Op spaken naar Boedapest.

Een fietstrip naar Rome in 2009 was de laatste in de rij.  Toen al besloten we om eens naar het oosten te fietsen, met een overwegend zuidwestenwind moest het lukken om met de wind in de rug naar Boedapest te rijden!

De route werd uitgestippeld door broer Herman.  Hij had zich een gps aangeschaft en dat moest ons helpen om afzonderlijke fietspaden op te sporen tot aan de Donau in Regensburg.  We bleven  voor een groot gedeelte in de buurt van de limesroute, een uitgestippelde fietstocht van de Nederlander Sweerman.  Voor diegenen die het nog niet wisten: de limesroute loopt voor een groot gedeelte langs de noordgrens van het oude Romeinse rijk en die voltrekt zich van Katwijk- aan- zee tot aan de Zwarte zee.  Voor een groot gedeelte is de Donau de natuurlijke grens.

Het was dus de kunst om over relatief rustige fietspaden Regensburg te bereiken,  eens daar nemen we de Donauradweg en moeten we alleen de speciale bordjes met de markering R1 en R6 volgen.

Op vrijdag  24 augustus, zijn we vertrokken bij broer Herman, onze vrouwtjes zijn het afscheidskusje al gewoon en ook de vaste ploeg van uitwuivers was van de partij.   Rob, Roger en Stan fietsten met ons mee tot aan het kanaal Herentals-Bocholt.  Aan een taverne namen we ook van hen afscheid en begon de tocht met ons twee pas echt.   

23-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Om 6u werd ik wakker, niet omdat ik slecht geslapen had, maar het is mijn gewone uur.  Ik blijf dan normaal nog een half uurtje liggen maar nu ging ik het bed uit.  Benieuwd naar het weer trok ik de gordijnen open, en het zag er goed uit.  Geen regen en op dit vroege uur ook geen zon.  Prima fietsweer dus.  Ik kon toen nog niet vermoeden dat het na de middag warm ging worden.

Het normale ochtendwerk op de badkamer werd afgewerkt en in de keuken deed het koffiezetapparaat z’n werk.  De boterhammen voor deze middag had ik gisteren al klaargemaakt en deze ochtend moest ik alleen nog de inwendige mens versterken tot de middag.  Ook de fietstassen zijn gisteravond al op de fiets geplaatst, een kwestie van tijd en stress besparen op de dag van vertrek.  Ook mijn vrouw was al op de been want ze ging meerijden naar Wildert, waar mijn broer woont, om de andere belangstellenden te vervoegen.  Ook de  buren Rob en Stan waren op de afspraak en om kwart voor zeven liet ik de vertrouwde omgeving van de Vossenbosboslaan achter mij voor een kleine drie weken.

Het ontvangstcomité in de Middenstraat varieerde van nog slaperig tot klaarwakker.  Sommigen gewassen, anderen niet.  De eerste foto’s van het vertrek werden op het stickje vastgelegd en om 7.10u zaten we op de fiets.  Niet omgekeken, maar op het einde van de Middenstraat,  waar we de eerste haakse bocht naar het oosten namen, hebben we nog eens gewuifd… onze tocht was nu echt begonnen.

Ik had het al over Rob en Stan, nu kwam daar ook nog Roger bij.  Sympathieke kerels die ook van fietsen houden.  Zij hadden besloten om ons te vergezellen tot aan het kanaal Herentals-Bocholt.  We fietsten via Wuustwezel naar Brecht, daar pikten we het jaagpad op naast het kempisch kanaal.  In Rijkevorsel namen we het brugje dat ons naar Beerse leidde.  De gps van Herman deed z’n werk letterlijk: de instructie was rustige fietswegen uitzoeken…   en zo kwam het dat we tussen Gierle en Kasterlee op een zandpad belandden om U tegen te zeggen.  Zodanig dat Stan, naar alle waarschijnlijkheid, de eerste Essenaar is die de grond van Kasterlee heeft gekust.  Neen, we zijn absoluut niet fout gereden…,  het was de kortste weg,  maar een gps moet je ook leren gebruiken.

In een taverne naast het kanaal naar Bocholt werden we getrakteerd door onze drie begeleiders en na een kwartiertje waren we met z’n twee op pad.  Iets na de middag bereikten we de zuid- Willemsvaart waar we onze boterhammetjes verorberden.  Deze korte pauze deed deugd want het zonnetje begon z’n werk te doen, met 30 graden was insmeren de boodschap!  Rond 14u was het gedaan met lanterfanten en werd het kompas op Maaseik gericht, onze eerste cola nuttigden we op een gezellig terras op het marktplein.  Rond 16u staken we de Maas over en ging het richting Susteren, een slaperig dorpje in het midden van Nederlands Limburg.  Op de gezellige boerencamping konden we voor een prikje onze tenten kwijt, dat wisten we nog van onze trip naar Rome in 2009.  Wat we toen niet wisten maar nu wel…  de schoondochter van de eigenaar kookt voor een prikje een eenvoudige maaltijd en samen met een stevig  glas bier werd alles snel achter de kiezen gestopt, want honger hadden we.  Het begon zachtjes te regenen en volgens een paar terrasbezoekers zouden we ’s anderendaags regen krijgen.  In de tent tikte de regen op het  tentzeil en dat werkt als schaapjes tellen… na enkele minuten slaap je als een roos.

24-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het heeft de voorbije nacht flink geregend.  De wekker stond op 6.30u en het vergt altijd een uur  vooraleer we kunnen vertrekken, een tent afbreken en inpakken is niet zoveel werk maar samen met het wassen, tandjes poetsen en het zadelen van onze fietsen neemt het allemaal toch enige tijd in beslag.  Om 7.30u zaten we op de fiets en als ontbijt gebruikten we de restjes van gisteren, in Susteren kwamen we niet dus…

De rit ging over mooie en landelijke wegen en bij Saeffelen staken we de Nederlands- Duitse grens over.  We fietsen door maïsvelden en het viel op, hij staat er niet zo schraal bij als bij ons.  Van nu af blonk de streek waar we doorfietsten niet uit door charme en schoonheid, het was wel ongelooflijk rustig fietsen, weinig of geen verkeer.  We passeerden enorme aardbeienvelden en we lieten niet na om de vruchten die op de grond lagen te verorberen.

In Jüllich, een stadje van 33000 inwoners, hebben we ons bevoorraad voor de middag.  Het stadje ligt in Noordrijn-Westfalen aan de Roer.  Het is hier dat van 1966 tot in 1988 de eerste hoge temperatuurreactor ter wereld in werking was.  Verder is in de buurt van Jüllich de dagbouwgroeve van Hambach in werking, het zijn mijnen die niet diep onder de oppervlakte worden ontgonnen en waar mergel, klei, bruinkool en vuursteen naar boven gehaald worden.  Hambach is met z’n 293m onder NAP (Normaal Amsterdams Peil) een van de laagste plekken op aarde.

Tijdens het eten van de opgedane voorraad maken we gebruik van de tijd om de tenten te drogen, ze waren flink nat geworden de voorbije nacht.  We werden aangesproken door een wandelend koppel, dat vol bewondering en belangstelling naar onze fietsplannen luisterde.

In de namiddag bereikten we de Rijn, dat betekende dat we zachtjes afgedaald waren, en dat we morgen de eerste klimpartij hadden om terug uit het Rijndal te geraken.  De 25 km die nu volgden was door de drukke agglomeratie van Bonn.  Weliswaar langs de Rijn, van het drukke autoverkeer hadden we dus weinig last.  Langs de oevers waren er prachtige vergezichten en ik maakte dankbaar gebruik van de gelegenheid om een en ander op de gevoelige plaat vast te leggen.

Bonn was van 1949 tot 1990 de voormalige politieke hoofdstad van het vroegere West-Duitsland, en telt nu 327000 inwoners.  Na de wende is Berlijn terug de hoofdstad van het verenigde Duitsland geworden.

De Romeinen bouwden in 10 v Chr. een houten brug over de Rijn, bij een plaats met de naam Bonna.  Deze plaats werd een grensfort langs de limes (grens) voor een leger van 7000 manschappen.  Het fort werd een stad en in 1288 één van residenties van de keurvorst van Keulen.

Nu is Bonn een moderne stad met een prachtige boulevard naast de Rijn.  Alles is er aanwezig; hotels, restaurants, winkels en de niet aflatende souvenirs markt.  Pas na deze drukte konden we aan overnachtingsmogelijkheid denken, we fietsten zo kort mogelijk tot bij Königswinter want morgen staat er een klim op het programma.  De kilometers die we vandaag reden gingen er morgen af en zo kwam het dat we in de buurt van de overzetboot, in het dorpje Mehlem, een prachtige en rustige camping vonden op 500m van het centrum en een paar honderd meter van de Rijn.

25-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Vanmorgen om 6u wakker.  Het was tamelijk warm, ook tijdens de nacht, en we konden een super droge tent inpakken mede door de tamelijk harde wind vannacht.  Het afrekenen had nogal wat voeten in de aarde omdat de eigenares van de camping ergens op het terrein rondhing.  De hulp heeft met ons afgerekend zodat we om 7.30u de fiets op konden, we kwamen de eigenares tegen en die vroeg of we  afgerekend hadden.  Alsof we onze identiteitskaarten achter zouden laten, en die krijg je niet terug zonder betalen.  Nu geloof ik best dat die mensen een en ander meemaken, maar zo zagen wij er toch niet uit… alhoewel, ik was mijn haarkam kwijt en was dus met een ruige kop haar op pad!  Misschien had ze toch gelijk?

