Wat me vorige keer trof in een bepaalde situatie, waardoor ik me tijdens en na afloop niet oké voelde, onzeker, en ellendig, bang. Keken ze op me neer? Vonden ze me te 'sjofel' gekleed? Deed ik het wel goed? Kortom, om me er de volgende keer tegen te wapenen, bereidde ik me erop voor... . Niet onzeker zijn, er is hulp gevraagd en jij biedt ze... in zover dat je dat kan. En wat jouw kleding betreft? Je trekt gewoon aan waar je jezelf goed invoelt, en dat is losse kleding, door de ziekte of medicatie of allebei voel je je ongemakkelijk in te passende kleding, wimpers kleuren kan je niet meer, je loopt al zo lang zonder rond om problemen te vermijden, ontstaan door de ziekte, dus wat moet je er om geven wat anderen daarvan vinden? Sluit je af voor indrukken buiten de cocon waarin je hulp biedt, zo goed als dat kan, want dat ging bijzonder moeilijk... . Het maakte je bij tijden erg onzeker, het saboteerde niet alleen de concentratie van degene die je hielp maar ook jouw rust en concentratie. Het putte je uit. Toch heb je dapper doorgezet... terwijl je het liefst dat probleem had aangepakt. Net omdat je dat niet kon, verhoogde het de stress en de vermoeidheid.
Nadat het daar was afgelopen, werd er opnieuw beroep op me gedaan en wel op die manier die het me nog moeilijk maakte. Ik vroeg me af waarom degene die dat wist daar geen rekening mee had gehouden? Ook dat probeerde ik te laten passeren en hield de energie bij het goed tot een einde brengen van deze opdracht.
Erg moeilijk... vooral in het begin... want er werd gelukkig figuurlijk'over me gereden' door een van ze... . Door duidelijke afspraken te maken en waarbij ik erop drukte dat ze zich er ook best aan hielden, liep het daarna vlot.
Opgelucht maar ook erg moe, kom je bij je bestemming... waarbij je nogmaals probeert ook de afspraken daar gemaakt na te komen.
Lachend, opgewekt... vrolijk bijna, ook die je begeleidde.
Dan verzeil je in die sfeer van ongeduld en gesnauw, de moeheid drukt je opnieuw naar beneden. Het is niet eens naar jou toe gericht... of toch?
Je probeert te helpen, wat over te nemen... en dat lukt, de gemoederen zijn opnieuw bedaard. Je weet dat 'kalmte' zal je redden, geen loos gezegde is, kalm blijven is altijd beter dan boosheid, ongeduld, verwijten... die het probleem laten escaleren. Maar die raad wordt steevast weggewuifd.
Even later is het hek opnieuw van de dam... en opnieuw tracht je de gemoederen te bedaren... . Het is minder uitputtend om het 'anders' te doen... maar dat moeten de betrokkenen wellicht zelf eerst willen erkennen, ervaren... .
Nog hulp gevraagd en daar zet je net zo je schouders onder... het is zelfs fijn, en opnieuw is de stemming ontspannen en fijn... . Bepaalde zaken moeten er gevraagd worden... en opnieuw word je blootgesteld aan ongeduld en boosheid... .
Dan kom je aan de grens en vriendelijk wijs je erop dat je toch dat deed wat er gevraagd werd?...
Je helpt graag maar soms pas je ervoor om ook nog eens te moeten vechten tegen al die adders onder het gras die je onverwacht bijten. Soms ben je het meer dan beu.
Alleen in die ene gedachte... dat het een oorzaak heeft en er niemand geholpen is met een verkeerde aanpak van dat probleem maakt dat je niet afhaakt.
Toen je uiteindelijk huiswaarts keerde, deed het wel pijn om te horen hoe de toren van vertrouwen en rust, van blijheid terug omgegooid werd door dat vreselijke ongeduld.
Ik hoop zo... voor ze allemaal dat het tij positief zal keren... er komt dan zoveel energie vrij en ruimte voor geluk, tevredenheid, vreugde.
Ik zit nog lang vol van bezorgdheid, gepieker, verdriet, chaos daardoor in hoofd en lijf... de onmacht dat ik niet méér kan doen... maakt me soms ziek, diep ongelukkig... maar ik hou me voor dàt het daarom belangrijk is dat ik mijn hoofd letterlijk én figuurlijk koel houd.
Het lijkt er bij tijden op dat ik mezelf train in 'onverschilligheid' wat mezelf betreft dan wel. Wat ik oppik van mijn omgeving blijft me vaak heel erg treffen.
