Inhoud blog
  • Ziezo!
  • 730. nachtvlinder
  • 729. samenwerking
  • 728. stout & straffen
  • 727. hij zat te lezen
  • 726. de praatmaat
  • 725. none = geen
  • 724. de vaat & de bvba
  • 723. op 't hoekje
  • 722. beschouwelijk
  • 721. droge koude
  • 720. de aha-erlebnis
  • 719. quasi tegendraads
  • 718. vervolgontmoeting
  • 717. er weze licht
  • 716. buurman Jan
  • 715. twéé moeiallen ?
  • 714. boom die sprak
  • 713. een zielige smoes
  • 712. wachtkamer, 1957
  • 711. schrijfantennes
  • 710. littekens
  • 709. grapje op 't bord
  • 708. maan, muis, mug
  • 707. straatnieuws
  • 706. groepsdruk
  • 705. stuur' Knorrepot
  • 704. destructief - II
  • 703. drie suizen
  • 702. destructief - I
  • 701. ín de zon lopen
  • 700. mambo - Swayze
  • 699. steakmes
  • 698. ze meent het
  • 697. de reis van MML
  • 696. lippenstiften
  • 695. schaduw
  • 694. 00°- 000°
  • 693. matabiche
  • 692. efkes denken ...
  • 691. gouden momentje
  • 689. voor slapelozen
  • 690. liefdesverdriet
  • 688. een hond II / II
  • 687. vertrouwen
  • 686. met maten
  • 685. de non, 1971
  • 684. sfeervol ?
  • 683. een hond I / II
  • 682. een vleugje boom
  • 681. uit '96
  • 680. kerkbezoek
  • 679. soep & tekst
  • 678. voor niks
  • 677. de inbreker
  • 676. namen geven
  • 675. heldere koppekes
  • 674. eerste schooldag
  • 673. kindervriendschap
  • 672. van Rika & Leiden
  • 671. tuinpad
  • ------ majesteitelijk
  • 670. wie doet zoiets?
  • 669. alle baten helpen
  • ------ stel ...
  • 668. eerst afwerken ?
  • 667. onkunde >< onwil
  • ------ stokstijf-stil
  • 666. leren zwemmen
  • 665. ruitjespapier
  • ------ op de stoep
  • 664. de modelmoeder
  • 663. die giechel II / II
  • ------ aangehouden
  • 662. winkelding
  • 661. die giechel I / II
  • ------ 't geeft moed
  • 660. foto II / II
  • 659. foto I / II
  • ------ de buis van -
  • 658. flets
  • 657. de Drie Gratiën
  • ------ hoogstam, toen
  • 656. kolen in potten
  • 655. rode kool
  • ------ WTF
  • 654. trullo, trulli
  • 653. boer zoekt volk
  • ------ pech & chance
  • 652. een telefoonlarf
  • 651. match & mismatch
  • ------ wat een kwal !
  • 650. de D-T affaire
  • 649. compliment
  • ------ eendagsvlieg
  • 648. hij stopt ermee
  • 647. een voettocht
  • ------ kinderlogika
  • 646. handtekening
  • 645. horror vacui
  • ------ in Canada
  • 644. schrijven
  • 643. radio Oostende
  • ------ het 4de gebod
  • 642. neurofysiodinges
  • 641. afwezig - III/III
  • ------ de afwezigheid
  • 640. 't is weg
  • 639. afwezig - II / III
  • ------ actrices & tranen
  • 638. beiaard
  • 637. afwezig - I / III
  • ------ humor à la Ma
  • 636. verzonnen verhaal
  • 635. pannekoekendag
  • ------ wat wasser ?
  • 634. een duo-werking
  • 633. kruisbestuiving
  • ------ speciaal moment
  • 632. nog over goud 2v2
  • 631. nog over goud 1v2
  • ------ sterke hond
  • 630. keukenplezier
  • 629. over uitvindingen
  • ------ spiegelen
  • 628. gevonden II / II
  • 627. gevonden I / II
  • ------ schermbeveiliging
  • 626 mondeling
  • 625. zwijnerij
  • ------ fruit is
  • 624. kattemenoeltje
  • 623. Brugse kant
  • ------ boemerang
  • 622. dans der parasols
  • 621. weinig woorden
  • ------ over regen
  • 620. kat & personeel
  • 619. een kattenkijk
  • ------ een vergadering
  • 618. in trance
  • 617. een blij momentje
  • ------ een katte-bak
  • 616. te koop in Urk ?
  • 615. ongerustheid
  • ------ tafelmanieren
  • 614. Oeselgem II/II
  • 613. Oeselgem I/II
  • ------ succesje
  • 612. de lijst
  • 611. kartonnen dozen
  • ------ drie beren
  • 610. ontbijt
  • 609. de kat Viktor
  • ------ mensen
  • 608. een bromance?
  • 607. kretek aroma
  • ------ heilige grond ...
  • 606. kappertjes
  • 605. allebei gevlekt
  • ------ biljarten
  • 604. op late leeftijd
  • 603. dat boek ~ 1946
  • ------ interpretaties
  • 602. potje breekt, ...
  • 601. de Toer
  • ------ zeilcursus
  • 600. ik ben een GG
  • 599. warm & koud
  • ------- alsof
  • 598. hitte & roerloos
  • 597. de perelaar
  • ------ luid & duidelijk
  • 596. hondje op strand
  • 595. wakker worden
  • ------ zonder stem
  • 594. een nieuw boek
  • 593. commotie alom
  • ------ zonder poten
  • 592. camouflage
  • 591. zomerochtenden
  • ------ gespiegel
  • 590. Belgische Oscar
  • 589. luifel & gordijn
  • ------ puur chantage
  • 588. een nieuwe start
  • 587. kussen vergeten
  • ------ een bekommernis
  • 586. hondsdagen
  • 585. wapens aan tafel
  • ------ het wit scherm
  • 584. klasgenoten
  • 583. computerstoel
  • ------ een 'kiebel'
  • 582. zorgzaamheid
  • 581. lidgeld
  • ------ hondenluik
  • 580. niet vals spelen
  • 579. chouchou
    'een heel jaar maart?'
    schrijfvloer 02 ~ afgerond, klaar
    09-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ geen goeie dag

    niks forceren 

    - Zeg eens dag tegen de mevrouw.
    De kleuter schudde kordaat nee en draaide zich half weg van die mevrouw met hoedje en bril.
    De vader zat ermee verveeld. Ik veel minder.
    - Laat maar, deed ik teken, niks forceren.
    De kleine bleef half afgewend staan.

    - Vandaag niet, jongen? vroeg ik.
    Nee, schudde hij met drie ruime hoofdbewegingen.
    Zijn schoudertjes draaiden mee. Hij tuimelde er bijna van om. Het was dus nee.

    - Is vandaag geen goeie dag?
    Nee, schudde hij, dit keer minder choreografisch.

