Aan de rechterkant kan je het Egidiuslied lezen van Jan Moritoen. Jan overleed te Brugge eind l416 of begin 1417 als lid van de gilde van de bontverwerkende lamwerkers. Hij was zelfs een bepaald moment schepen van de stad Brugge. In het Egidiuslied spreekt hij zijn overleden vriend en rivaal in de liefde lyrisch toe. Egidius en Jan Moritoen waren beiden verliefd op Mergriete. Na Egidius' dood trad zij in het klooster en liet de liefde van Jan Moritoen onbeantwoord.
P.S. Egidius was een gewaardeerd zanger en musicus. Egidius is het latijn voor Gillis.
Zoeken in blog
Zoeken met Google
Op de foto (1) zien we hoe Jan de tekens van een witchdoctor in Z.-Afrika intving. Op de 2de foto Jan en zijn vriend Norbert in Venetië
Bij bovenstaande foto: waar is de tijd ? Rustpauze tijdens de blok van 1959...Op de achtergrond het kerkje van " 't Vewt"...!
Bij de start van de tekst over het boek van Dirk Musschoot staat een foto van het dorp waar Jan woont, Nkodusweni...
Na de strijd door Pieter Nicolas Van Eyck
't Abrupt geratel zwijgt in 't duin Vreemd-stil is 't. Luwte en vogelzang; En 't kalm gedruis uit gindse tuin Van maaien, heel de middag lang.- De strijd beslecht, ligt alles neer. Maar toch, dit diepe hunkren weer:
Of 't hart,o, éénmaal voelen kon De milde, lieflijke zoen Van alle strijd in avondzon Door ceder-, roos- en berkengroen, En wolken, drijvend als een vlucht Van witte vogels door de lucht.
Loon door Hélène Swarth
Ik zong en zie! de beek gaf mij een dronk tot loning, De wijnstok, wijn, het koren, brood, Geen struik die mij geen bloem, geen bloem die mij geen honing, Geen boom die mij geen schaduw bood.
De zon gaf mij haar goud, de morgen haar juwelen En de avond, al zijn hemelrood. Maar wie mij had beloofd, zijn ziel met mij te delen, Gaf haar voor liefde en steen voor brood.
Jacqemijne Bolats werd te Leuven begraven in 1520 naast haar man en haar kind. Ze had bei met dezelfde liefde bemind, al haar dagen.
Ik heb haar zerksteen gevonden, op een regennoen, onder wat mos en veel gele blaren. Kinderen spelen er rond, en bij zomernacht paren geliefden hier hun bevenden mond.
Zij werd in Antwerpen geboren, - o mijn sterke stad, - wie voerde haar de Brabantse heuvelen over? Daar vond zij een man en won zij een kind, en de rust, onder mos en wat herfstig lover.
Want, toen God zag hoe volmaakt deze drie stonden in 't licht van rustig geluk, het jubelende kind,en dees vredige beiden, toen was hij als David, die wenend zijn zoon overwint. Hij kon deze kalme zielen niet scheiden en brak alle drie hun hulzen stuk.
Zie, zo lange tijd is aan elk mens gegeven, dat zijn woord rijpe tot lied voor Gods aangezicht. Hoe vaak het hernomen , geaarzeld, getracht, tot duidlijk en klaar klinke het rhytme dat door elk leven vleit; God luistert en wacht, de zanger verdwijnt, maar het zingen ruist uit in Gods wezenheid.
De morgenlucht is een bezoedeld kleed een bladzij met een ezelsoor een vlek
de stad een half ontverfde vrouw
maar schokkend steigert zij den hemel in als een blauw paard van Marc in 't luchtgareel
Berlijn
de zon is geel
Vader door Michel van der Plas
Vader, wat zou ik ervoor willen geven als je er af en toe nog eens kon zijn en een zondag kwam zitten in mijn leven bij mijn werk en mijn boeken en mijn wijn.
Soms zie ik mannen van vijfentachtig (je weet wel waar) met een gezicht vol zon en zin, en dan denk ik godallemachtig als ik hem zo nog eens meenemen kon.
