Aan de rechterkant kan je het Egidiuslied lezen van Jan Moritoen. Jan overleed te Brugge eind l416 of begin 1417 als lid van de gilde van de bontverwerkende lamwerkers. Hij was zelfs een bepaald moment schepen van de stad Brugge. In het Egidiuslied spreekt hij zijn overleden vriend en rivaal in de liefde lyrisch toe. Egidius en Jan Moritoen waren beiden verliefd op Mergriete. Na Egidius' dood trad zij in het klooster en liet de liefde van Jan Moritoen onbeantwoord.
P.S. Egidius was een gewaardeerd zanger en musicus. Egidius is het latijn voor Gillis.
Zoeken in blog
Zoeken met Google
Op de foto (1) zien we hoe Jan de tekens van een witchdoctor in Z.-Afrika intving. Op de 2de foto Jan en zijn vriend Norbert in Venetië
Bij bovenstaande foto: waar is de tijd ? Rustpauze tijdens de blok van 1959...Op de achtergrond het kerkje van " 't Vewt"...!
Bij de start van de tekst over het boek van Dirk Musschoot staat een foto van het dorp waar Jan woont, Nkodusweni...
Na de strijd door Pieter Nicolas Van Eyck
't Abrupt geratel zwijgt in 't duin Vreemd-stil is 't. Luwte en vogelzang; En 't kalm gedruis uit gindse tuin Van maaien, heel de middag lang.- De strijd beslecht, ligt alles neer. Maar toch, dit diepe hunkren weer:
Of 't hart,o, éénmaal voelen kon De milde, lieflijke zoen Van alle strijd in avondzon Door ceder-, roos- en berkengroen, En wolken, drijvend als een vlucht Van witte vogels door de lucht.
Loon door Hélène Swarth
Ik zong en zie! de beek gaf mij een dronk tot loning, De wijnstok, wijn, het koren, brood, Geen struik die mij geen bloem, geen bloem die mij geen honing, Geen boom die mij geen schaduw bood.
De zon gaf mij haar goud, de morgen haar juwelen En de avond, al zijn hemelrood. Maar wie mij had beloofd, zijn ziel met mij te delen, Gaf haar voor liefde en steen voor brood.
Jacqemijne Bolats werd te Leuven begraven in 1520 naast haar man en haar kind. Ze had bei met dezelfde liefde bemind, al haar dagen.
Ik heb haar zerksteen gevonden, op een regennoen, onder wat mos en veel gele blaren. Kinderen spelen er rond, en bij zomernacht paren geliefden hier hun bevenden mond.
Zij werd in Antwerpen geboren, - o mijn sterke stad, - wie voerde haar de Brabantse heuvelen over? Daar vond zij een man en won zij een kind, en de rust, onder mos en wat herfstig lover.
Want, toen God zag hoe volmaakt deze drie stonden in 't licht van rustig geluk, het jubelende kind,en dees vredige beiden, toen was hij als David, die wenend zijn zoon overwint. Hij kon deze kalme zielen niet scheiden en brak alle drie hun hulzen stuk.
Zie, zo lange tijd is aan elk mens gegeven, dat zijn woord rijpe tot lied voor Gods aangezicht. Hoe vaak het hernomen , geaarzeld, getracht, tot duidlijk en klaar klinke het rhytme dat door elk leven vleit; God luistert en wacht, de zanger verdwijnt, maar het zingen ruist uit in Gods wezenheid.
De morgenlucht is een bezoedeld kleed een bladzij met een ezelsoor een vlek
de stad een half ontverfde vrouw
maar schokkend steigert zij den hemel in als een blauw paard van Marc in 't luchtgareel
Berlijn
de zon is geel
Vader door Michel van der Plas
Vader, wat zou ik ervoor willen geven als je er af en toe nog eens kon zijn en een zondag kwam zitten in mijn leven bij mijn werk en mijn boeken en mijn wijn.
Soms zie ik mannen van vijfentachtig (je weet wel waar) met een gezicht vol zon en zin, en dan denk ik godallemachtig als ik hem zo nog eens meenemen kon.
Want op de een of de andere manier leeft ik toch ook nog steeds voor lou: louw ogen wil ik, met hun aandacht, pret en mededogen bij mijn geploeter, mijn huis en mijn hier: en ik zag ze zo graag en keer genieten van al wat ze vol tranen achterlieten
Gij wast aan mij gelijk de winde... door Karel van de Woestijne
Gij wast aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zomer streling van uw haar.
Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan.
o, 'k Ben geen sterke: moe-gedragen, verzwaart vaak de angst mijn levens-last; maar 't is mij waar 'k uw wasdom schrage, of blijde een échte steun me omwast
Zo reikt de liefde, o mijn beminde, verrijkt me uw liefde in vreze en vaar, - gelijk een geur'ge wentel-winde die sterkt en loont heur koren-aar.
Paradise Regained door Hendrik Marsman
De zon en de zee springen fonteinen bliksemend open: waaiers van vuur en zij; langs blauwe bergen van den morgen scheert de wind als een antilope voorbij
zwervende tussen fonteinen van licht en langs de stralende pleinen van 't water, voer ik een blonde vrouw aan mijn zij, die zorgeloos zingt langs het eeuwige water
een held're, verruk'lijke wijs:
'het schip van den wind ligt gereed voor de reis, de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen, de morgen en nacht twee blauwe matrozen - wij gaan terug naar 't Paradijs'
Ida Gerhardt (1905-1997)
De gestorvene door Ida Gerhardt
Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan -- zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
De Zwerver door Jan van Nijlen
Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuveltop in het late licht, en voor mij kronkelen de duistere wegen Van 't avonddorp, dat daar verlaten ligt.
Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijken schouder, Een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent.
Ik ben alleen voor gans mijn verder leven, Er is niets meer dat me aan deze aarde bindt. En toch, ik voel mijn hart onstuimig beven: Dààr staat een boom, dààr speelde ik als kind.
Jan van Nijlen (1908-1975)
De klok ( zie boven rechts) tikt gestaag verder...Mijn teller staat reeds op 72...!
Om alle teksten op het BLOG te lezen klik je onderaan de laatste tekst op de naar links gerichte pijl...
De Axa-man met twee gezichten en dit na meer dan 50 jaar, toen hadden we de Krüger-man...! Wat goed is blijft dus goed...
Haiku
De zon brandde fel
op het wit berijmde gras.
Ver is de lente... (WVO)
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Mijn geest is vrolijk maar mijn ziel is triest (Andrew Lang)
Dinsdag jl werd de Vlaamse Feestdag gevierd...Je weet wel, de herinnering aan de strijd in Kortrijk hoe de Vlaamse burgers ( ook poorters genaamd...) de Franse edelen in het zand deden bijten.We vragen ons af of de bewoners van Kortrijk daar hun eventuele arrogantie hebben gehaald al vinden we in de annalen weinig terug omtrent de moed van de Kortrijkzanen in die strijd wat dan weer over Bruggelingen en Gentenaren niet kan gezegd worden. Die feestdag werd op kostschool erg gevierd.... Dat kwam omdat de vakantie eigenlijk maar op 15 juli begon en de vier dagen na de proefwerken diende gevuld met
Is het glas nu halfvol...of halfleeg...?
het zwaaien van vlaggen en brullen van strijdlustige liederen als daar zijn... " Geen roekelozer wagers"..., maar dat is allemaal lang , zeer lang voorbij. Vandaag de dag is het zo ver gekomen dat we soms geeneens meer weten welke dag we zijn...Vooral het besef van feestdagen is voorbij, gelukkig is er nog de Druivelaar, die ons daarbij helpt, bovendien schrikken we nu vaak dat er zoveel feesten zijn ter ere van ene Heilige Maria, de Moeder Gods...Ze is inderdaad ook op vele plaatsen verschenen en ze wist ook precies waar ze moest verschijnen, want geef toe Lourdes is een prachtige streek, nietwaar.Nu wat dat allemaal aan het overpeinzen zijn, schiet ons plots te binnn dat we in onze jonge jaren soms vreemde kronkels maakten. Eigenlijk konden we nooit echt vrolijk zijn. Neem nu bijvoorbeeld bij een overwinning van Briek Schotte in Valkenburg, Nederland: het wereldkampioenschap...Dan droomden we weg en werden triest, want wat zal het volgend jaar worden..., want wie wint er twee jaar na mekaar het WK, laat staan drie keer na mekaar...?Is dat een vorm van pessimisme? Wellicht wel. Vanaf 15 augustus genoten we niet meer van de vakantie, want het volgende schooljaar dreigde reeds. Na Nieuwjaardag zakten we ook weg in een vorm van "weltschmerz " daar de meest erge trimester van het schooljaar , de eerste, opdaagde. Het is niet te geloven, maar bij iedere vrolijke gebeurtenis daagde het spook van een mislukking op...Vreemd, wellicht vandaar dat we niet meer willen weten of het nu weekend of vakantie is..., want wat doet het er toe.... Is het glas nu halfvol...of? We weten het niet, maar het is wel mooi weer vandaag...en morgen?
In het algemeen heeft elk land de taal die het verdient...( Jorge Luis Borges)
We zouden hier rustig de uitspraak van Hugo Verriest kunnen aanhalen , want ze sluit volledig aan bij de uitspraak van de Argentijnse schrijver Jorges Luis Borges ( 1899-1986) : de Taal is gans het Volk"...
Jorge Luis Borges (1899-1986) , Argentijns schrijver...
"De Vlamingen zijn de schatbewaarders van de Nederlandse taal", schreef ooit de notoire Nederlandse schrijver: Jan de Hartog en we geven toe dat de Vlamingen hard hebben dienen te strijden om "hun" taal te redden... Guido Gezelle was daarbij zelfs een beetje overdreven, want ie wou elk vreemd woord uit onze taal bannen. We geven één voorbeeld ( er zijn er nochtans veel). In het gedicht " Moederke" (4.5.1891) schrijft de dichter in de tweede strofe: "Geen tekening, geen lichtdrukmaal...dat gij gelaten hebt". Met lichtdrukmaal bedoelde Gezelle : foto. We weten dat de dichter jaren lang gezocht heeft om toch een Vlaams woord te vinden, een klanknabootsing voor het woordje trein...Het lukte hem niet. Er zijn nog vele anderen die ook de rug kromden om het Vlaams zijn plaats te geven: Jan Frans Willems, Jan-Baptist David, Karel Lodewijk Ledeganck, August Vermeylen, maar ook die vele kleine lieden, de dorpskapelanen, de priesters in de middelbare scholen...en soms wel een politicus, Daens bijvoorbeeld, maar de meesten kozen, zoals het politici past voor de voorzichtigheid en we zien wel wat ervan komt. Zo hadden wij de hele humaniora door twee handboeken die we van in de zesde latijnse tot in de retorica steeds bij de hand moesten hebben in de lessen Nederlands: " West-Vlaamse uitspraakfouten" van Kan. Karel Berquin en "Taalzuiveringen"van Pater Noë S.J. Als we eerlijk zijn dan ergeren we ons nog dagelijks aan fouten, die vooral door politici worden gemaakt en in bovengenoemde werkje aangetoond werden: we bedoelen vooral de gallicismen en germanismen. De jongeren spreken geen dialect meer, hoera, maar ze spreken ook geen Algemeen Nederlands meer. Ze spreken wat Kurt Van Eeghem de tussentaal of verkavelings Vlaams noemde... Vroeger had de Standaard een taaltuinier, Maarten Van Nierop, die elke dag opnieuw aandacht voor gemaakte fouten vroeg, maar hij ergerde zich ook vaak dat Vlamingen zelden raad vroegen als het ging over correct Nederlands . Inderdaad, we herinneren ons nog toen we in Oostende kwamen wonen reed er een werkbusje van een decoratiebedrijf rond met als opschrift: "Men besteld (sic) aan huis"...We spraken er die man over aan en hij zei: " Wat moet het dan zijn?" We legden uit: de klant bestelt en de winkelier bezorgt de bestelling, dus , het moet zijn: " We ( want 'men' is zo onpersoonlijk) bezorgen thuis"...Wat denkt de lezer...Juist, de verkeerde tekst bleef op het wagentje. Vlamingen hadden en hebben nog steeds geen interesse voor taal...en het wordt hoe langer hoe erger . Sedert het tv-landschap utbreidde mag jan en alleman programma's presenteren. Er is zelfs een madam die zei: " Dat ze zo afziet als ze AN moet spreken"...Wat zij dan AN noemt, uiteraard. Van de week was er zelf een deelneemster aan een quiz, beroep: lerares Nederlands, toen de quizmaster vond dat ze niet zo'n mooi Nederlands sprak, vond ze het niet erg...Wij wel, wellicht was de vrouw een goeie vriendin van de schepen van onderwijs in haar stad...Het kon anders, want waar is de tijd van Piet Theys, Jan Wauters, Marc Uyterhoeven...en zelfs Rik Desaedeleer...Toen was taal belangrijk...nu niet meer, want wat Tom Boonen, Bart Wellens en consoorten uitkramen is hemeltergend...Erik Van Looy zei daaromtrent: " Ik heb uren lessendictie gevolgd om mijn taal bij te werken vooraleer ik ' De slimste mens' presenteerde"...Er is dus nog een klein beetje hoop, maar als Meuris nog steeds als het grote licht beschouwd wordt, dan is het hoge tijd dat iemand hem het verschil tussen de vertrouwelijke en de beleefde vorm uitlegt..., want de u-vorm tegen je lief ( Ik hou van U) ... amai. Vlaanderen heeft de taal die het verdient!!!
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Dat was gheselescap goet ende fijn, Het sceen teen moeste ghestorven sijn. Nu bestu in den troon verheven Claerre dan der zonnen scijn, Alle vruecht es di ghegheven.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors de doot, du liets mi tleven.
Nu bidt voor mi: ic moet nog sneven Ende in de weerelt liden pijn. Verware mijn stede di beneven: Ic moet noch zinghen een liedekijn . Nochtan moet emmer ghestorven sijn.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Op de foto mijn familie: vader , moeder, mijn zussen Camilla en Maria, mijn broer Joris (+) en mezelf. Foto genomen tijdens de oorlog in 1943. Daaronder het gemeentehuis van Oedelem, mijn geboortedorp, Dr. Wyns noemde het één van de mooiste gemeentehuizen van Vlaanderen...
De vierde latijnse van het Sint-Rembertscollege in 1953 met klastitularis Jozef 'Basiel' Verstraete ( achterste rij...) op schoolreis in Brussel. Gehurkt helemaal rechts zit ikzelf.
In december 1958 speelden enkele Oedelemse jongeren het toneelstuk "Smidje Smee". De "acteurs" werden uiteraard voor het nageslacht op foto vastgelegd...Bovenste rij: (v.l.n.r.) Willy Beernaerts (souffleur), Antoine Dhaese(+), Antoine Depestel, kapelaan Demuynck, René Dewulf, Roger Vanhullebusch, (zittend v.l.n.r.): Roger Vandeweghe, Edward Gilliaert en Marcel Denaeghel
Mijn oude Roldersklacht (mei 1958) aan de Zoete Waters in Heverlee...Eern triest moment!
We zijn de 14de week van 2025
Herfstavond door Albert Verwey
Op 't donkre buiten Boomkruinen ruisen; Stormwolken drijven: In 't lamplicht huis en Voor donkre ruiten, Zit 'n dromend beeld Woorden te schrijven, En 't kruinenruisen, En 't wolkendrijven Staat, een geluid,in Schrift gepenseeld.
De Waterlelie door Frederik van Eeden
Ik heb de witte waterlelie lief, daar die zo blank is en zo stil haar kroon uitplooit in 't licht
Rijzend uit donker koelen vijvergrond, heeft zij het licht gevonden en ontsloot toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak en wenst niet meer...
Een vrucht die valt door Karel van de Woestijne
Een vrucht, die valt... -- waar 'k wijle in 't onontwijde zwijgen,
buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan 't stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht die valt
Een vrucht. -- En waar ik sta, ten zatten levens-zome, vol als de nacht maar even stil; blind als de lucht hoe rijk ook aan 't verholen van mijne dromen, voel 'k -- lomer dan in 't loof der luideloeze bomen een vrucht die valt, -- mijn hart, gelijk een vrucht die valt...
'k Hore tuitend' hoornen.... door Guido Gezelle
'k Hore tuitend' hoornen en de navond is nabij voor mij: kinderen, blij en blonde kom, de navond is nabij, kom bij: zegene u de Allerhoogste, want de navond is nabij, kom bij: 'k hore tuitend hoornen en de navond is nabij, voor mij!
blinde non waanzin spon zacht geflonker in de ogen
donker
pracht
Nacht door Hermen Gorter
Het gras heeft den nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden.
Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind...
In memoriam amici J. Campert door Louis de Bourbon
In de open dromen van den wreden dag heb ik jouw pijn gevoeld, jouw brandend leed, soms hoor ik in den nacht jouw stervenskreet en ik zie een blik die breekt, jouw laatste oogopslag.
Ik hef het glas. Ik zie den roden gloed van 't heulsap dat ons beiden heeft verheugd in vroegere nachten luid en licht van jeugd, maar sinds jouw dood smaakt alle wijn naar bloed.
En sinds jouw dood is alle licht te schel, elk vuur te heet, alle genot doet pijn en ik hoor in ieder lied dit bittere refrein: o, hart, jouw hart, o bloedrode rebel.
Louis de Bourbon (1908-1975)
Klik op de pijl onderaan laatste tekst om het archief op te roepen...
Haiku
Het jaar is gestart
en we beloven weer veel,
want we zijn zo dom!
(WVO)
Haiku
Het ouder worden
is zeker geen sinecuur
en je doet 't alleen...
(WVO)
Haiku
De vorst is weer weg,
bakken regen stromen neer,
helaas, godgeklaagd...
(WVO)
Haiku
De minister spreekt:
het zijn zeer droeve tijden,
de riem dient gesnoerd... (WVO)
Over mijzelf
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .
Ik ben een man en woon in Mariakerke-Oostende (Vlaanderen ) en mijn beroep is leraar Nederlands - geschiedenis aan het VTI in Oostende en freelance journalist bij de Zeewacht .
Ik ben geboren op 26/04/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen en schrijven.
Schreef een roman " Het zwarte Schaap" die spijtig genoeg al uitverkocht is. Het vervolg staat op mijn Blog " De Tocht terug" Nu schrijf ik voor het Jaarboek " Bos en Beverveld" van de heemkundige kring van Beernem-Oedelem-St.-Joris .
We zouden hier rustig de uitspraak van Hugo Verriest kunnen aanhalen , want ze sluit volledig aan bij de uitspraak van de Argentijnse schrijver Jorges Luis Borges ( 1899-1986) : de Taal is gans het Volk"...
Jorge Luis Borges (1899-1986) , Argentijns schrijver...
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .