Ik heb het leven wel bij me... zoals een kind een ballon bij zich heeft. De ballon, wapperend aan een touwtje, licht, ultra licht, het kind volgend.... De ballon wiegt, zwaait, naargelang de wind, wild van links naar rechts.... van boven naar onder... botsend, nooit pijnlijk maar altijd met het risico dat er een plof volgt als er iets scherps geraakt wordt.
Ja.... zo ongeveer gaat het... . Door de medicatie? Door de ziekte? Door de vermoeidheid die voortkomt van de ziekte?
Ik herken mezelf niet meer hoor. En ik doe ook geen moeite meer, verspilde energie.
En waarop ik reageer en hoe? Het blijft telkens een verrassing. Ik kom altijd weer onverwachte belemmeringen tegen... of energieke of verrassende uitspraken, reacties.
Ik kan geen artikelen meer zoeken in rekken zonder draaierig te worden. Mijn ogen lijken niet meer te volgen zoals het hoort. Soms voelt het of ze draaien alle richtingen uit. Wat wellicht slechts een gevoel is.
Ik loop over een markt en koop er kaas en groenten, fruit... en op de terugweg wil ik terugkeren omdat ik meen dat ik nog geen kaas kocht. Ik moet heel diep en lang nadenken om me te realiseren dat ik die wel kocht. Het lijkt zo ver weg, zo onwerkelijk, alsof iemand anders die kaas kocht lang, lang geleden.
Een winkel waar artikelen dicht bij elkaar geschikt staan, smalle gangen, chaotische opstellingen... het doet iets met me, in een oogwenk voel ik me uitgeput. Ik lever nogal wat inspanningen om toch het gezochte artikel te vinden. Ik probeer 'kalm' te blijven, en 'langzaam' de gangen af te gaan... mijn blik héél langzaam langs al die artikelen te laten dwalen... tevergeefs.
Ik bots tegen mensen op, ik zwaai licht alsof ik wat alcoholisch dronk, niet dus.
Als ik hulp vraag, komt het er niet uit zoals ik het wil... mijn hersenpan werkt nog maar op halve kracht.En ja, als ik hulp vraag, zeggen ze me waar het artikel zich bevindt... . Wanneer ik het toch niet vind, vrees ik dat ik het niet 'zie'... . Soms is dat werkelijk zo, en ontsnapt het aan mijn blik die gestuurd wordt door een brein, dat het half afweten.... Andere keren is het artikel niet meer in voorraad... of werd het verplaatst.
Eender wat, het blijft een soort van marteling. Als het voor mezelf is, ga ik gewoon weg en neem me voor betere dagen af te wachten... maar als het voor iemand is die het me vroeg... dan voel ik me toch enigszins verplicht te blijven zoeken met als gevolg dat ik zieltogend niet meer weet hoe erna nog thuis te geraken. Kompleet weg en uitgeput. Gewoon stappen behoort niet meer tot de mogelijkheden, alleen die trage slakkengang waarbij ik tenminste nog enige controle heb op niet al te zeer te zwalpen. Ik hoop dan dat er geen bekende mensen mijn pad kruisen omdat ik niet meer kan opletten. Ik wil alleen maar zo vlug een plek waar ik kan rusten, een bankje van de halte. En rust... in mijn hoofd en rondom me.
Ellendig ook als ik de simpele zaken niet meer in mijn hoofd kan opnemen en telkens opnieuw moet vragen wat ze bedoelen... . Soms wil ik daardoor niet meer buiten en wil ik ook op die dagen niet naar de winkel om voedingswaren. Het is vaak te beangstigend.
Ik weet ook niet echt meer hoe ik erbij loop. Waarmee ik bedoel dat ik niet meer hetzelfde oordeel heb of de zorg zoals voorheen, ik weet nooit meer écht of het wel op iets lijkt wat ik aantrok.
Kleding irriteert me wanneer het ook maar ergens een tikkie strak zit, etiketten, naden, boorden, alles lijk ik buitenmate te voelen, niets mag ook maar enigszins nauw zitten... .
Ik zou eeuwig in soepjurken willen lopen of in joggingpakken maar wel die nergens voelbaar zijn. Alles los. Ook de stof speelt een rol. Het mag ook niet te warm zijn wat ik aantrek.
Dan heb je die benen vol blauwe, rode, zwarte plekken, die ook nog steun nodig hebben om enkele weerspannige aders enigszins in het gebied te houden. Die verstop ik het liefst, maar omdat ik bepaalde kousen niet verdraag en niet genoeg van die ik wel verdraag bezit, loop ik steeds vaker rond in lange rokken en losse blouses. En omdat ik het ook zo vaak warm heb, om niet te zeggen altijd, behalve als ik s' avonds moe op een sofa lig.
Daarom trek ik steevast eenmaal thuis een zomerjurk aan die lekker los zit en helemaal van katoen is.
Goed, ik heb nu wel genoeg uit de doeken kunnen doen, dat kan ik nog maar zelden... (in vergelijking met voor de ziekte) ik ga nu eten, spinazie met aardappelen, neen niets erbij.
Ik hoef er niet eens aan te denken om er nog wat bij te eten. Mijn maag duldt amper wat.
Ik kook amper, dus smaakt het sowieso... als ik ertoe in staat ben. Vandaag kon ik koken... en dus ook schrijven... . Daarin slaag ik in door een speciale truc toe te passen. Die truc dagelijks toepassen gaat jammer genoeg niet. Dat werkt niet.
Telkens als ik kon koken, voel ik me opgelucht, want wat ik moet eten... kan ik bijna nooit eten... door gebrek aan energie... .
Nooit eerder in mijn leven at ik groenten uit een bokaal. Nu doe ik dat wel. Beter dat dan niets.
Dus af en toe zit ik met een kommetje prinsesseboontjes met een tikkie mayonaise, of worteltjes en erwtjes net zo met mayonaise voor me. Verder niets... alleen soms een boterham erbij. En ja, toch iets goeds... de groentjes zijn bio.
Vandaag heb ik eindelijk nog eens iets kunnen bereiden, spinazie, vers van de boer, bio... en ook de aardappelen zijn bio.
Zoveel is veranderd