De overzet aan de Rijnoever kwam onze kant op en stipt om 8u vertrok hij terug naar de overkant.  Inmiddels begon het zachtjes te regenen en toen we aan wal gingen waren het flinke druppels.  We hadden nog wat koekjes en een stuk cake, onder het afdak van de rondvaartboten hebben we dat naar binnen gespeeld samen met een chocodrink uit onze voorraad.

Eens het stadje Königswinter uit begonnen we gestaag aan een klim van 7km met een gemiddelde hellingsgraad van 7%.  De hellingen die we nu doorworstelen behoren tot het Zevengebergte, het is een laaggebergte dat ten oosten van de Rijn ligt en ten zuidoosten van Bonn, in de buurt van Königswinter en Bad Honnef.  Het Zevengebergte is voor het grootste gedeelte bedekt met bos, maar er is ook landbouw.  Op de hellingen wordt ook aan wijnbouw gedaan.

Voor de geïnteresseerden, de zeven bergen zijn; Gosser Ölberg 460m, Löwenburg 455m, Lohrburg 435m, Nonnenstromberg 335m, Petersberg 331m, Wolkenburg 324m en de bekendste, de uitgedoofde vulkaan Drachenfels 320m.  De icoon van de Drachenfels is het kasteel Drachenburg.

Na anderhalf uur klimmen begon het echt te regenen, het was zwoegen en zweten maar op elke overwonnen heuveltop hadden we schitterende panorama’s.  Ik maakte dankbaar gebruik van de gelegenheid om deze vergezichten te fotograferen.  De wegen waren van schitterend asfalt met af en toe een kers op de taart…, de holle wegen met aan weerszijden een prachtige bomenluifel die toch min of meer de regen tegenhield.  We fietsten tot de middag voor het grootste deel in het  “Naturpark Siebengebirge”.  Leuk fietsen was het ook over de fietspaden in grijze, fijne steenslag.  Het roffelen van de banden was een geluid die de stilte van het onmetelijke woud doorbrak.  We fietsten uren moederziel alleen in deze loofbossen en op de momenten dat je een jogger tegenkwam was de bewoonde wereld niet ver af!  Nadien waren we weer overgeleverd aan de eenzame bossen.

Na de middag priemde het zonnetje door de wolken en werd het zelfs warm.  De bossen werden ingeruild voor uitgestrekte golvende graanvelden, de goudkleurige halmen kleurden nog feller door de af en toe schijnende zon.  Zo kwam in de late namiddag de rivier Lahn in ons vizier, een oude rivier die uiteindelijk bij Koblenz in de Rijn uitmondt.  Ons doel was in Limburg a/d Lahn ons kamp op te slaan en dat scheen ons te lukken.

Limburg a/d Lahn ligt in de deelstaat Hessen.  De stad heeft 33500 inwoners en ligt in het centrum van Duitsland, ten westen van het geografisch middelpunt.  Limburg bezit een prachtige domkerk die gebouwd is op een heuvel en ze toornt majestueus uit boven de Lahn.  De kerk heeft zeven torens, drie daarvan hebben een respectabele hoogte.   De westtorens zijn 37m hoog maar de vieringtoren of de kruisingtoren, die gebouwd is op de kruising van de kerk, is 66m hoog.  Een vieringtoren kan in steen worden gebouwd  maar is meestal te zwaar voor de kruispijlers en daarom zijn de meeste vieringtorens in hout gebouwd en nadien bekleedt met lood.  De bouw van de domkerk, in Romaans- laat Gotische stijl  is begonnen eind 12^de eeuw, in 1190 om precies te zijn, en ze is gewijd in het jaar 1235.

Het liep tegen vijf uur aan  tijd om een onderkomen te zoeken, het was de bedoeling om in Limburg een goedkoop pensionnetje op de kop te tikken.  De gps had z’n best gedaan om dat even voor ons uit te zoeken.  De druk op de belknop bij het dichtstbije adresje gaf niet thuis, bij het andere adres was alles volzet.  Er zat dus niets anders op dan de camping op te nemen, die was gelukkig niet veraf.  We moesten  voor de prachtige stadspoort linksaf en na een halve kilometer hadden we wat we zochten.  Eerst een frisse pint, want het was vandaag toch behoorlijk warm geworden en… we hadden geluk.  Voor een schappelijke prijs konden we in het restaurantje van de camping goed eten!

De kampeerplaats lag  idyllisch naast de Lahn, een rustige mooie rivier met op de rots de prachtige domkerk, in het donker is ze prachtig verlicht!  Het is trouwens al wat vroeger donker dan bij ons en we moesten het houdertje van het stuurtasje van Herman nog repareren, het was tijdens deze rit naar beneden geschoven zodat het op het voorste spatbord hing.  Eens in onze slaapzak hadden we er erg in… de snelweg en een spoorweg liepen hoog in de lucht over de rivier, de ganse nacht was er regelmatig een denderende trein maar het geraas van de auto’s was een continu geluid.  Voor ons was dat geen probleem, als je de ganse dag gefietst hebt slaap je door alle geluid.  Wat wij niet begrepen was dat de camping vol stond met tenten, campers en caravans.  Om daar je twee weken vakantie door te brengen was voor ons een brug te ver.

26-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het bureel van de camping ging pas om acht uur open, we hadden dus alle tijd om rustig te pakken.  We hadden vorige avond bij aankomst de gelegenheid om broodjes te bestellen, wat we ook gedaan hebben.  We konden ze deze morgen bij de afrekening afhalen en dus hadden we ons ontbijt al te pakken… dachten we.  Wij hoopten op z’n minst op een belegd broodje maar niets was minder waar, het waren dus letterlijk droge broodjes, zwaar tilden we daar niet aan.  Deze morgen waren het dus droge broodjes als ontbijt, de bluts met de buil weet je wel!

Het was prachtig weer, helder blauwe lucht en een zacht windje.  We zaten direct op de route en wat dacht je… prachtige afzonderlijke fietspaden, echt om van te snoepen!  Het was een betoverend  golvend landschap, we fietsten nog een tijdje langs de Lahn maar al spoedig ging het ook door mooie naaldbossen.  Ook de heuvels werden pittiger en het werd soms zelfs zwaar fietsen met veel  klimmen en dalen.  In de bossen gebeurde het soms dat de weg versperd was door gigantische machines die gebruikt worden om de bomen te vellen, er wordt daarbij geen hand meer vuil gemaakt.  Ook de zon deed ongenadig haar best om onze huid rood te kleuren, maar daar hadden we een remedie voor… insmeren!  Op regelmatige tijdstippen namen we daar de tijd voor, niets is zo vervelend en ongezond als een verbrande huid!  Tot een eind in de namiddag bleef het klimmen en dalen, daarna stevenden we af naar de Main.

Op een van de laatste heuveltoppen zagen we de skyline en de hoge wolkenkrabbers van Frankfurt,  een magistraal gezicht.  Bij Hanau pikten we de Main op, een serieuze rivier met zowel beroeps- als pleziervaart, maar langs de waterkant was het zo rustig en heerlijk fietsen dat je er stil van werd.

Het fietsen werd wat opgehouden door de wat drukkere agglomeraties rond Frankfurt, waaronder ook het stadje Hanau, in de deelstaat Hessen.  Het ligt aan de monding van de Kinzig in de Main en het telt 89500 inwoners.  Hanau is het vermelden waard, omdat het de geboortestad is van de gebroeders Grimm.

In Mainflingen, het was inmiddels 18.20u, vonden we een camping maar door het late uur was niemand nog aanwezig om ons te melden.  Een vriendelijke meneer die daar toevallig goed bekend was loodste ons binnen en contacteerde de verantwoordelijke.  We kregen een plaatsje toegewezen dicht bij het sanitair blok, altijd handig!

Tot 20u konden we ook terecht om een kleinigheid te eten, veel was het niet maar een frietje met een paar lekkere worstjes gaat er bij altijd in.  Niet zo gezond, maar de wetenschap dat het er ’s anderendaags allemaal terug afgefietst wordt maakt het zondigen eenvoudiger!  Er was trouwens ook een meer waar gezwommen mocht worden, en broer Herman maakte van deze gelegenheid dankbaar gebruik.

Het was al donker toen er nog een jong koppel een plaatsje naast ons bemachtigd had.  Zij fietsten van Mainz langs de Main naar Bamberg, in Bamberg wordt de Main opgeslokt door de Donau.  Deze rivier klinkt ons bekend in de oren.  Vanaf Regensburg wordt de Donau de leidraad om ons doel te bereiken.

Als ossen zijn we in ons tentje in slaap gevallen!

27-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

De campingbaas van Mainflingen deed vanmorgen een oproep waar we achter stonden.  “Trekkers moeten vroeger kunnen vetrekken” zei hij.  “Willen jullie een mailtje sturen naar de baas en hem vertellen dat jullie altijd vroeg op pad gaan?  Misschien hebben ze daar oren naar”.  Ten eerste: hij heeft overschot van gelijk en ten tweede, we gaan zeker dat mailtje sturen!  Om vijf na acht zaten we op de fiets, het zonnetje al klaar aan de hemel.  Op een rustig plekje hebben we ons al ingesmeerd tegen de ongenadige zon, want dat werd op dit vroege uur al duidelijk: vandaag gaat het weer warm worden. Ook deze morgen zaten we al snel op de route, hopelijk komen we in een of ander dorpje een bakker tegen om ons ontbijt te verzekeren.  Dat gebeurde in Stockstadt, waar we in de bakkerswinkel ook gelegenheid hadden om een lekkere kop koffie te drinken, we aten daar ook een paar lekkere koffiekoeken.  Op het tafeltje stonden een paar borden met voorgesneden cakes.  Op onze vraag of dat vrij te nemen was kwam er een positief antwoord en we lieten ons dat geen twee keer zeggen!  Vandaag ging de rit voor een heel groot gedeelte alweer langs de Main.