Want op de een of de andere manier leeft ik toch ook nog steeds voor lou: louw ogen wil ik, met hun aandacht, pret en mededogen bij mijn geploeter, mijn huis en mijn hier: en ik zag ze zo graag en keer genieten van al wat ze vol tranen achterlieten
Gij wast aan mij gelijk de winde... door Karel van de Woestijne
Gij wast aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zomer streling van uw haar.
Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan.
o, 'k Ben geen sterke: moe-gedragen, verzwaart vaak de angst mijn levens-last; maar 't is mij waar 'k uw wasdom schrage, of blijde een échte steun me omwast
Zo reikt de liefde, o mijn beminde, verrijkt me uw liefde in vreze en vaar, - gelijk een geur'ge wentel-winde die sterkt en loont heur koren-aar.
Paradise Regained door Hendrik Marsman
De zon en de zee springen fonteinen bliksemend open: waaiers van vuur en zij; langs blauwe bergen van den morgen scheert de wind als een antilope voorbij
zwervende tussen fonteinen van licht en langs de stralende pleinen van 't water, voer ik een blonde vrouw aan mijn zij, die zorgeloos zingt langs het eeuwige water
een held're, verruk'lijke wijs:
'het schip van den wind ligt gereed voor de reis, de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen, de morgen en nacht twee blauwe matrozen - wij gaan terug naar 't Paradijs'
Ida Gerhardt (1905-1997)
De gestorvene door Ida Gerhardt
Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan -- zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
De Zwerver door Jan van Nijlen
Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuveltop in het late licht, en voor mij kronkelen de duistere wegen Van 't avonddorp, dat daar verlaten ligt.
Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijken schouder, Een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent.
Ik ben alleen voor gans mijn verder leven, Er is niets meer dat me aan deze aarde bindt. En toch, ik voel mijn hart onstuimig beven: Dààr staat een boom, dààr speelde ik als kind.
Jan van Nijlen (1908-1975)
De klok ( zie boven rechts) tikt gestaag verder...Mijn teller staat reeds op 72...!
Om alle teksten op het BLOG te lezen klik je onderaan de laatste tekst op de naar links gerichte pijl...
De Axa-man met twee gezichten en dit na meer dan 50 jaar, toen hadden we de Krüger-man...! Wat goed is blijft dus goed...
Haiku
De zon brandde fel
op het wit berijmde gras.
Ver is de lente... (WVO)
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Voor ons begonnen de jaren van discretie in het jaar 1947, want dat was het jaar waarin we onze plechtige communie mochten doen...Mochten, want stond er in de catechismus dat degenen die tot de jaren van discretie en verstand waren gekomen de plechtie communie "mochten" doen. Wij wisten indertijd geeneens wat discretie betekende, maar het bleek geen euvel te zijn. Vandaag de dag raken de meesten slechts later aan de discretiejaren , maar dat is dan ook weer onze fout niet...Je gelooft het nooit, maar 1947 was een heerlijk jaar...Zei weervrouw Sabine gisteren toch wel zeker : " Het record van de warmste septemberdag van 1947 is vandaag op 13 september 2016 gebroken...!" Zo zie maar. Het was een heerlijk jaar 1947...zo'n ouderwets jaar met alles op de juiste plaats. Een zeer strenge winter , want de 9de Elfstedentocht greep plaats, maar ook een felle, zonrijke zomer, zie maar het rekord, bovendien deden wij op Sinksen van dit jaar onze plechtige communie en in de vespers tijdens de hernieuwing van onze doopbeloftes gingen vele gelovigen en zelfs communicaten wegens de stevige hitte onderuit. Geef toe, een jaar waar we nu nog van dromen, want geef toe hoe vaak hoor je niet zeggen : " Alles op zijn tijd, in de winter moet het winteren en in de zomer zomer zijn". Wie gaat dit tegenspreken en dus weg met de klimaatsveranderingen. Er zijn echter nog gebeurtenissen uit het jaar 1947 die nog fris ( echt waar) in ons geheugen staan . Twee gebeurtenissen uit Nederland, je mag niet vergeten dat bij ons thuis vaak naar Radio Hilversum werd geluisterd: Arbeidsvitamienen, Negen heit de klok, De Dinsdag bonte Avondtrein... Dus ...In februari werd een vierde Nederlands prinsesje geboren en de radio zei dat de kinderen niet naar school moesten. Moeder heeft veel overredingskracht moeten gebruiken om ons naar school te krijgen. Het voorval herhaalde zich nog eens want Koningin Wihelmina ruimde plaats voor