|
Moeilijk gaat ook... uiteraard. De vermoeidheid, extreme vermoeidheid, die veel weg heeft van volkomen uitputting. Een vermoeidheid die je eerst moet herkennen en erkennen. Is het die vermoeidheid die voortkomt van de depressie? Of is ze degene die van de TA, PMR of RA afkomstig is? Of van de medicatie die ik voor al die zaken moet nemen?
Vandaar dat ik me aanvankelijk verzet tegen de vermoeidheid en me aan het klussen zet. Of toch naar de winkel ga enz... . Het wordt duidelijk, soms als het te laat is en ik voor uren K.O. op de sofa lig en tot niet veel anders in staat ben. Nog verzet ik me... probeer ik... tevergeefs.
Vaak is er ook dat zelf veroordelen, of voel ik me bang voor de glurende buren hier en daar die oordelen dat ik blijkbaar allesbehalve vermoeid ben of last heb van pijn. Natuurlijk weten ze niet dat ik daags ervoor of uren ervoor kompleet uitgeput neerlag.
Herkennen, erkennen en aanvaarden.
Ook van de verwarring bij tijden, of het vergeten. Welke drukte dan ook die maakt dat ik niet meer tot alertheid in staat ben. Enz... . Ik probeer er mee om te gaan, te oefenen in me afsluiten voor bepaalde situaties enz... .
Als er stappen, wandelen, zitten, trappen op of af, iets nemen, met je handen werken, pijnlijk is, nu dat is duidelijk maar al wat er verder bij komt kijken is dat niet.
Ik zit alvast niet (meer) in zak en as. Soms is er een gewone onverschilligheid, soms meer iets van dat alles me gestolen kan worden en andere keren lijkt het of ik alle leed van de wereld nog scherper zie dan voorheen.
|
Zoveel is veranderd
