Enkele uren rust, avondmaal gegeten al moest ik diep nadenken wat ik ook weer at.
Pannenkoeken van meergranenmeel (om te voorkomen dat de eieren straks rot zijn). En erna nog een pakje halloumi.
Een peer als toetje. En druiven at ik vanmiddag al.
Ik probeer zo goed als kan gezond te eten. Vaak lukt dat me niet.
Goed dat het brood alvast gezond is, dat bak ik zelf en meestal rogge, volkoren, meergranen.
Ik haat verder dat bijna voortdurende gaga-gevoel. Zucht. Het lijkt nog erger met de verhoogde medicatie en het toevoegen van nog een ander middel.
De frisse lucht buiten deed me deugd toen ik mijn hond uitliet.
Een bel aan mijn deur maakte me dan weer even helemaal in de war. Half in shock, omdat ik net in diepe rust (niet slaap) kwam. En het hoe simpel ook toch meer vergde van mijn hersenen dan toelaatbaar leek.
Ook de lakens van mijn bed verruild voor lekker frisse lakens, dat is iets wat ik nu heel graag heb, harde, katoenen lakens, ik slaap er beter door, lijkt het. Ik verwissel ze vaak.
Ik voel me nog erg moe, dus lang ga ik hier niet zitten schrijven. Er was ook een hele periode van pijn aan bovenarmen, schouders, polsen en bovenarmen.
Ik vermoed dat dit gewoon ook een gevolg is van een ietsie pietsie teveel hooi op de vork afgelopen dagen... en ook nog eens bijwerkingen van de al te nemen medicatie en nu ook nog dat extra middel.
Ironisch is het wel... je moet allerlei nemen voor reumatische aandoeningen, en van wat je moet nemen krijg je ook gewrichtspijnen... pffff. Soms word ik daar alleen al gek van... van het nemen van die medicatie en hoe bepaalde zaken mekaar saboteren, of waardoor je nog meer middelen moet nemen om de schade die door die medicatie berokkend kan worden tot een minimum te herleiden.
Het maakt me onzeker, en soms ook bang... je moet ze nemen om dat ene proberen te genezen, bij het andere ervoor te zorgen dat het niet erger wordt of niet al te erg... maar ook daar is geen zekerheid over.
En het is niet ondenkbaar dat er zich nog meer gezondheidsproblemen aandienen door of de ziekte zelf, of door de medicatie en de middelen die je er moet bijnemen.
Goed, tijd om weer wat rust te nemen.
Sommige dagen, zoals vandaag wenste ik al voor het zes uur 's avonds is dat ik al kon gaan slapen. Gewoon omdat ik de dag wil beëindigd weten.
Morgen zal het wel weer beter gaan, dat hou ik me voor.
Ik kan mezelf niet weghouden van alles wat moeheid, pijn, enz... tot gevolg heeft. Ik wil dat ook niet. Zeker wanneer iemand die je zo in je hart draagt het zo graag zou hebben als je er ook bij was. Er was angst en bezorgdheid, iedere vorm van stress maakt het er niet beter op. Toch ben ik blij dat ik ging. Al was nog moe van de dag ervoor, dat ben ik bijna altijd... ik kon het haar niet weigeren.
Ook kon ik het niet laten er te zijn voor iemand anders die best hulp en een luisterend oor kon gebruiken. Ik heb meer gevergd van mezelf dan goed was, of verstandig. Hoe meer ik over de grenzen ga, hoe langer het duurt dat ik me weer min of meer in staat voel om iets meer te doen dan het hoogstnoodzakelijke.
Ik schaam me dood om te laten weten dat zelfs mijn tanden poetsen al een enorme opgave is. En koken dus net zo. Een boterham klaarmaken... .enz. Bah.
Zucht. Dat je amper zin hebt in eten, niet zo'n eetlust, maakt het nog moeilijker.
Maar moeilijk gaat ook. De ene keer immens moeilijk, de andere keer doenbaar en hoera toch ook nog keren dat het met vreugde kan.
