digitale wereld van de persoon waarnaar ik het bericht stuurde.
De persoon die het hatelijke bericht schreef, had voordien ook contact met me maar het werd op de duur een soort van machtsspelletje, telkens laten weten dat er geen tijd was, dat het druk druk druk was. Me aan het lijntje houden, vaak niet eens antwoorden of kleinerende reacties. En dan na maanden een vreemde opmerking. Omdat ik gestopt was met die persoon te contacteren???
Er was iets in de omgang geslopen, iets waardoor ik mijn vertrouwen en zelfwaardegevoel nog meerverloor en angstig werd.
Ik heb na nog een gemene uitval de kanalen afgesloten en het contact gestopt.
En dan sluipt de adder via een de whatsapp van een ander mijn leven weer binnen om me opnieuw een dolk in het hart te steken... .
Ik probeer het los te laten, het blijft me echter achtervolgen. Pijnlijk ook hoe ik dat fijne gevoel verloor dat ik die dag had na zo'n warme, leuke uren.
Het doet me huiveren hoe venijnig die woorden waren. Het voelt als een teek die op je zit en niet wil loskomen.
Ik wil het niet meer, ik wil niet meer telkens het mooie verliezen door wreedheid in welke vorm dan ook van wellicht gefrustreerde mensen, van mensen die het licht in mijn ogen niet gunnen.
De drang is er om me als vanouds voor mensen af te sluiten, ze niet meer dichtbij te laten komen.
Ik voel me al dagen ellendig. De sessie hielp niet heus, integendeel. Het voelt alsof ik niet meer gehoord word, niet meer begrepen. Dat mijn praten de hulpverlener slechts in slaap wiegt. Geen reacties, tenzij reacties die nergens op slaan en die me nog meer het gevoel geven dat er geen sprake meer is van empathie, van echt gehoord worden. Opnieuw dat gevoel dat ik er niet meer heen wil. Dat ik niet langer ernstig genomen word, dat gevoel heb ik toch en het maakt dat ik me nog meer alleen en steeds ellendiger voel.
Mijn vermoeden dat een van de medicamenten tegen de reumatische aandoeningen de depressie nog verergert lijkt bevestigd nu ik opnieuw moest verhogen nadat tijdelijk de dosis verlaagd werd.
Omdat het niet ernstig genomen wordt, zo voelt het voor mij toch, komt er ook geen hulp van geen van de beide artsen. Mijn vechtlust lijkt afgenomen of verdwenen. Alles lijkt zo zinloos en ik voel me doodmoe. Weet niet meer wat te doen of laten.
Want ik bleef wel allerlei proberen... maar toch is er niets dat een tikje soelaas brengt... . Ooit zei iemand me 'ja, ga maar op je eilandje zitten'... terwijl ik dat niet heus deed... . Ik heb integendeel het gevoel dat 'zij' me op dat eiland dwongen, ik besta niet meer voor ze.
En degene waar ik dat wel bij had, altijd... zijn dood.
Ik wou dat ik in hun plaats had mogen gaan.
Zulke zaken mag ik niet zeggen, dat weet ik, maar het is wel zo.
Ze namen de verkeerden uit het leven. Mijn leven doet me pijn... door zoveel gebeurtenissen, telkens een deel van mezelf verwoest. En het voelt of ik het niet langer geheeld krijg, verzacht.
Die ene mens die me steeds vraagt hoe het met me gaat en niet slechts dat ene antwoord verwacht. Het voelt zo goed dat je nog mag zeggen dat het minder gaat.. !!! Het voelt zo goed dat er dan geluisterd wordt en meegevoeld. Alleen daarvan krijg je weer wat moed en voel je je gesteund.
Het voelt zo anders dan de botte negaties of de onverschilligheid zelfs al zien ze je sukkelen. Sommigen doen er nog een schep bovenop.
Dat wil ik nu bij me houden, het is zo lang geleden dat ik dat nog mocht voelen.
Het andere was hoe ik in de telefoonwinkel spontaan geholpen werd door een winkelbediende. Wat deed het deugd dat ik daardoor ook die promotie niet hoefde te missen.