Zorgen voor mezelf, op mijn grenzen letten? Daarbij moet ik afwegen wat me het meeste pijn bezorgd... de extreme vermoeidheid als ik ze negeer, een malaise alsof ik een beginnende griep heb, pijn in armen, benen, nek, hoofdpijn of... de pijn die onbegrip veroorzaakt, onverschilligheid van betrokkenen, negatie van mij en lichamelijke klachten... gesnauw, ongeduld.
Als ik kies om de laatste categorie 'pijn' te vermijden, kies ik om over mijn grenzen te gaan... en naderhand meer fysieke pijn en problemen te riskeren.
Als ik kies om de grens wel te trekken, word ik net zo ziek en riskeer ik problemen met fysieke klachten er bovenop.
Ik koos dit keer voor de grens niet te respecteren, en mezelf te trainen in onverschilligheid om wat me na afloop neerhaalt.
De gedachten te stoppen, ook die van wat ik opmerk om me heen, het is moeilijk te omschrijven.
Het maakt me soms meer dan bang om te zien hoeveel zaken er mislopen in dit leven... niet alleen in mijn omgeving maar ook in de wijde omgeving, de maatschappij, de wereld.
Het besef hoe klein de inbreng kan zijn om te verhelpen... hoe voorzichtig je daarbij te werk moet gaan om niet nog meer brokken te veroorzaken..., om het bestaande probleem niet te vergroten. Alsof er overal mijnen liggen... . Uitkijken bij alles wat je doet, zegt en daarbij toch jezelf niet verliest en het doel niet uit het oog verliest... .
Het lijkt er nu vaak op dat ik nog meer voel, zie, aanvoel, opneem dan voor de ziekte... en dat ik er minder weerstand tegen heb, dus zoek ik hoe de schade voor mezelf te beperken om er zo toch te kunnen blijven zijn, in de mate van het ... mogelijke.
Ach... is het dat maar? En dààr loop je om te zeuren? Kijk eens rondom je?
Maar je zeurt niet meer... als je dat dan al ooit deed. Je probeerde er over te praten.
Dat doe je nu niet meer.
Soms is er nog een poging... maar je breekt je zin af omdat je merkt hoe de andere erop reageert, alsof je net vertelde hoe je een kilo appels kocht. Nog erger vind je de negatie.
Al enkele dagen voel je je koortsig. Maar je weet dat je geen koorts hebt.
Het is een algeheel 'niet oké voelen', lichamelijk niet en dat werkt niet echt positief op je psychische toestand.
Je doet wat je meent dat goed is voor je... het draait anders uit. Altijd afwegen en vaak botsen. Amper nog kunnen inschatten waar je goed mee doet, waarmee niet.
Je rustig houden, niet teveel inspanning, tegelijk vechten tegen de angst hoe je daarom net door enkele mensen wordt veroordeeld of als aansteller versleten wordt. Wat doet dat pijn. Maar die verdring je, dat probeer je toch.
En andere keren als er meer energie is, krijg je hetzelfde, van 'zie je wel dat ze niets mankeert?' Het maakt het moeilijke nog moeilijker.
Ergens voelde je jezelf instorten, de moed opgeven, dat gevoel niet meer verder te kunnen.
Dan hou je jezelf stil, verschuil je je, zo voelt het, voor indrukken, gevoelens, alsof je wegdook, jezelf onzichtbaar maakte. Om te kunnen volhouden.
De woorden van een vriend ooit.... je als een gewonde olifant verschuilen tot de wonden geheeld zijn.
Twee dagen, de eerste een mislukking maar leerrijk wat grenzen in de gaten houden betreft.
Mijn voornemen om toch nog eens een uitje te proberen in de namiddag leek me een goed idee. Eens alles kunnen loslaten van zorgen en gepieker, misschien kreeg ik daardoor opnieuw energie en moed. Nu leek ik op een hamster doldraaiend in een molentje.
Het traject liep niet vlekkeloos, het tweede vervoermiddel liet lang op zich wachten.In die tijd gebeurde er wat. Iets wat me trof... een zicht op deze maatschappij waar nogal wat mensen aan hun lot worden overgelaten... en die zich nog min of meer kunnen redden dat ook doen... .Als een dubbeltje op zijn kant.
Ach... logisch denk je dan? Niet heus. Omdat hulp als het misgaat of om te voorkomen dat het fout gaat niet meer vanzelfsprekend is.
Verder wil ik er niet meer verder over doorgaan, het trof me.
Het uitje zelf ging niet van leien dakje. Het was onverwacht erg druk waar ik naartoe ging. Ik probeerde rustig mijn weg te vinden tussen de mensen maar uiteindelijk ben ik weggevlucht, van het ongeduld, de haast, de onvriendelijkheid die ik tegenkwam.