We passeren Aschaffenburg, een stadje van 68000 inwoners gelegen bij de monding van het riviertje Ashaff in de Main.   Een beetje geschiedenis kan geen kwaad en al zeker niet als het om Aschaffenburg gaat, want dit stadje is een beetje gelinkt aan ons mooie Limburg.  Aschaffenburg was namelijk van 1749 tot 1751 een commanderij van de landcommanderij Alden Biezen!  De commanderij was een Duitse ridderorde: “De orde van de Tempeliers”, ontstaan tijdens de derde kruistocht.

Aschaffenburg behoorde eeuwenlang tot het keurvorstendom Mainz.  In het begin van de 19^de eeuw kwam het bij Beieren.  In de stift basiliek bevindt zich het befaamde schilderij: “De bewening van Christus”, van de middeleeuwse schilder Grünewald.

Om tien uur hadden we al veertig kilometer afgelegd, een stuk meer dan de vijftien van gisteren!  Voor de eerste keer, vanaf het vertrek, vroegen ketting en tandwielen om gesmeerd te worden, we gingen daar graag op in want onze fietsen zijn de enige verzekering om tot in Boedapest te geraken.  Bij een garage in Miltenberg ging ik om een beetje smeermiddel vragen en dat was geen probleem, kies maar uit!  Het liep naar de middag en ook in Miltenberg vonden we een Norma, het middageten was al geen probleem.  Miltenberg heeft trouwens een klein oud centrum, met een paar oude stadstorens.  Voor de rest is er over het stadje weinig te melden.  Vandaag fietsen we een stuk over de Romantische strasse en ook door een fruitstreek, al vroeg deden we ons tegoed aan de verse appels die langs de openbare weg aan de bomen hingen.

Een kleine vermelding over de Romantische strasse.  Het is een zeer bekende toeristische route die loopt van Würzburg aan de Main naar Neuschwanstein en eindigt in Füssen aan de voet van de alpen in Oostenrijk.  Deze route volgt voor een groot deel een oude handelsroute van Mainz naar Tirol. 

Voor het vertrek had ik nieuwe wielen met wat zwaardere spaken gestoken, m’n fietstrip naar Rome in 2009, met zeven kapotte spaken zat me nog vers in het geheugen.  Al een paar dagen knarsten de spaken van mijn achterwiel, een teken dat ze moesten aangespannen worden, maar dat wist op voorhand.  Geen probleem, de spaaksleutel zit in een doosje bij het andere gereedschap… vanavond ga ik die klus klaren.

Vanavond gaan we ook proberen een “Zimmer frei” op de kop te tikken.  We moesten alle twee onze eerste was doen en dan is het handig dat er wat plaats is om onze kleren te drogen te hangen.  Op een camping kan het natuurlijk ook maar dan moeten we onze waslijn opspannen.

In Tauberrettersheim was het bingo!  Een Gasthof met alles erop en eraan voor een prijs die het budget toeliet.  Na de douche eerst onze was en daarna mijn spaken.  Nu had ik thuis alles nagekeken wat gereedschap betreft, van A tot Z, maar de S van spaaksleutel zat er niet tussen.  Allebei hadden we een bundel reservespaken bij, maar geen spaaksleutel!  Er zat niets anders op dan er een te kopen bij de eerste beste gelegenheid en volgens de gastvrouw deed die gelegenheid zich morgen voor in Rothenburg o/d Tauber.  Een prachtig stadje, bleek later.

In het restaurant was het goed eten voor een schappelijke prijs.  De kamer was netjes ouderwets en de bedden waren zalig.  In dromenland waren we na een paar minuten.

28-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

De slaap der zaligen was het vannacht.  Onze was praktisch droog, een goed ontbijt en om tien voor acht zaten we op de fiets met gevulde drinkbussen vers water.  Ik heb het eens een dag bijgehouden: het aantal drinkbussen per dag.  Het waren er vijf, het fruitsap dat we voor ’s middags kochten niet meegerekend!  Het voelde al warm aan en het was om negen uur al twintig graden, dat belooft!  Eerste halte was de fietsenmaker in Rothenburg.

Rothenburg o/d Tauber ligt in de deelstaat Beieren en telt 10900 inwoners.  Het stadje is nog steeds in middeleeuwse stijl gebouwd en het ligt op de Romantische strasse, inmiddels is het een drukke toeristische trekpleister geworden.  Rothenburg heeft een prachtig stadhuis, een middeleeuwse stadsmuur en de “Weiser turm”.  Een authentieke middeleeuwse stadspoort.

De fietsenmaker was kort van stof, maar toen ik hem nederig vertelde waar we vandaan kwamen en wat onze plannen waren begon hij te ontdooien.  Of ik een spaaksleutel kon kopen?  Neen, de laatste is de deur uitgegaan, maar ik wil wel uw spaken aantrekken!  Terwijl hij bezig was vertelde hij dat het tandwiel achteraan versleten was.  “Dat kan niet” zei ik, want dat heb ik zelf voor het vertrek allemaal vernieuwd!  Even dacht ik een rode blos op z’n wangen gezien te hebben.  Voor de ronde som van tien euro kreeg ik mijn fiets terug, ik blij dat m’n fiets in orde was en hij blij omdat hij op korte tijd goed zijn kost verdiend had.

Het was weer fietsen over mooie fietspaden langs de Tauber, een zijrivier van de Main.  Vanaf Leutershausen volgden we de Altmühl, een zalig riviertje om langs te fietsen, dat uitmondt in de Donau.  We keken vandaag op tegen hellingen van 12%, en ik geef eerlijk toe dat ik verschillende malen naast m’n fiets gelopen heb!  Morgen zal blijken dat het nog steiler kan!

Het liep tegen vijven, tijd dus om een camping op te snorren.  Mijn oog viel op een bord met een bedje erop.  Een natuurvriendenhuis!  Op weg naar Rome hebben we dat ook eens gehad, schappelijk van prijs om te eten maar hier konden we ook slapen volgens het bord.  Mis…, slapen wordt hier al lang niet meer gedaan.  Om de teleurstelling te vergeten dronken we een halve liter frisse Beierse pils en aten we voor een zacht prijsje ons buikje vol.  We hadden tijd, de camping lag vlakbij.  Aan de Brombacher see.   

Eerst inschrijven, dan tentje plaatsen en daarna douchen.  Dat was telkens zo’n beetje de volgorde.  Het was een warme avond en we wandelden naar de plaats waar de muziek vandaan kwam.  Een animator hield de kinderen van de camping bezig met danswedstrijdjes a la K3, maar er was wat sfeer, en we dronken nog een glas gerstenat. 

Om negen uur sliepen we al als roos!

29-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

De zon is voorlopig verdwenen, maar van temperatuur goed fietsweer!  Om 7.25u zaten we al op de fiets en we hadden na een paar kilometer de route al te pakken.  In het dorpje Ellingen,  met een prachtige poort waar we door fietsten, was een bakker.  Een paar botercroissants en twee broodjes de man, en de kaasoverschot van gisteren moesten ons tot de middag overeind houden.

Het schijnt dat ik vannacht de halve camping wakker gehouden heb, inclusief mijn broer, omdat ik alle normen van het snurken aan m’n laars heb gelapt!

Vandaag moeten we nog een eind langs de Altmühl, maar eerst nog een paar deftige hellingen nemen, of zijn hellingen van 18 en 20% niet deftig.  Onnodig te vermelden dat ik vandaag serieuze wandelingen heb gemaakt!  Onze Herman trapte z’n fiets zonder verpinken de hellingen op.  Eens dit zware werk achter de rug fietsten we op een vlakte die toch een paar honderd meter boven de zeespiegel lag, raar maar waar.

Na de Altmühl kwamen we langs het Main – Donaukanaal, gegraven om de beroepsscheepvaart een kortere weg en meer diepgang te geven, van de Donau naar de Main en omgekeerd.

Kelheim was de eindhalte voor vandaag, maar het was nog maar vier uur in de namiddag en we besloten om er een stukje aan te breien, automatisch moest het dan Regensburg worden.  Tussenin waren er geen campings meer.  Vandaag begonnen we er stilaan achter te komen dat we ruim voor lagen op ons schema.  De zwaarste ritten lagen voorlopig achter ons, en we maakten plannen om misschien in Wenen een dagje te blijven.  We hebben nog tijd om dat te beslissen, want regen kan nog een spelbreker zijn!  Dat zou ’s anderendaags blijken.

Camping Azur lag op vijf kilometer van Regensburg.  Kort na Kelheim raadpleegden we nog even de gps.  Een boer kwam nieuwsgierig op ons af en vroeg belangstellend wat de plannen waren.  Telkens was er na ons verhaal een beetje verwondering en misschien ook wat ongeloof, tenminste zo dacht ik.

Het zat eraan te komen, al een tijdje.  De tent was gelukkig al opgesteld, eerst begon het zachtjes te regenen en na de douche liepen we naar het restaurant van de camping in regen waar je nat van werd.  Wat er nu uitvalt is niet meer voor morgen dacht ik.

Weer een klassieker, een schnitzel met deze keer gebakken aardappelen en gemixte salade!  Heel lekker voor een deftige prijs.  Nadien namen we een ijsje, op de kaart is het allemaal veel en groot en we dachten, twee en een halve euro is spotgoedkoop, we gaan ons eens laten gaan.  Maar van één bolletje ijs en een flinke spuit slagroom kan je inderdaad een grote hoop maken.

Het regende die avond, en waarschijnlijk ook ’s nachts, stevig door toen we onder de wol kropen.  Hopelijk moeten we morgen onze spullen niet inpakken in de regen.

30-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het heeft heel de nacht onophoudelijk geregend, alles in de tent voelde vochtig aan.  Ik was om zes uur wakker en blijven liggen was voor mij geen optie.  Ik hoorde geen druppels meer neervallen op het tentzeil, een goed teken.  Met wat geluk konden we de tent inpakken zonder regen, het zal zo al een natte bedoening worden.

Om twintig voor acht zaten we op de fiets, het zag er grauw en donker uit maar het was droog en dat bleef het voorlopig.  We fietsten de vijf kilometer naar het centrum van Regensburg.  We hadden daar een afspraak met de kathedraal en nog een paar andere mooie plekjes.

Regensburg ligt in het oosten van de deelstaat Beieren in de Opper Palts en is gelegen aan de Donau, bij de monding van de Naab en de Regen.  De oude stad kwam ongeschonden uit de tweede wereldoorlog en daarom is ze een goed bewaarde, middeleeuwse stad gebleven.  Ze is ontstaan uit een Romeinse nederzetting en daarmee een van de oudste steden van Duitsland.  De naam van de stad is Keltisch.  De Kelten hadden in deze streek nederzettingen die ze Ratisbona noemden.  Al sinds de 8^ste eeuw is Regensburg een bisschopszetel.  De Dom, met z’n torens van 105m hoog, behoort tot de belangrijkste van Duitsland.  De Dom geniet ook enige bekendheid, omdat ze de thuishaven is van de Domspatzen, een van de oudste jongenskoren ter wereld.  Nog belangrijke bezienswaardigheden in Regensburg zijn het 12^de eeuwse stadhuis, de 12^de eeuwse Steinerne Brücke over de Donau en de Goldene Turm uit 1260.

In 2006 is het oude centrum, samen met het stadsdeel Stadtamhof aan de andere zijde van de Donau, tot werelderfgoed verklaard.

In het oude centrum van Regensburg, vonden we een bakker waar ook koffie geserveerd werd.  We aten er een paar verse koffiekoeken en dronken een warme chocolademelk, je kikkert er dadelijk van op.  Nog steeds bleef de regen achterwege maar het bleef donker, veel goeds hing er niet in de lucht maar het ging.  We volgden de instructies van de gps, want oriëntatie in een vreemde stad en dan nog de juiste weg vinden is niet vanzelfsprekend.  Eens de stad uit en terug op de route naast de Donau begon het terug te regenen.  Het regenjasje was niet meer voldoende en we trokken ons regenzeiltje aan, nog steeds de meest doeltreffende bescherming tegen de regen.

Al een tijdje hadden we een koppel in het vizier dat voor ons reed, wij reden een paar kilometer per uur sneller en na een tijdje werden ze ingehaald.  We hoorden dat het Nederlanders waren.  Ze kwamen uit Breda, een 25 km ten noord- oosten van Essen.  Natuurlijk maakten we een praatje en het bleken ook fervente fietsers te zijn.  Berlijn, bijna Santiago de Compostela maar wegens de grote hitte in de Meseta gestopt en nu fietsten ze naar Passau en vandaar naar München.  Vandaar werd de thuisreis met de trein verdergezet.

Wij fietsten aan ons tempo verder en inmiddels begon het onbarmhartig hard te regenen, we werden nat tot op onze blote buik.  Tot overmaat van ramp zakten onze zwaar beladen fietsen weg in de grijze steenslag want het fietspad was geen asfalt.  We besloten om er in Straubing een eind aan te maken, want wanneer je de eerste koude rilling krijgt is het te laat en dat was nog niet het geval.  Beter voorkomen dan genezen!

Het beste was een pensionnetje te zoeken, een tent opzetten in de regen die daarenboven al nat is was uitgesloten.  Bij de plaatselijke info voor toeristen waren ze vriendelijk en begripvol.  Het zoeken naar een kamer nam niet veel tijd in beslag, Voor 52 euro hadden we een “doppelzimmer” inclusief ontbijt.  Ze werd telefonisch voor ons gereserveerd en het was een kilometer buiten het centrum.

Het was een vriendelijke dame die ons ontving en ze was zelfs bereid om onze natte kleren in de droogkast te steken.  We maakten van de gelegenheid gebruik om een wasje te doen zodat ook dat mee in de droogkast kon.  Het was intussen iets na twaalven, we hadden nog wat proviand en nog wat restjes.  Alles samen werd dat ons middagmaal!  De regen werd wat minder, met wat geluk konden we misschien na de middag naar het mooie stadje.

Straubing heeft afgerond 45000 inwoners.  Het stadje heeft veel historische gebouwen waaronder de Sankt Jacobskirche uit de 14^de eeuw.  Maar het meest in het oog springende gebouw, al van heel ver te zien, is de mooie middeleeuwse toren midden op het centrale plein.  Het is een prachtig gebouw met een centrale toren in het midden en vier kleinere torentjes op de hoeken.  Onder de toren loopt de weg in één richting tot buiten de stad.  Het is er gezellig, met veel terrasjes en winkels.  Het was ondertussen vijf uur geworden en we besloten om een hapje te eten in een eethuis waar alles wat met vis te maken had te koop was, kwestie van wat afwisseling in het dagelijkse menu te brengen.  Het smaakte trouwens overheerlijk!

Het ritje met de fiets naar ons onderkomen duurde een kleine tien minuten.  We gebruikten de tijd voor het slapen gaan om onze fietsen nog eens na te kijken en hier en daar nog wat te smeren.  Ook de remmen kregen een beurt want de steile afdalingen noopten ons om ze nog eens bij te stellen.

Geloof het of niet, om 20.15u lagen we onder de wol.

31-08-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Na de regen van gisteren kwamen we deze morgen goed uitgerust aan de start.  Het ontbijt in plaats van om acht uur om halfacht, al een kleine overwinning vonden we.  Na de afrekening gingen de tassen op de fiets en om 8.10u waren we aan het trappen.  Straubing uitkomen was in een kwartiertje gebeurd en nog een kwartiertje later hadden we de route naast de Donau te pakken. We hebben de voorbije nacht allebei goed geslapen.  Vandaag is het nog een beetje grauwe lucht, maar de baas van het pension gaf ons goede moed.  Geen tot een beetje lichte regen en na de middag zelfs zon.  We zijn een beetje argwanend, de voorbije dagen hebben we al verschillende weervoorspellers gehad.

Om tien uur waren we in Deggendorf en hadden we een veertigtal kilometer afgelegd.  Het was ronduit prachtig fietsen naast de Donau.  Mooie geasfalteerde fietspaden, velden met koolzaad tenminste dat denk ik toch.  Ik zou anders niet weten welk gewas het was.   Idyllische plekjes die een foto waard zijn.  In Vilshofen begon het zachtjes te druppelen, zoals de pensionbaas in Straubing beloofd had.  We trokken ons regenzeiltje aan, maar voorlopig bleef het bij druppelen.  Hop, regenzeiltje terug uit want in tegenstelling tot gisteren was het warmer, dus dat van dat zonnetje na de middag… het zou weleens kunnen!

Inmiddels zijn we twaalf uur gepasseerd, en we stomen richting Passau.  In een dorpje, waar ik de naam van vergeten ben, staan we voor een helling van 20% over een lengte van 800m!  De enige reden om langs daar te rijden was het ontwijken van de verkeersweg waar we over fietsten.  Er was echter weinig of geen verkeer en we negeerden de aanwijzing van de gps.  Een paar kilometer verder liepen de beide wegen weer samen.  Soms moet je een keuze maken, want een rustige weg kan ook een stuk zwaarder zijn zo blijkt!

Vilshofen is een dorpje dat tegen Passau aanschurkt.  Bij het haventje voor de pleziervaart stond een clubhuis met een terrasje, voorzien van stoelen en tafeltjes.  Er was niemand te bespeuren, onder de luifel hebben we redelijk comfortabel onze broodjes kunnen opeten en… het hield op met regenen.

Om 14.30u fietsten we Passau binnen over een fietspad dat langs de gebouwen van een gigantisch sluizencomplex liep.  Het was nog even zoeken om de weg naar de binnenstad te vinden, maar een vriendelijke meneer wees ons de weg.

Passau ligt in het uiterste oosten van de deelstaat Beieren en heeft 50548 inwoners.  Het ligt niet ver van de Oostenrijkse grens.  In de oude binnenstad komen drie rivieren bijeen: de Donau, de Inn en de Ilz, waardoor de stad ook wel de “Dreiflüssestadt” wordt genoemd.  Bataafse huursoldaten, die in het Romeinse kamp gelegerd waren, gaven de stad haar naam,  Batavis werd Passau.  In de St. Stefansdom, uit de 15^de eeuw, staat het grootste kerkorgel ter wereld met 17774 pijpen!  Passau heeft twee burchten.  Oberhaus uit de 13^de eeuw en Niederhaus uit de 14^de eeuw.  Het raadhuis is uit de 14^de eeuw.

We landden op een terrasje in het oude centrum en ik kreeg van m’n broer de permissie om een wandelingetje in de stad te maken, hij bleef op het terras achter.  Er was juist een soort van stadsfeest aan de gang en de deelnemers waren getooid in oude klederdracht.  Het was een gezellige drukte in de winkelstraten en er was van alles te beleven.  Passau is volgens mij de moeite om er een paar dagen te vertoeven, onder andere de Dom lijkt mij de moeite van een bezoekje waard.  Onze tijd is echter beperkt en na een goed half uurtje zocht ik m’n broer op.  De fietsen waren uitgerust en de rit ging verder. 

In Obernzell, een dorpje aan de Donau, vonden we een Gasthof met zeer democratische prijzen.  Gasthof Rohlbachmühle lag pal naast de Donau.  We hadden er een zeer nette kamer, onze fietsen konden we stallen in een bijgebouw en de keuken was “Gütburgerlich” zoals dat in Duitsland wel eens meer wordt gezegd.  Dit was van heel de reis het derde en laatste pension.  Vanaf nu, zo bleek later, was een camping ons onderkomen voor de nacht en daar was niets mis mee.  Morgen steken we de Oostenrijkse grens over en belanden we in het vierde land van de zes die we aandoen.

01-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Zalig geslapen de voorbije nacht.  De tafel was gedekt.  Broodjes, kaas, een paar soorten vlees, confituur en honing.  Niet slecht om de dag te beginnen.  Snel afgerekend, zodat we de fietsen konden zadelen.  Ik snolde nog wat rond in de ruimte waar onze fietsen de nacht hadden doorgebracht en vond wat ik zocht.  Een spuitbus met smeermiddel, ketting en tandwielen kregen nog snel een beurt en weg waren we.

Het weer is grauw maar droog.  De pensionbaas vertelde dat er geen regen kwam en het zou vandaag zelfs 24 graden worden!  Ruim voor de middag zullen we de Duits-Oostenrijkse grens al gepasseerd zijn.  De wegen waren weer subliem, afzonderlijke fietspaden naast de Donau en goed beschut door loofhout tegen de zon.  Aan de oever zagen we een bever zwemmen.  Eerst dacht ik aan een otter, maar die heeft korte en fijne haren om gestroomlijnd door het water te klieven.  Met veel hout aan de oevers is een bever dichter bij de waarheid.  Voor het eerst heb ik vandaag een zwarte eekhoorn gezien.

Gaandeweg verschenen er aan de oever van de Donau klaarliggende overzetbootjes en plots hield het fietspad op de linkeroever op.  Een groot groen bord aan de kant van de weg vertelde met een schema wat de mogelijkheden waren.  Het overzetten kon op twee manieren, kort en snel of lang en traag.  Wij verkozen lang en traag, van Au naar Graffenau, we hadden tijd zat en zo’n twintig minuten varen naar de overkant was weer eens wat anders.  We konden een babbeltje slaan met een Australische boer en z’n vrouw en een Oostenrijks koppel met dochter, die een dagtripje maakten.  Het was een leuke ervaring en voor we het wisten reden we op de rechteroever.  Richting Slögen en Linz.  Maar eerst in Ottensheim weer met de overzet terug naar de linkeroever.

De overzet in Ottensheim was iets speciaals: we hoorden geen motor maar er was wel een schipper aan het roer.  Een Duitser legde de werking uit. “ Allereerst worden deze overzetten op maat gemaakt”, zei hij.   “Deze overzet wordt op zijn plaats gehouden door een kabel redelijk hoog in de lucht, wanneer de trossen losgemaakt worden zorgt de stroming ervoor dat het vlot naar de overkant drijft”, mooi uitgevonden dacht ik zo.

Het kleine stadje Ottensheim bezit een prachtig kasteel.  Al van ver zag je het al statig vanop de andere oever verreizen.  Het slot bestaat al sinds 1148, het was toen eigendom van de gebroeders Ulrich en Cholo Wilhering.  Van 1220 tot 1527 was het in het bezit van de Habsburgers.  Het verwisselde van 1529 tot 1621 verschillende malen van eigenaar.  Onder andere Keizer Ferdinand II en de Jezuïeten staan op het lijstje van de eigenaars.  In 1773 kwam het kasteel in handen van de Keizerlijke hofkamer.  Nu is het privaat bezit.

Iets na de middag lag Linz voor ons, in een benzinestation was een mini Spar gevestigd.  Voor ons was er al wat we nodig hadden.  Een paar croissants, wat broodjes, pure chocolade en een frisse cola veranderden van eigenaar.  Op een bankje in een park, op een zucht van het centrum, hielden we halt om onze magen te vullen.  Een slok van de frisse cola smaakte heerlijk, broer zette z’n flesje op het bankje en even later viel het met een lichte plof op de grond.  Meer dan de helft van het frisse nat was foetsie!  Een korte miljaar moest als tegenwicht dienen.

Linz is een statutaire stad in Oostenrijk, wat betekent dat ze naast het statuut van gemeente ook het statuut van een district heeft.  In Duitsland is de naam van zo’n stad een “Kreissfreie stad”.  Tevens is Linz ook de hoofdstad van de deelstaat Opper Oostenrijk.  Het is met 190000 inwoners de derde stad van Oostenrijk.  De wiskundige Kepler en de componist Bruckner zijn in Linz geboren.  De stad werd gesticht door de Romeinen die het Lentia noemden.  Ze nam een sleutelpositie in voor en na de tweede wereldoorlog.  Op het balkon van het stadhuis proclameerde Hitler het Groot Duitse Rijk, in de periode van de zogenaamde “Anschluss” van Oostenrijk bij Duitsland.  Van de uitgebreide plannen die Hitler met Linz had, zijn alleen de Nibelungenbrug over de Donau gerealiseerd.

Na de pauze fietsten we aan de rand van het centrum een gigantisch groot en vooral lang park in.  Veel inwoners van de stad wandelden, jogden en fietsten over de brede en goed onderhouden lanen.  Het is een ongelooflijke gelegenheid om zo kort bij een stadscentrum op adem te komen, midden in het groen!

Moeiteloos fietsten we het vlakke parcours naast de Donau af, het werd steeds warmer en de rivier werd steeds breder.  Op een rustige plek, pal in het zonnetje namen we een pauze.  Onze tenten werden te drogen gelegd en een paar nieuwsgierige Duitse trekkers stopten om een babbeltje te slaan: de klassieke vragen volgden.  Waar komen jullie vandaan en waar ga je naartoe?  Ik maakte van de kleine pauze gebruik om een foto te maken van een gewas dat al een paar dagen mijn nieuwsgierigheid wekte.  Het was de wilde hop, je weet wel, het spul dat de bierbrouwers gebruiken.  Op weg naar Rome in 2009, tegen de Oostenrijkse grens, groeide ook de wilde hop.

Vanaf Passau viel het ons al op.  Op de Donau varen grote cruiseschepen af en aan.  Ze laden en lossen de reizigers op hun steigers, en speciale parkings zijn er aangelegd opdat de touringcars hun passagiers tot aan de schepen kunnen brengen.

Grein is de halte voor vandaag.  De camping, dicht bij het centrum, heeft een klein restaurant. Vooraleer de tent wordt opgeslagen drinken we een frisse pils, het was in de namiddag nog serieus warm geworden.  We zaten er zo zalig dat we zelfs voor we geïnstalleerd waren het eten al lieten aanrukken.  Na het douchen hebben we in het schemerdonker een wandelingetje naast de Donau gemaakt, kwestie van het verteerproces op gang te brengen.  Morgen zijn we nog een dag van Wenen verwijderd, onze reis komt steeds dichter bij het doel.  Wat de resterende tijd betreft, het ziet er naar uit dat we noodgedwongen een dagje rust moeten nemen anders zijn we voor onze vrouwen in Boedapest.  Een dagje Wenen komt steeds dichter bij.

02-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Om tien voor zeven waren we uit de veren, wat later dan we gewend zijn maar het ontbijt in het restaurant aan de camping, werd pas geserveerd om acht uur.  Vandaag mikken we op Krems als einddoel.  Het is een beetje mistig maar perfect van temperatuur.  Maar het was  droog, en wat vocht in de lucht geeft veel zuurstof.  Als we vanaf de camping Grein binnenreden stonden er al fietsers te wachten aan de overzet.  De gps gaf de beide mogelijkheden aan en wij verkozen om gewoon de linkeroever te blijven volgen.  Eens het stadje uit bleek dat een foute keuze, een bord waarschuwde dat het fietspad stopte en dat we de volgende elf kilometer over de secundaire weg moesten fietsen en het was een tamelijk drukke weg.  Uiteindelijk waren we na drie kwartier verlost van dit euvel en we fietsten weer op een afzonderlijk fietspad naast de Donau, of door rustige dorpjes.  Strüden, St. Nikola, Sarmingstein en Isperdorf zijn plekjes waar ik best zou willen wonen.  In Ypps a/d Donau gingen we naar de overkant en het viel op: veel bruggen dienden tegelijkertijd als afdamming voor een elektriciteitscentrale, ook nu weer.  Voor de scheepvaart waren er sluizen voorzien.  Overal waar de Donau een flink debiet had, was er wel een centrale.  De kracht van het water wordt hier goed benut!

Melk is het volgende stadje aan de Donau, en vanwege de enorme abdij, erg toeristisch.  Het wemelt er van de Japanse toeristen, fototoestel in de aanslag.  Ik doe dat ook, maar minder opvallend en qua toestel een stuk bescheidener.  Als het goed is zijn we er op de middag en kunnen we daar een hapje eten.

Het stadje Melk ligt aan de Donau aan de rand van de Wachau, een gedeelte van het Donau dal waar veel wijnbouw is en dat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.  In Melk staat een wereldberoemd Benedictijnerklooster, met een ontzaglijke hoeveelheid Barokke kunst.  Bij het begin van de 11^de eeuw was Melk een machtscentrum van het huis van Babenberg, in het Markgraafschap Oostenrijk.  Maar de abdij behield een zekere zelfstandigheid tegenover de Markgraven.  In het begin van de 16^de eeuw werden de bezittingen van de abdij, in de omgeving van Wenen, vernield in de oorlogen met de Ottomaanse Turken.  In de 17^de eeuw herwon de abdij haar economische zelfstandigheid en in de 18^de eeuw werd begonnen met de bouw van de imposante barokke kerk, en nieuwe kloostergebouwen.  De abdij is het voornaamste baken in het cultuurlandschap Wachau.

