Dat van ooit is weer terug. Niet kunnen verwoorden tijdens het praten wat is.

Dus probeer je weer dat andere wat je toen ook hielp : schrijven.

Ook dat werd een gevecht... om de mist bij tijden in je hoofd.

Maar je houdt vol. Het gaat alvast beter dan praten.

Zelfs bij je hulpverlener gaat dat niet meer.

Je spreekt wel woorden maar die zijn loos, zonder in-houd. Jouw inhoud.

Zonder dat gevoel dat je hét kan raken, dat wat je naar beneden trekt.