Die ene mens die me steeds vraagt hoe het met me gaat en niet slechts dat ene antwoord verwacht. Het voelt zo goed dat je nog mag zeggen dat het minder gaat.. !!! Het voelt zo goed dat er dan geluisterd wordt en meegevoeld. Alleen daarvan krijg je weer wat moed en voel je je gesteund.
Het voelt zo anders dan de botte negaties of de onverschilligheid zelfs al zien ze je sukkelen. Sommigen doen er nog een schep bovenop.
Dat wil ik nu bij me houden, het is zo lang geleden dat ik dat nog mocht voelen.
Het andere was hoe ik in de telefoonwinkel spontaan geholpen werd door een winkelbediende. Wat deed het deugd dat ik daardoor ook die promotie niet hoefde te missen.
In een wereld van 'trek je plan' als je niet vlug genoeg bent en/of door medicatie en/of ziekte niet altijd in staat bent die overvloed van technische toestanden het hoofd te bieden, is dit gewoon een geschenk, iemand die je spontaan hulp aanbiedt en geen moment laat voelen dat je maar een sukkel bent, geen seconde ook maar een schijn van ongeduld laat blijken.
Zulke mensen moesten in de bloemetjes gezet worden in plaats van die met het hoogste omzetcijfer.
Als je niet perfect (meer) kan meedraaien met de snelheid en de groeiende complexiteit in deze maatschappij, word je net niet 'uitgespuugd' of ga je naar huis met een hoop problemen, financiële aderlatingen, emotionele klappen, meer klachten van je ziekte, angsten en verhoogde depressies.
Ik voel zelf hoe ik niet eens meer op boodschappentocht durf als ik me niet goed voel. De kwetsbaarheid op alle vlakken waar je niet meer goed genoeg functioneert, maakt dat je nog meer gehavend uit de strijd komt en dàt heb je nu net NIET nodig.
Het helpt je geen zier om die goede raad te volgen om meer naar buiten te gaan, je niet af te sluiten, mensen te ontmoeten enz... als de mensen die je ontmoet maken dàt je met de dood in je hart en gedachten weer thuiskomt of dat je zoveel energie moest steken om jezelf ertegen te beschermen of het je 'niet aan te trekken' dat je als uit een oorlog gevlucht, weer thuis komt en er nog erger aan toe was dan toen je vertrok.
Vandaag heb ik wel al enkele trucs kunnen toepassen. Zoals iedereen groeten in het groepje en jezelf al voorbereiden dat een van ze je straal zal negeren. Zo gebeurde het ook maar door mezelf erop voor te bereiden was het niets... . Ik was zelfs fier op mezelf.
Een ander iemand die een bijzondere nare reactie gaf, toen ik te laat merkte dat ze achter me was en me daarvoor verontschuldigde, wat een nieuwe nare reactie gaf, die ga ik niet gauw meer de kans geven zich zo naargeestig te gedragen naar mij toe.
Want tjonge ik was nogal angstig alleen om weer zoiets op mijn dak te krijgen.
Soms denk ik dat bepaalde mensen zo gefrustreerd zijn voor wie weet wat allemaal, of zichzelf zo slecht in hun vel voelen, of gewoon mensenhaters zijn?, geen idee... het lijkt alsof ze een soort sadistische trekjes op je afvuren, gif gooien... zo angstaanjagend.
Een andere keer kon ik zoiets gelukkig wel afweren, door het over me heen te laten lopen.
Ik stapte uit de auto, niet alleen erg moeizaam maar ook met veel pijn door de ziekte. Ze zag het maar stak geen hand uit. Ik vond het ergens wel naar maar negeerde het, gedachten op stop en gewoon mezelf eruit hijsen en in bochten wringen. Ik gaf er niet om dat ze flink doorstapte vervolgens en naast de andere ging lopen.
Maar toen ze me 'beval' om alvast vooruit te stappen om mijn bon te halen, begon ik het gor te vinden... . Want pfff, eer ik hen was genaderd... . Ze herhaalde het tot 3 maal toe en niet al te vriendelijk. Ik ben vooruit gegaan jaja maar in een tempo dat haalbaar was voor me. Eenmaal binnen klonk er alweer een bevel maar de mensen aan de kassa waren zo aardig tegen me dat het me al niet meer uitmaakte.
Het maakte wel dat het uitje niet zo echt fijn was door die kilheid en hardheid. Maar ik liet wat wel fijn was daardoor niet verpesten.
Ze zoekt het zelf maar uit... al zal ik nooit begrijpen waarom mensen liever energie steken in anderen kwetsen dan in aardig proberen zijn.
Zucht... . Vandaag waren er toch die twee lichtjes op het einde van de namiddag en die hou ik nu in mijn gedachten. Basta
Zoveel is veranderd
