Aan de rechterkant kan je het Egidiuslied lezen van Jan Moritoen. Jan overleed te Brugge eind l416 of begin 1417 als lid van de gilde van de bontverwerkende lamwerkers. Hij was zelfs een bepaald moment schepen van de stad Brugge. In het Egidiuslied spreekt hij zijn overleden vriend en rivaal in de liefde lyrisch toe. Egidius en Jan Moritoen waren beiden verliefd op Mergriete. Na Egidius' dood trad zij in het klooster en liet de liefde van Jan Moritoen onbeantwoord.
P.S. Egidius was een gewaardeerd zanger en musicus. Egidius is het latijn voor Gillis.
Zoeken in blog
Zoeken met Google
Op de foto (1) zien we hoe Jan de tekens van een witchdoctor in Z.-Afrika intving. Op de 2de foto Jan en zijn vriend Norbert in Venetië
Bij bovenstaande foto: waar is de tijd ? Rustpauze tijdens de blok van 1959...Op de achtergrond het kerkje van " 't Vewt"...!
Bij de start van de tekst over het boek van Dirk Musschoot staat een foto van het dorp waar Jan woont, Nkodusweni...
Na de strijd door Pieter Nicolas Van Eyck
't Abrupt geratel zwijgt in 't duin Vreemd-stil is 't. Luwte en vogelzang; En 't kalm gedruis uit gindse tuin Van maaien, heel de middag lang.- De strijd beslecht, ligt alles neer. Maar toch, dit diepe hunkren weer:
Of 't hart,o, éénmaal voelen kon De milde, lieflijke zoen Van alle strijd in avondzon Door ceder-, roos- en berkengroen, En wolken, drijvend als een vlucht Van witte vogels door de lucht.
Loon door Hélène Swarth
Ik zong en zie! de beek gaf mij een dronk tot loning, De wijnstok, wijn, het koren, brood, Geen struik die mij geen bloem, geen bloem die mij geen honing, Geen boom die mij geen schaduw bood.
De zon gaf mij haar goud, de morgen haar juwelen En de avond, al zijn hemelrood. Maar wie mij had beloofd, zijn ziel met mij te delen, Gaf haar voor liefde en steen voor brood.
Jacqemijne Bolats werd te Leuven begraven in 1520 naast haar man en haar kind. Ze had bei met dezelfde liefde bemind, al haar dagen.
Ik heb haar zerksteen gevonden, op een regennoen, onder wat mos en veel gele blaren. Kinderen spelen er rond, en bij zomernacht paren geliefden hier hun bevenden mond.
Zij werd in Antwerpen geboren, - o mijn sterke stad, - wie voerde haar de Brabantse heuvelen over? Daar vond zij een man en won zij een kind, en de rust, onder mos en wat herfstig lover.
Want, toen God zag hoe volmaakt deze drie stonden in 't licht van rustig geluk, het jubelende kind,en dees vredige beiden, toen was hij als David, die wenend zijn zoon overwint. Hij kon deze kalme zielen niet scheiden en brak alle drie hun hulzen stuk.
Zie, zo lange tijd is aan elk mens gegeven, dat zijn woord rijpe tot lied voor Gods aangezicht. Hoe vaak het hernomen , geaarzeld, getracht, tot duidlijk en klaar klinke het rhytme dat door elk leven vleit; God luistert en wacht, de zanger verdwijnt, maar het zingen ruist uit in Gods wezenheid.
De morgenlucht is een bezoedeld kleed een bladzij met een ezelsoor een vlek
de stad een half ontverfde vrouw
maar schokkend steigert zij den hemel in als een blauw paard van Marc in 't luchtgareel
Berlijn
de zon is geel
Vader door Michel van der Plas
Vader, wat zou ik ervoor willen geven als je er af en toe nog eens kon zijn en een zondag kwam zitten in mijn leven bij mijn werk en mijn boeken en mijn wijn.
Soms zie ik mannen van vijfentachtig (je weet wel waar) met een gezicht vol zon en zin, en dan denk ik godallemachtig als ik hem zo nog eens meenemen kon.
Want op de een of de andere manier leeft ik toch ook nog steeds voor lou: louw ogen wil ik, met hun aandacht, pret en mededogen bij mijn geploeter, mijn huis en mijn hier: en ik zag ze zo graag en keer genieten van al wat ze vol tranen achterlieten
Gij wast aan mij gelijk de winde... door Karel van de Woestijne
Gij wast aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zomer streling van uw haar.
Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan.
o, 'k Ben geen sterke: moe-gedragen, verzwaart vaak de angst mijn levens-last; maar 't is mij waar 'k uw wasdom schrage, of blijde een échte steun me omwast
Zo reikt de liefde, o mijn beminde, verrijkt me uw liefde in vreze en vaar, - gelijk een geur'ge wentel-winde die sterkt en loont heur koren-aar.
Paradise Regained door Hendrik Marsman
De zon en de zee springen fonteinen bliksemend open: waaiers van vuur en zij; langs blauwe bergen van den morgen scheert de wind als een antilope voorbij
zwervende tussen fonteinen van licht en langs de stralende pleinen van 't water, voer ik een blonde vrouw aan mijn zij, die zorgeloos zingt langs het eeuwige water
een held're, verruk'lijke wijs:
'het schip van den wind ligt gereed voor de reis, de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen, de morgen en nacht twee blauwe matrozen - wij gaan terug naar 't Paradijs'
Ida Gerhardt (1905-1997)
De gestorvene door Ida Gerhardt
Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan -- zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
De Zwerver door Jan van Nijlen
Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuveltop in het late licht, en voor mij kronkelen de duistere wegen Van 't avonddorp, dat daar verlaten ligt.
Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijken schouder, Een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent.
Ik ben alleen voor gans mijn verder leven, Er is niets meer dat me aan deze aarde bindt. En toch, ik voel mijn hart onstuimig beven: Dààr staat een boom, dààr speelde ik als kind.
Jan van Nijlen (1908-1975)
De klok ( zie boven rechts) tikt gestaag verder...Mijn teller staat reeds op 72...!
Om alle teksten op het BLOG te lezen klik je onderaan de laatste tekst op de naar links gerichte pijl...
De Axa-man met twee gezichten en dit na meer dan 50 jaar, toen hadden we de Krüger-man...! Wat goed is blijft dus goed...
Haiku
De zon brandde fel
op het wit berijmde gras.
Ver is de lente... (WVO)
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Het was me nogal de storm...en vandaag de dag weet je meteen hoe erg het is/was, want de sociale media houden je op de hoogte...of dit een winstpunt is, uiteraard een heel ander verhaal! Zo kregen we te zien dat er in ons geboortedorp aan de rand van het Koningsbos door de storm lelijk huis werd gehouden. Bomen werden ontworteld wat meteen een heerlijke reactie te weeg bracht: dat is de eerste keer dat dit in het dorp gebeurt. We schrokken en twijfelden daar zeer aan. Zo herinneren we ons dat er in 1947 ook een felle storm over Vlaanderen raasde. Hoe weten we precies het jaartal? Wel iedereen zei toen steevast dat ze de hele stormnacht hadden liggen denken op het in aanbouw zijnde huis van onze opa. We weten met zekerheid dat het huis in 1947 werd gebouwd, bovendien verhuisde opa rond Sinterklaas 1947 van "zijn" boerderij naar het dorp, want op die dag hielpen we de dozen binnenshuis dragen en we droegen gele klompjes met een mooie paardenkop op de bolle neus van elke klomp en die hadden we precies dit jaar van de heilige man gekregen...Dus....Die storm dus: fel, want een hele reeks betonnen afsluitingen van tuinen waren onderuit gegaan . Ze waren nog maar pas opgezet, de ene deed het, dus ook de andere, je weet hoe het gaat in een dorp en het was dus verzamelen geblazen achter de kerk om commentaar te geven en de boel te controleren...We vermoeden dat het tijdens de paasvakantie was, want hoe konden we anders de hele voormiddag daar aanwezig zijn als het geen vakantie was? Een zondag was het niet, want dan zaten "ze" in de kerk of in het dorpscafé en zou de commentaar nog intenser zijn geweest. We herinneren ons nog dat ze naar "onze" afsluiting keken, want die stond nog kaarsrecht. " Hij heeft het zelf gedaan" hoorden we zeggen en die hij was vader. Toen ze nader gingen kijken zagen ze hoe dun de betonijzers in de platen waren en toen ging uiteraard de plaatselijke uitvoerder van de werken over de tong. In alle stilte herstelde ie alles en naar we geloven deed ie het degelijk, want de meest platen staan er nog...Dit allemaal om te zeggen dat uitspraken als: " 't Is de eerste keer dat dit in het dorp gebeurt", snijdt geen hout. Bovendien is er nog "de Bokke" , een begrip in het dorp. "Bokke" is het dialect woord voor beuk Het was een eeuwenoude beuk, die tot de verbeelding sprak: hij gaf "zijn" naam aan de wijk, aan een herberg met boltra voor de deur. Was er iets gebeurd? Waar? "Wel aan de Bokke" Maakten ze een afspraak, waar? Aan de Bokke! Des zondags middags gingen we soms met oom daar naar de bolders kijken, mochten een limonade drinken en oom kletste met de boeren over koeien, vaarzen en zelfs stieren...Wel, dat begrip is ooit eens door een storm weggeblazen en naar het schijnt was ie meer dan 300 jaar oud. In de herberg die jaren door de familie Van Hullebusch werd geëxploiteerd werd Pater Van Hullebusch geboren . De pater was lange jaren actief in Congo. We hebben in dat huis menigmaal ontbeten, want bij elke hoogdag, Kerstmis, Pasen, Sinksen , Onze-Lieve-Heerhemelvaart , Onze-Lieve-Vrouwehemelvaart en de Biddag (1) droeg de pastoor van de parochie het Heilig Sacrament naar de zieken. Er waren drie routes en op het einde van elke route werd ontbeten. Heerlijk, bovendien moest je niet naar school en elkeen spande zich in om het beste ontbijt te maken...Kwestie van eer, nietwaar. Dus niet te vlug denken: het was de eerste keer dan het gebeurt, bovendien als we de verhalen van de vroegere dorpshelden mogen geloven ( waarom niet eigenlijk?) dan zijn er nog andere stormen geweest. Zo was er één waar heelder spillen van achtkanten , een arm dik, afscheurden en honderden meters verder teruggevonden werden en er waren nog hagelstenen bij van katseballen( 2) dikte en getroffen kippen overleefden het niet...Dus het stormpie van vorige zondag was kleinbier...
(1) Biddag: een dag ( in het dorp op 4 februari) waarbij het Heilig Sacrament de godganse dag uitgesteld werd. Juist, maar er moest telkens tenminste één persoon ( liefst meer) aanwezig zijn in de kerk. Vader was telkens het slachtoffer over de middag..., want de pastoor moest dineren en middagpauze houden. Dus
(2) dialectwoord van speelbal al werd ook het woord "wipper" gebruikt.
PS We gaan nu opzoeken wanneer de Bokke het leven liet...
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Dat was gheselescap goet ende fijn, Het sceen teen moeste ghestorven sijn. Nu bestu in den troon verheven Claerre dan der zonnen scijn, Alle vruecht es di ghegheven.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors de doot, du liets mi tleven.
Nu bidt voor mi: ic moet nog sneven Ende in de weerelt liden pijn. Verware mijn stede di beneven: Ic moet noch zinghen een liedekijn . Nochtan moet emmer ghestorven sijn.
Egidius, waer bestu bleven? Mi lanct na di, gheselle mijn. Du coors die doot, du liets mi tleven.
Op de foto mijn familie: vader , moeder, mijn zussen Camilla en Maria, mijn broer Joris (+) en mezelf. Foto genomen tijdens de oorlog in 1943. Daaronder het gemeentehuis van Oedelem, mijn geboortedorp, Dr. Wyns noemde het één van de mooiste gemeentehuizen van Vlaanderen...
De vierde latijnse van het Sint-Rembertscollege in 1953 met klastitularis Jozef 'Basiel' Verstraete ( achterste rij...) op schoolreis in Brussel. Gehurkt helemaal rechts zit ikzelf.
In december 1958 speelden enkele Oedelemse jongeren het toneelstuk "Smidje Smee". De "acteurs" werden uiteraard voor het nageslacht op foto vastgelegd...Bovenste rij: (v.l.n.r.) Willy Beernaerts (souffleur), Antoine Dhaese(+), Antoine Depestel, kapelaan Demuynck, René Dewulf, Roger Vanhullebusch, (zittend v.l.n.r.): Roger Vandeweghe, Edward Gilliaert en Marcel Denaeghel
Mijn oude Roldersklacht (mei 1958) aan de Zoete Waters in Heverlee...Eern triest moment!
We zijn de 16de week van 2025
Herfstavond door Albert Verwey
Op 't donkre buiten Boomkruinen ruisen; Stormwolken drijven: In 't lamplicht huis en Voor donkre ruiten, Zit 'n dromend beeld Woorden te schrijven, En 't kruinenruisen, En 't wolkendrijven Staat, een geluid,in Schrift gepenseeld.
De Waterlelie door Frederik van Eeden
Ik heb de witte waterlelie lief, daar die zo blank is en zo stil haar kroon uitplooit in 't licht
Rijzend uit donker koelen vijvergrond, heeft zij het licht gevonden en ontsloot toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak en wenst niet meer...
Een vrucht die valt door Karel van de Woestijne
Een vrucht, die valt... -- waar 'k wijle in 't onontwijde zwijgen,
buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan 't stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht die valt
Een vrucht. -- En waar ik sta, ten zatten levens-zome, vol als de nacht maar even stil; blind als de lucht hoe rijk ook aan 't verholen van mijne dromen, voel 'k -- lomer dan in 't loof der luideloeze bomen een vrucht die valt, -- mijn hart, gelijk een vrucht die valt...
'k Hore tuitend' hoornen.... door Guido Gezelle
'k Hore tuitend' hoornen en de navond is nabij voor mij: kinderen, blij en blonde kom, de navond is nabij, kom bij: zegene u de Allerhoogste, want de navond is nabij, kom bij: 'k hore tuitend hoornen en de navond is nabij, voor mij!
blinde non waanzin spon zacht geflonker in de ogen
donker
pracht
Nacht door Hermen Gorter
Het gras heeft den nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden.
Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind...
In memoriam amici J. Campert door Louis de Bourbon
In de open dromen van den wreden dag heb ik jouw pijn gevoeld, jouw brandend leed, soms hoor ik in den nacht jouw stervenskreet en ik zie een blik die breekt, jouw laatste oogopslag.
Ik hef het glas. Ik zie den roden gloed van 't heulsap dat ons beiden heeft verheugd in vroegere nachten luid en licht van jeugd, maar sinds jouw dood smaakt alle wijn naar bloed.
En sinds jouw dood is alle licht te schel, elk vuur te heet, alle genot doet pijn en ik hoor in ieder lied dit bittere refrein: o, hart, jouw hart, o bloedrode rebel.
Louis de Bourbon (1908-1975)
Klik op de pijl onderaan laatste tekst om het archief op te roepen...
Haiku
Het jaar is gestart
en we beloven weer veel,
want we zijn zo dom!
(WVO)
Haiku
Het ouder worden
is zeker geen sinecuur
en je doet 't alleen...
(WVO)
Haiku
De vorst is weer weg,
bakken regen stromen neer,
helaas, godgeklaagd...
(WVO)
Haiku
De minister spreekt:
het zijn zeer droeve tijden,
de riem dient gesnoerd... (WVO)
Over mijzelf
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .
Ik ben een man en woon in Mariakerke-Oostende (Vlaanderen ) en mijn beroep is leraar Nederlands - geschiedenis aan het VTI in Oostende en freelance journalist bij de Zeewacht .
Ik ben geboren op 26/04/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen en schrijven.
Schreef een roman " Het zwarte Schaap" die spijtig genoeg al uitverkocht is. Het vervolg staat op mijn Blog " De Tocht terug" Nu schrijf ik voor het Jaarboek " Bos en Beverveld" van de heemkundige kring van Beernem-Oedelem-St.-Joris .
Het was me nogal de storm...en vandaag de dag weet je meteen hoe erg het is/was, want de sociale media houden je op de hoogte...of dit een winstpunt is, uiteraard een heel ander verhaal! Zo kregen we te zien dat er in ons geboortedorp aan de rand van het Koningsbos door de storm lelijk huis werd gehouden. Bomen werden ontworteld wat meteen een heerlijke reactie te weeg bracht: dat is de eerste keer dat dit in het dorp gebeurt. We schrokken en twijfelden daar zeer aan. Zo herinneren we ons dat er in 1947 ook een felle storm over Vlaanderen raasde. Hoe weten we precies het jaartal? Wel iedereen zei toen steevast dat ze de hele stormnacht hadden liggen denken op het in aanbouw zijnde huis van onze opa. We weten met zekerheid dat het huis in 1947 werd gebouwd, bovendien verhuisde opa rond Sinterklaas 1947 van "zijn" boerderij naar het dorp, want op die dag hielpen we de dozen binnenshuis dragen en we droegen gele klompjes met een mooie paardenkop op de bolle neus van elke klomp en die hadden we precies dit jaar van de heilige man gekregen...Dus....Die storm dus: fel, want een hele reeks betonnen afsluitingen van tuinen waren onderuit gegaan . Ze waren nog maar pas opgezet, de ene deed het, dus ook de andere, je weet hoe het gaat in een dorp en het was dus verzamelen geblazen achter de kerk om commentaar te geven en de boel te controleren...We vermoeden dat het tijdens de paasvakantie was, want hoe konden we anders de hele voormiddag daar aanwezig zijn als het geen vakantie was? Een zondag was het niet, want dan zaten "ze" in de kerk of in het dorpscafé en zou de commentaar nog intenser zijn geweest. We herinneren ons nog dat ze naar "onze" afsluiting keken, want die stond nog kaarsrecht. " Hij heeft het zelf gedaan" hoorden we zeggen en die hij was vader. Toen ze nader gingen kijken zagen ze hoe dun de betonijzers in de platen waren en toen ging uiteraard de plaatselijke uitvoerder van de werken over de tong. In alle stilte herstelde ie alles en naar we geloven deed ie het degelijk, want de meest platen staan er nog...Dit allemaal om te zeggen dat uitspraken als: " 't Is de eerste keer dat dit in het dorp gebeurt", snijdt geen hout. Bovendien is er nog "de Bokke" , een begrip in het dorp. "Bokke" is het dialect woord voor beuk Het was een eeuwenoude beuk, die tot de verbeelding sprak: hij gaf "zijn" naam aan de wijk, aan een herberg met boltra voor de deur. Was er iets gebeurd? Waar? "Wel aan de Bokke" Maakten ze een afspraak, waar? Aan de Bokke! Des zondags middags gingen we soms met oom daar naar de bolders kijken, mochten een limonade drinken en oom kletste met de boeren over koeien, vaarzen en zelfs stieren...Wel, dat begrip is ooit eens door een storm weggeblazen en naar het schijnt was ie meer dan 300 jaar oud. In de herberg die jaren door de familie Van Hullebusch werd geëxploiteerd werd Pater Van Hullebusch geboren . De pater was lange jaren actief in Congo. We hebben in dat huis menigmaal ontbeten, want bij elke hoogdag, Kerstmis, Pasen, Sinksen , Onze-Lieve-Heerhemelvaart , Onze-Lieve-Vrouwehemelvaart en de Biddag (1) droeg de pastoor van de parochie het Heilig Sacrament naar de zieken. Er waren drie routes en op het einde van elke route werd ontbeten. Heerlijk, bovendien moest je niet naar school en elkeen spande zich in om het beste ontbijt te maken...Kwestie van eer, nietwaar. Dus niet te vlug denken: het was de eerste keer dan het gebeurt, bovendien als we de verhalen van de vroegere dorpshelden mogen geloven ( waarom niet eigenlijk?) dan zijn er nog andere stormen geweest. Zo was er één waar heelder spillen van achtkanten , een arm dik, afscheurden en honderden meters verder teruggevonden werden en er waren nog hagelstenen bij van katseballen( 2) dikte en getroffen kippen overleefden het niet...Dus het stormpie van vorige zondag was kleinbier...
Ik ben Willy Beernaerts, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wim van Oostveld .