Dat neerkijken op... ontging me ook niet en het deed me geen deugd.
Mijn energie was na amper anderhalf uur daar al verdwenen. Uitgeput voelde ik me, en ontgoocheld want van gezellig onder de mensen was geen sprake. Het voelde eerder of je uitgespuugd werd door die mensen daar.
Ik wilde nog ergens wat drinken voor ik terug huiswaarts keerde en zocht naar een rustige plek waar niet te veel mensen waren. Ik vond zo'n plek en besloot mezelf te trakteren op een maaltijd, een glas wijn erbij.
Daar kwam ik tot rust en at met smaak. Er kwamen mensen naast me zitten, het was even ongemakkelijk omdat ze nogal dichtbij zaten maar ik probeerde me verder te focussen op mijn eten. Ondertussen volgde ik hun gesprek (ik kon niet anders ;-) ).
Toen mijn bord leeg was, nam ik deel aan hun gesprek, ik had wel gevoeld dat ze dat leuk vonden. Maar omdat ik mezelf ken, wist ik als ik tijdens mijn eten mee zou praten, het heerlijke gerecht helemaal koud zou worden en ik ook niet meer de smaak zou hebben vàn het eten. Zeker deze hele periode niet, waar ik amper zin had in eten.
Erna babbelden we en dat was gezellig. Zo werd die drukke, vermoeiende dag toch nog leuk.
Ook onderweg naar huis met het openbaar vervoer waren er nog fijne babbels.
Ik had me ergens die namiddag voorgenomen toch maar beter niet meer naar die stad te gaan maar naar een andere, waar de mensen meer ontspannen waren en daardoor wellicht ook aardiger.
Gek genoeg besloot ik de dag erna toch nog eens naar diezelfde stad te gaan en alleen maar naar die omgeving te gaan waar de sfeer meer ontspannen was en de mensen in de winkels bijna overal veel aardiger. En of dat dàt een goed idee was geweest !!!! Die hele namiddag genoot ik van het wandelen in straatjes waar niemand tegen je opbotste of je de pas afsneed... en als je een winkel bezocht de verkopers of verkoopsters ook een pak aardiger waren. In één van de winkeltjes was er een fijne babbel, een heel aardige en empathische verkoopster, het trof me, ik had het niet verwacht, en keek echt op van wat ze zei, dat spontane meevoelen toen ik me verontschuldigde voor mijn verwarring en mijn onzekerheid over mijn uitzicht... . Dat voelde helend. Wat ze verder nog zei, ik ben er blij en opgelucht buiten gewandeld, voelde mezelf weer meetellen... .
Het enige dat ik die namiddag niet zo fijn vond was dat ik voor 6 euro een krok uit het vuistje kreeg met zwarte strepen, het smaakte echt ook aangebrand, daarbij nog de mededeling dat de ham op was en ik meende dat er nu wellicht een tikkie meer kaas op kon gelegd worden, wat niet gebeurd was... dat vond ik niet echt klantvriendelijk op de dag van de klant en de week van de smaak. Bah, ik voelde me ook niet meer in staat om dat vriendelijk te laten weten... . Bang om nare reacties op het einde van een mooie namiddag. Ik wou niet het risico dat die zou vergald worden dus zweeg ik. Als de man zou gevraagd hebben of het gesmaakt had, zou ik wel zeggen dat ik het niet zo lekker vond omdat ik het aangebrande nogal sterk had geproefd.
Die fles tomatenketchup zou daar niet veel aan verhelpen, ik wou die ook niet gebruiken. Zelfs een krok uit het vuistje hoort lekker te zijn en dat zonder welke saus ook !
Ik nam een andere route naar huis en zo kon ik weer andere plekken ontdekken vanuit tram en bus.
Ik heb genoten en neem me voor voortaan die drukke omgeving links te laten liggen tot bijna sluitingstijd als ik er moet zijn en dat andere gezellige op te zoeken.
De strijd in mezelf voor ik vertrok hou ik ook in mijn herinnering... de gedachte dat ik toch niet weer een uitje kon maken als er nog zoveel gedaan moest worden wat klussen betrof. Het weten dat ik opnieuw niet in staat zou zijn om helder te denken en goed te kunnen organiseren, maakte dat ik toch vertrok. En of dat een goed idee was, ik voelde me een pak beter en sliep ook rustiger en zo goed als ononderbroken. Vandaag voel ik weer nieuwe moed en is het ook helder in mijn brein, net goed genoeg om een klus of wat goed te kunnen afwerken.
Drukte, gepieker, stress, het is helemaal niet goed nu... nog minder dan anders... en ik heb het goed gevoeld dit weekend. Een lesje dus
Zoveel is veranderd
