Het lijkt er bij tijden op dat ik mezelf train in 'onverschilligheid' wat mezelf betreft dan wel. Wat ik oppik van mijn omgeving blijft me vaak heel erg treffen.

Zorgen voor mezelf, op mijn grenzen letten? Daarbij moet ik afwegen wat me het meeste pijn bezorgd... de extreme vermoeidheid als ik ze negeer, een malaise alsof ik een beginnende griep heb, pijn in armen, benen, nek, hoofdpijn of... de pijn die onbegrip veroorzaakt, onverschilligheid van betrokkenen, negatie van mij en lichamelijke klachten... gesnauw, ongeduld.

Als ik kies om de laatste categorie 'pijn' te vermijden, kies ik om over mijn grenzen te gaan... en naderhand meer fysieke pijn en problemen te riskeren.

Als ik kies om de grens wel te trekken, word ik net zo ziek en riskeer ik problemen met fysieke klachten er bovenop.

Ik koos dit keer voor de grens niet te respecteren, en mezelf te trainen in onverschilligheid om wat me na afloop neerhaalt.

De gedachten te stoppen, ook die van wat ik opmerk om me heen, het is moeilijk te omschrijven.

Het maakt me soms meer dan bang om te zien hoeveel zaken er mislopen in dit leven... niet alleen in mijn omgeving maar ook in de wijde omgeving, de maatschappij, de wereld.

Het besef hoe klein de inbreng kan zijn om te verhelpen... hoe voorzichtig je daarbij te werk moet gaan om niet nog meer brokken te veroorzaken..., om het bestaande probleem niet te vergroten. Alsof er overal mijnen liggen... . Uitkijken bij alles wat je doet, zegt en daarbij toch jezelf niet verliest en het doel niet uit het oog verliest... .

Het lijkt er nu vaak op dat ik nog meer voel, zie, aanvoel, opneem dan voor de ziekte... en dat ik er minder weerstand tegen heb, dus zoek ik hoe de schade voor mezelf te beperken om er zo toch te kunnen blijven zijn, in de mate van het ... mogelijke.