Ik ben er weer vandoor, voor het weer te donker wordt en nog meer van die zooi.
Enkele kaarsjes aangestoken, in de hoop dat ik toch iets kan ruiken... (want dat doe ik al lang niet meer... of amper soms )
Maar mijn kaarsje is uit... rusten en hopen dat ik straks weer wat verder kan. In mijn gevoel zo weinig... maar ik probeer me voor te houden... alle beetjes helpen .
Schrale troost.
TV om niet meer te hoeven denken, piekeren, boeken lezen behoort ook niet meer tot de mogelijkheden.
Om die rust en harmonie te hervinden, alvast in mijn woonkamer, is het opruimen en wegbrengen van overbodige spullen een noodzaak.
Omdat het in mijn brein vaak verandert in een brij grijp ik ieder moment aan dat het er helder is om aan die klus te beginnen of verder te doen.
Ben begonnen met de aangekochte theelichtjes in een houten kistje op te bergen. Zo hoeft die doos met plastiek niet meer te staan waar ze staat.
Ik zette een stoel voor de kast, ik wil namelijk de helft van de troep die op de kast staat eraf te nemen. Slechts een kamerplant en enkele andere leuke beeldjes mogen blijven.
Het moet. Om rust te creëren. Dit neerschrijven, geeft moed... en motiveert me om verder te werken tot de extreme vermoeidheid me de sofa op dwingt.
Ik mis het contact met die ik amper of niet meer zie.
Je weet best van mensen met onhoudbare pijn en andere ziekten, dus voel je je al schuldig voor je iets over jezelf vertelde of na afloop.
Daardoor blokkeer je àls je wil vertellen. Je hoeft dus al niet eens meer wat te vertellen en bang te zijn van veroordelingen omdat je het zelf al doet.
Soms heb je nood aan een boekje vol richtlijnen wat je mag voelen en vertellen om 'getolereerd' te worden.
Jezelf zijn werd moeilijk, want jezelf werd een speelbal in een woelige zee.
Het zou niet moeilijk mogen zijn. Jezelf zijn is zelfs als je je een speelbal voelt in een woelige zee, het zou niet zo angstaanjagend mogen zijn. Nood aan een plek of mensen waar je mag zijn zoals je je voelt.
Zonder angst maar met vertrouwen, veiligheid.
Niet steeds zo op je hoede hoeven zijn... .
Zo'n plek mis je.
De mensen waarbij je die veiligheid voelde, zijn dood.
Je probeert de ziekte te begrijpen en de bijwerkingen te relativeren maar de angst blijft, voor longproblemen, problemen met hart of lever, voor haaruitval, voor nog meer chaos in je hoofd.
Je durft er niet meer over te praten, bang voor onbegrip, het uitblijven van reacties, veroordelingen.
De vermoeidheid, misselijkheid, pijn die terug ingedijkt werd door medicatie. Dat gevoel dat je jezelf niet meer vindt, onzekerheid.
Al de gezondheidsproblemen vloeien door elkaar. Je vindt dat moeilijk, want je wil 'begrijpen'.
Vaak wil je erover schrijven maar het lijkt wel alsof allerlei cellen in je hoofd leeglopen terwijl je het probeert te verwoorden. Wat je vroeger zo goed kon, lijkt verdwenen, jezelf uitdrukken.
Je zou er graag de vinger op kunnen leggen, duidelijkheid, weten wat je te wachten staat en hoe je omgaat met de hele boel.
Soms leek je vol moed en zag het er allemaal niet zo somber uit, andere keren tast je volledig in het duister, je wordt moe van de veranderingen veroorzaakt door de medicatie of meer of andere medicatie. Je weet al lang niet meer hoe je overkomt, hoe je bent, hoe het mogelijk is dat je zus of zo reageert. Dat je niet meer eens angst voelt als je een geweldenaar ontmoet, integendeel....
Je weet niet meer hoe je het hebt, wat je best doet of laat.
En nu ben je ontzettend moe van dit kleine stukje te schrijven en stop je.
Zoveel is veranderd
)
