J

Ach... is het dat maar? En dààr loop je om te zeuren? Kijk eens rondom je?

Maar je zeurt niet meer... als je dat dan al ooit deed. Je probeerde er over te praten.

Dat doe je nu niet meer.

Soms is er nog een poging... maar je breekt je zin af omdat je merkt hoe de andere erop reageert, alsof je net vertelde hoe je een kilo appels kocht. Nog erger vind je de negatie.

Al enkele dagen voel je je koortsig. Maar je weet dat je geen koorts hebt.

Het is een algeheel 'niet oké voelen', lichamelijk niet en dat werkt niet echt positief op je psychische toestand.

Je doet wat je meent dat goed is voor je... het draait anders uit. Altijd afwegen en vaak botsen. Amper nog kunnen inschatten waar je goed mee doet, waarmee niet.

Je rustig houden, niet teveel inspanning, tegelijk vechten tegen de angst hoe je daarom net door enkele mensen wordt veroordeeld of als aansteller versleten wordt. Wat doet dat pijn. Maar die verdring je, dat probeer je toch.

En andere keren als er meer energie is, krijg je hetzelfde, van 'zie je wel dat ze niets mankeert?'  Het maakt het moeilijke nog moeilijker.

Ergens voelde je jezelf instorten, de moed opgeven, dat gevoel niet meer verder te kunnen.

Dan hou je jezelf stil, verschuil je je, zo voelt het, voor indrukken, gevoelens, alsof je wegdook, jezelf onzichtbaar maakte. Om te kunnen volhouden.

De woorden van een vriend ooit.... je als een gewonde olifant verschuilen tot de wonden geheeld zijn.