Inhoud blog
  • Ziezo!
  • 730. nachtvlinder
  • 729. samenwerking
  • 728. stout & straffen
  • 727. hij zat te lezen
  • 726. de praatmaat
  • 725. none = geen
  • 724. de vaat & de bvba
  • 723. op 't hoekje
  • 722. beschouwelijk
  • 721. droge koude
  • 720. de aha-erlebnis
  • 719. quasi tegendraads
  • 718. vervolgontmoeting
  • 717. er weze licht
  • 716. buurman Jan
  • 715. twéé moeiallen ?
  • 714. boom die sprak
  • 713. een zielige smoes
  • 712. wachtkamer, 1957
  • 711. schrijfantennes
  • 710. littekens
  • 709. grapje op 't bord
  • 708. maan, muis, mug
  • 707. straatnieuws
  • 706. groepsdruk
  • 705. stuur' Knorrepot
  • 704. destructief - II
  • 703. drie suizen
  • 702. destructief - I
  • 701. ín de zon lopen
  • 700. mambo - Swayze
  • 699. steakmes
  • 698. ze meent het
  • 697. de reis van MML
  • 696. lippenstiften
  • 695. schaduw
  • 694. 00°- 000°
  • 693. matabiche
  • 692. efkes denken ...
  • 691. gouden momentje
  • 689. voor slapelozen
  • 690. liefdesverdriet
  • 688. een hond II / II
  • 687. vertrouwen
  • 686. met maten
  • 685. de non, 1971
  • 684. sfeervol ?
  • 683. een hond I / II
  • 682. een vleugje boom
  • 681. uit '96
  • 680. kerkbezoek
  • 679. soep & tekst
  • 678. voor niks
  • 677. de inbreker
  • 676. namen geven
  • 675. heldere koppekes
  • 674. eerste schooldag
  • 673. kindervriendschap
  • 672. van Rika & Leiden
  • 671. tuinpad
  • ------ majesteitelijk
  • 670. wie doet zoiets?
  • 669. alle baten helpen
  • ------ stel ...
  • 668. eerst afwerken ?
  • 667. onkunde >< onwil
  • ------ stokstijf-stil
  • 666. leren zwemmen
  • 665. ruitjespapier
  • ------ op de stoep
  • 664. de modelmoeder
  • 663. die giechel II / II
  • ------ aangehouden
  • 662. winkelding
  • 661. die giechel I / II
  • ------ 't geeft moed
  • 660. foto II / II
  • 659. foto I / II
  • ------ de buis van -
  • 658. flets
  • 657. de Drie Gratiën
  • ------ hoogstam, toen
  • 656. kolen in potten
  • 655. rode kool
  • ------ WTF
  • 654. trullo, trulli
  • 653. boer zoekt volk
  • ------ pech & chance
  • 652. een telefoonlarf
  • 651. match & mismatch
  • ------ wat een kwal !
  • 650. de D-T affaire
  • 649. compliment
  • ------ eendagsvlieg
  • 648. hij stopt ermee
  • 647. een voettocht
  • ------ kinderlogika
  • 646. handtekening
  • 645. horror vacui
  • ------ in Canada
  • 644. schrijven
  • 643. radio Oostende
  • ------ het 4de gebod
  • 642. neurofysiodinges
  • 641. afwezig - III/III
  • ------ de afwezigheid
  • 640. 't is weg
  • 639. afwezig - II / III
  • ------ actrices & tranen
  • 638. beiaard
  • 637. afwezig - I / III
  • ------ humor à la Ma
  • 636. verzonnen verhaal
  • 635. pannekoekendag
  • ------ wat wasser ?
  • 634. een duo-werking
  • 633. kruisbestuiving
  • ------ speciaal moment
  • 632. nog over goud 2v2
  • 631. nog over goud 1v2
  • ------ sterke hond
  • 630. keukenplezier
  • 629. over uitvindingen
  • ------ spiegelen
  • 628. gevonden II / II
  • 627. gevonden I / II
  • ------ schermbeveiliging
  • 626 mondeling
  • 625. zwijnerij
  • ------ fruit is
  • 624. kattemenoeltje
  • 623. Brugse kant
  • ------ boemerang
  • 622. dans der parasols
  • 621. weinig woorden
  • ------ over regen
  • 620. kat & personeel
  • 619. een kattenkijk
  • ------ een vergadering
  • 618. in trance
  • 617. een blij momentje
  • ------ een katte-bak
  • 616. te koop in Urk ?
  • 615. ongerustheid
  • ------ tafelmanieren
  • 614. Oeselgem II/II
  • 613. Oeselgem I/II
  • ------ succesje
  • 612. de lijst
  • 611. kartonnen dozen
  • ------ drie beren
  • 610. ontbijt
  • 609. de kat Viktor
  • ------ mensen
  • 608. een bromance?
  • 607. kretek aroma
  • ------ heilige grond ...
  • 606. kappertjes
  • 605. allebei gevlekt
  • ------ biljarten
  • 604. op late leeftijd
  • 603. dat boek ~ 1946
  • ------ interpretaties
  • 602. potje breekt, ...
  • 601. de Toer
  • ------ zeilcursus
  • 600. ik ben een GG
  • 599. warm & koud
  • ------- alsof
  • 598. hitte & roerloos
  • 597. de perelaar
  • ------ luid & duidelijk
  • 596. hondje op strand
  • 595. wakker worden
  • ------ zonder stem
  • 594. een nieuw boek
  • 593. commotie alom
  • ------ zonder poten
  • 592. camouflage
  • 591. zomerochtenden
  • ------ gespiegel
  • 590. Belgische Oscar
  • 589. luifel & gordijn
  • ------ puur chantage
  • 588. een nieuwe start
  • 587. kussen vergeten
  • ------ een bekommernis
  • 586. hondsdagen
  • 585. wapens aan tafel
  • ------ het wit scherm
  • 584. klasgenoten
  • 583. computerstoel
  • ------ een 'kiebel'
  • 582. zorgzaamheid
  • 581. lidgeld
  • ------ hondenluik
  • 580. niet vals spelen
  • 579. chouchou
    'een heel jaar maart?'
    schrijfvloer 02 ~ afgerond, klaar
    24-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ gelijk = gelijk?

    gelijk hebben >< gelijk krijgen 

    Vertel wat op uw lever ligt, en als U gelijk hebt, dan hebt U gelijk. van P²

    Was het maar zo simpel. Gelijk hebben is niet voldoende.
    Men moet ook nog gelijk krijgen. En zelfs al legt men het feitenmateriaal op tafel,
    dan nóg wordt er gekrakeeld.
    Niet soms, niet af & toe,
    maar dikwijls en vaak. 

    Bij momenten is dat zeer bevreemdend, omdat het niet
    in een dierentuin gebeurt maar in de mensentuin. 

    m - EZW-12/2014, ongewijzigd - https://en.wikipedia.org/wiki/The_Human_Zoo_(book) 

    24-12-2018 om 02:55 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.170. vintage Disney

    winter à la Disney ~ Donald’s Snow Fight, 1942  

    Na een uitdaging en daaropvolgend een 'ongeval' met de slee
    raakt Donald Duck verwikkeld in een ernstig sneeuwballenconflict met zijn neefjes.
    De neefjes winnen de slag. Om hun victorie te vieren eindigen ze met een Indianendansje rond een bevroren DD. 