Juliana...en alweer geen school, voor ons echter wel. Nog twee gebeurtenisen zijn me bij gebleven: Chuck Yeager vloog voor de eerste keer door de geluidsmuur en Theo Middelkamp werd wereldkampioen op de weg ondanks Marcel Kint en Rik Vansteenbergen...Maar er is nog veel meer gebeurd, maar dat moesten we opzoeken en vandaag de dag is dat geen probleem: een kruitfabriek in Muiden ging in vlammen op (...en vele doden), een KLM-toestel stortte neer in Denemarken ( erfprins van Zweden bij de slachtoffers...), de Standaard verscheen opnieuw, Reve schreef " de Avonden", Morris tekende de eerste "Lucky Luke" en Boon gaf "Mijn Kleine Oorlog"uit en Camus "La Peste"...Zo zie je maar, dat het een heerlijk jaar was, maar dat zegden we reeds in het begin...De jaren van discretie...en weet je wat, vaak vroegen ze zich dan ook af of we die eigenlijk ooit hadden bereikt? Wie zal het zeggen...!
De herinnering is een kerkhof, waarop meer kruisen dan bloemen staan ( Peter Sirius)
We keken gisterenavond naar " Ten Oorlog special: onder de Vlaamse Velden" van Arnout Hauben...We weten niet hoe het komt, maar het heeft ons weer uitermate geraakt...Die Grote Oorlog we raken er niet los van. De lange winteravonden rond de lange buiskachel, waar de oudstrijders hun verhalen vertelden, neen geen roemrijke daden, maar kleine faits divers zouden we bijna zeggen , die meestal om eten en plantrekkerij gingen. Later kwamen dan de Vlaamse verhalen er bij en zo ging het steeds verder...en kwamen de eigen herinneringen van de Tweede Werledoorlog erbijWe herinneren ons nog zp goed dat we een Duitse soldaat hielpen begraven... Ernest Claes leerde ons door eliminatie te achterhalen wanneer iets gebeurd is...Zo vertelt Claes dat zijn moeder met hem een nieuw hemd stond te passen...en een oom kwam binnen. Het was een zondag, schrijft Claes, want zijn moeder ahd door de week geen tijd om hemden te passen, bovendien de oom had zijn beste pet op...We proberen...Het moet juli of augustus 1944 geweest zijn, van het jaartal zijn we zeker, want eventjes later vertrokken de Duitsers. Waarom juli of augustus? Het was nogal warm en we speelden in de namiddag voor de kerk ( anders zaten we op school). Kwam een boer met de driewielkar de straat ingereden, niets ongewoons, maar ie stopte bij de pastorie, wel ongewoon. Even later kwam de pastoor de straat op en beval ons , Robert en mezelf, klaar te maken voor een begrafenis en te wachten tot ie terug was van de timmermanWe krokken onze misdienaars habijten aan, Robert pakte het processiekruis en ik een kandelaar en gingen in het portaal staan. De eerste die opdaagde Was Dolf, de grafdelver..."Nu een begravinge...?" , vroeg de norse man , we zwegen...We zagen de boer en de timmerman een witte, planken bak dragend met de pastoor voorop het kerkplein opkomen. De pasoor trok sakkerend de kerk in en dan vertelde de boer zeer lakonisch : " Hij reed met zijn camion aan de Zeven Putten op een mijn". Stilte. " De pastor gaat hem nu begraven", zei ien og maar zweeg toen, want de pasoor kwam de kerk uit met zijn zwarte koormantel omgord. Wij de twee misdienaars op kop, dan de pastoor en dan de twee "dragers". Een stille, trieste stoet. Op het kerkhof gekomen zetten ze de bak op de wegel en Dolf begon een gleuf te graven, maar vond het al vlug genoeg. De pastoo ratelde wat latijnse teksten af, gaf een teken , de boer en de timmerman ploften de bak, wat eigenlijk een kst had moeten zijn, in de gleuf. Blijkbaar had de timmerman weinig tijd gehad, want de bak barstte uiteen...en we zagen een jonge soldaat, in uniform nog liggen. Een sereen gelaat, met een klein streepje bloed aan de rechter mondhoek. De drie mannen schoven met de klompen de opgedolven aarde over de gestorven soldaat...We keerden terug naar de kerk...Dat was het dan...We herinneren ons niet dat er nog vaak over dit voorval in het dorp werd gesproken...Wat is er met die dode gebeurd? Werd ie opgegraven en naar een Duitse begraafplaats gebracht...We weten het niet en dat ergert ons nog steeds een beetje...en doet zelf pijn, maar ja, het was maar een Duitser, was de teneur toen in de dopr. Vele jaren later zong Willem Vermandere: " Toch altijd iemands vader, altijd iemands kind..." Dat vinden we ook! Misschien toch nog eens navragen op de gemeente wat er toen precies is gebeurd...? Waarom niet of zou er een lezer kunnen helpen...of blijft het toch maar een Duitser...?
Een ander heeft altijt schult, Geen mensch en siet z'n eigen bult (J. Cats)
De boutade van vader Cats doet me steeds denken aan een jongen waarmee we vaak voetbalden...Het was een dot van een speler, maar spijtig genoeg lag hij niet goed in de groep...hij was de eerlijkheid zelve en daar lag het precies...Hij was een aalvlugge linkervleugel en zo gebeurde het vaak dat hij bij een moeilijke fase naar de ref liep en zei: " Sorry, scheids, maar het is geen hoekschop, want ik raakte laatst de bal"... Ooit gebeurde er iets vreemds. We speelden op het veld Airport Oostende in een echt stormweer en weer zo'n fase, als zojuist beschreven...De referee was ook geen gewone, hij riep de captain van de tegenpartij en zei: " Ik floot voor corner, maar naar het schijnt is het geen corner, want hij ( de ref wees onze speler aan...) zei dat ie laatst de bal raakte...Maar moet ik nu die jongen straffen voor zijn eerlijkheid?" De captain vond van niet en er kwam geen corner...Als je deze anecdote ( echt gebeurd ,hoor) hoort, dan zou je weer in de mensheid gaan geloven ...drie gewonen kerels, die zo'n ongewone beslissing, doch heerlijke, beslissing namen...Vandaag de dag is het anders, nietwaar. De mensen kunnen de eigen fouten niet meer toegeven...het is steeds de schuld van de anderen, want "geen mensch en siet sijn eigen bult", dus dat vonden ze ook al in de 17de eeuw...Vandaag de dag is het bon ton om alle schuld naar de overheid door te sturen. We zijn de eersten om toe te geven dat de overheid er inderdaad soms een zootje van maakt, maar we gaan ook niet steeds vrijuit...Neem nu het trieste voorval van Jordy, die om kwam van ontbering in de Blaarmeersen in Gent. Onbegrijpelijk erg, maar we zullen ook eens onaardig zijn, we vinden al die achteraffe herdenkingen en bloemenhuldes hypocriet. Waar waren al die zogenaamde vrienden en vriendinnen toen Jordy om hulp schreeuwde? Is het niet zeker dat ze hem weggepest hebben en uit de groep dreven. Zijn moeder was ook op de huldes al blijkt nu dat Jordy thuis werd weggestuurd, een financieel probleem, toen ie uit het home ontslagen werd. Op de huldes werd alle schuld bij de overheid gelegd...Is er één spreker die met Alice Nahon ( Het Avondliedeke) zei:" 't Is goed in 't eigen hert te kijken ...(of ik) ...geen enkel hert heb zeer gedaan? " Vandaag is het weer prijs. Moeders schreeuwen moord en brand in de krant want zoon- of dochterlief dienen dure rekeningen te betalen aan de provider van de GSM of andere smartphones, want de pokemons moesten gejaagd...Zouden de schreeuwende moeders niet beter mea culpa slaan en zeggen: " We bleven in gebreke, we hadden de gedragingen van zoon- of dochterlief beter moeten in het oog houden" We hebben nooit hoog opgelopen met Vadertje Cats, hij wees iedereen terecht, maar reef zelf grote fortuinen bij mekaar ( Ken je het Catshuis...wel?) maar nu heeft hij wel gelijk zelfs de Keizer van Oostende vindt ook steeds dat alles de fout van anderen is...en vooral van de NVa
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Dat was gheselescap goet ende fijn, Het sceen teen moeste ghestorven sijn. Nu bestu in den troon verheven Claerre dan der zonnen scijn, Alle vruecht es di ghegheven.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors de doot, du liets mi tleven.