We vonden een pizzeria met verse pizza’s voor 5.5 euro, daar konden we geen boodschappen voor doen!  Ze smaakten overigens heel goed.  Iets na de middag brak de zon door en het werd zelfs benauwd warm, insmeren was noodzakelijk.  De bedoeling was om in Krems een camping op te zoeken, maar in Stein kocht ik een smeermiddel voor onze fietsen.  M’n broer had tijdens het wachten z’n gps naar campings laten zoeken en in Stein bleek er een leuke te zijn, niet ver van de aanlegkades van de Donau cruiseboten.  Er was ook een restaurant, en aan de overkant een warenhuis.  Voor morgenvroeg was dat meegenomen, ik kon er de boodschappen doen voor morgenmiddag!  We hadden 88 kilometer afgelegd, het kantoor van de camping ging pas om half vijf  open en de ijskraam lonkte.  Na zo’n warme dag lieten we ons gaan, het was trouwens alweer een tijdje geleden.  We raakten aan de praat met een paar Nederlanders uit Venlo, op doorreis door Oostenrijk met de autobus.

Na de administratie in het kantoor was de rest snel gepiept.  De tentjes stonden altijd in een mum van tijd recht.  Naast ons een Duits koppel van onze leeftijd, ook op weg naar Wenen.  Een beetje verder, een rare snuiter van een jaar of veertig.  Hij had een handig tentje en z’n fiets had een Rholoff- naaf.  Voor de leken: een Rholoff- naaf is een nieuwe soort van versnelling op de fiets.  Ze heeft veertien versnellingen en is onverslijtbaar omdat alles in de naaf is ingewerkt en ook omdat je maar twee tandwielen hebt, een voor en een achter.  Deze versnelling is gewoon een versnellingsbak zoals bij een auto.  Elke 5000 kilometer moet de olie vervangen worden en je kan weer verder.  Het ding kost op z’n goedkoopst 850 euro en bestaat sinds 1998.  Toen heb ik ze al ontdekt op een fietsbeurs.  Maar terug naar onze rare snuiter.  Hij was getrouwd, fietste veel samen met zijn vrouw,  maar die had er even genoeg van.  Deze globetrotter had een fietstocht door Montana gemaakt en was blijven hangen bij een Indianenstam.  Hij was in z’n borst gespiesd volgens de gangbare rituelen en liet trots de littekens zien. 

Na het voor mij lekker eten, voor Herman sloeg het wat tegen want paddenstoelen zijn niet z’n ding, altijd hetzelfde ritueel: het tentje opzoeken en snurkend de nacht doorkomen.  Morgen op naar Wenen!

03-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

M’n kam was ik al langer kwijt en vanmorgen kom ik erachter dat mijn tandpasta en tandenborstel nog op de camping in Grein liggen.  Om tien na zes lag ik klaarwakker in m’n slaapzak, ook in de tent van Herman hoorde ik al geritsel.  Slaapmat en slaapzak waren vlug opgerold, het hele dagelijkse ritueel was snel afgewerkt en om acht uur zaten we op het overdekte terras van de camping op ons ontbijt te wachten.  We hadden het gisteren besteld en voor 4.10 euro de man konden we niet sukkelen.

Ik liep naar de overkant van de drukke verkeersweg om in een Höfer (Oostenrijks warenhuis) de inkopen te doen voor vanmiddag.  Mijn broer bleef bij de fietsen en bekeek de route op de gps.  Van de gelegenheid maakte ik gebruik om een nieuwe tandenborstel en tandpasta te kopen en wat denk je… de kam ben ik vergeten, maar foert ik ga niet meer terug.  M’n haar werd al een tijd gekamd met een kam met vijf tanden, vijf vingers is wel een grove snit maar wat je zelf niet ziet dat deert je niet.  Tenminste bij mij toch niet.

We fietsen door het oude Stein en ik zag het gebeuren.  Een opgesmukt dametje van vijfentwintig, min of meer kan ook, liet de voordeur achter zich.  Ze keek naar rechts maar niet naar links en op haar hoge hakjes tippelde ze haastig over de kasseitjes naar haar auto, ze had niet op onze Herman gerekend die rakelings langs haar zoefde.  Ze liet gilletje van het verschieten!

In een dik half uurtje lieten we Stein achter ons en zaten we weer in de vrije natuur, op de radweg naast de Donau.  Het is een natuurgebied waar we doorfietsten… niet onder woorden te brengen, maar ook niet op een foto, je moet het geheel zien.  Aan de kant van de weg staat een bord dat de extreemste waterstanden vermeldt: op 17 september 1899 stond het water het hoogst en hadden wij, op de plaats waar we nu fietsen, nog ruim een meter water boven ons hoofd.  Meteen werd duidelijk waarom de huizen, die wat lager naast het fietspad gebouwd waren, op palen van drie meter stonden.  Iedereen woonde op de eerste verdieping.  In Muckendorf houden we halt.  Op een bankje, aan een haventje langs de Donau, nemen we onze middagpauze.  We hebben alle tijd en we nemen het ervan.  Het is nog maar juist middag en er scheiden ons nog een twintigtal kilometer van de camping in Klosterneuburg, een voorstadje van Wenen.

Uiteindelijk was het nog even puzzelen, de gps gaf aan dat we de radweg gingen verlaten.  Het werd een nogal drukke verkeersweg met een wat heuvelachtig parcours, maar waarschijnlijk de snelste weg.  We besloten om terug naar de radweg nr 6 te rijden.  Rond 14 u bereikten we de Donau camping in Klosterneuburg.  Een vriendelijke ontvangst, een gratis stadsplan van Wenen, een lijst van de plaats en vertrek van de lijnbussen…  Morgen kunnen we Wenen bezoeken!

Het was nog vroeg en het was warm, toch rond de dertig graden.  Het terras op de camping was nog gesloten en we besloten alvast ons tentje op te zetten.  Ik geraakte aan de babbel met een Amerikaan die samen met z’n vrouw een fietstocht maakte naar Boedapest.  Ze waren geëmigreerd naar Spanje en woonden daar al elf jaar.  Voor geen geld wilden ze terug.  Ook drie Poolse studenten kwamen naar deze camping afgezakt, met hen hebben we voorlopig geen contact.  Later zouden we ze nog regelmatig terugzien, en uiteindelijk hun verhaal horen.  Ook drie jonge Duitsers hadden hun plaatsje op de camping bemachtigd.  We raakten ermee aan de praat en het bleken drie gezworen kameraden.  Ze fietsten vanuit Hamburg naar Wenen en Boedapest, vandaar naar Praag om dan door Tjechië huiswaarts te keren.

Later in de namiddag ging het terrasje open en we besloten om een frisse pint te gaan drinken. Tijd hadden we nu genoeg en we wandelden naar het kleine centrum van Klosterneuburg.  We ontdekten er een gezellig restaurantje, in een autovrij straatje, met een overdekt terras.  Vanavond gaan we eens kijken om er te eten, de prijzen waren meer dan schappelijk.

Rond 20u is het hier al ongeveer donker, op de camping was er niet veel te beleven, we hadden een warme dag achter de rug en rond 21u zochten we de slaapzak op.  Ik stond al in adams kostuum toen ik er aan dacht dat er nog een snicker in een van m’n fietstassen zat.  Waarschijnlijk gesmolten dacht ik, dat was zo, ik vond het zonde en at hem op.  Het papiertje wierp ik buiten mijn binnentent maar onder het buitenzeil.  Morgen gaat  het in de vuilbak.  Na een half uurtje hoorde ik het geritsel van het papiertje, ik ging kijken en merkte dat er een rat op de chocolade was afgekomen.  Ze was niet van plan om op te stappen en een flinke mep met een van m’n slippers deed haar het hazenpad kiezen.

De nacht verliep rustig, maar het was al na middernacht, toen de zingende Duitsers hun tentje kwamen opzoeken.

04-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

We dachten uit te slapen, maar de gewoonte om altijd vroeg op te staan is een automatisme geworden.  Dus… om 6u wakker!  Tot iets na zeven heb in het uitgehouden en mede door een paar luidruchtige Duitsers kroop ik uit m’n slaapzak.  We hadden op de camping een ontbijt voor 5.5 euro, daar moesten we niet lang over nadenken.  Vandaag brengen we een bezoek aan Wenen, ik ben er in 2005 eens doorgereden, op weg naar Slowakije.  Je zag dan de bekendste torens maar daar bleef het bij.

Het busstation, richting Wenen, was op een paar honderd meter van de camping en om 8.45u zaten we op de bus.  De eindhalte was Heiligenstadt, vandaar namen we de U-bahn tot pal in het centrum.  Op de Stephansplatz was het een en al bedrijvigheid, vrachtwagens reden af en aan om de vele horecazaken en winkels te bevoorraden. 

De Stephansdom op de Stephansplatz is de grote blikvanger, spijtig dat ze gedeeltelijk in de steigers stond.  Zoals trouwens vele gebouwen.  Toch is het een imposante kathedraal, het is een Gotisch bouwwerk en ook binnenin loont het de moeite  om ze te bezoeken.

We hebben een flinke wandeling gemaakt: langs het museums quartier, het mooie stadhuis, het kunsthistorisch museum, de Karlskirche, het parlement en de universiteit.  Iets voor de middag namen we de U-bahn naar het Prater en reden we langs het UN hoofdkwartier, wat strategisch op een eiland in de Donau is gebouwd.  Het Praterpark is eigenlijk een groot pretpark en eens je er bent zie je het verschil met andere soortgelijke parken niet meer.

Halfweg de namiddag hielden we het voor bekeken en gingen we met U-bahn en de bus richting camping.  Zo’n rustdag is eigenlijk niet ideaal, van fietsen ben je minder vermoeid.  Het slenteren van hot naar her kruipt in de benen.

Vanavond eten we in hetzelfde restaurant als gisteren, een Putenschnitsel met een salade van koude aardappel en diverse groenten in een zoetzuur sausje.  Heel lekker.