    - Andere keer, stelde ik voor.
    Hij knikte. Daar kon hij zich mee verzoenen. Dat was dus een ja.

    - Misschien morgen?
    - Ja, antwoordde hij kordaat, want het gesprek duurde hem wat lang.
    - Oké, tot een andere keer. Dag jongen.
    - Dag mevou, antwoordde het jongetje beleefd. Want het is een welopgevoed jongetje.

    Gezien? deed ik naar de vader, niks forceren.

    m – HiH-04/2017, bijgewerkt

    09-04-2019 om 03:28 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.382. in 1 keer opeten

    álle paaseieren kort na elkaar opeten

             “Het is beter voor je tanden om alle paaseieren kort achter elkaar op te eten,
             dan het over de ganse dag te verspreiden. De verklaring hiervoor is logisch:
             de zuurtegraad in je mond bereikt pas twee uur na het eten van zoetigheden
             weer de normale waarde.

             Eet je een ganse dag chocolade (of ander snoep),
             dan is dit een constante aanval op je tandglazuur
             en krijgt je mond amper de tijd om te herstellen.” (van Zita)

    'k Wist het!
    Dat wist ik reeds als kind van drie : alles in een keer opeten is-het-beste !


    foto van 't Net  Cracked Chocolate Eggs

    Maar ja, mijn moeder dacht er toen anders over ...
    En meer dan zestig jaar na datum geeft de medische wereld me gelijk.
    'k Ga dat artikeltje uit Zita printen en inlijsten. 

    m – HiH-04/2015, 03/2016, herzien - https://www.mirror.co.uk/money/leftover-easter-egg-recipes-7-10230269

    09-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.381. mag ik méé?

    iets over bezoek / visite

    "Mag ik méé?"
    Iedereen heeft die vraag wel eens horen zingen door een kinderstemmetje, denk ik.

    Op bezoek gaan leek al eens interessant of chic, in kinderogen.
    En in Nederland nog chiquer want daar heet het op visite gaan en visite is Frans.
    Maar wás het ook zo interessant?
    Na de taart of het koekje werd het voor kinderen een saaie bedoening
    en dat gold evengoed voor kinderen in Vlaanderen als voor kinderen in Nederland.

    Op jonge leeftijd was er het mee willen omdat we bij de grote mensen wilden zijn.
    Later kwam het mee moéten omdat zij ons in het oog wilden houden.
    En nog later werd mee moeten op bezoek een bezoeking. Dat is de gekende gang van zaken, denk ik.

    'k Heb Jip & Janneke van het Net geplukt. Ik kon het niet laten.
    Onderstaand stukje dateert uit de tijd toen jonge kinderen nog zonder gevaar
    op straat konden spelen. Ik schat dat het geschreven werd in de jaren 50 of 60.
    Nu zouden we ze de tuin in sturen, niet meer de straat op.
    En die asbak … dat kan ook niet meer. 
    Maar het blijft natuurlijk wel een beeldend miniatuurtje van Annie M.G. Schmidt.

              Moeder gaat op visite.
             “Mag ik mee?”, vraagt Jip.
             “Ach, je hebt er niets aan, zegt moeder, ’t zijn allemaal grote mensen!”.
             “Mag ik toch mee?”, vraagt Jip.
             “En ik ook?!”, vraagt Janneke.
             “Nou, vooruit dan.”, zegt moeder.
             “Maar als jullie vervelend zijn gaan jullie de straat op!”

             De kamer is vol dames en heren; ’t is verjaardag.
             Jip mag netjes op een stoel zitten, en Janneke ook.
             Ze krijgen een kopje thee en ieder een koekje.
             En dan gaan de mensen praten.
             Ze praten zo veel. 
             En ze praten zo lang.

             Jip kijkt onderwijl naar schilderijen.
             Er hangt er een met een groot schip.
             En een ander, met schaapjes op de hei.
             En Janneke zit de zool van haar schoentjes los te peuteren.
             Die is al een beetje los, en ze trekt eraan.

             Dan ziet Jip ineens de poes.
             En Janneke ziet haar ook.
             Een mooie grijze poes loopt daar onder de tafel.
             Jip laat zich van zijn stoel glijden en gaat ook onder de tafel zitten.
             En Janneke komt erbij.

             De grote mensen hebben het druk.
             Ze merken het niet eens.
             Ze praten en ze praten maar.
             Totdat opeens de hele tafel wordt opgelicht. “Oh, oh, de tafel gaat naar boven!”.
             Alle kopjes rammelen en de koekjesschaal valt op de grond. En ook een asbak.
             “hoo!”, roept iedereen, en ze pakken de tafel vast. En ze kijken wat er aan de hand is.

             Onder de tafel vinden ze Jip.
             En Janneke.
             En de poes.
             Ze hadden het net zo gezellig.
             En al de grote mensen moeten een beetje lachen.
             Maar moeder zegt:
             “Vort, de straat op! En je gaat nooit meer mee op visite!”  Annie M.G. Schmidt

    m – HiH-04/2017 - http://www.vincentschutte.nl/page/18/

    09-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    08-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ een huis vol

    een huis vol artistiekelingen

    Het moet een tamelijk speciaal leven geweest zijn,
    met vier tot vijf mensen onder eenzelfde dak, instuderen, oefenen en repeteren.
    In een gewoon rijhuis. Hoe gaat het daar met al dat voorbereiden?

    Bij mijn ma thuis was er een broer klarinet & saxofoon, een zus sopraan en
    de pa harmoniemeester die ongeveer alles aankon.
    Mijn ma moest ondertussen toneelteksten uit het hoofd leren.
    De tante R woonde er een tijdje in en zij was haar leven lang violiste.

    Gelukkig was de dame des huizes, onze oma, bestand tegen al het auditief geweld.
    Dat opwarmen, oefenen en instuderen geen melodieuze repetities waren
    heeft zij gedurende jaren dag-in-dag-uit meegemaakt.

    Dat alles leefde in een gewoon rijhuis in de Kroonstraat in Borgerhout,
    toen het district nog een gewone gemeente was natuurlijk en
    toen het op de Turnhoutse baan nog gemoedelijk flaneren was.

    Hoe studeren vier mensen in éénzelfde huis hun verschillende partituren in
    en hoe houdt iemand die tegen 's anderendaags haar tekst moet kennen zich daar staande?
    Geen idee. Maar het ging, want Oma, zij zorgde dat iedereen floreerde.

    m – HiH-03/2016, herwerkt -

    08-04-2019 om 04:16 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.380. empathisch

    Dat komt, zegt onze buurman, omdat ik muziek enkel kan luisteren met mijn hart.
    TP- 03/2016

    Blijf zitten, lees, kijk en luister, TP. Hieronder nog zo eentje dat luistert met het hart. 
    Ze is 10m oud. Te jong om een tekst te begrijpen maar ze is wel geraakt, haar gemoed loop over. 
    Niet door de klank, denk ik, want het galmt daar nogal. Misschien door de melodie?
    'k Denk dat ze geroerd is door de stem van haar moeder, die symbiose is er nog op 10 maanden ?
    Haar gelaatsuitdrukking wisselt om de paar tellen, teveel emoties ineens voor het wezentje.
    Empathisch luisteren, dit kleintje heeft het, luisteren met het hartje.