Nu bidt voor mi: ic moet nog sneven Ende in de weerelt liden pijn. Verware mijn stede di beneven: Ic moet noch zinghen een liedekijn . Nochtan moet emmer ghestorven sijn.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Op de foto mijn familie: vader , moeder, mijn zussen Camilla en Maria, mijn broer Joris (+) en mezelf. Foto genomen tijdens de oorlog in 1943. Daaronder het gemeentehuis van Oedelem, mijn geboortedorp, Dr. Wyns noemde het één van de mooiste gemeentehuizen van Vlaanderen...
De vierde latijnse van het Sint-Rembertscollege in 1953 met klastitularis Jozef 'Basiel' Verstraete ( achterste rij...) op schoolreis in Brussel. Gehurkt helemaal rechts zit ikzelf.
In december 1958 speelden enkele Oedelemse jongeren het toneelstuk "Smidje Smee". De "acteurs" werden uiteraard voor het nageslacht op foto vastgelegd...Bovenste rij: (v.l.n.r.) Willy Beernaerts (souffleur), Antoine Dhaese(+), Antoine Depestel, kapelaan Demuynck, René Dewulf, Roger Vanhullebusch, (zittend v.l.n.r.): Roger Vandeweghe, Edward Gilliaert en Marcel Denaeghel
Mijn oude Roldersklacht (mei 1958) aan de Zoete Waters in Heverlee...Eern triest moment!
We zijn de 05de week van 2025
Herfstavond door Albert Verwey
Op 't donkre buiten Boomkruinen ruisen; Stormwolken drijven: In 't lamplicht huis en Voor donkre ruiten, Zit 'n dromend beeld Woorden te schrijven, En 't kruinenruisen, En 't wolkendrijven Staat, een geluid,in Schrift gepenseeld.
De Waterlelie door Frederik van Eeden
Ik heb de witte waterlelie lief, daar die zo blank is en zo stil haar kroon uitplooit in 't licht
Rijzend uit donker koelen vijvergrond, heeft zij het licht gevonden en ontsloot toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak en wenst niet meer...
Een vrucht die valt door Karel van de Woestijne
Een vrucht, die valt... -- waar 'k wijle in 't onontwijde zwijgen,
buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan 't stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht die valt
Een vrucht. -- En waar ik sta, ten zatten levens-zome, vol als de nacht maar even stil; blind als de lucht hoe rijk ook aan 't verholen van mijne dromen, voel 'k -- lomer dan in 't loof der luideloeze bomen een vrucht die valt, -- mijn hart, gelijk een vrucht die valt...
'k Hore tuitend' hoornen.... door Guido Gezelle
'k Hore tuitend' hoornen en de navond is nabij voor mij: kinderen, blij en blonde kom, de navond is nabij, kom bij: zegene u de Allerhoogste, want de navond is nabij, kom bij: 'k hore tuitend hoornen en de navond is nabij, voor mij!
blinde non waanzin spon zacht geflonker in de ogen
donker
pracht
Nacht door Hermen Gorter
Het gras heeft den nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden.
Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind...
In memoriam amici J. Campert door Louis de Bourbon
In de open dromen van den wreden dag heb ik jouw pijn gevoeld, jouw brandend leed, soms hoor ik in den nacht jouw stervenskreet en ik zie een blik die breekt, jouw laatste oogopslag.
Ik hef het glas. Ik zie den roden gloed van 't heulsap dat ons beiden heeft verheugd in vroegere nachten luid en licht van jeugd, maar sinds jouw dood smaakt alle wijn naar bloed.
En sinds jouw dood is alle licht te schel, elk vuur te heet, alle genot doet pijn en ik hoor in ieder lied dit bittere refrein: o, hart, jouw hart, o bloedrode rebel.
Louis de Bourbon (1908-1975)
Klik op de pijl onderaan laatste tekst om het archief op te roepen...
Haiku
Het jaar is gestart
en we beloven weer veel,
want we zijn zo dom!
(WVO)
Haiku
Het ouder worden
is zeker geen sinecuur
en je doet 't alleen...
(WVO)
Haiku
De vorst is weer weg,
bakken regen stromen neer,
helaas, godgeklaagd...
(WVO)
Haiku
De minister spreekt:
het zijn zeer droeve tijden,
de riem dient gesnoerd... (WVO)
Over mijzelf
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .
Ik ben een man en woon in Mariakerke-Oostende (Vlaanderen ) en mijn beroep is leraar Nederlands - geschiedenis aan het VTI in Oostende en freelance journalist bij de Zeewacht .
Ik ben geboren op 26/04/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen en schrijven.
Schreef een roman " Het zwarte Schaap" die spijtig genoeg al uitverkocht is. Het vervolg staat op mijn Blog " De Tocht terug" Nu schrijf ik voor het Jaarboek " Bos en Beverveld" van de heemkundige kring van Beernem-Oedelem-St.-Joris .
Voor ons begonnen de jaren van discretie in het jaar 1947, want dat was het jaar waarin we onze plechtige communie mochten doen...Mochten, want stond er in de catechismus dat degenen die tot de jaren van discretie en verstand waren gekomen de plechtie communie "mochten" doen. Wij wisten indertijd geeneens wat discretie betekende, maar het bleek geen euvel te zijn. Vandaag de dag raken de meesten slechts later aan de discretiejaren , maar dat is dan ook weer onze fout niet...Je gelooft het nooit, maar 1947 was een heerlijk jaar...Zei weervrouw Sabine gisteren toch wel zeker : " Het record van de warmste septemberdag van 1947 is vandaag op 13 september 2016 gebroken...!" Zo zie maar. Het was een heerlijk jaar 1947...zo'n ouderwets jaar met alles op de juiste plaats. Een zeer strenge winter , want de 9de Elfstedentocht greep plaats, maar ook een felle, zonrijke zomer, zie maar het rekord, bovendien deden wij op Sinksen van dit jaar onze plechtige communie en in de vespers tijdens de hernieuwing van onze doopbeloftes gingen vele gelovigen en zelfs communicaten wegens de stevige hitte onderuit. Geef toe, een jaar waar we nu nog van dromen, want geef toe hoe vaak hoor je niet zeggen : " Alles op zijn tijd, in de winter moet het winteren en in de zomer zomer zijn". Wie gaat dit tegenspreken en dus weg met de klimaatsveranderingen. Er zijn echter nog gebeurtenissen uit het jaar 1947 die nog fris ( echt waar) in ons geheugen staan . Twee gebeurtenissen uit Nederland, je mag niet vergeten dat bij ons thuis vaak naar Radio Hilversum werd geluisterd: Arbeidsvitamienen, Negen heit de klok, De Dinsdag bonte Avondtrein... Dus ...In februari werd een vierde Nederlands prinsesje geboren en de radio zei dat de kinderen niet naar school moesten. Moeder heeft veel overredingskracht moeten gebruiken om ons naar school te krijgen. Het voorval herhaalde zich nog eens want Koningin Wihelmina ruimde plaats voor Juliana...en alweer geen school, voor ons echter wel. Nog twee gebeurtenisen zijn me bij gebleven: Chuck Yeager vloog voor de eerste keer door de geluidsmuur en Theo Middelkamp werd wereldkampioen op de weg ondanks Marcel Kint en Rik Vansteenbergen...Maar er is nog veel meer gebeurd, maar dat moesten we opzoeken en vandaag de dag is dat geen probleem: een kruitfabriek in Muiden ging in vlammen op (...en vele doden), een KLM-toestel stortte neer in Denemarken ( erfprins van Zweden bij de slachtoffers...), de Standaard verscheen opnieuw, Reve schreef " de Avonden", Morris tekende de eerste "Lucky Luke" en Boon gaf "Mijn Kleine Oorlog"uit en Camus "La Peste"...Zo zie je maar, dat het een heerlijk jaar was, maar dat zegden we reeds in het begin...De jaren van discretie...en weet je wat, vaak vroegen ze zich dan ook af of we die eigenlijk ooit hadden bereikt? Wie zal het zeggen...!
We keken gisterenavond naar " Ten Oorlog special: onder de Vlaamse Velden" van Arnout Hauben...We weten niet hoe het komt, maar het heeft ons weer uitermate geraakt...Die Grote Oorlog we raken er niet los van. De lange winteravonden rond de lange buiskachel, waar de oudstrijders hun verhalen vertelden, neen geen roemrijke daden, maar kleine faits divers zouden we bijna zeggen , die meestal om eten en plantrekkerij gingen. Later kwamen dan de Vlaamse verhalen er bij en zo ging het steeds verder...en kwamen de eigen herinneringen van de Tweede Werledoorlog erbijWe herinneren ons nog zp goed dat we een Duitse soldaat hielpen begraven... Ernest Claes leerde ons door eliminatie te achterhalen wanneer iets gebeurd is...Zo vertelt Claes dat zijn moeder met hem een nieuw hemd stond te passen...en een oom kwam binnen. Het was een zondag, schrijft Claes, want zijn moeder ahd door de week geen tijd om hemden te passen, bovendien de oom had zijn beste pet op...We proberen...Het moet juli of augustus 1944 geweest zijn, van het jaartal zijn we zeker, want eventjes later vertrokken de Duitsers. Waarom juli of augustus? Het was nogal warm en we speelden in de namiddag voor de kerk ( anders zaten we op school). Kwam een boer met de driewielkar de straat ingereden, niets ongewoons, maar ie stopte bij de pastorie, wel ongewoon. Even later kwam de pastoor de straat op en beval ons , Robert en mezelf, klaar te maken voor een begrafenis en te wachten tot ie terug was van de timmermanWe krokken onze misdienaars habijten aan, Robert pakte het processiekruis en ik een kandelaar en gingen in het portaal staan. De eerste die opdaagde Was Dolf, de grafdelver..."Nu een begravinge...?" , vroeg de norse man , we zwegen...We zagen de boer en de timmerman een witte, planken bak dragend met de pastoor voorop het kerkplein opkomen. De pasoor trok sakkerend de kerk in en dan vertelde de boer zeer lakonisch : " Hij reed met zijn camion aan de Zeven Putten op een mijn". Stilte. " De pastor gaat hem nu begraven", zei ien og maar zweeg toen, want de pasoor kwam de kerk uit met zijn zwarte koormantel omgord. Wij de twee misdienaars op kop, dan de pastoor en dan de twee "dragers". Een stille, trieste stoet. Op het kerkhof gekomen zetten ze de bak op de wegel en Dolf begon een gleuf te graven, maar vond het al vlug genoeg. De pastoo ratelde wat latijnse teksten af, gaf een teken , de boer en de timmerman ploften de bak, wat eigenlijk een kst had moeten zijn, in de gleuf. Blijkbaar had de timmerman weinig tijd gehad, want de bak barstte uiteen...en we zagen een jonge soldaat, in uniform nog liggen. Een sereen gelaat, met een klein streepje bloed aan de rechter mondhoek. De drie mannen schoven met de klompen de opgedolven aarde over de gestorven soldaat...We keerden terug naar de kerk...Dat was het dan...We herinneren ons niet dat er nog vaak over dit voorval in het dorp werd gesproken...Wat is er met die dode gebeurd? Werd ie opgegraven en naar een Duitse begraafplaats gebracht...We weten het niet en dat ergert ons nog steeds een beetje...en doet zelf pijn, maar ja, het was maar een Duitser, was de teneur toen in de dopr. Vele jaren later zong Willem Vermandere: " Toch altijd iemands vader, altijd iemands kind..." Dat vinden we ook! Misschien toch nog eens navragen op de gemeente wat er toen precies is gebeurd...? Waarom niet of zou er een lezer kunnen helpen...of blijft het toch maar een Duitser...?
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .