Aan de rechterkant kan je het Egidiuslied lezen van Jan Moritoen. Jan overleed te Brugge eind l416 of begin 1417 als lid van de gilde van de bontverwerkende lamwerkers. Hij was zelfs een bepaald moment schepen van de stad Brugge. In het Egidiuslied spreekt hij zijn overleden vriend en rivaal in de liefde lyrisch toe. Egidius en Jan Moritoen waren beiden verliefd op Mergriete. Na Egidius' dood trad zij in het klooster en liet de liefde van Jan Moritoen onbeantwoord.
P.S. Egidius was een gewaardeerd zanger en musicus. Egidius is het latijn voor Gillis.
Zoeken in blog
Zoeken met Google
Op de foto (1) zien we hoe Jan de tekens van een witchdoctor in Z.-Afrika intving. Op de 2de foto Jan en zijn vriend Norbert in Venetië
Bij bovenstaande foto: waar is de tijd ? Rustpauze tijdens de blok van 1959...Op de achtergrond het kerkje van " 't Vewt"...!
Bij de start van de tekst over het boek van Dirk Musschoot staat een foto van het dorp waar Jan woont, Nkodusweni...
Na de strijd door Pieter Nicolas Van Eyck
't Abrupt geratel zwijgt in 't duin Vreemd-stil is 't. Luwte en vogelzang; En 't kalm gedruis uit gindse tuin Van maaien, heel de middag lang.- De strijd beslecht, ligt alles neer. Maar toch, dit diepe hunkren weer:
Of 't hart,o, éénmaal voelen kon De milde, lieflijke zoen Van alle strijd in avondzon Door ceder-, roos- en berkengroen, En wolken, drijvend als een vlucht Van witte vogels door de lucht.
Loon door Hélène Swarth
Ik zong en zie! de beek gaf mij een dronk tot loning, De wijnstok, wijn, het koren, brood, Geen struik die mij geen bloem, geen bloem die mij geen honing, Geen boom die mij geen schaduw bood.
De zon gaf mij haar goud, de morgen haar juwelen En de avond, al zijn hemelrood. Maar wie mij had beloofd, zijn ziel met mij te delen, Gaf haar voor liefde en steen voor brood.
Jacqemijne Bolats werd te Leuven begraven in 1520 naast haar man en haar kind. Ze had bei met dezelfde liefde bemind, al haar dagen.
Ik heb haar zerksteen gevonden, op een regennoen, onder wat mos en veel gele blaren. Kinderen spelen er rond, en bij zomernacht paren geliefden hier hun bevenden mond.
Zij werd in Antwerpen geboren, - o mijn sterke stad, - wie voerde haar de Brabantse heuvelen over? Daar vond zij een man en won zij een kind, en de rust, onder mos en wat herfstig lover.
Want, toen God zag hoe volmaakt deze drie stonden in 't licht van rustig geluk, het jubelende kind,en dees vredige beiden, toen was hij als David, die wenend zijn zoon overwint. Hij kon deze kalme zielen niet scheiden en brak alle drie hun hulzen stuk.
Zie, zo lange tijd is aan elk mens gegeven, dat zijn woord rijpe tot lied voor Gods aangezicht. Hoe vaak het hernomen , geaarzeld, getracht, tot duidlijk en klaar klinke het rhytme dat door elk leven vleit; God luistert en wacht, de zanger verdwijnt, maar het zingen ruist uit in Gods wezenheid.
De morgenlucht is een bezoedeld kleed een bladzij met een ezelsoor een vlek
de stad een half ontverfde vrouw
maar schokkend steigert zij den hemel in als een blauw paard van Marc in 't luchtgareel
Berlijn
de zon is geel
Vader door Michel van der Plas
Vader, wat zou ik ervoor willen geven als je er af en toe nog eens kon zijn en een zondag kwam zitten in mijn leven bij mijn werk en mijn boeken en mijn wijn.
Soms zie ik mannen van vijfentachtig (je weet wel waar) met een gezicht vol zon en zin, en dan denk ik godallemachtig als ik hem zo nog eens meenemen kon.
Want op de een of de andere manier leeft ik toch ook nog steeds voor lou: louw ogen wil ik, met hun aandacht, pret en mededogen bij mijn geploeter, mijn huis en mijn hier: en ik zag ze zo graag en keer genieten van al wat ze vol tranen achterlieten
Gij wast aan mij gelijk de winde... door Karel van de Woestijne
Gij wast aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zomer streling van uw haar.
Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan.
o, 'k Ben geen sterke: moe-gedragen, verzwaart vaak de angst mijn levens-last; maar 't is mij waar 'k uw wasdom schrage, of blijde een échte steun me omwast
Zo reikt de liefde, o mijn beminde, verrijkt me uw liefde in vreze en vaar, - gelijk een geur'ge wentel-winde die sterkt en loont heur koren-aar.
Paradise Regained door Hendrik Marsman
De zon en de zee springen fonteinen bliksemend open: waaiers van vuur en zij; langs blauwe bergen van den morgen scheert de wind als een antilope voorbij
zwervende tussen fonteinen van licht en langs de stralende pleinen van 't water, voer ik een blonde vrouw aan mijn zij, die zorgeloos zingt langs het eeuwige water
een held're, verruk'lijke wijs:
'het schip van den wind ligt gereed voor de reis, de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen, de morgen en nacht twee blauwe matrozen - wij gaan terug naar 't Paradijs'
Ida Gerhardt (1905-1997)
De gestorvene door Ida Gerhardt
Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan -- zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
De Zwerver door Jan van Nijlen
Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuveltop in het late licht, en voor mij kronkelen de duistere wegen Van 't avonddorp, dat daar verlaten ligt.
Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijken schouder, Een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent.
Ik ben alleen voor gans mijn verder leven, Er is niets meer dat me aan deze aarde bindt. En toch, ik voel mijn hart onstuimig beven: Dààr staat een boom, dààr speelde ik als kind.
Jan van Nijlen (1908-1975)
De klok ( zie boven rechts) tikt gestaag verder...Mijn teller staat reeds op 72...!
Om alle teksten op het BLOG te lezen klik je onderaan de laatste tekst op de naar links gerichte pijl...
De Axa-man met twee gezichten en dit na meer dan 50 jaar, toen hadden we de Krüger-man...! Wat goed is blijft dus goed...
Haiku
De zon brandde fel
op het wit berijmde gras.
Ver is de lente... (WVO)
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Het schooljaar staat voor de deur en natuurlijk komen er weer allerhande profeten die het allemaal zoveel beter weten...Ene Ilse Geerinck, docent aan de lerarenopleiding KU Leuven, trekt van leer tegen de (te) vele invuloefenboeken, waar leerlingen, volgens haar , niks aan hebben, maar waar uitgeverijen aan overhouden.We gaan volledig akkoord met mevrouw, want wij zijn van de generatie bord en krijt en griffel en lei...bovendien zijn we er nog steeds van overtuigd dat ze het nu NIET beter doen...We vinden het alleen spijtig dat mevrouw Geerinck maar optreedt nadat ze bij haar eigen kinderen vaststelt hoeveel invulboeken er dienden gekocht, tot daar, maar dat ze geen effect sorteerden . Zo kwam er ooit eens een mevrouw in de Zevende Dag pleiten om alle kinderen, ook de kinderen met het syndroom van Down ( Trisomie-21) in hetzelfde leerjaar te plaatsen...Wist ze iets over onderwijs? Ja, ze had een opleiding voor lerares gevolgd, maar het nooit uitgoefend...,had ze het wel gedaan dan had ze waarschijnlijk geweten, wat overigens het kleinste kind weet, dat het een utopie is om kinderen met zo'n verschillende IQ's in één klas te plaatsen. Later kwam aan het licht dat ze dit wou om haar eigen dochtertje ter wille te zijn...Wat er van het dochterje geworden is weten we niet, maar we weten wel dat er vele moeders in de krant kwamen getuigen: " ...dat hun kindje lief toch zo blij was, als het weer naar de oude school (BSO) mocht, want het aardde niet tussen al de bollebozen... het werd er zelfs ziek van...We dwalen af van de invulboeken, maar we wilden slechts zeggen dat het toch niet kan als elke moeder voor het eigen kind een systeem wenst aan te passen..., maar nu heeft Ilse Geerinck wel gelijk...Hoe zouden de leerlingen vandaag de dag leren schrijven...ze pennen geen zinnen meer op papier, slechts hier en daar een woord, bovendien die invulboeken kosten handen vol geld al weten we dat dit geen argument is, mocht het de kwaliteit van het onderwijs bevorderen, uiteraard. Zoals gezegd: bord en krijt, griffel en lei. De meester schreef het bord vol, en wij schreven het op de lei, in het klad en daarna netjes in ons schrift moedertaal, geschiedenis, aardrijkskunde...Je moet niet vragen hoe wij worstelden met namen als Ambiorix, Guadalcanal...Bovendien gingen boeken over van broer op broer...
Pater Adhemar Geerebaert ( Gent 1876 - Ukkel 1944) aan de werktafel
In de zesde latijnse ( in 1949) gebruikten wij het boek " Latijnse oefeningen" en de "Latijnse Spraakunst" van ene Pater Adhemar Geerebaert SJ (1876-1944) die onze oom in 1922 in het Klein Seminarie in Roeselare had gebruikt...Terloops onze oudere broer had beide boeken ook al in 1943 gebruikt. Geerebaert ( wij noemden hem steeds zeer oneerbiedig ( we geven het toe): Geitebaard) leefde toen nog...We hebben nog een voorbeeld: in onze tweede kandidatuur( 1957) in Leuven gebruikten we het handboek voor de cursus moraal van Prof. Janssen ( "Den Baas" voor de studenten) van 1929 van diezelfde oom. In de marge stonden de moppen die den Baas reeds in 29 had verteld. Juist, wij zijn ouderwets, natuurlijk, maar dat al die moderne heren ons eens komen uitleggen wat het VSO, de moderne Wiskunde, de Invulboeken hebben teweeg gebracht: je moet maar eens naar bepaalde gesprekken of spelletjes op TV kijken, dan weet je het wel: bij de vraag Oidipoes krijg je als antwoord: " Al die moderne groepen kennen we zo niet"...Terloops, we hebben ergens wel nog een paar vertalingen van Cicero ( Pro Milone, Pro Archias...) ingeleid door Geerbaert liggen...en ook Zuid en Noord 's en Taalzuiveringen...Allemaal werk van Jezuïeten, we geven het niet graag toe, we zijn de enigen niet, maar ze hebben toch één en ander betekend voor de ontwikkeling van Vlaanderen al zei Pater Bracke, ook al een Jezuïet: " Arm Vlaanderen" en nog een andere Jezuïet: Karel van Isacker "Het land der dwazen"...en hij bedoelde Vlaanderen. Foei!
We weten niet wie de triviale zin die we als titel gebruikten uitgesproken heeft, maar we "verdenken" twee Vlaamse auteurs, we vermoeden zelfs nog zonder standbeeld, dat zij het waren: nl: Dr.Albert Goris ( Marnix Gijsen) of Hugo Claus. Toen Goris baron werd vroeg een journalist hoe het voelde om baron te zijn en hij antwoordde: " Net hezelfde als gisteren, toen we nog geen baron waren, de ochtendpies is nog even geel".Dus Marnix zou kunnen, doch Hugo ook, want hij was toch niet bang van een krasse uitspraak...Wat een inleiding om te zeggen dat we de hetze omtrent de standbeelden niet begrijpen...
Standbeeldd van Leopold I ( "'t Peird" ) ook nogal besch...
De stad waarin we wonen, Oostende, heeft ook heelwat standbeelden, maar de bewoners tonen weinig respect...Het standbeeld van Leopold I heet hier: "'t Peird" en dat van de Zeeman, "de Pisser". Geef toe, vooral de tweede naam, getuigt van weinig respect, nietwaar... Ook de straatnamen moeten eraan geloven...alweer in Oostende, een onooglijk straatje in een buitenwijk draagt de naam van één der weinige Belgische nobelprijswinnaars, August Beernaert, maar een mooie boulevard aan een park kreeg de naam van zijn naamgenote Euphrasie (1), maar geen mens die nog weet waarom ze een "eigen" straat" kreeg... Zo zou er in Rotterdam ook een steegje E. Douwes Dekker heten en een chique boulevard de naam dragen van een notoire 19de eeuwse heimatverteller...Zo zie je maar, ' kan overal gebeuren. Daarom vinden we dat er beter GEEN standbeelden zouden worden opgericht , want wie verdient er een standbeeld of een straatnaaam? We ijverden om in Mariakerke (Oostende) een plein te noemen naar de romanschrijver Gaston Duribreux, maar de stichter van de dorpsfanfare kreeg een straat: Tuur Vanhoute en een postbode een wandelpad...Welke criteria worden gebruikt? Bovendien hoe lang blijft eeen standbeeld staan? Als de politici die het standbeeld "oprichtten" weg zijn ( weggestemd, gestorven, vermoord..., zeg maar) dan worden meestal de standbeelden ook " weggemoffeld" ... Om één voorbeeld te geven: de USSR...Ene Marino Keulen ( hoorde ie het ginder donderen?) wil de straatnaam Pastoor Cyriel Verschaeve doen verdwijnen, want hij was een nazist, want bij Dolf op de koffie geweeest, we kennen er nog die het probeerden en ook straten en bustes toegewezen kregen...Moeten die nu ook verdwijnen...of m.a.w. wie verdient er een straatnaam of een standbeeld: Karel de Grote ( was ook nogal bloeddorstig)(2), Keizer Karel ( idem dito als de eerste Karel...), Napoleon ( het boek " Met Napoleon naar Moskou van Joseph Abbeel gelezen...) dus geen standbeelden het zou veel geld voor het plaatsen en daarna voor het afbreken sparen... Wellicht zouden we velen onrecht aan doen, want geef toe een Pater Damiaan verdient een monument, maar het zijn nu precies die mensen die er één verdien(d)en die er NOOIT naar streefden en dat al die andere sjarels daar maar even over nadenken...Leve de dorspfanfare, bestaat al niet meer, maar de romans van Duribreux kan je nog afhalen in de Bib Kris Lambert...krijgt die ook een monument..'t Zou er nogal één zijn!!