                                                  momsinging1
    klank aan,
    https://www.youtube.com/watch?v=nIsCs9_-LP8 
    02min12

    Een andere interpretatie (van die rauwe die hier achter mij zit te computeren) is
    dat het meisje niet tegen de schelle stem van haar moeder kan en
    dat ze te zachtaardig is om te protesteren met gekrijs.
    De stille tranen moeten de mama duidelijk maken
    dat er iets pijn doet aan de oortjes en dat het al lang goed is met het gezang.  Dat kan ook natuurlijk.
    Maar ik vind de eerste interpretatie, het empathisch luisteren, veel mooier. Da's namelijk de mijne.

    m – HiH-04/2016- foto = http://whoabella.com/whoabella-moms-singing-brings-baby-to-tears-in-the-cutest-way-possible

    08-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.379. recht op stilte

    op de trein met Up with People

    Het was in mijn pre-LM tijdperk, zomer 1981.
    'k Zat in een zeer drukke periode, ook al was ik met verlof in België. 
    'k Woonde toen nog in Brussel, en ik moest voor het een en ander in Antwerpen zijn,
    de papieren waren me toegestuurd. Vier bladzijdes. En de bijeenkomst was dan-en-dan. 
    Ik overliep de tekst en zag dat het vier zware boterhammen waren.
    Die vier bladzijdes zou ik best grondig gelezen hebben.
    Grondig geanalyseerd. Tot op het bot. Uitgebeend dus.
    Maar ik had het druk, die teksten werden verschoven naar 'later'. 

    De dag zelf heb ik de vier bladzijdes een tweede keer doorgenomen op de bus naar het station.
    Het zou wel meevallen, had ik de indruk, het was minder ingewikkeld dan ik gedacht had.
    Op het perron een derde lezing. Er kwam structuur in. Klaarheid zelfs.
    De treinreis naar Antwerpen duurde toen ongeveer 40 minuten,
    ik zag de situatie even zonnig als het weer, dit kwam in orde.
    Nog 40 volle minuten om de tekst te absorberen, om te maken dat ik de inhoud kende.

    Met de papieren in de hand wipte ik de trein in, koos een zitplaats en zette me aan het werk.
    Achter mij kwam een groep jonge mensen die
    de aanwezigen luidop goedendag wensten met een glimlach tot achter hun oren.
    Die gekwekte blijde boodschap had al een belletje moeten doen rinkelen,
    maar ik was gefocust op mijn taak, de vier bladzijden. 

    Toen de trein het Noordstation uit reed waren ze klaar met rommelen en zitplaatsen wisselen.
    Vanaf nu kon ik … en toen begonnen ze te zingen. Allemaal.
    Met een gitaar erbij en ergens nog een opdringerige tamboerijn met rinkels ook. En ritmisch handgeklap.

    Een van die frisse jonge mensen bleef me tijdens die decibels opgetogen aankijken. Met de pepsodent-glimlach.
    Ik gaf een beleefd glimlachje terug. Na het nummer gaf ik een knikje en wou me aan de tekst begeven.
    Wéér uitbundig gezang. 
    Ik keek naar de joffer van dienst en schudde van nee, doe dat eens niet. Het is genoeg geweest.
    Ô, wat had zij plots medelijden met mij.

    - Mensen, zei ze in 't Engels, -ze ging er bij rechtstaan- mensen, hier zit iemand die niet van muziek houdt!
      Zing wat beter voor deze dame, zing wat blijer! Om haar op te beuren!

    En zij brachten zo mogelijk nog verblijdender tonen uit.
    Want opbeuren was hun taak in deze wereld, te beginnen met hier en nu, in deze treinwagon. 

    Mijn stilte werd gestolen door mensen met een propaganda-programma. 
    Ik zei dat we recht hadden op stilte en ik wuifde met de vier bladzijdes
    die toevallig een indrukwekkende hoofding hadden. 
    En dat mijn advocaten (ik had en heb er geen ene) hen daarover zouden informeren.
    Het bleef eindelijk stil. Genadig stil.
    De paar medereizigers en ik waren gered, dank zij de barokke hoofding van een schrijfclub.
    Het woord lawyers had ook geholpen natuurlijk.

    Halverwege moesten ze er uit want die dag
    gingen zij in Mechelen den medemens verblijden met ongevraagde muziek. 
    En ik kwam toe in Antwerpen met in mijn hoofd de vier bladzijdes tekst plus
    een kant-en-klaar verhaal. 

    m – HiH-04/2016 - https://en.wikipedia.org/wiki/Up_with_People
    https://www.phoenixnewtimes.com/arts/behind-the-scenes-of-smile-til-it-hurts-the-up-with-people-story-6566320

    08-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    07-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.378. muizenissen ?

    voor het muisje loopt het goed af hoor

           Onderstaande reclame vind ik zo goed omdat in december onze keuken ook een ramp was.
           Niet dat ze vol beton gestort was, maar de afloop zat dicht. Potdicht.
           Zowel de spoelbakken als de vaatwasser waren plots buiten gebruik. Alsof er beton in de afvoer zat.
           En de loodgieter bleef maar uitstellen. Zoontje ziek, en andere klassieke smoezen.

           Na acht dagen crisisbeleid –buitenhuis eten en ultra zuinig vaatwerkgebruik-
           verklaarden LM & ik de keuken tot rampgebied. De negende dag raakte het opgelost.
           We hebben er foto’s van, maar die durf ik hier niet plaatsen.
           Erger dan dit kan niet, dacht ik toen. Maar erger kan wél.

    “Een ongeluk zit in een klein hoekje. Soms in een piepklein hoekje zelfs.
    De gevolgen daarentegen kunnen reusachtig zijn.
    In een reclamefilmpje voor een verzekeringsmaatschappij wordt dat weer eens pijnlijk duidelijk gemaakt.
    Een klein muisje rent voor zijn leven en weet op het nippertje te ontsnappen
    aan een allesvernietigende kracht. Maar of daarmee voor iedereen de ellende voorbij is … "

           klank aanzetten
           http://www.youtube.com/watch?v=4-bm_Awbqao 
           00min55 

    Achtergrond bij het filmpje:

    "Voor de opnames zijn in het totaal twaalf wilde muizen gebruikt, die speciaal voor de commercial
    werden getraind door een professionele dierentrainer uit Hollywood.
    Hij trainde ook de muis uit de film 'Mouse Hunt' en het aapje uit 'Pirates of the Caribbean'.
    De muizen zitten nu allemaal in knaagdierenopvang 'Het Knagertje' in Den Haag. (2010!)
    De stagiair van de setbouwer is twee volle dagen bezig geweest met het weghakken van het gestorte beton.