    In latere versies werd dit overwinningsdansje weggelaten, omdat het vanaf toen beschouwd werd als
    politiek incorrect tegenover de Native Americans, de autochtone inwoners van het Amerikaans continent.

    van 't Net  Afbeeldingsresultaat voor donalds snow fight     Afbeeldingsresultaat voor donalds snow fight

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=-fIomAY6SYA 
    07min15 retro-genoegen

    m – EZW-12/2014, bijgewerkt - http://en.wikipedia.org/wiki/Donald's_Snow_Fight , https://nl.wikipedia.org/wiki/Indianen 

    24-12-2018 om 02:55 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.169. die brief van-

    gewatteerde realiteit

    De kraamafdeling van een Schots ziekenhuis heeft in september 2017 een bijzonder ontroerende brief gedeeld.

    De boodschap bevat de woorden van een pasgeboren kindje, geschreven door een onbekende auteur.

    Wel, de krant mag de brief dan bijzonder ontroerend noemen,
    persoonlijk vind ik de tekst bijzonder melig en qua informatie vaag, gevaarlijk vaag.

       Liefste mama en papa, 
       Bewaar deze brief alsjeblief op een veilige plaats
       zodat je hem opnieuw kan lezen wanneer je verdrietig bent of door een moeilijke periode gaat. 

    * Verwacht niet te veel van mij als pasgeboren baby en verwacht niet te veel van jullie zelf als ouders.
       Geef ons allebei zes weken als een verjaardagscadeau. Zes weken voor mij om te groeien, te ontwikkelen,
       groter te worden, stabieler en meer voorspelbaar te worden.
       Zes weken voor jullie om te rusten en je lichaam de kans te geven om te herstellen.

    Zés weken voor het lichaam om te herstellen? Welke hobbyist heeft deze tekst opgesteld?
    Er zijn vrouwen die twee jaar nodig hebben om te ontzwangeren,
    twee jaar eer hun lichaam de hormonale balans van vroeger hersteld heeft.

    * Geef me alsjeblief te eten wanneer ik honger heb. In de baarmoeder heb ik nooit honger gekend.
       Klokken en tijd betekenen nog niks voor mij. 

    En telkens voeden heeft dan overvoeding tot gevolg. Zelf van nabij weten gebeuren.
    https://www.menselijklichaam.nl/kinderen/problemen-met-baby-voeding/#overvoeding 

    * Houd me alsjeblief vast. Knuffel me, kus me en raak me aan.
       Ik heb het altijd zo gezellig gehad in de baarmoeder en ik ben nog nooit alleen geweest. 

    * Vergeef me alsjeblief als ik veel huil. Ik ben niet gestuurd om je leven miserabel te maken.
       De enige manier waarop ik kan uitdrukken dat ik niet blij ben, is door te huilen. 
       Blijf bij me en naarmate ik ouder word, zal ik steeds minder huilen.

    … zal ik steeds minder huilen. Dat is een té rozig beeld.
    In het beste geval zal het zes weken tot drie maanden duren, maar langer kan ook.
    En in die periode kunnen heel sombere gevoelens en een aantal situaties ontstaan:
    https://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=9913#4a


    Enkele maanden later moeten de melktandjes erdoor komen en
    een paar jaren later komen de klassieke kinderziektes, maar 'ik zal steeds minder huilen' ?
    Chotchotchot, jonge ouders in slaap sussen ipv ze wakker te schudden, het is bijna misdadig.
    Over zoveel wan-informatie kan ik me serieus zorgen maken. 

    * Neem alsjeblief de tijd om te ontdekken wie ik ben.
       Hoe hard ik verschil van jullie en hoeveel ik jullie te bieden heb.
       Hou me goed in de gaten en ik zal je tonen welke dingen me kalmeren, troosten en blij maken.

    * Onthoud alsjeblief dat ik wel tegen een stootje kan. 
       Ik kan er wel tegen als je natuurlijke foutjes maakt met mij.
       Als je ze met liefde maakt, kan er mij niks ergs overkomen.

    Wat een sentimenteel gebrabbel.
    Alsof iemand die wanhopig is van het kindergeschrei, moedeloos van het werk dat weer ongedaan blijft
    en zich opstapelt en ziek van gebrek aan slaap, fouten maakt uit liéfde!
    Die maakt fouten omdat de situaties die een baby meebrengen boven het hoofd aan het groeien zijn.

    * Wees alsjeblief niet teleurgesteld als ik niet de perfecte baby ben. 
       Wees ook niet teleurgesteld in jezelf als jullie niet de perfecte ouders zijn.

    Wees niet … alsof men een postnatale depressie kan tegenhouden met
    twee zeemzoete lijntjes in een rondschrijven. Chot, wat een naïef gedoe. 

    * Zorg alsjeblief goed voor jezelf. Eet gezond, rust veel en beweeg genoeg
       zodat je genoeg geduld en energie hebt om voor mij te zorgen.

    * Draag alsjeblief zorg voor jullie relatie met elkaar.
       Want wat als er geen familie meer over is voor mij ... 

    Dan volgt er een scheiding met co-ouderschap wat er op neerkomt dat
    de grootmoeders van het kind het moeten overnemen terwijl zijzelf al de zorg
    voor hun moeder of hun vader hebben.

    * Houd ook het grote plaatje in gedachten. Ik ga slechts een korte tijd zo klein zijn,
       ook al lijkt het voor jullie nu een eeuwigheid. Ik mag je leven misschien overhoop gegooid hebben, 
       maar onthoud dat alles weldra weer normaal zal aanvoelen.
       Geniet van mij! Ik zal nooit meer zo klein zijn! 

       Naar verluidt circuleert de brief al bijna een jaar op sociale media.
       Toch blijven de likes binnenstromen, voornamelijk van ouders die zich herkennen in de ontroerende woorden.
       Tot op heden weet niemand wie de tekst geschreven heeft. GVA - 09/2017

    Mij lijkt het alsof iemand van de kraamafdeling de tekst tijdens de middagpauze efkes op schrift heeft gesteld
    en daarna bejubeld werd door gelijkgestemde zielen.
    'k Zou gaan denken dat die kraamafdeling ginder op commissieloon werkt.

    http://www.gva.be/cnt/dmf20170915_03075179/brief-van-pasgeborene-aan-ouders-gaat-viraal-liefste-mama-en-papa-verwacht-niet-te-veel-van-mij

    24-12-2018 om 02:54 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.168. het ezeltje

    ze ging de koude nacht in wanneer nodig

    Ze was verhuisd naar het appartement bij het marktplein. Daar was meer volk.
    Het was een idee van haar dochter. In haar huis tussen het groen zat ze te verkommeren.
    Spelende kinderen waren er niet meer en de rust die ze daar ooit zo op prijs gesteld had
    was een loden stilte geworden. 

    Met winkels in de buurt was daar op het plein meer geloop om naar te kijken.
    En elke week was er markt natuurlijk, telkens beweging en bedrijvigheid.
    En in december was er een kerststal op mensengrootte, met echte dieren.
    Daar konden kindertjes zich aan te vergapen, aan de echte dieren.
    Vroeger zou ze die verwondering, de ronde oogjes en de open mondjes gefotografeerd hebben.
    Nu stond ze ’s nachts op om het ezeltje te gaan troosten.

    “bij ons op de grote markt staat elk jaar een mooie kerststal er staan levende dieren bij,
    dat vind ik niet nodig want 's nachts staat dat ezeltje te balken, uit eenzaamheid of van de kou,
    dan sta ik op om hem te gaan troosten en dan wrijft hij tegen mijn hand van blijdschap”

    Dat vond ik een klein en stil decemberverhaal.
    Een seniora++ die elk jaar in de tweede helft van december
    elke avond warme kledij gereed legde om 's nachts in de kou het ezeltje te gaan troosten.
    De levende dieren zijn ondertussen vervangen door beelden enhoe het met de dame is kan ik niet achterhalen.
    Maar het opstaan 's nachts om buiten in de kou een ezeltje te gaan troosten vond ik toen zeer pakkend.

    Nu nog. 

    m - EZW-02/2013, HiH-12/2016 - met dank aan FA 

    23-12-2018 om 08:20 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.167. decemberstress

    in naam van De Gezelligheid

    In mijn schooljaren vond ik eindejaarsgeschenken zoeken een zware opdracht.
    Ik zag daar enorm tegenop.
    Een onmogelijke taak.
    Met de moed der wanhoop vooruit met dat juk, in naam van De Gezelligheid,
    terwijl ik verging van ellendigheid.

    Degenen die toen hadden moeten/kunnen helpen, deden geen moeite.
    Op de vraag wat ‘wilt ge voor Kerstmis’,
    hadden zowel mijn pa als mijn ma als standaardantwoord : een goed schoolrapport.
    Dat zegden ze op een toon of er iets aan te verhelpen viel.
    Alsof ze niet wisten dat aan de wiskunde-kant weer alles in het rood zou staan.
    Rood zoals in bloed-zweet-&-tranen. Dat soort rood.
    Het is pas toen ik oud genoeg was om sarcastisch te antwoorden
    dat ze die flauwe kerstkeuze achterwege lieten. De laatste twee jaren thuis, eerder niet.

    Dan was er een periode dat ik het al wat beter wist over wat en hoe en voor wie.
    Maar wat ik geschikt vond kon ik niet betalen want al mijn geld ging naar mijn studies.
    Mijn studieresultaten waren nu prima, maar het interesseerde hen niet meer.
    En wat ik kon betalen was niet geschikt.
    Ellendige eindejaar periodes waren dat. In naam van De Gezelligheid.

    Dan was er een periode dat er weinig tijd was om geschenken te kopen.
    Toen moest ik alles nog raprap afhandelen,
    dan joeg ik mezelf zo op dat ik domme dingen kocht.
    Dat het domme dingen waren voelde ik al nog voor ik er mee thuis was,
    terwijl ik nog op de bus zat: dit is niet goed, en dat had ik niet moeten kopen.
    En dan begon ik aan al de rest ook te twijfelen.
    Die spullen waren dwaze zoenoffers aan De Gezelligheid.

    Later was er de periode dat ik mijn zin kon doen. Ik had eindelijk én tijd én geld.
    ‘k Begon ruim intijds aan de kerstinkopen, zo half-november.
    En ik deed dat bij manier van spreken met de chequeboek in de hand.
    Of toch in mijn achterhoofd.
    Een zakdoek en een chequeboek waren mijn belangrijkste attributen.
    De zakdoek omdat ik gewoonlijk verkouden was in die periode.
    Dure offers heb ik toen gebracht.
    De cadeaus waren meer geschikt, en beter gekozen.
    Maar of dat veel bijbrachten aan De Gezelligheid weet ik niet,
    wanneer iemand tussen twee gangen gaat zitten snurken in de zetel.
    En telkens was er die claustrofobische sfeer.
    De  verplichte sfeerverlichting, de open haard,
    het opgewekt gekwek over lekker en knus terwijl de afwas zich weeral opstapelde.
    Dan wenste ik dat ik 1000 mijlen ver weg was. Zeemijlen.

    Kort daarop is het me gelukt.
    Zes jaar na mekaar is het me gelukt op zee te zijn tijdens de maand december,
    telkens een kleine ‘ping’ van opluchting: wat een geluk dat ik niet thuis ben
    want in België bracht december voor mij enkel terneerdrukkende verplichtingen en stress.

    m, doet er al jaren niet meer aan mee – HiH-12/2016, bijgewerkt -

    23-12-2018 om 08:20 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    22-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.166. kribbig

    kerstvoorstelling op school 

    Een jonge kleuter heeft voor bijkomende vrolijkheid gezorgd tijdens
    een toneelstukje met koorzang over de geboorte van Jezus.
    Het meisje, dat een schaapje in de kerststal is, nam kindje Jezus uit de kribbe
    en wou de pop niet zo maar weer afgeven. 

    Ook wanneer de oudere kleuter Maria er zich mee moeit, heeft de kleuter geen zin om baby Jezus terug te leggen.

    Kleuter Jozef doet nog een poging om met gevouwen handjes de scène te redden,
    maar de nieuwe interpretatie van het kerstverhaal is al een eigen leven gaan leiden.
    Want er werd gefilmd. Van de verslaggeefster ter plaatse, rechtstreeks nieuws uit de stal:

    Kindje Jezus gered van winterkou door warmhartig schaap 
     

     

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=76LcOD4aY-o 
    01min36
     

    m – blog, 12/2018 - https://www.dailydot.com/unclick/christmas-play-baby-jesus/ 

    22-12-2018 om 04:39 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.165. extreem dankbaar

    Verliefd op de redder, het bestaat. Het verschijnsel heeft zelfs een naam.

    In 1998 werd een naaste kennis met spoed geopereerd wegens aneurysma in de hersenen, een slagaderuitstulping.
    Toen ze na een pijnlijk herstel het ziekenhuis mocht verlaten
    had ze een gans andere kijk op de wereld en op haar leven.
    Het pijnlijk herstel werd vrij snel vergeten en vanaf nu
    was alles mooi en goed want ze leefde nog.
    De euforie bleef duren -weken- en nam na verloop van tijd bizarre vormen aan. 

    Eerst vertelde ze me dat ze bloemen en een grote² doos Neuhaus pralines had laten bezorgen op de afdeling.
    Wat ik mooi vond van haar, want men mag de mensen van zo'n ploeg wel een bedankje sturen.

    - Nee, niet de ploeg, de chirurg.
    - ?

    In de dagen die volgden had ze nog dingen laten bezorgen.
    Een cadeaupakket dat bevatte :
    1 zwarte ijsemmer, het model hoge hoed + 2 witte handschoenen + 1 toverstafje + 2 glazen + een fles champagne.

    Omdat hij kon toveren en toverhanden had, want hij had haar leven gered.
    Tamelijk tevreden over haar idee toonde ze me de foto van het pakket.
    De witte handschoenen lagen achteloos over de rand van de hoed en het geheel was verpakt in glinsterend cellofaan.
    Toen was het nog een analoge foto, ik kan hem hier niet invoegen want ik heb hem niet.

    Het volgende cadeau waren twee reservaties voor een sauna-arrangement
    ergens in een landelijk gebied, met uitzicht op het groen.

    - Maar enfin, gilde ik, dat zijn dingen die men naar een gigolo stuurt, niet naar
      een hardwerkende chirurg!

    - Hij is waarschijnlijk homo want hij heeft nog niet gereageerd op die sauna-reservaties.
    - Gij zijt zot! Weet ge dat?

    Natúúrlijk gebeurt het dat een eenvoudig burgermeisje gered wordt uit een brandend huis
    en dan trouwt met de stoere brandweerman die uiteindelijk van adel blijkt te zijn
    en de enige echte groothertog is van iets in de Balkan.
    Dat soort dingen gebeurt in de  romannekes van Courths-Mahler, en dat is niet het echte leven.

    In het echte leven hebben chirurgen geen tijd voor dat soort dwaasheden.
    De sauna-reservaties, daar maken zijn dochter en een vriendin gebruik van
    en die hoge hoed staat in de rommelkamer van de afdeling tot er in de kliniek
    nog eens een tombola bij het personeelsfeest georganiseerd wordt.

    - Dat denkt gij, zei ze smalend. Hij heeft wel in mijn hoofd gekeken hè, beseft ge dat …
    - Ja, en in uw hoofd zag hij blubber en bloed, niet uw nobele gedachten!

    Ik was het gezond verstand dat haar wolkje gelukzaligheid aan het kapot knabbelen was.
    - Meiske, zei ik moedeloos, gij hebt het salvatorsyndroom. Bel Jan en vraag het hem.

    Tot mijn verbazing deed ze dat. Ze stapte naar de telefoon. Een rode.
    Dat was nodig ook, een rode telefoon, want de situatie was in rood alarm,
    ze besteedde aan dure cadeaus en leveringen geld dat ze zelf hard nodig had.

    Jan was toen haar huisarts. Hij was die dag biezonder bij de pinken.
    Toen hij het woord salvatorsyndroom hoorde reageerde hij alert
    en antwoordde dat het syndroom gekend was in de medische wereld.
    En dat de hoge hoed inderdaad zou dienen bij een volgende tombola.
    Klinieken staan vol met rommel van mensen met het salvatorsyndroom.

    Toen Jan dat van die rommelkamer en die tombola bevestigde
    was ze ogenblikkelijk genezen van haar extreme dankbaarheid.

    Op dat moment was ik Jan zeer dankbaar omdat hij zo vlot reageerde op een term die ik verzonnen had.
    Salvatorsyndroom … nooit van gehoord. Iemand wel?
    Hij ook niet, maar hij ging wel mee in het verhaal en stuurde haar bij.
    Prima huisarts.

    m – HiH-12/2016 - https://nl.wikipedia.org/wiki/Hedwig_Courths-Mahler

    22-12-2018 om 04:38 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.164. oprecht dankbaar

    26 dec 2004

    LM was nog aan boord, ik was iets vroeger afgemonsterd en was al weer in België.

    Putteke nacht word ik wakker, zomaar. Ik sta op en zet de TV aan, waarom weet ik niet.
    Het gebeurt wel vaker dat ik de juiste dingen doe zonder dat ik weet waarom.
    Ja, lap! Extra-nieuwsuitzending. Zeebeving, tsunami.
    De ravage was nog niet in kaart gebracht, de berichten liepen per minuut binnen en lieten telkens erger vermoeden.
    Uiteindelijk besloeg het gebeuren een volledige oceaan met alles wat daar rond lag.

    Het schip was ergens in de buurt van Banda Atjeh, in de zone van de beving.
    Ik zond een voorzichtig mailtje van weinig woorden naar het schip, naar LM,
    iets van 'alles oké?' meer wou ik op dat ogenblik niet weten.
    En dan zitten wachten op antwoord.
    Veel tijdsverschil tussen hem en mij was er niet,
    want ik was wakker op een uur dat het in Indonesië dag was.
    Misschien was LM aan het werk ?
    Ik was te zenuwachtig om het precieze tijdsverschil op te zoeken,
    om exact zijn werkuren om te zetten naar Belgische uren.

    -----

    In de loop van die dag hebben de mensen aan boord zoveel verontruste mails van familie ontvangen

    dat capt DM een briefing gehouden heeft :
    dat een tsunami op volle zee hanteerbaar is, mogelijk zelfs nauwelijks merkbaar.
    Die uitleg konden zijn mensen dan naar ongeruste familie mailen.
    Zijn uitleg staat in mijn geheugen gebrand. Van opluchting.

    Nog altijd mijn dank aan capt DM omdat hij er zich niet van af maakte met een paar sussende geluiden
    zoals anderen zouden doen.
    Hij heeft de moeite genomen om degelijke informatie in een verstaanbare uitleg te gieten.
    En het mailkanaal bleef 24 hrs open, om de inkomende mails van familie aan de wal te kunnen ontvangen.

    Die man blijf ik eeuwig dankbaar
    Niet alleen voor mezelf, maar omdat hij weer eens bewees dat hij weet wat leiding geven is.

    Op elk thuisfront werden mensen gerustgesteld door een mail van hun zeevarende,
    al dan niet een heldere met een uitgebreide uitleg,
    maar in elk geval,
    iedereen aan boord leefde nog.
    En er was niks aan de hand, al was het maar 'omdat de captain het gezegd heeft'
    Zoveel rust ging er uit van die man.

    DM was een crème van een kaptein, maar dat heb ik sinds '82 al duizend keer verteld, vrees ik.
    Zij het niet hier.
    Buiten mijn bewondering voor de filosofie waarmee hij zijn beleid voerde
    heeft hij nog altijd mijn oprechte dankbaarheid voor de eerlijke briefing in 2004,toen die dag.
    Over een kwart van de wereldbol werd daardoor een aantal mensen gerustgesteld.
    Dat was toen erg nodig ook.

    m  - HiH-12/2016, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Zeebeving_Indische_Oceaan_2004

    21-12-2018 om 02:43 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.163. Jasmien Naciri

    te gast bij Wim Helsen, Jasmien Naciri met een tekst van Anne Frank

             Niemand die zelf niet schrijft weet hoe fijn schrijven is;
           vroeger betreurde ik het altijd dat ik in ’t geheel niet tekenen kon,
           maar nu ben ik overgelukkig dat ik tenminste schrijven kan.
           En als ik geen talent heb om voor kranten of boeken te schrijven, wel,
           dan kan ik nog altijd voor mezelf schrijven.
           Maar ik wil verder komen, ik kan me niet voorstellen, dat ik zou moeten leven zoals moeder,
           mevrouw Van Daan en al die vrouwen die hun werk doen en later vergeten zijn.
           Ik moet iets hebben naast man en kinderen, waar ik me aan wijden kan!
           O ja, ik wil niet zoals de meeste mensen voor niets geleefd hebben.
           Ik wil van nut of plezier zijn voor de mensen,
           die om mij heen leven en die mij toch niet kennen,
           ik wil nog voortleven, ook na mijn dood!

       Afbeeldingsresultaat voor yasmien naciri.

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.

    Naciri in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a29/ 
    10min50

    Over Jasmien Naciri : https://nl.wikipedia.org/wiki/Yasmien_Naciri ,
    Over Anne Frank : https://nl.wikipedia.org/wiki/Anne_Frank 

    21-12-2018 om 02:33 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.162. de inkt was weg

    Een verhaal over een derde stuurman (23), die in Argentinië in de zoveelste haven
    het  zoveelste meisje had leren kennen. En deze keer was het niet 'zomaar', het was menens.
    Zoals hij in elke haven overliep van de romantische gevoelens achteraf. 

    Bij het afscheid wilden ze e-mailadressen uitwisselen, maar geen van beiden had papier bij. 

    Dat was rap opgelost: geroutineerd schreef ze haar mailadres in de palm van zijn hand,
    voor de zoveelste keer datzelfde gebaar dat voor haar ooit eens een eerste stap
    naar een ander bestaan zou kunnen zijn. Want ze was bijna 26 … 

    Hij zou haar mailen van zodra hij aan boord was en dan had ze dezelfde avond nog zijn adres !
    De idee verzoette voor hem het afscheid een beetje.
    Dit was geen definitief afscheid. Voorlopig is niet definitief, ruiste de oxytocine in zijn bloed.

    De jongen haastte zich naar boord, zijn wacht zou zo beginnen.
    Vierklauwens beklom hij de lange steile gangway -omzeggens in één ademteug.
    Boven plofte hij neer in de stoel aan de desktop en toen merkte hij
    dat het adres op zijn handpalm weg was.
    In zijn hand stonden enkel nog een paar vage blauwe vegen.
    De rest van het adres hing in minuscule inktpartikels op de geruwde reling van de gangway. 
    Zijn hand was leeg.

    Hij is er een paar dagen stil van geweest. Want die jonge zeeman liet in elke haven
    een stukje van zijn hart achter natuurlijk. Onder andere van zijn hart.

    m - EZW-01/2014, HiH-04/2016, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Oxytocine  

    20-12-2018 om 01:21 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.161. W. Vermandere

    te gast bij Wim Helsen, Willem Vermandere met een gedicht van Guido Gezelle


           't L A A T S T E - AAN DEN ONBEKENDEN LEZER
     
           Hoe zoet is ‘t om te peizen dat, terwijl ik rust misschien,
           een ander, ver van hier, mij on-bekend en nooit gezien,
           u lezen kan, mijn dichten, mijn geliefde, en niet en weet
           van al de droeve falen van uw vader den Poëet!
           Hoe blij en is ‘t gedacht niet, als ik neêrzitte ende peis,
           u volgend waar gij loopt op uw gezwinde wereldreis,
           dat, zondig en allendig als ik ben; geliefde kroost,
           uw stem, waarin geen zonde ‘n zit, misschien een ander troost;
           uw stemme kan verblijden, schoon hij droef zij die u miek;
           uw stemme kan genezen, zij uw Dichter nog zoo ziek;
           uw stem misschien doet bidden, wijl ik zuchte en, biddensmoê,
           versteend zitte en mijn herte noch mijne ogen opendoe!
           o Dichten, die ‘k gedregen, die ‘k gebaard hebbe, in pijn
           des dichtens, en gevoesterd aan dit arem herte mijn;
           mijn dichten, die ‘k zoo dikwijls hercastijd heb, hergekleed,
          
    bedauwend met mijn tranen en besproeiend met mijn zweet.

      

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Vermandere in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a28/ 
    09min43

    Over Willem Vermandere : https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Vermandere ,
    een héél interessant gesprek :
    http://intervista.be/2015/06/10/willem-vermandere-ik-ben-een-sukkelaar-met-af-en-toe-een-helder-moment/ 
    Afbeeldingen van willem vermandere
    Over Guido Gezelle : https://nl.wikipedia.org/wiki/Guido_Gezelle

    20-12-2018 om 01:16 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.160. krijgsgevangene

    Krijgsgevangene ~ door Rocor, 12/2015 

    Onlangs zag ik een man een vest aanpassen die naast de container lag.
    Hij liet zijn eigen vest ter plekke liggen en liep opgewekt verder, zichzelf tevreden bekijkend.
    Raar om te zien want wie draagt nu nog kledij van iemand anders?
    Iemand zei : Ik heb dit kleed nog maar 2 keer gedragen maar ik zie het niet graag meer, iedereen draagt het.
    In de container ermee! Verwende trut dacht ik. 

    Nog zoiets : bij de groene glasbak zag ik dat er een doos stond met een pot mayonaise nog half gevuld,
    ook een pot chocopasta nog goed gevuld, confituur en pickles, allemaal zo weggesmeten met deksels erop.
    De ophaaldienst liet de bak staan met een briefje erbij : deksels eraf en uitspoelen a.u.b.
    Teveel weelde? Niet makkelijk om dragen …

    Midden in de Tweede Wereldoorlog was ik 6 jaar. Een ei moest worden verdeeld onder twee mensen,
    er was honger bij de mensen. Sokken moesten hersteld worden en toen bestonden er geen containers om
    gedragen spullen in te doen.

    Onze vader was krijgsgevangene. Hij kwam thuis en woog nog amper 38 kilo.
    Hij was voorheen een man van 78 kilo. Hij was precies een geraamte. Hij vertelde er niet veel over.
    Soms kleine anekdotes. Ze moesten alle dagen 14 uren werken.
    Ze kregen enkel een beetje soep en werden beschimpt en geslagen als het te traag vooruit ging.
    Ze konden zich amper wassen en zaten onder de vlooien. Ze scheerden zich met een scherf glas, als dat er was.

    Het toilet was een balk boven een gat in de grond. Allemaal naast elkaar. Dat was afschuwelijk, zei onze pa.
    Precies allemaal levende lijken die probeerden hun behoefte te doen.
    Toen één van de gevangenen achterover viel van uitputting in die shit, zeiden de Duitsers,
    (ik schrijf het zoals mijn vader het zei) : “oenderheisen” …. De gevangenen konden het niet.
    Ze hebben hem uit de stront getrokken en begraven. Toen liep er een traan langs onze pa zijn gezicht.
    Hij heeft nooit nog iets verteld over die verschrikkelijke tijd. Soms was hij heel stil en staarde hij voor zich uit.
    Hij trok me dan tegen zich aan. Voor mij iets om nooit te vergeten. Wat ging er toen allemaal door zijn hoofd?  

    door Rocor, 12/2015 - http://blog.seniorennet.be/rocor/archief.php?startdatum=1448924400&stopdatum=1451602800 

    19-12-2018 om 02:04 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.159. Bas Birker

    te gast bij Wim Helsen, Bas Birker met een tekst van Rick de Leeuw

            Zou je niettegenstaande
            de recente gebeurtenissen
            toch nog een verblijf
            op amoureus gebied
            in overweging willen nemen,
            alsjeblief


       Afbeeldingsresultaat voor bas birker

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Birker in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a27/ 
    08min08

    Over Bas Birker : https://www.basbirker.be/#bas , http://nl.wikisage.org/wiki/Bas_Birker
    Over Rik De Leeuw : https://nl.wikipedia.org/wiki/Rick_de_Leeuw 

    19-12-2018 om 02:03 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.158. LED-kaarsen

    kerst met batterijen van MML

    "Ik had me laten verleiden om snoerloze LED-kaarsen te kopen. Tot grote vreugde van
    de kleine mannekes die de afstandsbediening in beslag hadden genomen : Rood! Néé blauw! Dat is mijn kleur!
    Je kan ze ook roze en groen en wisselend kleuren. De huiskamer leek eerder een disco dan een knus oord in kerstsfeer.
    En dan moest de jaarlijkse traditie van kerstverhaal vertellen en Kindje Jezus in de kribbe leggen nog beginnen.
    Het jongste aanwezige lid van de familie mag het kerstverhaal vertellen of lezen.
    Dan mag hij het Jezuskindje naar de kribbe brengen en de kaarsen errond aansteken.
    Dat jaar was Seluj de uitverkorene.

    Hij begon met Maria die haar nicht (was ze een jongen geweest dan was hij haar neef geweest) ging bezoeken
    om te vertellen dat ze zwanger was. God was de vader en Jozef de pluspapa.
    Ze moesten het kind Jezus noemen, want dat had de engel zo gezegd.
    Dan moesten ze naar Bethlehem voor hun paspoorten, want de slechte koning wou die controleren.
    Maria moest haar kindje krijgen, maar alle hotels waren vol en ze waren arm.
    In een stal was er nog plaats met een os en een ezel. Ze legden Jezus in een kribbe.
    De herders werden verwittigd dat er iets gebeurd was en ook de drie wijzen uit het oosten.
    Iedereen ging op zoek en nam een kadootje mee.

    Hier wilden we zijn relaas stoppen, maar hij was op dreef, en eigenlijk werd het voor hem (6) nu pas spannend.

    De boze koning wou alle kleine jongetjes vermoorden en daarom gingen ze op de ezel op de vlucht.
    Jezus doet heel veel trukjes met brood en vissen en wijn en zo
    en dan wordt hij gevangen genomen en hangen ze hem aan het kruis.

    Breed gesticulerend, de kruisiging imiterend keek hij ons ernstig aan : ja, zo is het gegaan.
    Snel zegden we als afgesproken allen samen Amen. Tot volgend jaar.
    Het beeldje werd op zijn plaats gelegd en hij mocht echte kaarsen aansteken samen met Moemie.   
    Toen kon het belangrijkste voor hem beginnen. De pakjes."  MML

    'k Zie het zo voor me, dat de kleinzoon zijn élan niet liet afremmen. 
    Als men een verhaal mag vertellen, dan stopt men niet zomaar wanneer de vaart er in komt.
    Als men een publiek te onderhouden heeft, dan serveert men drama, met een paar mirakels
    en een kruisiging als toemaatje. Of wat had ge gedacht.

    Gellie zei amen. LM & ik geven applaus voor ulle huisentertainer.

    m – HiH-12/2015, herwerkt - boverstaande tekst is geplaatst met toestemming van MML 

     

    18-12-2018 om 01:49 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.157. Lieven Van Gils

    te gast bij Wim Helsen, Lieven Van Gils met een tekst van Cormac McCarthy

    De Weg

    Hij werd door iets gewekt. Hij draaide zich op zijn zij en lag te luisteren.
    Hij hief langzaam zijn hoofd op, met de revolver in zijn hand.
    Hij keek omlaag naar de jongen en toen hij weer naar de weg keek kwamen de eersten al in zicht.
    Mijn God, fluisterde hij. Hij reikte opzij en schudde de jongen heen en weer terwijl hij naar de weg bleef kijken.
    Ze kwamen door de as schuifelend naderbij,
    met verhulde hoofden die steeds van de ene naar de andere kant keken. [...]
    Vlug, fluisterde hij. Vlug. De jongen was verstijfd van angst. Hij drukte hem tegen zich aan.
    Het gaat wel goed zei hij. We moeten rennen. Niet omkijken. Kom!

      Afbeeldingsresultaat voor Lieven van Gils

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.

    Van Gils in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/4/winteruur-s4a26/ 
    10min33

    Over Lieven Van Gils : https://nl.wikipedia.org/wiki/Lieven_Van_Gils, https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20180902_03697829 
    Over Cormac McCarthy : https://nl.wikipedia.org/wiki/Cormac_McCarthy, https://en.wikipedia.org/wiki/Cormac_McCarthy 
    Over De Weg : https://en.wikipedia.org/wiki/The_Road, 2006

    18-12-2018 om 01:47 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.155. turnen II / II

    van ontgoocheling in stilte naar stille triomf 
    vervolg op tekst 154 van Jacqueline 

    'k Denk niet dat die van turnen zomaar toevallig plots moest wiskunde geven, Jacqueline.
    Er was karma mee gemoeid, of iets gelijkaardigs, een Goede Fee, bvb. 
    Dat zit zo.
    Goede Feeën houden zich bezig met van alles en nog wat.
    Zo zijn er de Goede Feeën met een bril.
    Die houden zich bezig met voorlezen, en helpen bij het graag-lezen.
    Ze houden zich ook bezig met scholieren en hun resultaten. 
    Nu had die Schoolfee gelezen dat er iets niet klopte met het cijfer voor turnen.
    Boven haar hoofd deed ze in een wolkje een replay van dat turn-examen
    en ze voelde bij elke aanloop uw hartje bonzen.
    En bij derde aanloop, na de sprong, verscheen er een vreemd soort glimlach op haar gelaat.
    Haar ogen werden spleetjes, haar mond was nog een streepje.

    "Zo, dacht ze, dat mens van turnen meent dus iets te weten over kinderen.
    En over cijfers. We zullen haar eens léren cijferen."

    Ze verliet haar salon en schuifelde naar het magazijn want ze had Goe Poeier nodig. 
    Dat deed haar telkens niezen, maar dat had ze er voor over.

    In het magazijn koos de Fee zorgvuldig een toverstokje, niet te groot, maar wel stevig
    en nam wat ze verder nodig had, een perkamentje met de juiste toverspreuken en
    een lepel van 't Goe Poeier. Ze nam de variant Capriccioso Vivace, die is zo wat sterker, wat straffer.
                                                           doosje Goe Poeier Tibetan Vintage Cattle Bone Jewelry Box Handmade Nepal Organizer Box 5.8x4cm Capriccioso Vivace


    Ze had een voorkeur voor die samenstelling, omdat zijzelf Caprice heette en
    ze een tamelijk vief temperament had.

    Verder was die naam gewoon een Speling van het Lot hoor.

    Ze strooide de poeier omhoog in een wolkje, maakte een klein gebaar met het uitgelezen toverstokje,
    prevelde iets dat geheim moet blijven, et voilà !
    Op twee tellen tijd lag het nieuw lessenrooster voor dat mens van turnen vast : 

                                    WISKUNDE, ALLE VAKKEN, EEN JAAR LANG

    En niet in gelijk welke klas, vooral in de klas van dat dapper meisje.
    En toen ging de fee uitgebreid zitten niezen tot haar ogen ervan traanden.
    Ze had het efkes geregeld, zo uit de losse pols, van uit het magazijn,
    tussen de rekken en de kisten met toverspul. Zonder veel show.


    Het mens van turnen was gestraft, dat was het voornaamste.
    Bij elke ondervraging, bij elk examen zou ze u knarsetandend de hoogste cijfers moeten geven
    én bij elke bekendmaking van de resultaten zou zij luidop uw naam als eerste vermelden.
    Het mens zal zich die onvoldoende voor de bokkesprong nog dikwijls beklaagd hebben.
    Ze noemde het misschien een speling van het lot, dat ze uw klas moest wiskunde geven,
    maar eigenlijk had ze zich zelf in die situatie gewerkt. 
    Mits een kleine tussenkomst van Caprice natuurlijk.

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt -

    17-12-2018 om 02:23 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.156. charmant

    een mooie opmerking van kleine gentleman

    Op bezoek bij de buurvrouw wandelde de kleinzoon binnen.
    Hij bekeek mij plots met belangstelling en besloot : "Gij zijt ook een oma."

    Oké, ik heb er de leeftijd voor maar ik ben geen oma.
    Dit kon een moeilijk gesprek worden want hoe moest ik hem uitleggen
    dat men niet zomaar oma wordt. Daar gaat een heel parcours aan vooraf.
    Men maakt een kind, men brengt dat kind groot, dat kind maakt een kind en dan pas wordt men oma.
    Het is een project van jaren.
    Begin er maar aan. Aan die uitleg, bedoel ik.

    De buurvrouw heeft helemaal geen last van mijn soort bedenkingen want
    zij heeft ervaring met kinderlijke redeneringen en opmerkingen,
    zij is een geroutineerde oma. Een echte.
    Ze vroeg rustig : "Waarom denkt ge dat, jongen?"

    En hij deelde vlot zijn bevinding mee:
    "Zij heeft óók zonnestraaltjes aan haar ogen, daar en daar. Gelijk gij."

    Dus dames, ge weet het hé, als ge in de spiegel kijkt ziet ge bij uw ogen geen kraaiepootjes,
    -lachrimpels is een vriendelijker woord- maar zonnestraaltjes !
    Omdat Lowieke het gezegd heeft.

    En zie, voor die charmante opmerking van jonge Louis was ik zowaar dankbaar,
    al was het maar omdat ik er een tekstje kon van maken.

    m - naar een idee van RD – HiH-12/2016, bijgewerkt

    17-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.154. turnen I / II

    ontgoocheling ~ van Jacqueline 

    "In turnen was ik niet zo'n krak en tijdens mijn handelsopleiding van 4 jaar zat er twee jaar turnen bij,
    verplicht aan mee te doen. En wij moesten zelfs examen doen van turnen.
    Op een bepaald moment, bij het springen op de bok en het terug afspringen
    was ik met mijn achterste nogal onzacht terecht gekomen op die bok.
    En van toen af zat de schrik er goed in.
    Ik sprong op de bok en opzij er terug af wat niet de bedoeling was natuurlijk.
    En bij het examen stond de sprong over de bok op het programma.

    Ik weet nog goed dat wij allemaal 3 keer mochten springen.
    En ja de eerste keer, er op springen en dan opzij er af gesprongen omdat ik niet durfde.
    De tweede keer, hetzelfde.
    En toen dacht ik, raap al je moed bijeen en spring over die bok op de juiste manier.
    En ja hoor het lukte en ik was zo fier als een gieter.

    De dag erna kregen wij de uitslag van turnen en ik was gebuisd over heel de lijn,
    met als uitleg van de lerares als dat ik telkens met opzet niet over de bok sprong,
    terwijl dat ik het heel goed kon, omdat ik de derde keer het wel had gedaan.
    Die ontgoocheling toen bij mij is een hele tijd blijven hangen.

    Ik had zo mijn best gedaan, ik had al mijn moed moeten bijeen rapen,
    het was voor mij alsof ik over mijn grens was gegaan. En dan die buis.
    Ik was toen een kind met een serieus minderwaardigheidscomplex, en ik durfde niet de lerares zeggen
    hoezeer ik mezelf gedwongen had om dat te doen, hoe ik mij ingespannen had.
    Gelukkig kregen wij het volgende schooljaar geen turnen meer, want ik was heel ontgoocheld over die lerares turnen.
    De bokkensprong is mij altijd bijgebleven.

    Maar die lerares is mij nog het meest bijgebleven, een lerares die niet begreep dat een kind,
    of liever een tiener, want ik was toen 14, zo haar best had gedaan. En het was nog niet afgelopen,
    want in het derde leerjaar was de lerares van wiskunde niet meer present en kregen wij wiskunde
    van die lerares van turnen. Verdorie dacht ik.
    Ik had toen het geluk dat ik heel knap was in wiskunde en altijd goede cijfers behaalde,
    maar ik voelde altijd haar weerzin tegenover mij.
    En als ze de resultaten bekend  maakte na een toets of examen was het blijkbaar met tegenzin,
    dat ze als eerste mijn naam moest vernoemen.
    En de triomf binnen in mij, maakte veel goed over de bokkensprong,
    het was alsof ik telkens weer revanche kon nemen, wanneer ze met minachting  mijn naam moest noemen,
    dat ik de beste was in algebra, meetkunde …

    Toen ik afgestudeerd was kwam ik haar nog vaak tegen op straat, want ze woonde niet zo ver bij ons vandaan.
    Haar weerzin om even te knikken naar mij was toen geen ontgoocheling meer, eerder een triomf voor mij,
    dat ze een heel jaar lang met mij had opgescheept gezeten, tegen haar goesting."  Jacqueline   

    m – HiH-12/2016, bijgewerkt - bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van Jacqueline 

    16-12-2018 om 05:34 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.153. in de wachtzaal

    co-grootmoederschap

    Een tijd geleden zat ik in de wachtzaal bij de huisarts en daar waren ook een peuter met zijn oma.
    De peuter had het moeilijk met iets en was lastig. De oma leek me moe en ontredderd.

    Er is een leeftijd voor alles. Zieke peuters zijn voor de mama's.
    De (jonge) oma's houden zich met hún moeders bezig, met de bomma's.
    Er is zo al werk genoeg in de wereld, met een zieke kleinzoon kan men niet gaan helpen bij de bomma
    en dat moet óók gedaan worden, elke dag gaat oma naar de bomma.

    Ze raakte in gesprek met iemand naast mij en ik liet mijn tijdschrift zakken.
    Ze vertelde over het co-ouderschap en wat dat in de praktijk betekende.
    Waar het op neerkwam : de peuter was vaker bij een van de oma's dan bij de papa of bij de mama.

    - Co-ouderschap? Het is vooral co-grootmoederschap …
      Gelukkig komen zij en ik wél overeen, liet ze er stil op volgen. 

    In één zucht worden in de wachtzaal van een huisarts soms heelder levens beschreven.

    m - HiH-12/2015, bijgewerkt

    16-12-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-12-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.152. pap & poëzie

    over liefde voor de poëzie en over een kabouter 
    de kabouter, de student, de kruidenier

    Er was eens een echte student, hij woonde op zolder en hij bezat niets.
    Er was ook een echte kruidenier, hij woonde op de bel-etage en hij bezat het hele huis,
    en bij hem woonde de kabouter, want hij kreeg op kerstavond altijd
    een schaal pap met een hele klont boter erin!  
    Dat kon de kruidenier best missen; en de kabouter bleef in de winkel en dat was heel leerzaam.

                                                                 

     Op een avond kwam de student door de achterdeur binnen om kaarsen en kaas te kopen.
    Hij had niemand om dat voor hem te doen en dus ging hij zelf.
    Hij kreeg wat hij nodig had, hij betaalde ervoor en de kruidenier en zijn vrouw knikten hem toe: "Goedenavond."
    En die vrouw kon meer dan knikken, die kon haar mondje roeren –
    en de student knikte terug en bleef toen staan,
    midden onder het lezen van het papier dat om de kaas zat.
    Het was een bladzijde die uit een oud boek was gescheurd,
    een boek dat niet verscheurd hoorde te worden, een boek met gedichten.
    "Er liggen er nog meer!" zei de kruidenier.
    "Ik heb er een oud vrouwtje wat koffiebonen voor gegeven. Voor acht stuivers krijgt u de rest."

    "Graag," zei de student. "Ik neem het wel in plaats van de kaas, ik kan wel droog brood eten.
    Het zou zonde zijn als dat boek helemaal in stukken werd gescheurd.
    U bent een fantastische man, een praktische man, maar van poëzie hebt u evenveel verstand als die ton daar."
    Dat was onaardig gezegd, vooral tegenover de ton, maar de kruidenier lachte en de student lachte.
    Het was ook meer als grapje bedoeld.

    Maar de kabouter irriteerde het dat je zoiets kon zeggen tegen
    een kruidenier die huiseigenaar was en de beste boter verkocht.

    Toen het nacht was, de winkel was gesloten en iedereen in bed lag, op de student na,
    ging de kabouter de tong van de vrouw halen. Die had ze niet nodig als ze sliep.
    En ieder ding in de kamer waar hij hem op zette,
    kon zijn mondje roeren en kon zijn gedachten en gevoelens net zo goed uitdrukken als mevrouw.
    Maar dat ging maar met eentje tegelijk en dat was een geluk,
    want anders hadden ze allemaal door elkaar gepraat.

    De kabouter zette de tong op de ton waar de oude kranten in lagen:
    "Is het echt waar," vroeg hij, "dat u niet weet wat poëzie is?" 
    "Dat weet ik best," zei de ton.
    "Dat is wat onderaan in de krant staat en wat je uit kunt knippen.
    Ik dacht eigenlijk dat ik daar meer van in me heb dan de student
    en ik ben maar een eenvoudige ton, bij de kruidenier vergeleken."
    De kabouter zette de tong op de koffiemolen, en die ging toch tekeer!
    En hij zette hem op de boterton en op de geldla.
    Allemaal waren ze het met de ton eens en de algemene opinie moet je respecteren.
    "Nou zal ik die student toch eens!" 

    De kabouter sloop stilletjes de keukentrap op, naar de zolder, waar de student woonde.
    Er brandde licht en de kabouter keek door het sleutelgat
    en zag dat de student in het voddige boek uit de winkel zat te lezen.

                                                

    Maar het was zo licht op zolder. Er scheen een heldere straal uit dat boek
    en die veranderde in een stam, in een reusachtige boom,
    die heel hoog oprees en zijn takken boven de student uitspreidde.
    Ieder blaadje was mooi groen en iedere bloem werd een lief meisjesgezicht,
    sommige met donkere, stralende ogen, andere met fantastisch felblauwe.
    Iedere vrucht aan de boom was een schitterende ster en alles zong en klonk wonderbaarlijk mooi.

    Zo'n heerlijkheid had de kabouter zich nooit kunnen indenken,
    laat staan dat hij ooit zoiets had gezien of had kunnen vermoeden dat het bestond.
    Hij bleef op zijn tenen staan kijken en kijken totdat het licht uitging.
    De student blies zeker zijn lamp uit omdat hij naar bed ging.
    Maar het kaboutertje bleef staan, want er klonk nog steeds heel zacht, prachtig gezang,
    een lieflijk wiegelied voor de student die zich ter ruste begaf.

    "Wat ongelooflijk!" zei de kabouter. "Dat had ik niet verwacht. Ik geloof dat ik maar bij de student blijf wonen."
    En hij dacht en hij dacht nog eens na, en toen zuchtte hij: "De student heeft geen pap!"
    En toen ging hij weg - tja, toen ging hij weer naar de kruidenier –
    en het was maar goed ook dat hij kwam,
    want de ton had de tong van mevrouw bijna versleten door alles wat hij in zich had
    van één kant te vertellen en nu stond hij juist op het punt om zich om te draaien
    om hetzelfde weer van een andere kant te zeggen,
    toen de kabouter kwam en de tong naar mevrouw terugbracht.
    Maar de hele winkel, van de geldla tot de aanmaakhoutjes, deelde van die dag af de mening van de ton
    en ze hadden zo'n respect voor hem dat ze voortaan,
    als de kruidenier de "kunst- en toneelrecensies" uit het Dagblad voorlas, dachten dat het van de ton kwam.

    Maar het kaboutertje kon niet meer zo rustig naar al die wijsheid en al die verstandige praat in de winkel zitten luisteren,
    want zodra er licht van zolder kwam, leek het wel of de stralen sterke ankerkettingen waren die hem omhoogtrokken.
    En dan moest hij erheen om door het sleutelgat te gaan kijken en daar werd hij overspoeld door een groots gevoel,
    zoals wij dat hebben bij de aanrollende golven, als God een storm over de zee laat gaan.
    En hij barstte in tranen uit, hij wist zelf niet waarom hij huilde, maar het was eigenlijk heel prettig om zo te huilen.
    Wat moest het toch ongelooflijk heerlijk zijn om met de student onder die boom te zitten
    - maar dat ging niet, hij was al blij met het sleutelgat. 

    Hij stond nog op die koude gang toen de najaarswind door het luik blies en het heel koud werd, echt koud.
    Maar dat voelde de kleine kabouter pas als het licht op de zolderkamer uitging en de klanken wegstierven in de wind.
    Brrr, dan had hij het koud en dan kroop hij weer in zijn warme hoekje.
    Daar was het lekker warm!
    En toen de kerstpap kwam met een grote klont boter - toen was de kruidenier weer de baas.

    Maar midden in de nacht werd de kabouter wakker door een vreselijk gebeuk op de luiken.
    De mensen bonkten er buiten op. De nachtwaker blies op zijn fluit.
    Er was een grote brand uitgebroken. De hele straat stond in lichterlaaie.
    Was het bij hen of bij de buren? Waar? Wat een schrik!
    De vrouw van de kruidenier was zó van haar stuk dat ze haar gouden oorbellen uit haar oren haalde
    en ze in haar zak stak, want dan had ze tenminste iets gered.
    De kruidenier rende weg om zijn effecten te halen
    en het dienstmeisje om haar zijden kapmanteltje te halen, want zoiets duurs had ze.
    Iedereen wilde het beste redden wat hij bezat en dat wilde het kaboutertje ook. 

    In een paar sprongen was hij de trap op en stond hij in de kamer van de student,
    die heel rustig aan zijn open raam naar het vuur in het huis van de buren stond te kijken.
    Het kaboutertje greep het schitterende boek van de tafel,
    stopte het in zijn rode muts en hield het met beide handen vast.
    De grootste schat van het huis was gered en hij vloog weg, het dak op, de schoorsteen op,
    en daar zat hij in het schijnsel van het brandende huis aan de overkant
    en hij hield met beide handen zijn rode muts vast waar de schat in zat.
    Nu wist hij waar zijn hart lag, bij wie hij eigenlijk hoorde.
    Maar toen de brand weer geblust was en hij weer tot rust was gekomen
    - tja, toen zei hij: "Ik zal me tussen die twee verdelen!
    Ik kan de kruidenier niet helemaal laten vallen, vanwege de pap!"

    En dat is heel menselijk! Wij gaan toch ook naar de kruidenier - voor de pap.

    Bron: "Hans Christian Andersen - Sprookjes en verhalen" opnieuw uit het Deens vertaald door Dr. Annelies van Hees.
    Uitgeverij Lemniscaat, Rotterdam, 1992. ISBN: 90-6069-840-1, http://www.beleven.org/verhaal/de_kabouter_bij_de_kruidenier  
    m - HiH-12/2015

    15-12-2018 om 04:45 geschreven door maart


    >> Reageer (0)




    E-mail

    klik op knop om me te mailen


    Zoeken in blog


    Archief per maand
  • 03-2020
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 08-2019
  • 07-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!