Voelde er iets als 'bedreigend' waardoor je overstuur geraakte? Je kan je amper herinneren wat er precies de oorzaak van is. En je herinnert je wel dat je op iemand reageerde die een grapje maakte over wat je zei. Het kwetste je.
Vaak heb ik het gevoel dat een deel van mezelf een soort van eigen leven leidt. Niet helemaal, gelukkig maar, het is zo al eng genoeg. Alsof ik in een soort van droom leef.
Het is, zo merkte ik ondertussen, erger na een deel van de dag waarin er nogal wat indrukken waren. Zoals een tochtje naar het ziekenhuis voor een bloedafname, of een bezoek aan de huisarts, reumatoloog, gemeentehuis... . Ook al probeer ik ondertussen allerlei om die indrukken tot een minimum te beperken, de stress te verminderen. Zoals 'op tijd' vertrekken zodat ik in alle rust naar het doel kan wandelen. En op tijd me kan aanmelden, aankom enz... .
Maar dan krijg je op je pad een toerist die de weg vraagt en die je uiteraard helpt, een oudere vrouw die niet ver kan stappen en door omleidingen geen bushalte dichtbij vindt, je wijst haar op een route waar ze gebruik van kan maken, of een echtpaar dat één van de twee ingangen verspert door op de drempel te zitten met hun hondje. En wanneer je de andere ingang neemt, dat hondje je in die mate doet schrikken met hard gekef dat je bijna een sprong maakt.
Dan komt er in de wachtkamer nog een situatie voor waarbij je hulp gevraagd wordt. En nog andere indrukken krijg je er gratis bij. Je neemt veel op... willens of niet.
Kortom, een aaneenschakeling van situaties die op zich onschuldig zijn, vind ik toch, maar waar je blijkbaar toch door beïnvloed werd zonder dat je dat besefte.
En dan krijg je nog zaken te verwerken wanneer je uiteindelijk bij de arts belandt... en wat je ergens raakt... en plots gebeurt er iets... na iets wat hij zei. De molen draait plots te snel... en het voelt of je verstand het deels laat afweten, niets meer opneemt of teveel tegelijk, waardoor je niet helder meer kan nadenken. De manier waarop er gereageerd wordt, de woorden die je oren bereiken...
Wat er verder gebeurt, je voelt je nu pas goed bedreigd, maakt alles erger. Woorden die als dolken in je lijf geplant worden, alsof je op een gemene manier 'gestraft' wordt. Het hek is nu helemaal van de dam.
... en nog meer woorden schieten als vlammenwerpers jouw richting uit.
Je geeft op en al wat volgt slaat de boel in je verder in gruis.
Bij de meeste situaties weet je niet eens meer achteraf wàt nu precies de hele ellende in gang zette... . En ook niet wàt je precies zei, deed.
De laatste situatie bracht heel veel tranen naar boven. Dan nog een opmerking die je als kleinerend ervaart. Temeer daar huilen eerder uitzondering dan regel is bij je, omdat de boel meestal geblokkeerd zit.
Je werd angstig voor zulke voorvallen waardoor je liever wil wegblijven van alles en iedereen, of er het zwijgen toe doen, en alleen algemeenheden wil spreken, om jezelf te beschermen en om de controle te kunnen houden.
Hoe de arts reageerde, je weet dat het daardoor nog erger werd. En het besef is er dat het ook zo zal blijven. Dat merkte je door de situatie met de andere mensen, hoe hij erop reageerde.
Je voelt veel, je ziet veel, en je moet beseffen dat niet iedereen dat doet, niet omdat ze niet willen, maar omdat ze het niet kunnen.
Je neemt je voor volgende keer alles te noteren wat je moet vragen en je dat afleest en niet meer wil reageren op onderbrekingen (die je ook overstuur maken omdat je weet dat je dan helemaal niet meer weet wat je zei of wilde aantonen). Dan heb je hopelijk genoeg aan wat je op je papier schreef. In ieder geval zal je het laten gaan, en alles aannemen.
Je voelt de arts aan als zelf niet kalm, je voelt de druk, de stress onder de bijna opgelegde kalmte. En de tijdsdruk. Je voelt de hele tijd de klok boven je hangen, dreigend... .
De geneesheer-specialist daarentegen is duidelijk één en al haast, een piloot in een race. Bij haar verdwaal je in de veelheid in een snelheid die je niet kan volgen. En die je bang maakt om ook maar iets te vragen.
Je kan snelheid bij niemand nog volgen... ook niet bij je eigen familie. Natuurlijk kan je vragen om het rustiger te herhalen maar niet iedereen neemt dat aan. En aan verwijten heb je niets, behalve nog meer verwarring in je hoofd.
Voordien kon je het overzicht behouden, voordien, daarmee bedoel je voor je die hele zooi moest innemen.... maar nu faalt dat systeem, en niet eens weinig.
Het is een wonder dat je af en toe in staat bent om de boel min of meer helder neer te pennen.
Er ontglipt je zoveel, er treft je net zoveel maar zonder je je er genoeg van kan afschermen. Behalve als er al ettelijke grenzen zijn overschreden, dan ben je niet eens meer in staat te horen dat je omgeving wat van je vraagt, tot iemand je er diets op maakt.
Diepe zucht. Ik hoop dat ik me aan de tactiek kan houden die ik mezelf opleg om bij ongeduld van snelheid van de ander toch het hoofd koel te houden, en te vragen om het te herhalen, rustig te blijven. Om een pauze te verzoeken... .
Het is erg moeilijk om dat te doen, en toch is het de enige mogelijkheid buiten dan dat ik alles over me heen zou laten gaan, waardoor ik ook zonder info buiten ga, wat een bezoek aan arts of specialist voor een groot deel als verloren tijd en nutteloos kan gezien worden voor me.
Bovendien ga ik bijzonder ellendig voelend opnieuw huiswaarts. De lust tot leven krijgt telkens een gevoelig knauw.
Het besef me niet meer te kunnen duiden, en dat door de gejaagdheid van de anderen ik er nog minder in kan slagen, het maakte dat ik voor het eerst sinds een jaar of langer ook voor het slapen gaan opnieuw begon te huilen. Wanhoop.
Het geeft een akelig alleen voelen. Door de onzekerheid die ontstaat door die nevenwerkingen ofwel van de ziekte ofwel door de medicatie, durf ik er vaak niet eens meer aan te beginnen, aan een poging om me te duiden.
Het kost me ook een enorme inspanning om te organiseren, niets te vergeten, medicatie op tijd te bestellen, nemen, veranderen... enz... . Maar ik doe het wel.
En desondanks, voel ik me vaak angstig, breek ik mezelf af, voel ik me schuldig, en neem ik de oordelen van anderen over.
Het is een warboel. En ik ben moe op verschillende vlakken.
Zoveel is veranderd