    De kleine betonstorter met de spuitslang is in zijn dagelijks leven ook echt betonstorter.
    Zijn collega, de grote betonstorter, is de helft van een internationaal muzikaal duo.” (welk duo? naam?)

    m - EZW-04/2014, bijgewerkt - https://knaagdierenopvang.org/

    07-04-2019 om 05:12 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.377. een transactie

    wie laatst lacht en zo …

    De eerste dag pakte hij verdrietig zijn eigen spullen in dozen en koffers.
    De tweede dag kwamen de verhuizers zijn spullen halen.
    De derde dag ging hij nog één keer aan hun mooie eettafel zitten, zette haar lievelingsmuziek aan,
    ontstak kaarsen en at in zijn eentje een maaltijd met garnalen, kaviaar en een fles witte wijn.

    Daarna liep hij nog eenmaal door alle kamers van het huis en stopte overal
    een paar in kaviaar gedoopte, half opgegeten garnalen in de holle gordijnroedes.
    Hij ruimde de keuken op en vertrok. 
    De vierde dag kwam zijn ex-vrouw terug met de nieuwe man in haar leven.
    Ze hadden het goed naar hun zin in dit mooie huis.
    Na een paar dagen begon het in huis te ruiken. Het huis begon zelfs te stinken.   

    Poetsen, dweilen, luchten, niets hielp en de stank werd geleidelijk erger.
    Luchtroosters werden gecontroleerd op dode knaagdieren, tapijten werden naar de stomerij gebracht.
    In iedere kamer kwam een luchtverfrisser te hangen.
    Ongediertebestrijding kwam en deed allerlei dingen en overal werkten gasspuiters.
    In de tussentijd moesten de bewoners wel op hotel.
    Over het hele huis werd de dure vloerbekleding opgebroken en vervangen.
    Niets hielp.

    Vrienden en kennissen kwamen niet meer op bezoek.
    Onderhoudspersoneel weigerde nog langer in het huis te werken
    en ook de huishoudster gaf haar ontslag.

    Uiteindelijk konden zelfs zij de stank niet langer verdragen.
    Ze besloten het huis te verkopen.
    Maar, zoals zich laat raden, het huis raakte niet verkocht.
    Zelfs niet toen na amper twee maanden de vraagprijs werd gehalveerd.
    Ten langen leste sloten ze een dure lening af om alvast een nieuw huis te kopen,
    want hun relatie had ernstig te lijden onder de  problemen met deze woning.

    Toen werd de vrouw gebeld door haar ex,
    die vroeg hoe het nu ging met haar en met haar nieuwe relatie.
    Ze vertelde het verhaal van het rotgeurend huis.

    Hij luisterde beleefd en zei dat hij hun oude huis vreselijk miste
    en dat hij wel bereid was het huis in zijn huidige staat over te nemen,
    als zij bereid was van verdere alimentatie af te zien.

    Maar, door de alimentatie kon hij geen fatsoenlijke lening meer krijgen,
    dus zou ze genoegen moeten nemen met 25% van de werkelijke waarde van het huis.
    De vrouw ging onmiddellijk akkoord met deze voorwaarden, mits hij nu onmiddellijk het contract tekende.
    Hij stemde toe en binnen de twee uren had haar advocate het papierwerk voor zijn neus liggen. 

    Een week later stonden de vrouw en haar vriend grijnzend toe te kijken hoe de verhuizers
    meubelen en huisraad inlaadden. En om haar ex nog maar eens een hak te zetten, nam ze álles mee. 
    Zelfs de gordijnroedes.

    m - naar een gegeven van RD – EZW-08/2014, HiH-01/2015

    07-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    06-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.376. bezoek ? 04h17

    Wanneer hier iets ongewoons gebeurt kijk ik op de klok.
    Dat is een overblijfsel uit de zeevarende jaren,
    toen er nog een logboek moest ingevuld worden.
    Wat al lang niet meer het geval is.

    ’k Was op een ontiegelijk uur wakker en ik hield me in stilte bezig.
    Stilte wil zeggen geen stofzuiger gebruiken, geen mixer, geen wasmachine
    en het klankvolume van de TV op lowlow-level.

    Stilte voor mijn Schone Slaper en voor alle andere gelukzaligen in dit gebouw.

    Terwijl ik met een half oor naar Discovery Channel luisterde
    en onderwijl met een stofdoek rondfladderde hoorde ik ergens in het gebouw een bel gaan.
    Drie rinkels, dat is de benedendeur. De benedendeur? Nu? Bezoek?
    Ik keek op de klok, 04h17. Dit is te vroeg voor bezoek, tenzij het een urgentie is.
    Bezoek zou … Een urgentie in het gebouw! Het senioren alarm van de benedenburen!
    Ik haastte me naar het balkon en verwachtte beneden hun zoon te zien staan.

    Er stond een figuur in een lang blauw gewaad, met sneeuwlaarzen aan.
    Opnieuw de bel, de vaste drie rinkels van de benedendeur.
    Halfluid zei ik : hallo? hallo daar?
    De figuur keek omhoog.
    Zo zag ik dat het de benedenbuurvrouw zelf was.
    Het gewaad bleek een kamerjas en de laarzen waren warme knufpantoffels.

    Ik haastte me naar de parlofoon en drukte op de sleuteltoets.
    De benedendeur klikte open. Iets later startte de lift.
    Op 1-hoog ging de deur dicht, hoorde ik.
    Dat waren geruststellende geluiden.

    Later op de dag vroeg ik me af hoe zoiets had kunnen gebeuren.
    Ze had zich zonder sleutels buiten begeven, in nachtkledij,
    op een uur dat haar echtgenoot nog sliep. Maar waarom?
    En ze had hem niet wakker gekregen om terug binnen te raken.

    Ik ben het niet gaan vragen.
    Toen we mekaar een paar dagen later tegen kwamen
    leek het of er niks gebeurd was ... had ze geslaapwandeld?

    m – HiH-04/2017, bijgewerkt -

    06-04-2019 om 04:41 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.375. de autootjes

    een doos met kinderjaren

    Of men het een verzameling kan noemen, weet ik niet.
    Het was een doos vol speelgoedautootjes, die allemaal min of meer gehavend waren :
    'sporen van gebruik' of 'in gebruikte staat' heet dat nu.
    Uren is hij er in zijn eentje mee bezig geweest.

    De meest gehavende autootjes waren ooit de meest gekoesterde.
    - Hij heeft maar twee wielekes meer Mama, en hij heeft tóch nog gewonnen!
    Dat jongetje ging later de zachte sector in, dat kon men toen al horen. Het werd kine. 
    Toen hij trouwde bleven zijn jongensspullen thuis achter.
    Zo gaat dat.

    Pas wanneer hun eerste kind geboren werd,
    werd zijn kamer ingericht als kamer voor een kleine logé en
    zijn jongensspullen moesten een nieuwe plek krijgen. 
    Veel ervan mocht weg, voetbalsjaals, posters, sporttrofeeën, sweaters & T-shirts,
    spullen uit zijn puberjaren, dingen waaraan hij zo gehouden had dat hij
    zijn Moeder dure eden had doen zweren. Dat mocht nu plots allemaal weg.
    Omdat de kleine nieuwe aardbewoner een kamer bij Oma & Opa nodig had.

    Tijdens het opruimen kwam Ma bij de doos met autootjes.
    Met die doos hield ze iets in handen dat gans anders was dan een paar sjaals of posters.
    In die doos met autootjes zat een heel wereldje. Een dromerig wereldje.
    In die doos zaten zijn kinderjaren.

    Bij het volgende bezoek aan het huis met de boreling ging de doos mee. 
    De zoon herkende de doos direct.
    Terwijl hij ze opende glimlachte hij vaag, op dezelfde manier als toen hij kind was. 
    Hij deed een stapje opzij om zijn vrouw te laten kijken.

    De schoondochter keek in de doos, zag kapotte autootjes,
    keek naar haar man, keek naar zijn moeder …
    en men zag haar denken 'Wat doet die rommel in mijn huis'.

    - Hier is hij nog te klein voor hé Ma, zei de zoon snel.
    - Ja, zei de moeder zacht.

    En toen was er koffie.

    Bij haar vertrek nam ze zijn kinderjaren terug mee naar huis. 
    Voor sommige dingen zijn dure eden niet nodig.

    m - naar een gegeven van RD - EZW-02/2013, HiH-11/014 -

    06-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    05-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.374. waken

    Toen waren we nog met negen ~ door Rocor - 04-04-2008 

    Ik ben de jongste van de negen, een bende jonge mannen met veel zin om te leven, allemaal schoonbroers.
    We wilden werken en het ver brengen in het leven, we deden soms gek en hadden veel plezier.
    We hadden mooie vrouwen en die wilden ook wel…
    Nu zijn we nog met twee en we zijn 70 jaar, we willen nog wel, maar wat trager.
    Onze andere schoonbroers zijn overleden, vorige week hebben we nog een zwager begraven. Hij was 78.
    Ik heb voorgesteld om bij hem te waken ’s nachts, om zijn doodstrijd wat dragelijker te maken,
    het is een heel aparte gebeurtenis, ik heb gans de nacht naar zijn gezicht gekeken,
    in de hoop dat het nog goed kwam, goed wetend dat niets meer hielp.

    Af en toe zijn lippen wat bevochtigen, af en toe eens tegen hem praten in de hoop dat hij zou antwoorden.
    Ook luisteren naar zijn korte ademstoten, vier zakjes met middelen aangesloten in zijn magere lichaam,
    om een beetje comfortabeler de wereld te verlaten. Comfortabel het leven verlaten heet dat, ik heb er last mee.
    Hoe kan dat nu, comfortabel het leven verlaten. Men zal het over pijn hebben natuurlijk.
    Er is ook een zakje met vloeistof waarmee men u in subcoma houdt zodat ge niemand meer herkent,
    ook geen afscheid kunt nemen. Alles is toch al gezegd als ge elkaar 50 jaar kent.

    Die nacht heb ik ervaren dat een mens ongelooflijk graag in leven wil blijven.
    Ons broer snakte 2 dagen en 2 nachten naar adem in zo een hels tempo
    dat het niet vol te houden is door een atleet in topconditie.
    En waarom? Om het heengaan toch nog wat uit te stellen, hij wilde blijven, hij gaf niet op.
    Om het sterven wat milder te maken kon hij nog een prikje krijgen met morfine.
    Toen is hij zacht ingeslapen in het niets. Hij had gevraagd om verast te worden en hem burgerlijk te begraven,
    wat natuurlijk werd ingewilligd. Het was sober maar aangrijpend en mooi.
    Het was een lieve man, ik heb nog enkele woorden als afscheid gezegd op zijn begrafenis
    en ook hoeveel we hem gingen missen. Aan de koffietafel is iedereen al een beetje ontspannen en
    worden er plezierige herinneringen opgehaald en wordt er al eens gelachen.

    Ik ben heel verdrietig geweest en denk dan: nu ik ga er van profiteren,
    want het HEDEN IK, MORGEN GIJ komt verdomd dicht in de buurt … HEDEN GIJ, MORGEN IK

    door Rocor, 04/2008 - van zijn blog geplukt http://blog.seniorennet.be/rocor/archief.php?startdatum=1207000800&stopdatum=1209592800

    Ik meen Rocor te mogen tegenspreken. De onregelmatige ademhaling van een stervende
    zegt iets over de fase in het stervensproces, over de fysiologische toestand van het lichaam.
    Dat wij daar gemoedstoestanden als levenswil aan vastknopen is begrijpelijk maar dat is
    een interpretatie, voorbij de observatie.

    https://encyclopedie.medicinfo.nl/stervensproces , http://www.palliatievezorg.nl/page_2208.html 

    05-04-2019 om 13:48 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.373. meisjesgitaren

    ngo voor weesmeisjes, in de 18de eeuw

    Meer dan 25 jaar geleden. 
    De oudste van mijn zus Laura keek op van zijn lego en zijn oogjes werden rond : 
    - Welke muziek is dat? vroeg hij stil en vol verwondering.
    - Dat zijn mandolines, zei Laura
    en ze nam de hoes erbij om hem te tonen wat mandolines zijn.

    Op de hoes staat een fragment van een schilderij :
    twee jongedames met linten in hun haar
    en met linten aan de hals van het instrument.

    - Ô, deed Pieterke een beetje teleurgesteld, ’t zijn meisjesgitaren …

    Wij beten op onze lip, want Laura moest nu efkes die kleine macho bijstellen.
    Er volgde een momentje van opvoeding.

    In stilte hoopte ik dat hij verliefd geworden was op de klank van de mandoline,
    maar het is later klarinet geworden voor hem.

    Vivaldi concerto for two mandolins in sol majeure I-II-III
    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=thjQpovdTC0 
    12min32

    Achteraf bekeken had Pieter misschien toch gelijk: 

    “Vivaldi componeerde dit dubbelconcert voor de meisjes van de 'Ospedale della Pietà'.
    De 'Ospedale della Pietà' was een meisjesweeshuis én een muziekschool in Venetië,
    waar Vivaldi hoofd-vioolleraar was vanaf 1704
    en waar hij hoofdcomponist was van 1713 tot 1740.
    Het is de plek waar hij het grootste deel van zijn oeuvre componeerde.”

