Ik voel me al dagen ellendig. De sessie hielp niet heus, integendeel. Het voelt alsof ik niet meer gehoord word, niet meer begrepen. Dat mijn praten de hulpverlener slechts in slaap wiegt. Geen reacties, tenzij reacties die nergens op slaan en die me nog meer het gevoel geven dat er geen sprake meer is van empathie, van echt gehoord worden. Opnieuw dat gevoel dat ik er niet meer heen wil. Dat ik niet langer ernstig genomen word, dat gevoel heb ik toch en het maakt dat ik me nog meer alleen en steeds ellendiger voel.
Mijn vermoeden dat een van de medicamenten tegen de reumatische aandoeningen de depressie nog verergert lijkt bevestigd nu ik opnieuw moest verhogen nadat tijdelijk de dosis verlaagd werd.
Omdat het niet ernstig genomen wordt, zo voelt het voor mij toch, komt er ook geen hulp van geen van de beide artsen. Mijn vechtlust lijkt afgenomen of verdwenen. Alles lijkt zo zinloos en ik voel me doodmoe. Weet niet meer wat te doen of laten.
Want ik bleef wel allerlei proberen... maar toch is er niets dat een tikje soelaas brengt... . Ooit zei iemand me 'ja, ga maar op je eilandje zitten'... terwijl ik dat niet heus deed... . Ik heb integendeel het gevoel dat 'zij' me op dat eiland dwongen, ik besta niet meer voor ze.
En degene waar ik dat wel bij had, altijd... zijn dood.
Ik wou dat ik in hun plaats had mogen gaan.
Zulke zaken mag ik niet zeggen, dat weet ik, maar het is wel zo.
Ze namen de verkeerden uit het leven. Mijn leven doet me pijn... door zoveel gebeurtenissen, telkens een deel van mezelf verwoest. En het voelt of ik het niet langer geheeld krijg, verzacht.
Zoveel is veranderd