(1) Euphrasie Beernaert (1831-1901) Oostendse landschapsschilderes en zus van August, later eerste minister en nobelprijswinnaar. Was de kleindochter van Thomas Hamman , burgemeester in de Franse Tijd . Ze stierf in Jette
(2) Karel de Grote ...deporteerde de hele volksstam der Saksen...
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Dat was gheselescap goet ende fijn, Het sceen teen moeste ghestorven sijn. Nu bestu in den troon verheven Claerre dan der zonnen scijn, Alle vruecht es di ghegheven.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors de doot, du liets mi tleven.
Nu bidt voor mi: ic moet nog sneven Ende in de weerelt liden pijn. Verware mijn stede di beneven: Ic moet noch zinghen een liedekijn . Nochtan moet emmer ghestorven sijn.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Op de foto mijn familie: vader , moeder, mijn zussen Camilla en Maria, mijn broer Joris (+) en mezelf. Foto genomen tijdens de oorlog in 1943. Daaronder het gemeentehuis van Oedelem, mijn geboortedorp, Dr. Wyns noemde het één van de mooiste gemeentehuizen van Vlaanderen...
De vierde latijnse van het Sint-Rembertscollege in 1953 met klastitularis Jozef 'Basiel' Verstraete ( achterste rij...) op schoolreis in Brussel. Gehurkt helemaal rechts zit ikzelf.
In december 1958 speelden enkele Oedelemse jongeren het toneelstuk "Smidje Smee". De "acteurs" werden uiteraard voor het nageslacht op foto vastgelegd...Bovenste rij: (v.l.n.r.) Willy Beernaerts (souffleur), Antoine Dhaese(+), Antoine Depestel, kapelaan Demuynck, René Dewulf, Roger Vanhullebusch, (zittend v.l.n.r.): Roger Vandeweghe, Edward Gilliaert en Marcel Denaeghel
Mijn oude Roldersklacht (mei 1958) aan de Zoete Waters in Heverlee...Eern triest moment!
We zijn de 16de week van 2025
Herfstavond door Albert Verwey
Op 't donkre buiten Boomkruinen ruisen; Stormwolken drijven: In 't lamplicht huis en Voor donkre ruiten, Zit 'n dromend beeld Woorden te schrijven, En 't kruinenruisen, En 't wolkendrijven Staat, een geluid,in Schrift gepenseeld.
De Waterlelie door Frederik van Eeden
Ik heb de witte waterlelie lief, daar die zo blank is en zo stil haar kroon uitplooit in 't licht
Rijzend uit donker koelen vijvergrond, heeft zij het licht gevonden en ontsloot toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak en wenst niet meer...
Een vrucht die valt door Karel van de Woestijne
Een vrucht, die valt... -- waar 'k wijle in 't onontwijde zwijgen,
buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan 't stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht die valt
Een vrucht. -- En waar ik sta, ten zatten levens-zome, vol als de nacht maar even stil; blind als de lucht hoe rijk ook aan 't verholen van mijne dromen, voel 'k -- lomer dan in 't loof der luideloeze bomen een vrucht die valt, -- mijn hart, gelijk een vrucht die valt...
'k Hore tuitend' hoornen.... door Guido Gezelle
'k Hore tuitend' hoornen en de navond is nabij voor mij: kinderen, blij en blonde kom, de navond is nabij, kom bij: zegene u de Allerhoogste, want de navond is nabij, kom bij: 'k hore tuitend hoornen en de navond is nabij, voor mij!
blinde non waanzin spon zacht geflonker in de ogen
donker
pracht
Nacht door Hermen Gorter
Het gras heeft den nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden.
Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind...
In memoriam amici J. Campert door Louis de Bourbon
In de open dromen van den wreden dag heb ik jouw pijn gevoeld, jouw brandend leed, soms hoor ik in den nacht jouw stervenskreet en ik zie een blik die breekt, jouw laatste oogopslag.
Ik hef het glas. Ik zie den roden gloed van 't heulsap dat ons beiden heeft verheugd in vroegere nachten luid en licht van jeugd, maar sinds jouw dood smaakt alle wijn naar bloed.
En sinds jouw dood is alle licht te schel, elk vuur te heet, alle genot doet pijn en ik hoor in ieder lied dit bittere refrein: o, hart, jouw hart, o bloedrode rebel.
Louis de Bourbon (1908-1975)
Klik op de pijl onderaan laatste tekst om het archief op te roepen...
Haiku
Het jaar is gestart
en we beloven weer veel,
want we zijn zo dom!
(WVO)
Haiku
Het ouder worden
is zeker geen sinecuur
en je doet 't alleen...
(WVO)
Haiku
De vorst is weer weg,
bakken regen stromen neer,
helaas, godgeklaagd...
(WVO)
Haiku
De minister spreekt:
het zijn zeer droeve tijden,
de riem dient gesnoerd... (WVO)
Over mijzelf
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .
Ik ben een man en woon in Mariakerke-Oostende (Vlaanderen ) en mijn beroep is leraar Nederlands - geschiedenis aan het VTI in Oostende en freelance journalist bij de Zeewacht .
Ik ben geboren op 26/04/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen en schrijven.
Schreef een roman " Het zwarte Schaap" die spijtig genoeg al uitverkocht is. Het vervolg staat op mijn Blog " De Tocht terug" Nu schrijf ik voor het Jaarboek " Bos en Beverveld" van de heemkundige kring van Beernem-Oedelem-St.-Joris .
Het schooljaar staat voor de deur en natuurlijk komen er weer allerhande profeten die het allemaal zoveel beter weten...Ene Ilse Geerinck, docent aan de lerarenopleiding KU Leuven, trekt van leer tegen de (te) vele invuloefenboeken, waar leerlingen, volgens haar , niks aan hebben, maar waar uitgeverijen aan overhouden.We gaan volledig akkoord met mevrouw, want wij zijn van de generatie bord en krijt en griffel en lei...bovendien zijn we er nog steeds van overtuigd dat ze het nu NIET beter doen...We vinden het alleen spijtig dat mevrouw Geerinck maar optreedt nadat ze bij haar eigen kinderen vaststelt hoeveel invulboeken er dienden gekocht, tot daar, maar dat ze geen effect sorteerden . Zo kwam er ooit eens een mevrouw in de Zevende Dag pleiten om alle kinderen, ook de kinderen met het syndroom van Down ( Trisomie-21) in hetzelfde leerjaar te plaatsen...Wist ze iets over onderwijs? Ja, ze had een opleiding voor lerares gevolgd, maar het nooit uitgoefend...,had ze het wel gedaan dan had ze waarschijnlijk geweten, wat overigens het kleinste kind weet, dat het een utopie is om kinderen met zo'n verschillende IQ's in één klas te plaatsen. Later kwam aan het licht dat ze dit wou om haar eigen dochtertje ter wille te zijn...Wat er van het dochterje geworden is weten we niet, maar we weten wel dat er vele moeders in de krant kwamen getuigen: " ...dat hun kindje lief toch zo blij was, als het weer naar de oude school (BSO) mocht, want het aardde niet tussen al de bollebozen... het werd er zelfs ziek van...We dwalen af van de invulboeken, maar we wilden slechts zeggen dat het toch niet kan als elke moeder voor het eigen kind een systeem wenst aan te passen..., maar nu heeft Ilse Geerinck wel gelijk...Hoe zouden de leerlingen vandaag de dag leren schrijven...ze pennen geen zinnen meer op papier, slechts hier en daar een woord, bovendien die invulboeken kosten handen vol geld al weten we dat dit geen argument is, mocht het de kwaliteit van het onderwijs bevorderen, uiteraard. Zoals gezegd: bord en krijt, griffel en lei. De meester schreef het bord vol, en wij schreven het op de lei, in het klad en daarna netjes in ons schrift moedertaal, geschiedenis, aardrijkskunde...Je moet niet vragen hoe wij worstelden met namen als Ambiorix, Guadalcanal...Bovendien gingen boeken over van broer op broer...
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .