Wat voelt het fijn... om terug dat lichtere in me te voelen in plaats van een gevoel alsof ik in een bak beton gevangen zat. Erg akelig was het, angstaanjagend.
Een samenspel van wat me onderuit had gehaald, met net dan weken geen therapie, en de lichtpuntjes op reis?
Ik wil er mijn hoofd niet op breken, wil het lichtere behouden. Opnieuw dat sprankeltje moed dat ik voel niet verliezen.
Er is de psychische kwetsbaarheid maar dit keer kon ik me goed genoeg afschermen. Misschien omdat ik me de kwetsende handelingen herinnerde van de vorige keer?
Ik wachtte en wachtte... kon niet beginnen met het creatieve proces. Het begon ook anderen op te vallen. Maar ik zei niets. Tot iemand me aanraadde alvast te vragen hoe ik het proces kon voorbereiden en dat ik dat best even kon vragen aan degene die het evenement begeleidde.
Dat deed ik, maar kreeg als antwoord dat hij zo dadelijk bij mij zou komen. Dat deed hij niet. Nog wachtte ik en vroeg ondertussen aan de anderen om raad.
Degene die hij zo lang geholpen had, kwam na mij binnen. Uiteindelijk kwam hij met zijn raad en alle resten werden ongevraagd in mijn emmertje gegooid... waardoor ik de door mij uitgekozen ingrediënten kon zien te niet gedaan worden.
Hij maakte het niet meer tot mijn proces maar verknoeide het. En verder werd me niet toegelaten zoals gebruikelijk was, nog een tweede exemplaar te maken.
Het was pijnlijk maar ik sloot me er voor af en toen hij het probeerde over te nemen, liet ik dat niet meer toe. Ik heb er verder voor gezorgd dat ik genoeg informatie had zodat ik het thuis zelf kan proberen en ik het wel van begin tot einde kan afwerken.
Ik heb gezien en gevoeld wat er speelde, en net zoals jaren geleden... .
Het is iets waar ik het erg moeilijk mee had en bij tijden nog heb, maar ik kan het nu beter laten bij die zich hieraan bezondigd, ik ben er alvast nu wel in geslaagd niet meer toe te laten dat het mezelf in die mate verwondt dat ik er dagen ellendig door voel.
Ergens voelde ik een soort medelijden, had ik met hem te doen, net omdat ik een ander soort kwetsbaarheid bij hem voelde. Nood aan bevestiging ook.
Zeker weet ik het niet, maar ik denk wel dat ik een volgende keer opnieuw deelneem. Het is een oefening voor me bovendien om aan kwetsende zaken het hoofd te bieden.
Het herinnert me ook aan een soortgelijk geval vorig jaar bij een andere lesgever. Daar was het zo erg en was het contrast zo groot dat ik er niet meer verder mee kon. Het was in die mate pijnlijk dat ik het slachtveld, zo ervaarde ik het, verliet en bij de gedachte om er nog ooit in de buurt te komen ga huiveren.
Zoveel is veranderd
