Iedereen is van onze wereld, mijn wereld is voor iedereen gidsjoris, -actua, vanons, zielspiegel, blauwe hagen, geestige heiligen
28-02-2015
DE GEREEDSCHAPSKIST VAN TANTE TROELA
Albert heeft al meerdere malen vruchteloos getracht om zijn tante Troela een beetje bij te schaven, maar Troelatje is er het mens niet voor om zich te laten bijvijzen. Hoewel Albert hiervoor de geknipte persoon is, zal het hem nooit lukken de brokken te lijmen. We denken overigens dat die koppige tante een zesde vijs heeft, maar dat ze de vijf vorige vijzen mankeert.
Tante Troela is een geslepen vrouw die nogal gemakkelijk op een wier zit, en dan maar steeds op hetzelfde blijft doorboren en doorhameren. Ze denkt dat ze steeds nagels met koppen slaat en schiet voortdurend uit haar krammen als ze geen gelijk krijgt.
En zagen dat dat mens kan! Alles moet afgemeten en perfect zijn. Ze is nochtans zelf nooit op de afspraak en laat iedereen plakken. Die mensen staan daar dan te wachten lijk zuster Anna op een schone pastoor.
Kortom, tante Troela is geen tang, tante Troela is geen zaag, tante Troela is een hele gereedschapskist.
Haar eerste man is bezweken aan een hartaanval, de drie volgende slachtoffers gingen ten onder aan een zenuwinzinking. Vroeger had zij geen nagel om haar achterste te krabben. Na vier erfenissen heeft ze uiteindelijk een luxeflat gekocht op Moppereiland, alwaar ze zich perfect thuis voelt.
Foto JGL3477b: De gereedschapskist van tante Troela.
Omdat ze in 1713 nog geen micro’s kennen, hebben we daarboven een klankbord nodig om de klank laag te houden, anders zouden we totaal niets kunnen horen van wat Mijnheer Pastoor ons te vertellen heeft. Heel functioneel dus.
En, opdat Mijnheer Pastoor niet te veel stommiteiten zou vertellen, krijgt hij wat hulp van de Heilige Geest. Die wordt afgebeeld als een witte duif, in een gouden stralenkrans. Eerlijk gezegd, uw gids kan dat ook best gebruiken, om niet te veel dommigheden aan jullie te vertellen.
Kijk ook naar die kuip, met frontaal de centrale figuur van Christus. Rechts ontdekken we een medaillon met Sint-Bernardus, en dat is logisch. Deze preekstoel komt immers uit de St.-Bernardusabdij in Hemiksem.
De kuip maken ze hoog genoeg, en ook dat is praktisch. Zo kan onze Mijnheer Pastoor er in al zijn enthousiasme niet uitvallen. Stel u voor zeg, ge gaat braaf naar de mis en er dondert ineens zo een zwart gevaarte op uw schoot …
Klikfoto: De kuip van Mijnheer Pastoor, de kathedraal in 100 stukjes (9)
Zowat 10 jaar geleden bewerkten we onze foto’s heel dikwijls met Picture Manager. Als je de foto dan inzoemt, zie je meer ruis op de foto.
Nu de kwaliteit van onze klikmachinetjes zoveel verbeterd is, lijkt verder bewerken overbodig en toch...
Op advies van MizzD hebben we de eerste scheve foto van gisteren dan toch maar een beetje gedraaid en, nu we toch bezig waren, ‘auto correct’ toegepast.
Vandaag trakteert Walter B. zijn natuurvrienden op een heerlijke tocht om en rond het kasteel van Westmalle.
We parkeren niet ver van het kasteel en ik haal dus mijn Nikonnetje boven en moet snel klikken, want het begint te miezeren, heu... te regenen, heu... te gieten, heu... te plenzen.
De parapluewandeling werd uiteindelijk een ingekorte modderodyssee met zowat een dozijn immer vrolijke doorweekte gabbers en een vijftal dartele kletsnatte gazelles.
Aan het kasteel ontdekken we een uiterst merkwaardige rondbouw met vele ingangen voor de paardenstallen, en op de eerste verdieping vier verbouwde gezinswoningen.
Walter vertelt dat er in België slechts 2 zulke gebouwen bestaan.
Aan het kasteel zijn we uitgeploeterd, en... het stopt zowaar met regenen.
Nog enkele pinten in de kasteelhoeve om deze heuglijke dag te bejubelen en we drinken op de huwelijksverjaardag van Paul C., op de verjaardag van Jef en op de valling van Walter B.
Dat hebben we dan weeral gehad en dat kunnen ze ons niet meer afpakken zie.
Ooit schreven we e-mails over en weer, waar ieder zijn gelijk probeerde te halen. De toon werd steeds bitsiger, giftiger en gemeen.
Gisteren in ons bad, in onze inspiratiemosterdpot dus, fladderde er een haiku rond mijn hoofd en drong langs mijn rechteroor naar binnen.
Omdat dergelijke Pottertoestanden wel eens meer gebeuren als onze multischizofrene eenmansredactie zich laat afweken, hebben we een notitieboekje in de badkamer liggen.
Het boekje keek zo verleidelijk naar de geparkeerde pen naast haar, en de pen kriebelde:
‘Kom van dat dak af ’ Dat kan Peter Koelwijn zo hard roepen als hij wil, voor die bende engelen daar vanboven heeft dat echt geen zin. Maar, geef toe, het is daarboven pure rock-’n-roll.
Op het dak van de preekstoel strijkt een uit de kluiten gewassen engel neer. Hij duikt letterlijk uit de hemel, zijn benen nog in de lucht. Heel ijverig hangt hij daar te blazen op een lange bazuin. Tegen de Engelstaligen bazuint hij het uit: ‘Ladies and gentlemen, this is the place to be’. Dit is de plaats waar we moeten zijn om over het evangelie te horen.
We zien nog meer engelen. Eentje reikt ons heel sierlijk een prachtig kruisbeeld aan, de andere gevleugelde kapoentjes schijnen zich goed te amuseren. Natuurlijk zijn ze happy, ze zijn in de hemel en krijgen rijstpap met gouden lepeltjes. Maar wat doen ze daar eigenlijk?
Wel, als je goed kijkt, zie je rondom dat klankbord een doek hangen. Heel speels heffen ze dat doek op, zoals men een theaterdoek opent. De mensen zeggen wel eens: Barok is theatraal, en gelijk hebben ze. We missen eigenlijk nog iemand met een stok om drie keer hard op het podium te tikken en iedereen om stilte te vragen, want het theater gaat beginnen: Mijnheer Pastoor begint aan zijn preek.
Dat doek noemt men in het Latijn: velum. Wat we hier gaan meemaken is als het ware een revelatie.
Klikfoto: Ons krijgen ze niet van dat preekstoeldak af, de kathedraal in 100 stukjes (8)
Met onze excuses voor de slechte foto, we wilden ze vandaag vervangen, maar net zoals gisteren waren we onze fotomachine vergeten.
De wissel in de St.-Carolus Borromeüskerk was een onvoorstelbaar succes!
Kwart na een en het Conscenceplein stond al vol volk. We deden de deuren al open om 20 na een. Het volk stroomde letterlijk binnen, dit hadden we nog nooit gezien.
Achteraan de kerk, in de middenbeuk en in de zijkbeuken stond het al vol mensen die geen zitplaatsen meer hadden. Het was moeilijk te schatten, het leek wel of er 1000 mensen waren binnengevallen.
Heeft u het gemist? Onze volgende wissel is op Paasmaandag, 6 april 2015, weer om 14uur, met 10 minuutjes uitleg voor de start en rondleidingen nadien.
Klikfoto: De planning voor de schilderijwissels in 2015 (productie Joris G. Luyten).
‘Kom eens luisteren, ik heb een prachtig liedje gehoord van Axelle Red, in het Nederlands, met een ongelooflijke mooie tekst!’
Mijn halve trouwboek weet dat ik een rood-vurige bewonderaar ben van dat Hasseltse meisje. In de kortste keren verhuist mijn lichaam van de redactiekamer naar de living, om neer te ploffen voor het gaapscherm.
Met de digicorder spoelen we terug en geraken helemaal in de ban van een begrafenisbeleving door de ogen van een kind.
Meer dan lichtjes onder de indruk spoelen we nog eens terug, en nog eens, en nog eens… Zes keren hebben we dat gedaan.
Het lichaam verplaatst zich terug naar de redactiekamer en gaat op zoek naar meer info.
Nog meer verbazing, begrip en een vallende Euro, als we vernemen dat de tekst van dit geniale liedje geschreven werd door … Urbanus!
Jean Blaute, dat ander afvallig genie, schreef de muziek.
Dank u Axelle, dank u Urbanus, dank u Jean Blaute!
Als we de CD (Urbanus Vobiscum) nog vinden, dan spelen we dit liedje, tot het schijfje oranje wordt.
Onze klikfoto JGL0116: Niet toevallig een prachtige rossige poes op het oude kerkhof van Merksem …
Dit postje is voor Emile, die zijn lieve echtgenote verloor, en die morgen natuurlijk niet kan meewerken aan onze beroemde schilderijwissel. Ik weet niet of jij dit leest, maar wij voelen heel hard met je mee man!
Het is me ooit zelf overkomen om per vergissing een inhoudloze mail te sturen. Ooit kreeg ik er eentje van kozijn Leo en ik vond het grappig om als volgt te reageren:
Beste Mijnheer de Leeuw,
Hartelijk dank om ons een lege e-mail te zenden.
Wij weten zeker dat u geen aanhanger bent van het nihilisme en begrijpen dat u ons een veelzeggende boodschap van stilte brengt.
Daarom zijn we een uurtje in ons bad gaan mediteren om de diepzinnigheid van dit orakel te doorgronden.
Wij waarderen uw missie ten zeerste en reageren graag met een doorweekte huid en vrolijke groetjes.
Buiten Valentijn met mijn lieve halve trouwboek, is het vandaag, 14 februari, ook een beetje mijn feestdag. Het klinkt raar, maar we vieren de Heilige Georgius van Mitylene, die leefde in Constantinopel, het huidige Istanboel. Hij stierf in 1693 als martelaar onder de Islam.
Deze kleermaker had zogezegd een godsdienstige overtreding gemaakt, en moest voor het gerecht kiezen tussen Islambekering of de dood door het zwaard. Hij bleef trouw aan het Christendom...
Maar laat ons in een plezante stemming blijven, het is tenslotte Valentijn voor iedereen.
Thuis, in onze korte broekperiode, kregen wij iedere vrijdag een visfestijn voorgeschoteld. We noemden dat vasten!
We kennen weinig mensen die zo verzot waren op vis als ons vader zaliger, die vond dat ‘vasten’ gewoonweg subliem. Toch was de reactie van ons moeder zaliger soms niet mals. Om de werkelijke betekenis niet uit het oog te verliezen trakteerde ze ons soms op zure haring, met gestompte patatten.
De Christelijke gedachte van vrijdagvisdag refereert naar Goede vrijdag en dus naar het lijden en de dood van Christus. In het gepaste seizoen werd de zure haring soms wel vervangen door heerlijke nieuwe maatjes.Het bijgeloof van dertien refereert bij de Christenen naar het laatste avondmaal, waar Christus en zijn twaalf apostelen met dertien aan tafel zitten. Judas wordt beschouwd als de dertiende en ongeluksbrenger aan die tafel. Later wordt Judas vervangen door Mattias, en wordt Paulus nog bij het clubje gevoegd, zodat we met Judas Iskariot 14 apostelen kunnen opnoemen, hoewel Paulus en Judas Iskariot eerder aparte gevallen zijn.
Hoe dan ook, iedere keer op vrijdag de dertiende voelen wij ons bijzonder gelukkig omdat wij onze dag daardoor niet laten verpesten. We lopen dan ook met de glimlach een zwarte kat tegen het lijf, schoppen een hoefijzer weg terwijl we rustig onder een ladder door lopen, vertrappelen een klavertje vier, kappen zout over een wijnvlek en schieten telkens in een onbetamelijke lach als we voor de zoveelste keer een spiegel breken.
VolgensMizzD(what’s in a name?), mag je vandaag niet onder een zwarte kat doorlopen. Ik ben in haar vijver gaan vissen en haalde volgend postje over vrijdag de dertiende naar binnen. Ze schreef het exact 6 jaar geleden, maar we hadden het zelf niet beter kunnen neerpennen. Klik maar eens op het linkje, maar terugkomen naar hier hé.
We hebben het al even over de zware Romaanse en de fijne Gotische kunst gehad. Wil je nu een schoolvoorbeeld van (late) Barokke kunst, bewonder dan met ons deze oogstrelende preekstoel.
In de Romaanse en Gotische kunst zou je onderaan eerder een console of zuil zien om dat balkon te ondersteunen. Hier zie je vier bevallige dames onder die kuip.
In de Romaanse en Gotische kunst zou je aan de zijkanten eveneens twee zuilen zien om het geheel bij elkaar te houden, maar neen, we zien twee fraaie bomen: een beuk en een eik.
Met andere woorden: in de Barok evolueert structuur naar kunst, en kunst met een boodschap. Dat is nu net het vernieuwende in Barok. Gotiek is verticaal, zoals dit gebouw, gericht naar God. Niet te fel nadenken, slik het gewoon. Barok nodigt ons uit om kunst meer te beleven, met al onze zinnen. Barok doet ons steeds nadenken over een boodschap om zo de kunst nog meer te beleven.
Die boodschap is hier: het evangelie is voor de hele wereld.
Hoe beeld je nu het evangelie en de hele wereld uit?
Wel, zorg ervoor dat de vier evangelisten ergens te vinden zijn, verbeeld voor elk werelddeel een typische vrouw, laat een bonte verzameling vogels poseren en vul het geheel rijkelijk aan met een variëteit van fauna en flora.
Barok maakt gidsen gemakkelijk, lees het gewoon af. We beginnen vanboven.
Foto GJ081122uli: preekstoel - de kathedraal in 100 stukjes (7)
Captain Norval Marley, supervisor voor de Britse koloniale macht in Jamaica, maakt het tienermeisje Cedella Booker zwanger, trouwt met haar en verlaat haar dan onmiddellijk. Zowat negen maanden later, en vandaag exact 70 jaar geleden, wordt dan Nesta Robert Marley geboren, zoon van die Britse bleekscheet.
Om een pondje bij te verdienen zal de 10-jarige Bob op straat zingen met een zelf gemaakte gitaar van afval. Eens zestien jaar vormt hij samen met Burny Livingstone en Peter Tosh een groepje: The Wailers (to wail = jammeren). Hun beginstijl (ska) is opgewekte muziek, en wordt dan ook de Jazz van Jamaica genoemd. Eerste opname: judge not. Ska wordt opgevolgd door het iets langzamere Rocksteady, gevolgd door een nog lomere variant die we allemaal kennen als Reaggy (one love).
Vandaag zou hij dus exact 70 geworden zijn, maar in 1981 stierf hij aan vreselijke kankers.
Zijn mooiste uitspraak: 'I don’t stand for the black man’s side, I don’t stand for the white man’s side, I stand for God’s side'.
Foto 060206-JGL1613: Hebben we onze Britse Captain gevonden? --- De verschijning van deze man in onze Koekestad deed mij vroeger altijd denken aan Bob’s eerste liedje.
Voor het eerst in de beeldende kunst wordt Maria lieflijk en elegant uitgebeeld. Voor het eerst krijgt zij een glimlach op het gelaat, voor het eerst durft het kindje Jezus heel speels het lieftallige gezichtje van O.L.V. aanraken.
De lange vingers, de sierlijke plooien in haar kleed, de fijne schoenen, de lichaamsvormen onder de kledij, de lelietak, de ring, de gracieuze slanke figuur en vooral de typische S-vormige pose (de contrapost houding) van het beeld: dat is maniërisme. In de veertiende eeuw noemde men dit ‘art nouveau’.
De kwaliteit van het witte marmer is zo perfect dat we altijd gedacht hebben: dit beeld moet wel uit het spierwitte, Toscane Carraramarmer gemaakt zijn.
Tegenwoordig denkt men dat de Italianen in de veertiende eeuw hun uitzonderlijk marmer niet exporteerden tot in de verre Nederlanden, maar het reserveerden voor de kunststeden uit de omgeving. Temeer omdat wij in onze streken zelf drie marmermijnen hadden. Wie weet komt dat prachtige marmer niet uit een Doornikse mijn. In die tijd zouden wij zelfs zwart marmer hebben geëxporteerd.
Veel toeristen komen hier natuurlijk een bezoekje brengen aan die beroemde Mijnheer Rubens. In een volgend stukje maken we kennis met de indrukwekkende Barokstijl.
KLIKfoto 150205pscr: Ons bureaublad van vandaag, de Maaslandse madonna - de kathedraal in 100 stukjes (6)
Met kritiek kunnen we maar beter voorzichtig zijn. Het kan heel erg kwetsend zijn, en het maakt vijanden.
Die goedhartige MizzD schreef in een reactie of ze op iemands tenen had getrapt. Nee hoor, er is echt geen vuiltje aan de lucht, tenzij de massa microben en fijn stof. Ik antwoordde:
Nee hoor, het zinnetje kwam vanzelf, zonder enige aanleiding. Waarom zou jij mijn tenen vermorzelen? Jij die zo begaan bent met iedereen. Ooit heb ik eens een Haiku geschreven over kritiek. Ik kwam op dat idee, omdat een collega kritiek had op een andere gids (dat gebeurt meer in ons wereldje). Die collega kreeg dan op zijn beurt 'het deksel op de neus' zoals men zegt. Ik vind dat zo plezant dat ik een Haiku maakte over 'neusdekselkritiek'. Met het maken van die foto heb ik een selfie van mijn neus gemaakt.
Enniwééi: Wie te snel kritiek geeft, dikwijls over onbelangrijke zaken, riskeert het deksel op de neus te krijgen.
Oei, serveer ik hier nu zelf een bordje kritiek? Kritiek op kritiek is ook kritiek.
We schreven er dus ooit een Haiku over. Ontdek hem door op de foto te klikken.
“Dat zongen wij in onze kindertijd en wij hadden in Leuven altijd verlof die dag”.
‘Onze redactie’ heeft dat liedje nog nooit gehoord maar beseft dat zijn halve trouwboek daar iets heel interessants staat te zingen.
Sinds de stichting van de Katholieke Universiteit Leuven in 1834* hebben ze daar hun patroonsfeest op 2 februari, met Onze-Lieve-Vrouwlichtmis. Dat is exact veertig dagen na Kerstmis en naar Joods gebruik ook het feest van Maria zuivering genaamd of purificatie.
Traditioneel gaat dan in Leuven de professorenstoet uit met het beeld van de ‘Sedes sapientiae’, als beschermheilige en embleem van de universiteit. Vanaf de jaren vijftig werden ook op die dag de eredoctoraten uitgereikt (Sedes sapientiae= zetel der wijsheid).
In onze korte broekperiode gingen we die dag naar de mis, kregen een gewijde kaars in onze pollen en mochten we meelopen in de processie.
Eens thuis kregen we lekkere pannekoeken en voor een keer mochten we er eentje flamberen met Grand Marnier. Het was ten slotte Lichtmis.
Die dag herdenken we de opdracht in de tempel, één van de vijf blijde mysteries in het leven van O.L.Vrouw. Volgens het Joodse gebruik, brengen Jozef en Maria hun zoon Jezus naar de tempel om hem toe te wijden aan God. Simeon, die niet zou sterven voor hij de Messias heeft aanschouwd, noemt het kind 'een licht dat voor de volkeren straalt'.
Vandaar Lichtmis.
Spreuk: Al is het vrouwtje nog zo arm, bij lichtmis zet zij haar pannetje warm.
Klikfoto - Cabo237: Het hooglied van Simeon (Jan Jozef Delin – 1810).
Dit kunstwerk hing in de Mariakapel van de St.-Carlus Borromeüskerk tot de parochianen het oorspronkelijk schilderij van Rubens (Maria-tenhemelopneming) lieten kopiëren in 1925. Dat oorspronkelijk schilderij van Rubens maakte deel uit van de Keizerlijke roof door keizerin Maria-Theresia van Oostenrijk in 1776.
* De oude universiteit bestaat al sinds 1425, toen men O.L.V. uitbeeldde in de Romaanse stijl als de Sedes Sapientiae.
Vandaag trakteert Walter B. zijn natuurvrienden op een heerlijke tocht om en rond het kasteel van Westmalle.
De parapluewandeling werd uiteindelijk een ingekorte modderodyssee met zowat een dozijn immer vrolijke doorweekte gabbers en een vijftal dartele kletsnatte gazelles.
Aan het kasteel ontdekken we een uiterst merkwaardige rondbouw met vele ingangen voor de paardenstallen, en op de eerste verdieping vier verbouwde gezinswoningen.
Aan het kasteel zijn we uitgeploeterd, en... het stopt zowaar met regenen.
Dat hebben we dan weeral gehad en dat kunnen ze ons niet meer afpakken zie.
