Toen de uitslag van de bloedanalyse meegedeeld werd door de specialiste, was ik niet verbaasd dat de 'CPR' een hoger cijfertje gaf. Twee maanden geleden ongeveer waren er die spierpijnen, symmetrisch en net als een jaar geleden verergerden ze in die mate dat zitten, rechtstaan, trappen op- en afgaan... een pijnlijke bedoening werd. Ook de bovenarmen, schouder en nek zorgden voor de nodige pijnlijke hindernissen.
Ik heb het mijn huisarts tijdens de twee laatste bezoeken gemeld maar ik vrees dat ik niet genoeg kracht in mijn melding steek en wanneer er geen reactie kom, ik wegzak in een gevoel van zinloosheid... .
Ik was opgelucht dat het uit de bloedanalyse duidelijk werd dat ik niet gedroomd had... (pfff).
En het kan opgelost worden door het afbouwen van de cortisonen te vertragen, maar eerst nog een maand terug iets hogere dosis... . Dat vond ik ook best, omdat ik bang was geweest dat de dosis niet 'iets' zou verhoogd worden maar 'veel'.
Wat me wel heel erg verrastte was dat de specialist plots vreoeg of ze mijn polsen mocht bekijken. Die smalle polsen van me, in mijn ogen nog altijd even smal... bleken gezwollen.Ik heb er zelf niets van opgemerkt... . Er werd een echografie gemaakt. Op diverse plekjes werden me ontstekingetjes getoond. Ik herinner me niet veel meer over wat er toen gezegd werd, of wat ik zei... . Het schoot wel door mijn hoofd dat het een ziekte was die niet echt hersteld kan worden, wel gestopt... (hoopte ik).
Verder herinner ik me alleen dat ik reageerde alsof het niet echt iets te betekenen had.
Er werd nieuwe medicatie voorgeschreven die ik naast de cortisonen moest nemen. En blijkbaar vraagt dit wél aandacht van me, het is belangrijk dat je ze neemt zoals voorgeschreven, wat met andere medicatie uiteraard ook zo is... maar die neem je dagelijks.Het nieuwe medicament vraagt wat mijn hersenen betreft wel meer inzet... vooral alertheid, aandacht... niet van dag vergissen, zeker niet meer dan 1 dag nemen... enz... .
Ik nam het allemaal goed op, licht zeg maar. Tot ik thuiskwam en helemaal de dag erna.
Om mezelf gerust te stellen, zocht ik allerlei op. Het bleef moeilijk, net omdat ik niet precies meer weet wat er gezegd werd. Uiteindelijk heb ik een vroegere afspraak gevraagd bij mijn huisarts, de nood om meer informatie en wat me mogelijk te wachten staat zodat ik voorbereid ben. En in mijn geval is het niet 'wat niet weet, wat niet deert', integendeel.
Door het onderzoek is me wel duidelijk geworden dat de steken in polsen en handpalm daar vandaan komt en niet zoals ik dacht van mijn manier van werken .
We blijven lachten, al is het met wat zelfspot, afgewisseld met gelatenheid.
Zoveel is veranderd
.