In een wereld van 'trek je plan' als je niet vlug genoeg bent en/of door medicatie en/of ziekte niet altijd in staat bent die overvloed van technische toestanden het hoofd te bieden, is dit gewoon een geschenk, iemand die je spontaan hulp aanbiedt en geen moment laat voelen dat je maar een sukkel bent, geen seconde ook maar een schijn van ongeduld laat blijken.
Zulke mensen moesten in de bloemetjes gezet worden in plaats van die met het hoogste omzetcijfer.
Als je niet perfect (meer) kan meedraaien met de snelheid en de groeiende complexiteit in deze maatschappij, word je net niet 'uitgespuugd' of ga je naar huis met een hoop problemen, financiële aderlatingen, emotionele klappen, meer klachten van je ziekte, angsten en verhoogde depressies.
Ik voel zelf hoe ik niet eens meer op boodschappentocht durf als ik me niet goed voel. De kwetsbaarheid op alle vlakken waar je niet meer goed genoeg functioneert, maakt dat je nog meer gehavend uit de strijd komt en dàt heb je nu net NIET nodig.
Het helpt je geen zier om die goede raad te volgen om meer naar buiten te gaan, je niet af te sluiten, mensen te ontmoeten enz... als de mensen die je ontmoet maken dàt je met de dood in je hart en gedachten weer thuiskomt of dat je zoveel energie moest steken om jezelf ertegen te beschermen of het je 'niet aan te trekken' dat je als uit een oorlog gevlucht, weer thuis komt en er nog erger aan toe was dan toen je vertrok.
Vandaag heb ik wel al enkele trucs kunnen toepassen. Zoals iedereen groeten in het groepje en jezelf al voorbereiden dat een van ze je straal zal negeren. Zo gebeurde het ook maar door mezelf erop voor te bereiden was het niets... . Ik was zelfs fier op mezelf.
Een ander iemand die een bijzondere nare reactie gaf, toen ik te laat merkte dat ze achter me was en me daarvoor verontschuldigde, wat een nieuwe nare reactie gaf, die ga ik niet gauw meer de kans geven zich zo naargeestig te gedragen naar mij toe.
Want tjonge ik was nogal angstig alleen om weer zoiets op mijn dak te krijgen.
Soms denk ik dat bepaalde mensen zo gefrustreerd zijn voor wie weet wat allemaal, of zichzelf zo slecht in hun vel voelen, of gewoon mensenhaters zijn?, geen idee... het lijkt alsof ze een soort sadistische trekjes op je afvuren, gif gooien... zo angstaanjagend.
Een andere keer kon ik zoiets gelukkig wel afweren, door het over me heen te laten lopen.
Ik stapte uit de auto, niet alleen erg moeizaam maar ook met veel pijn door de ziekte. Ze zag het maar stak geen hand uit. Ik vond het ergens wel naar maar negeerde het, gedachten op stop en gewoon mezelf eruit hijsen en in bochten wringen. Ik gaf er niet om dat ze flink doorstapte vervolgens en naast de andere ging lopen.
Maar toen ze me 'beval' om alvast vooruit te stappen om mijn bon te halen, begon ik het gor te vinden... . Want pfff, eer ik hen was genaderd... . Ze herhaalde het tot 3 maal toe en niet al te vriendelijk. Ik ben vooruit gegaan jaja maar in een tempo dat haalbaar was voor me. Eenmaal binnen klonk er alweer een bevel maar de mensen aan de kassa waren zo aardig tegen me dat het me al niet meer uitmaakte.
Het maakte wel dat het uitje niet zo echt fijn was door die kilheid en hardheid. Maar ik liet wat wel fijn was daardoor niet verpesten.
Ze zoekt het zelf maar uit... al zal ik nooit begrijpen waarom mensen liever energie steken in anderen kwetsen dan in aardig proberen zijn.
Zucht... . Vandaag waren er toch die twee lichtjes op het einde van de namiddag en die hou ik nu in mijn gedachten. Basta
De vechtlust is verdwenen. En de woorden om me uit te drukken laten zich maar moeilijk vormen. Ook dat verloor ik. En de zin in dingen. Wat ik leuk vond, is dat nu niet meer. Het vreugde putten uit lieve kleine gebeurtenissen, het lijkt wel nooit bestaan.
Alles is me om het even.
En wanneer er toch op een keer iets me aanspreekt, ik toch een plan heb, wordt dat vaak gesaboteerd door een vlaag van die loodzware vermoeidheid.
Er is ook pijn en bij tijden misselijkheid.
En het gevoel van 'alleenheid' is net als allerlei andere gevoelens in de mist verdwenen. Een levende dode, een onverschilligheid die geen pijn doet.
Soms duikt er pijn op. En verdriet. Dan zou ik gesteld dat ik erin zou slagen dat te doen willen huilen. Maar dat huilen zit heel erg geblokkeerd.
Het enige wat ik anders aanpak is dat gevoel van pijn en verdriet er laten zijn en er niet van wegvluchten, ik vermoed immers dat ik daardoor nog verder van mezelf afdrijf.
Het loopt door elkaar. In mijn hoofd. En in mijn lijf.
De spierpijnen leken zowat verdwenen tot gisteren. Alsof het helemaal terug begint.
Nochtans ben ik al een tijdje bezig met deze hoeveelheid medicatie.
Misschien is het te wijten aan de verkoudheid?
De depressie werd ook 'lastiger'te hanteren. Door de afbouw van de hoeveelheid cortisone....
En hoe zit het met dat vermoeden van RA? Ik wil geen medicatie daarvoor nemen als het niet nodig is. Al die medicamenten werken op mekaar in en op mijn wezenlijkheid. Ik ben sinds die ziekte en de toevloed medicatie daarvoor een onbekende geworden voor mezelf. De extreme vermoeidheid maakt het er niet eenvoudiger op.
Meer en meer zie ik mezelf als een robot, een wezenloos ding.
Wat me vorige keer trof in een bepaalde situatie, waardoor ik me tijdens en na afloop niet oké voelde, onzeker, en ellendig, bang. Keken ze op me neer? Vonden ze me te 'sjofel' gekleed? Deed ik het wel goed? Kortom, om me er de volgende keer tegen te wapenen, bereidde ik me erop voor... . Niet onzeker zijn, er is hulp gevraagd en jij biedt ze... in zover dat je dat kan. En wat jouw kleding betreft? Je trekt gewoon aan waar je jezelf goed invoelt, en dat is losse kleding, door de ziekte of medicatie of allebei voel je je ongemakkelijk in te passende kleding, wimpers kleuren kan je niet meer, je loopt al zo lang zonder rond om problemen te vermijden, ontstaan door de ziekte, dus wat moet je er om geven wat anderen daarvan vinden? Sluit je af voor indrukken buiten de cocon waarin je hulp biedt, zo goed als dat kan, want dat ging bijzonder moeilijk... . Het maakte je bij tijden erg onzeker, het saboteerde niet alleen de concentratie van degene die je hielp maar ook jouw rust en concentratie. Het putte je uit. Toch heb je dapper doorgezet... terwijl je het liefst dat probleem had aangepakt. Net omdat je dat niet kon, verhoogde het de stress en de vermoeidheid.
Nadat het daar was afgelopen, werd er opnieuw beroep op me gedaan en wel op die manier die het me nog moeilijk maakte. Ik vroeg me af waarom degene die dat wist daar geen rekening mee had gehouden? Ook dat probeerde ik te laten passeren en hield de energie bij het goed tot een einde brengen van deze opdracht.
Erg moeilijk... vooral in het begin... want er werd gelukkig figuurlijk'over me gereden' door een van ze... . Door duidelijke afspraken te maken en waarbij ik erop drukte dat ze zich er ook best aan hielden, liep het daarna vlot.
Opgelucht maar ook erg moe, kom je bij je bestemming... waarbij je nogmaals probeert ook de afspraken daar gemaakt na te komen.
Lachend, opgewekt... vrolijk bijna, ook die je begeleidde.
Dan verzeil je in die sfeer van ongeduld en gesnauw, de moeheid drukt je opnieuw naar beneden. Het is niet eens naar jou toe gericht... of toch?
Je probeert te helpen, wat over te nemen... en dat lukt, de gemoederen zijn opnieuw bedaard. Je weet dat 'kalmte' zal je redden, geen loos gezegde is, kalm blijven is altijd beter dan boosheid, ongeduld, verwijten... die het probleem laten escaleren. Maar die raad wordt steevast weggewuifd.
Even later is het hek opnieuw van de dam... en opnieuw tracht je de gemoederen te bedaren... . Het is minder uitputtend om het 'anders' te doen... maar dat moeten de betrokkenen wellicht zelf eerst willen erkennen, ervaren... .
Nog hulp gevraagd en daar zet je net zo je schouders onder... het is zelfs fijn, en opnieuw is de stemming ontspannen en fijn... . Bepaalde zaken moeten er gevraagd worden... en opnieuw word je blootgesteld aan ongeduld en boosheid... .
Dan kom je aan de grens en vriendelijk wijs je erop dat je toch dat deed wat er gevraagd werd?...
Je helpt graag maar soms pas je ervoor om ook nog eens te moeten vechten tegen al die adders onder het gras die je onverwacht bijten. Soms ben je het meer dan beu.
Alleen in die ene gedachte... dat het een oorzaak heeft en er niemand geholpen is met een verkeerde aanpak van dat probleem maakt dat je niet afhaakt.
Toen je uiteindelijk huiswaarts keerde, deed het wel pijn om te horen hoe de toren van vertrouwen en rust, van blijheid terug omgegooid werd door dat vreselijke ongeduld.
Ik hoop zo... voor ze allemaal dat het tij positief zal keren... er komt dan zoveel energie vrij en ruimte voor geluk, tevredenheid, vreugde.
Ik zit nog lang vol van bezorgdheid, gepieker, verdriet, chaos daardoor in hoofd en lijf... de onmacht dat ik niet méér kan doen... maakt me soms ziek, diep ongelukkig... maar ik hou me voor dàt het daarom belangrijk is dat ik mijn hoofd letterlijk én figuurlijk koel houd.
Het lijkt er bij tijden op dat ik mezelf train in 'onverschilligheid' wat mezelf betreft dan wel. Wat ik oppik van mijn omgeving blijft me vaak heel erg treffen.
Zorgen voor mezelf, op mijn grenzen letten? Daarbij moet ik afwegen wat me het meeste pijn bezorgd... de extreme vermoeidheid als ik ze negeer, een malaise alsof ik een beginnende griep heb, pijn in armen, benen, nek, hoofdpijn of... de pijn die onbegrip veroorzaakt, onverschilligheid van betrokkenen, negatie van mij en lichamelijke klachten... gesnauw, ongeduld.
Als ik kies om de laatste categorie 'pijn' te vermijden, kies ik om over mijn grenzen te gaan... en naderhand meer fysieke pijn en problemen te riskeren.
Als ik kies om de grens wel te trekken, word ik net zo ziek en riskeer ik problemen met fysieke klachten er bovenop.
Ik koos dit keer voor de grens niet te respecteren, en mezelf te trainen in onverschilligheid om wat me na afloop neerhaalt.
De gedachten te stoppen, ook die van wat ik opmerk om me heen, het is moeilijk te omschrijven.
Het maakt me soms meer dan bang om te zien hoeveel zaken er mislopen in dit leven... niet alleen in mijn omgeving maar ook in de wijde omgeving, de maatschappij, de wereld.
Het besef hoe klein de inbreng kan zijn om te verhelpen... hoe voorzichtig je daarbij te werk moet gaan om niet nog meer brokken te veroorzaken..., om het bestaande probleem niet te vergroten. Alsof er overal mijnen liggen... . Uitkijken bij alles wat je doet, zegt en daarbij toch jezelf niet verliest en het doel niet uit het oog verliest... .
Het lijkt er nu vaak op dat ik nog meer voel, zie, aanvoel, opneem dan voor de ziekte... en dat ik er minder weerstand tegen heb, dus zoek ik hoe de schade voor mezelf te beperken om er zo toch te kunnen blijven zijn, in de mate van het ... mogelijke.
Zoveel is veranderd