Morgen fietsen we Slowakije binnen, het vijfde land, ik ben benieuwd.  Een ding is zeker, Boedapest en de vrouwen komen steeds dichter bij!

05-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het weer was op deze vroege morgen totaal anders, was het gisteren warm tot heet, vandaag was het grauw en bewolkt en een temperatuur van 18 graden.  We hebben ook nu weer een ontbijt op de camping, goeie stevige kost met kaas, saucisse en boterhammenworst met enkele stukjes augurk.  Onze Duitse vrienden waren ook al op post, ze aten het ene spiegelei na het andere en bleven maar eten, tenminste één van hen.  Wij noemden hem de professor, voornaam in z’n bewegingen en traag met het eten.  Terwijl de andere twee al gepakt en gezakt stonden te wachten, bestelde hij nog wat koffie.  De twee anderen hoefden ons niet te vertellen hoe vervelend ze dat vonden, wij lazen het van hun gezichten.

Het Donau radpad nr 6 leidt ons naar Wenen, toch goed opletten want soms was het een beetje dubbelzinnig aangegeven en werd je op het verkeerde been gezet.  We passeerden de kades van de Donau cruise boten, bij sommigen lag de rode loper uit en wij fietsten dus letterlijk over de rode loper.  Aan onze rechterkant lag het centrum van Wenen en kregen we af en toe nog een mooie kerk in het vizier.  We passeerden het hoofdkwartier van de UN met z’n oneindig hoge gebouwen.

De volgende brug, daar moeten we over.  De gps van Herman leverde puik werk!  Aan beide zijden van de Donau waren voor de brug een soort van torens gebouwd om de fietsers comfortabel naar de brug te brengen.  We draaiden rondjes in die torens met een zachte helling naar boven.  Aan de andere kant, over de rivier, was het net omgekeerd, daar reden we rondjes met een zachte helling naar beneden. 

Eens de Donau over, ging de drukte van de stad geleidelijk over naar een goed bollend fietspad, midden in de natuur.  We fietsten weer op het platteland en we fietsten daar alleen!  Vele kilometers reden we gewoon altijd rechtdoor, richting Hainburg. 

Hainburg a/d Donau ligt in het noordoosten van Oostenrijk, aan de grens met Slowakije en het Burgenland.  In het noordoosten ziet men de bergen in Slowakije liggen met de uitlopers van het Malé Karpaty bergmassief.  Hainburg ligt aan de Donau, op slechts 3 kilometer van Slowakije.  Het stadje heeft nog een oude stadspoort, de Wienertor.  Het is de grootste nog bewaard gebleven middeleeuwse stadspoort in Centraal Europa.  De burcht is ondertussen vergane glorie en is tot een ruïne vervallen.

In Hainburg deden we onze inkopen voor vanmiddag in een Billa.  Het is een Slowaakse warenhuisketen die ik me nog herinner uit Zilina, een stadje in Slowakije.  Even buiten het stadje aten we op een rustig plekje, in de verte de skyline van Bratislava, de hoofdstad van Slowakije.  Tijdens onze pauze zoefden onze drie Polen voorbij, tenminste twee van hen, met een serieuze afstand ertussen, van de derde geen spoor.  Hij had een val gemaakt en liet de kwetsuur verzorgen, zo bleek later.  Als het goed is eindigt de rit van vandaag op een camping in Bratislava.

De route maakte nog wat ommetjes om het zo veilig mogelijk te maken en na enkele kilometers passeerden we de Oostenrijks-Slowaakse grens.  We fietsen het vijfde land binnen dat we aandoen op onze tocht.  Nog drie dagen en ons doel is bereikt!

Ik schreef zojuist, als het goed is eindigt de rit op een camping in Bratislava…, niets daarvan.  Het was nog wat laveren tussen het verkeer vooraleer we op het adres aankwamen waar een camping zou zijn.  We zijn aan de linkerkant van de autosnelweg, duidelijk het oude gedeelte van Bratislava binnengereden.  Alles ademde nog de sfeer uit van de communistische tijd, zelfs de trams waren uit een ander tijdperk.  Het gebouw, op het adres van de zogenaamde camping, bleek een onderdeel te zijn van een sportcentrum waar niemand te zien was, laat staan een camping.

We moesten een paar knopen doorhakken.  Het was nog maar halftwee in de namiddag en de oorspronkelijke bedoeling was om redelijk vroeg een camping op te zoeken en na het opzetten van de tent en het douchen, een stapje in Bratislava te zetten en er ook het avondeten te gebruiken.  Niet dus…

Als we nog vierentwintig kilometer rijden zitten we in Hongarije, en in het stadje Donakiliti waren een paar campings.  Het besluit om er die vierentwintig kilometer bij te doen…, we waren meer gewend!  We gingen midden in het boerenland de grens over, nu nog slechts een groot bord met de geboden en verboden in het Hongaarse verkeer.  Indertijd, voor de wende, een grenspost met alles erop en eraan.  Inclusief de zwaar gewapende militairen, politie en douane.  We fietsen vanaf nu door de Hongaarse Poesta, een hoogvlakte met veel gras en andere gewassen zoals zonnebloemen en maïs.  Het is er warm en stoffig door de droogte.  De EV6 stelt ook hier niet veel voor, meestal loopt hij over de gewone weg, gelukkig viel het verkeer mee.

De camping “Aranykarasz” ziet er op het eerste zicht leuk uit.  De tweede camping is in de buurt van het stadje Dunakiliti, deze kwamen we het eerst tegen en een paar kilometer eerder onder de pannen maakte eigenlijk niets uit.  We waren alleen, werden vriendelijk ontvangen en we mochten ons tentje plaatsen waar we wilden.  De prijs?  Duizend vijfhonderd forint voor een tent…, het was nog even wennen en we schrokken telkens van de grote bedragen die genoemd werden, maar het stelde niet veel voor als je het deelde door 278 (het aantal Forint in een euro) was dat 5.39€ per tent!  Maar mijn oog viel op de blokhutten, of die ook te huur waren.  Ze waren prachtig ingericht, twee stapelbedden, een paar stoelen en een tafeltje.  We kregen een sleutel om ze eens te bezichtigen, de keuze was snel gemaakt…, voor vijfduizend Forint?  Daar gingen we onze tent niet voor opzetten!

Zo, dat was geregeld.  Nu eerst een frisse pint en of we hier ook konden eten vroeg ik.  Neen, dat kan niet, maar ik ga een paar worsten bakken voor ons…, als je wil bak ik er een paar meer zei de chef.  De worsten waren stevig Hongaars gekruid, samen met een paar flinke sneden brood hebben we die avond sober, maar genoeg gegeten.

06-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Blijkbaar zijn de nachten koud op de Poesta.  Het was vanmorgen 13°C en een helder blauwe lucht, maar het leek erop dat het warm ging worden vandaag.  Zalig geslapen vannacht, om zeven uur waren we uit de veren.  Tijd zat, we moesten alleen onze fietsen laden.  Het was wachten tot acht uur, op de vrouw van de campingbaas.  We konden een bescheiden ontbijt nemen, een snee brood en een laag warme kaas samen met een tas ersatz koffie in een plastic bekertje.  Een van de voorwaarden om een fietstocht, zoals wij maken, te kunnen doen is… veel relativeren!  En dat kunnen we.

Ik vroeg na het ontbijt de rekening.  De baas kneep één oog dicht en met het andere keek hij naar de mooie blauwe lucht, frazelde wat onbegrijpelijk Hongaars en zei plots in het Duits 10700 Forint.  Ik kon het bedrag juist passen en het verdween in z’n broekzak met een welgemeend: “Danke”.  Niets rekeningetje of bonnetje.

De rit ging richting Gyor, we voelden dat het warm ging worden, en we besloten om ons in te smeren.  Links en rechts was er de vlakte, een groot landbouwgebied en ontzettend droog.  Langs de weg stond een put met daarnaast de typische houten gaffel, een boom met een vork aan het hoogste uiteinde.  De constructie is zodanig uitgevoerd dat met een lichte kracht de vork naar beneden komt, zodanig dat er een emmer aan bevestigd kan worden met een touw, om water uit de put te halen.  Tegen de helder blauwe lucht leverde dat een prachtige foto op!

We passeerden de typische Hongaarse dorpjes, met één straat en de huisjes allemaal netjes op één rij links en rechts van de straat.  Alle huisjes hebben een poort waar je niet door kon kijken.  Sommige hebben een grauw uitzicht, maar anderen zijn geschilderd in felle kleuren.  Een paard in galop voor een boerenwagen, bracht op een gegeven moment leven in de brouwerij.  Dat maakt het zo bijzonder, bij ons was zulk een tafereeltje vijftig jaar terug.  We namen een pauze op een pleintje in een dorpje, een Duits koppel kwam juist het kerkje uitgewandeld, we maakten een praatje over onze fietstocht en ze waren ook bereid om een foto van ons beiden te maken.  Als tussendoortje, maar ook wel eens ’s middags, was een stuk cake de maagvuller.  Het was zoet en het bevatte voldoende koolhydraten en eiwitten om energie op te doen.  Ik heb de cakes op onze tocht niet geteld, maar het waren er toch een tiental.

Gyor is een tamelijk drukke stad, zeker voor fietsers.  Op een drukke verkeersweg moesten we terug, het fietspad lag tegen de rijrichting aan de andere kant.  We reden over de Donau langs een enorme brug en na een vijftal minuten waren we aan de rand van de stad.  Een groot Spar warenhuis kwam in ons vizier en we besloten er ons middagmaal bijeen te scharrelen.

In het gebouw was van alles ondergebracht, zelfs nieuwe auto’s stonden er tentoongesteld.  Onnodig te vertellen dat in het warenhuis alles, maar dan ook alles te koop was.

We fietsten nu over een erbarmelijke weg naast een goederen spoorweg, het riep ook hier weer de herinnering op aan het ter zielen gegane regime. 

We werden aangesproken in het Engels, door een jonge man die vergezeld was van een al wat ouder koppel.  Engelsen, zo bleek.  Hij vroeg of we soms op weg waren naar Boedapest, we bevestigden en hij zei dat ook het koppel naar Boedapest fietste.  Voor ons reden ze te traag, maar af en toe zagen we ze nog eens terug.

In het volgende dorpje aten we in het wachthokje van een bushalte ons middagmaal.  We zaten daar ook wat beschut tegen de felle zon.  Vandaag fietsten we weer regelmatig over zandpaden, inclusief de vele putten die er blijkbaar bij hoorden.  We kwamen op een kruispunt waar de EV6 rechtdoor ging, het pad werd alsmaar slechter.  We verkozen niet het pad verder te volgen, maar de grote weg te nemen.  Het was er razend druk, en er werd snel gereden.  Soms moesten we kiezen tussen twee kwalen, en  gelukkig ging het maar over een viertal kilometer.

Komargom was een tamelijk groot stadje en er was een camping, praktisch in het centrum.  Na het vervullen van de formaliteiten konden we een plaatsje kiezen.  Ook de drie Polen uit Wenen waren naar hier afgezakt.  We trakteerden ze op een pint bier en we raakten aan de praat.  Het waren studenten die in oktober begonnen aan de hogere studies.  Ze maakten een hele toer per fiets, maar ze namen ook af en toe de trein.

Na de douche zakten we af naar een eethuis op de camping, tenminste op het bord was te lezen dat er van alles te bikken viel.  Niets daarvan!  Toen er na vijf minuten nog niemand was langsgekomen, ging m’n broer eens informeren hoe het zat.  Hij werd op een onvriendelijke toon wandelen gestuurd… en of we niet konden lezen.   Het was omdat we konden lezen, dat we ons neergezet hadden om iets te eten!  Je kan dan een discussie beginnen maar je trekt toch aan het kortste eind.

De portier was vriendelijk en we begrepen dat er op een honderdtal meter van de camping een restaurant was.  Het eten was er goed en de prijs zeer schappelijk.

Om 21u. lagen we in onze slaapzak en voor we het wisten diende de morgen zich aan.

07-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Ik had gisteren de rekening al betaald, want het bureel ging pas om acht uur open.  We wilden de hitte voor zijn en om 7.35u zaten we al op de fiets, met het zonnetje al helder aan de hemel.  Het ontbijt voor deze morgen was niet extra aangekocht en de cakes zullen ons weer uit de nood moeten helpen.  Geluk!  Op de route, al aan de rand van het stadje vonden we een mini warenhuis.  Wat broodjes, een reep chocolade en een karton chocolademelk.   We konden er tegenaan.

Het was prettig fietsen, maar het beloofde vandaag een pittige dag te worden.  Enkele zware beklimmingen stonden op het programma.  Het waren de laatste stuiptrekkingen wat beklimmingen betreft, maar ze waren er!

We fietsten richting Tata.  Een ingedommeld stadje met een zeer mooie oude kerk.  Voor de kerk, op een bankje, peuzelen we de laatste brokken cake naar binnen en net buiten het stadje, op de route, was een Prima.  De maaltijd voor vanmiddag was verzekerd.

Na Tata kwamen de eerste hellingen van vandaag, we moesten zo’n driehonderd vijftig meter  overbruggen, maar de natuur vergoelijkte veel van onze inspanningen.  De eerste wijnranken verschenen en hier en daar werden in een schuurtje de eerste druiven geperst.  Het liep tegen de middag en we zochten een bankje of iets wat er voor kon doorgaan.   We moesten genoegen nemen met de graskant, aan de kant van de weg.

Het is acht september, en het is al middag.  Dat betekent dat onze vrouwen al een dik uur in Boedapest waren!  Even een sms’je, even later kregen we al een berichtje terug, en ja hoor!  Ze zaten al op een terrasje volop van de zon te genieten.  Nu moesten we ervoor zorgen dat wij nog aankwamen.  Voor morgen resten ons nog 52 kilometer tot Boedapest, rond de middag gingen we arriveren!

Na de middag kregen we de tweede helling voor de wielen, niet zo hoog maar niettemin was het klimmen en het thermometertje op het kilometertellertje van Herman wees 30°C aan.

Na deze laatste beklimming ging het gestaag bergaf, richting Estergom.  Vanaf deze stad begint de Donau geleidelijk  aan een bocht, de Donauknie genoemd, die zuidwaarts gaat  richting Boedapest.

Estergom is een stad van 30000 inwoners, in het noorden van Hongarije en op een 50tal kilometer van Boedapest.  Ze is gelegen aan de Donau, die hier de grens met Slowakije vormt.

Het is een van de oudste steden van Hongarije.  Sinds de 11^de eeuw is het de zetel van een aartsbisdom.  In deze bisschoppelijke hoofdstad van Hongarije staat de Dom, die tevens de grootste kerk van het land is.

In Estergom maak ik een foto van een gedeelte van de enorme koepelkerk, het is te hoog om er naartoe te klimmen bij een temperatuur van 32°C.  Na een tijdje pikken we af en toe het fietspad naast de Donau op, dat was een verademing want de route verliep voor een groot gedeelte over een drukke verkeersweg.

We belandden op het einde van de dag in Visegrad,  en zeer toeristisch stadje naast de Donau.  Er was een kleine camping met mogelijkheid om te eten.  De tenten plaatsten we dicht bij het sanitair blok. 

Het douchen deed deugd en we zakten af naar het kleine restaurantje, waar van alles op de kaart stond.  Ik had zin in goulash met frieten, m’n broer koos het zekere voor het onzekere en hield het bij een schnitzel met ook een portie frieten.  Ook hier kwamen we van een kale reis thuis, wat vriendelijkheid betreft.  Op mijn vraag aan de dienster, of we morgen ook een ontbijt konden krijgen werd gelachen maar niet geantwoord.

Het fel verlichte kerkje gaf in het donker een feeërieke aanblik.  De laatste cruise boot op de Donau zette koers naar de aanlegkade, wij wandelden naar ons tentje.  Morgen  vervoegen we de vrouwen  en slapen we in Boedapest, in een hotel met een zacht bed.  Het einde van onze fietstrip komt in zicht!

08-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Vandaag wordt een rustige fietsdag, nog tweeënvijftig kilometer tot Boedapest.  Dat hadden we zo voorzien, aankomst rond de middag was de planning.

Om zeven uur was het al 14°C als we uit ons tentje kwamen, om 7.50u zaten we al op de fiets.  Eerst nog wat inkopen doen, gisteravond hebben we een CBA ontdekt in het stadje, die zeven op de zeven dagen open was, dus ook op zondag.  Het zag er allemaal nogal slordig uit maar de broodjes waren uitstekend, samen met een paar bananen hadden we ons ontbijt te pakken.  Op een bankje naast de Donau, en lekker in het nog niet te warme ochtendzonnetje, aten we de pas aangekochte voorraad op.

De route liep over de hoofdweg, in het begin zonder fietspad.  Een paar dorpjes verder kregen we een mooi fietspad onder de wielen maar de euforie was van korte duur, na een paar kilometer was het al afgelopen.  In Hongarije stelt de EV6 nog niet veel voor.  Zonder verpinken wordt zo’n  bord op een drukke verkeersader geplaatst.  Waar het kon lag een fietspad, en op een bepaald moment liet m’n broer zijn oog vallen op een gewas dat hij niet kende, maar het zou wel eens iets voor zijn vogels kunnen zijn.  Een fietsend koppeltje werd staande gehouden en die zeiden dat het maïs was.  Onmogelijk zeiden we, want dat kennen we.  Een andere meneer vertelde dat het citor was, een graansoort waar brood van gebakken wordt.  We zoeken het thuis op, Herman nam alvast een staaltje mee naar huis.

Geen fietspad meer en de weg werd steeds gevaarlijker, maar we hadden geen keuze.  Af en toe gebeurde het dat de route afweek van de verkeersweg, en zo kwamen we in Szentendre.  Het was een mooi plaatsje naast de Donau en we namen op een terrasje een pauze.  Een frisse cola gaat er altijd in, het was tien uur en de thermometer wees al 25°C aan!

Hier zagen we onderweg af en toe weer een Trabantje en een Wartburg rijden, maar het bleef een zeldzaamheid.  De producten uit het westen hebben hier definitief hun plaatsje veroverd.  De wende ligt trouwens al drieëntwintig jaar achter ons.

De gps melde dat het nog zeventien kilometer was tot het hotel.  We hadden met onze vrouwen afgesproken dat we een uur voor aankomst een seintje zouden laten, en dat deden we.  De middagpauze werd gebruikt om alle restjes op te eten en de laatste kilometers werden aangevat, we fietsten over een eiland in de Donau dat één groot park was.  Het was zondag, en mooi weer.  Het was er een drukte van jewelste.

Het fietsen door het centrum van de stad viel reuze goed mee.  We zagen de vrouwen op een terrasje op de uitkijk zitten, en ze schrokken toen we plots voor hen stonden.  Het was een blij weerzien na zeventien dagen fietsen en er wachten ons nog een paar dagen Boedapest om af te kikken.

We danken onze vrouwen, voor de mogelijkheid die we alweer gekregen hebben om er met de fiets op uit te trekken.  Het was weer een mooie tocht, met leuke ervaringen, prachtige natuur en  mooie dorpjes, waar bij sommigen de tijd is blijven stilstaan.

09-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy