De vechtlust is verdwenen. En de woorden om me uit te drukken laten zich maar moeilijk vormen. Ook dat verloor ik. En de zin in dingen. Wat ik leuk vond, is dat nu niet meer. Het vreugde putten uit lieve kleine gebeurtenissen, het lijkt wel nooit bestaan.
Alles is me om het even.
En wanneer er toch op een keer iets me aanspreekt, ik toch een plan heb, wordt dat vaak gesaboteerd door een vlaag van die loodzware vermoeidheid.
Er is ook pijn en bij tijden misselijkheid.
En het gevoel van 'alleenheid' is net als allerlei andere gevoelens in de mist verdwenen. Een levende dode, een onverschilligheid die geen pijn doet.
Soms duikt er pijn op. En verdriet. Dan zou ik gesteld dat ik erin zou slagen dat te doen willen huilen. Maar dat huilen zit heel erg geblokkeerd.
Het enige wat ik anders aanpak is dat gevoel van pijn en verdriet er laten zijn en er niet van wegvluchten, ik vermoed immers dat ik daardoor nog verder van mezelf afdrijf.
Het loopt door elkaar. In mijn hoofd. En in mijn lijf.
De spierpijnen leken zowat verdwenen tot gisteren. Alsof het helemaal terug begint.
Nochtans ben ik al een tijdje bezig met deze hoeveelheid medicatie.
Misschien is het te wijten aan de verkoudheid?
De depressie werd ook 'lastiger'te hanteren. Door de afbouw van de hoeveelheid cortisone....
En hoe zit het met dat vermoeden van RA? Ik wil geen medicatie daarvoor nemen als het niet nodig is. Al die medicamenten werken op mekaar in en op mijn wezenlijkheid. Ik ben sinds die ziekte en de toevloed medicatie daarvoor een onbekende geworden voor mezelf. De extreme vermoeidheid maakt het er niet eenvoudiger op.
Meer en meer zie ik mezelf als een robot, een wezenloos ding.
Zoveel is veranderd