     

                           Giorgio Massari: Originalentwurf zu Kirche und Hospitz von Santa Maria della Visitazione, 1736 
                           http://venedig.jc-r.net/kirchen/santa-maria-della-visitazione-pieta.htm

    https://nl.wikipedia.org/wiki/Antonio_Vivaldi#Biografie , zeer kort en interessant
    http://www.historytoday.com/denis-stevens/orphans-and-musicians-venice , zeer interessant, maar in ’t Engels https://en.wikipedia.org/wiki/Ospedale_della_Piet%C3%A0 

    m – EZW-07/2014, HiH-07/2015 - bijgewerkt

    05-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    04-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.372. woordenschat

    Woensdagnamiddag aan tafel bij de oma thuis.
    Er wordt huiswerk gemaakt, woordenschat.

    - Nakomelingen, dat zijn kinderen, zei de jongste nadenkend. Ze sabbelde op haar potlood.
    - Ja, zei de Oma.
    - En nageslacht?
    - Ook.
    - Wat was er eerst, nakomelingen of nageslacht?
    - Eerst zijn er kinderen, zei haar zus. En dan kleinkinderen.
    - En dan?
    - Dan achterkleinkinderen.
    - En dan?

    Nu had de zus hulp nodig en ze keek naar Oma. Wat komt er na achterkleinkinderen?

    - Vanaf dan heet het nageslacht, zei de oma.
    - Gij hebt geen nakomelingen, zei de kleine tegen mij.
    - Nee, zei ik.
    - Ook geen nageslacht?
    - Ook niet.

    Ze wiebelde met haar potlood, ze dacht na.

    - Daar valt mee te leven hoor, zei ik.
      Een tante van mij en een groottante hadden ook geen nakomelingen.
    - Wat deden zij dan?
    - Ze maakten muziek.
    - Elke dag?
    - Ja, bijna elke dag.

    Muziek maken leek haar een alternatief. Ze boog zich over haar blad en schreef iets op. 
    Wat, weten wij niet.

    m – HiH-04/2016, bijgewerkt -

    04-04-2019 om 04:28 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.371. Biskaya

    't is altijd-iet in Biskaje


    Woensdag 10-06-2015 is de beroemde Duitse orkestleider James Last
    op 86-jarige leeftijd in de Amerikaanse staat Florida overleden.

    Last heeft meer dan tweehonderd gouden en zeventien platina platen in ontvangst kunnen nemen

    voor een verkoop van 80 miljoen albums in 150 landen.

    Na de Tweede Wereldoorlog vindt hij werk als contrabassist bij het orkest van Radio Bremen.

    In 1950, 1951 en 1952 wordt hij uitgeroepen tot beste jazzbassist van Duitsland.
    Hij verhuist naar Hamburg en in de jaren zestig ontwikkelt hij daar zijn 'Happy Party Sound'
    die hem wereldfaam bezorgt. Vanaf 1964 had hij zijn eigen orkest.

    In 1964 werd ik twaalf. Pas later begon ik muziek interessant te vinden.
    Tenzij wanneer Tina of Laura een melodie hoorden die hen deed springen.
    Dan stond ik enthousiast mee te springen op het tapijt. 

    Een jaar later was ik groot genoeg om te gaan helpen in de winkel (fonoplaten)
    en James Last was ondertussen een deel van ons auditief decor geworden.
    Verder zorgde hij mee voor brood op de plank en kolen in de kelder.

    We zijn nu 55 jaar en 474 van zijn uitgaven verder, waaronder een paar singles en daarnaast negen video's.
    Zijn volledige discografie, met jaartallen, doorverwijzingen en linken: http://www.discogs.com/artist/60580-James-Last ~ voldoende scrollen

    James Last was een vaste waarde in de verkoop.
    Behalve bij de klanten die muziek kwamen halen voor salondansen. Salondansen, dat luistert nogal strikt.
    Ik vond hen toen salonsnobs, maar ik heb mijn mening ondertussen bijgestuurd hoor.
    Bij salondansers moét de muziek gewoon just zijn of het is geen salondansen meer.
    James Last werd tot de muzikale tapis plein gerekend, voor salondansers totaal ondansbaar.
    Op tapijt heet het geen dansen. 

    Later kwam, uit een gans andere hoek, het woord muzak terug bovendrijven.
    In de betekenis van muzikaal behang. Van vloerbekleding naar muurbekleding, omgevingsmuziek dus.
    En zo zag ik het ook. Ik was niet voor of niet tegen omgevingsmuziek, de sarma-muziek bestond gewoon.
    Meer was dat niet. Tot in 1983-1984.

    Ik was aan boord van de Methania voor een contract van zes maanden (het werden er elf).
    Dat schip bracht aardgas (methaan) van Arzew in Algerije
    naar Montoir de Bretagne (bij Saint-Nazaire) op de Loire.
    Een paar jaar later werd er gelost in Zeebrugge, maar toen dus nog in Montoir.

           Elke week moesten we door dat moeilijk stuk.
           In de heenreis van noord naar zuid en in de terugreis van zuid naar noord.

           De Fransen noemen dat stuk de Golf van Gascogne,
           voor de Spanjaarden is het Mar Cantábrico en
           Bizkaiko Golkoa is de Baskische naam. Biskaje dus.
           De ene week heen om te laden in Algerije, de andere week terug om te lossen in Frankrijk.
           Als ik me goed herinner duurde de doortocht door de Golf twee of drie dagen,
           naargelang de weersomstandigheden en de vaart van het schip.
           In de winter en in de tussenseizoenen was het er hel.
           En in de zomer kon het er evengoed lelijk doen. Het is een danig wispelturig stuk zee.
           Kortom, 't was altijd-iet in Biskaje en voor de Methania was Biskaje er toen elke week.

    Op een dag hoorde ik op de radio

    -het schip lag tegen de kaai in Montoir, anders hadden we in de cabine geen radio-ontvangst natuurlijk-
    hoorde ik een nummer van James Last en dat nummer heette Biskaya.
    Ik was helemaal gepakt door de sobere muzikale beschrijving van het watergeweld.
    Waar wij drie dagen over deden, wordt daar in drie minuten beschreven en verteld.

    Mijn Pa heeft per post het nummer op musicassette naar Montoir gestuurd en
    de volgende losbeurt had ik een troostmuziekske, omdat de vocalisten op de achtergrond lieten horen
    dat Biskaya-omstandigheden voorbij zou gaan, dat dit soort weer tijdelijk was.
    Dat er rustiger wateren bestonden. Ergens. Ooit.

    Van Kaap Finisterre tot Montoir duurde het een dag of twee, drie, navenant de vaart van het schip. 
    Wanneer het té lelijk deed in de Golf en een mens alle energie nodig had om de simpelste routineklussen uit te voeren
    dan dacht ik : gelukkig is het bijna 11h, dan kan ik straks efkes in de cabine Biskaya opzetten (tijdens het omkleden).
    Of bijna 13h, dan zat de eerste helft van de werkdag er op en kon ik liggend efkes naar 'mijn muziekske' luisteren.
    In de namiddag viel de pauze om 17h en het einde van de werkdag was 19h, of 20h.

    Er is het devies dat men vertrouwen moet hebben in de officieren,
    de mensen die aan het werk zijn op de brug en in de machineruimte ('t machien).
    Maar die hadden hun handen vol, met hun werk en met zichzelf staande te houden.
    Die kwamen ons geen moed inpompen hoor, die hadden het zelf moeilijk.
    Dus steunde ik op mijn troostmuziekske.
    James Last heeft me met zijn Biskaya dikwijls door de Biskaje-dagen geholpen.   

           klank aanzetten,
           https://www.youtube.com/watch?v=pCCV2vTrUKc 
           03min54 

    Dat het een hit was, daar had ik toen geen benul van. In de jaren '80 zat men, zelfs met kustvaart,
    op zee even ver weg van de bewoonde wereld als leefde men diep in de brousse.   

    m -HiH-06/2015 - http://nl.wikipedia.org/wiki/Biscaya , http://nl.wikipedia.org/wiki/Cabo_Finisterre ,
    http://nl.wikipedia.org/wiki/Muzak, http://www.demorgen.be/muziek/james-last-86-overleden-a2354099/

    04-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    03-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.370. man, hond, auto

    moeilijke periodes

    Een aantal jaren geleden was er een correspondente van wie de echtgenoot overleden was
    in de nasleep van een ingrijpende operatie met nadien zeer moeizame revalidatie.

    Enige maanden tevoren hadden ze de hond moeten laten inslapen.
    Die kameraad en troost was er ook niet meer.
    Ze woonde nu in een 'leeg' huis. 
    Ze schreef : 'gelukkig heb ik de auto nog'.
    Eer ik dát begrepen had, dat heeft wel wat geduurd.
    Want ik dierf geen vragen stellen, want ik wou geen woord verkeerd zeggen.
    De auto?

    Wanneer het haar teveel werd, en 's avonds de muren op haar afkwamen,
    dan moest ze naar buiten. Dan moest ze daar weg.
    Dat deed ze liever niet te voet. Dat deed ze met de wagen.
    De wagen waarmee ze samen een aantal mooie reizen gemaakt hadden.
    Zo kon ze weg. Dan reed ze ergens naar toe, zomaar.
    Tijdens het rijden moest ze zich concentreren op wat ze deed
    en dat gaf haar rust, gefocust bezig zijn.
    Soms reed ze echt ver. Naar een andere kant van het land.

    Een aantal uren met de gedachten weg van de plaats waar alles pijn deed en verdriet was.
    Waar haar affectief leven haar afgepakt was.
    Buitenshuis een paar uren geconcentreerd bezig zijn, dat was wat ze dan zocht.

    Niet dat het verdriet afgenomen was, of dat de pijn geminderd was,
    daarvoor was het nog veel te vroeg.
    Maar ze was door dat geconcentreerd bezig zijn wel efkes weg geweest van pijn en verdriet.

    Iemand anders zou kunnen zeggen : gelukkig houdt de moestuin me op de been.
    Of : ik sta op voor mijn hond.
    Voor haar was het dus : gelukkig heb ik de auto nog,
    waaronder ik uiteindelijk begreep 'tenminste één plek waar het leed minder pijn doet'.

    m - EZW-11/2014, bijgewerkt

    03-04-2019 om 03:24 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.369. gesproken tekst

    sprekers, lezingen en vertellingen

    In de jaren 50-60, toen er amper een TV-toestel per straat was,
    floreerde het verenigingsleven.
    In gemeenten en parochies werden toen sprekers uitgenodigd. In een zaaltje.
    Elke gemeente had wel een paar zaaltjes. Er was de parochiezaal.
    Zaal Familia was ook een populaire naam. Zaal Exelcior ook.
    Kleinkunst moest nog uitgevonden worden en de Nederlandse cabaretiers waren nog aan het repeteren.

    De Spreker kwam soms van ver en hij werd afgehaald aan het station.
    Hij moest ergens overnachten ook.
    Het Davidsfonds had die infrastructuur vanzelf, de spreker at en dronk en
    overnachtte op de pastorij.

    Soms kwamen er ook vertellers.
    De vertellers werkten zonder papieren geheugensteuntjes,
    zij kenden een paar boeken uit het hoofd.

    Zo heb ik kennis gemaakt met iets van Claes.
    De Fanfare De Sint-Jans-Vrienden.
    Hilarisch en ontroerend tegelijk.

    De Moeder en de drie soldaten.
    Te aangrijpend, ik was er te jong voor,
    ’k ben weken ellendig geweest van dat verhaal.

    Van Timmermans, De zeer schone uren van Juffrouw Symforosa.
    De nuances ontgingen me toen, maar ik vatte de sfeer wel.

    De nota’s van die vertellers heb ik van dichtbij gezien.
    De brochure, zo werd dat genoemd.
    De nodige passages waren overgetypt op A4-formaat.
    Het blad was in de lengte in twee verdeeld.
    Rechts stond de tekst, links uitgelijnd en
    in een schikking die volledig afgestemd was op de vertolking van de verteller.

    Links stonden met de hand geschreven notities,
    aanwijzingen ivm intonatie, stemvolume en regie.

    MML zegt het zo :

    “Bij de voorbereiding breng ik mijn eigen interpunctie aan. Dat maakt het voor mij makkelijker
    om de betekenis van de verzen in de verf te zetten en de juiste intonatie te vinden.
    Ook de linker kantlijn maakt het overzichtelijk en makkelijker om de zin te vinden waar ik gebleven ben.
    Ook ritme en pauzes worden aangegeven.”

    ’k Stond als kind op die brochures te kijken en ik vond dat toen magisch, de overgang
    van de geschreven naar de gesproken tekst, ik stond daar te kijken op een wordingsproces!
    Nu nog vind ik dat magisch, maar ik ben niet meer zo kinderlijk-diep onder de indruk. Jammer.

    m – HiH-04/2017, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Willemsfonds - 1851 , https://nl.wikipedia.org/wiki/Davidsfonds – 1875 , https://nl.wikipedia.org/wiki/August_Vermeylenfonds - 1945

    03-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    02-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.368. tederheid, 2016

    Eén druppel tederheid is meer dan geld en macht van P², 2016

    Zou die clown dat al weten, diën Trump, dat een druppel tederheid meer is dan geld en macht. 
    Zou hij eigenlijk weten wat tederheid ís, al was het maar een druppel. 
    Dat is nu eens een mens die ik me absoluut niet kan voorstellen in een tedere situatie.
    Enkel in grijpgrage situaties. Hij is de zielepoot in gelijk welk sterrenbeeld dat hij opkoopt.

    RM : “akkoord met jou, maart, maar zou Clinton, een vrouw die stikt van ambitie
    ooit al een vleugje tederheid gevoeld hebben?”

                      Afbeeldingsresultaat voor https://metro.co.uk/2016/11/08/hillary-clinton-vs-donald-trump-key-policies-6242867/

    Volgens mij wel, misschien niet lang,
    maar een vleugje tederheid
    heeft Clinton waarschijnlijk ooit wel gevoeld.
    Vlak na haar bevalling in 1980. 
    Tedere gevoelens zouden dan in gang getrokken worden door oa oxytocine, het knuffelhormoon.
    Volgens haar CV of volgens haar propaganda-machine, daar wil ik van af, is ze
    na haar bevalling in 1980 vier maanden thuis gebleven.

    LM en ik hebben iets gelijkaardigs gezien bij wijlen onze buurvrouw.
    Zij was een gevaarlijk-onverzoenlijk mens, met haar was het niet veilig praten,
    daarbij was ze een eersteklas intrigante met het oordeelvermogen van een hakbijl.
    Maar wanneer haar zoon op bezoek kwam werd ze een en al peperkoek.
    Acute over-secretie van oxytocine?
    Zeer vreemd en akelig om binnen de twee seconden in één persoon die twee uitersten te zien,
    maar het was wel zo. Het bestaat.

    m– HiH-11/2016, herwerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Oxytocine , https://metro.co.uk/2016/11/08/hillary-clinton-vs-donald-trump-key-policies-6242867/ ,
    https://www.hillaryclinton.com/feed/when-hillary-clinton-was-pregnant-in-1980-her-office-didnt-have-maternity-leave-so-she-wrote-her-own-policy/ 

    02-04-2019 om 05:11 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.367. Bach en Uma

    een familieverhaal

    Over Bach hebben we een familieverhaal. Over Bach en de jongste dochter van mijn zus Laura. 
    ’k Denk dat Uma toen vier of vijf jaar oud was. Het zal dus ’98 of ’99 geweest zijn.

    Walter Boeykens -klarinet- zou optreden in het CC Hasselt
    en er werd druk vergaderd, ofwel ter plaatse ofwel bij Laura en D thuis.
    Mr Boeykens moest van ver komen, daarom kwam hij soms wat vroeger en
    vóór de vergadering at hij dan mee met het gezin.

    De twee jongsten, de meisjes, waren compleet gecharmeerd door Meneer Walter.
    De zonen iets minder.
    De oudste zoon (12j) eigenlijk helemaal niet, want hij speelde zelf klarinet
    en iemand als Walter Boeykens over de vloer hebben is dan regelrechte concurrentie.
    In eigen huis dan nog wel.
    Temeer dat Meneer Walter elke keer zijn/een klarinet bij had en af en toe iets liet horen. 

    Er was namelijk nog niet beslist of hij de Toccata en Fuga van Bach zou brengen. Solo.
    Voor wie de grandeur van het orgel gewend is klinkt het werk op klarinet plots zeer iel.
    Daarover ging het dus, over de samenstelling van het programma. 
    En aldus hoorde de kleine Uma aan tafel regelmatig de namen Walter en Bach vermelden in eenzelfde context.

    Toen het optreden naderde en ze wist dat ze mee mocht zwol haar hartje.
    Naar een ‘concert’ met de groten, laat opblijven en zo, een belangrijke gebeurtenis dus.
    Bij momenten kon ze er niet over zwijgen.

    Want er zou nog volk komen hé. Oma en Opa uit Zellik, Tina uit Brussel,
    Tante M en nonkel G uit Kortrijk, LM & m uit Antwerpen … Zo deed Laura haar jongste dochter opsommen. 
    Er kan in het Cultureel Centrum van Hasselt heel wat meer volk binnen dan enkel de familie,
    maar dat zou Uma dan wel merken.

    Op een keer vervolledigde ze het lijstje :
    - En Meneer Walter komt ook.
    - Ja, Meneer Walter komt ook natuurlijk. Hij gaat optreden hé.
    - En dan komt Bach mee.

    - Ha! lachte die loebas van een grote broer, Bach is al lang dood!

    - Is-Bach-tóót ! riep de kleine Uma verschrikt.

    Laura ging met één blik van de Mama- naar de Moeder-Modus en
    de rest van het tafelgezelschap hield zich wijselijk stil.

    Wat bleek,
    Uma had al die weken gedacht dat Bach een broer was van Walter Boeykens
    en dat Bach Boeykens nu dood was, dat vond ze verschrikkelijk voor Meneer Walter.

    Hoe kwam ze erbij dat Walter en Bach twee broers zouden zijn?
    Omdat haar broers samen muziek maken (de oudste klarinet, de tweede piano)
    Dus als Meneer Walter muziek van Bach speelt, dan is Bach de broer, want broers maken samen muziek.
    Zo is dat toch …

    Het duurde wel efkes eer Laura heel dit verhaal bijeen had natuurlijk.
    En al die tijd biggelden er trage tranen over de wangen van Uma.

    - Ha! riep de loebas, dan zijn wij in de Harmonie allemaal broers en zussen zeker?
    - Jawel, kwam D kort tussen.
      Muzikanten zijn allemaal een beetje broers en zussen.
      Allemaal. Over heel de wereld.
    En daar kon de oudste het mee doen. Vader had gesproken.

    ’k Vind het vandaag nóg aandoenlijk dat er 250j naar de dood van Bach
    ergens in Limburg een klein meisje van vijf
    op de schoot van haar Ma dieptreurige stille tranen liet voor zijn overlijden.

    Soms werd het verhaal nog opgehaald, ‘Bach-is-toot’.
    Maar nu niet meer, sinds april 2013 is Meneer Walter naar het Groot Concertpodium.
    Misschien speelt hij daar nu toch een klarinetversie van de Toccata en Fuga,
    misschien wel voor Bach hemzelve.

    m – EZW-06/2014 , HiH- 10/2016 - http://nl.wikipedia.org/wiki/Walter_Boeykens 
    voor de volledigheid : klank aanzetten, https://www.youtube.com/watch?v=qVEHWwXK5FQ , door M.Montanaro – 06min05

    02-04-2019 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    01-04-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.366. de klikspaan

    klantenbezoek ~ van CC

    Een verhaal over haar vader, ergens in de jaren ’50,
    de jaren dat formele omgangsvormen nog zeer belangrijk waren.

    Mijn vader was handelsreiziger in wijn.   
    Tijdens een bezoek aan een bakker werd hij gevraagd te wachten in de woonkamer.
    De vrouw des huizes zorgde voor een tas koffie en plaatste een schaal met koekjes op tafel.
    Voor het koekje bedankte hij beleefd.

    Terwijl de dame in de winkel haar man ging aflossen en
    omdat het wat lang duurde nam mijn vader toch een koekje.
    Onmiddellijk liet de papegaai krijsend van zich horen : “Bitje voor Jakôô”.
    Mijn vader schrok en was enorm in verlegenheid gebracht door
    die gevleugelde klikspaan. Dat gevogelte wou een stukje van de koek.

    Achteraf vertelde men hem dat die vogel telkens

    wanneer er koekjes gegeten werden zijn deel opeiste.
    Maar dat wist mijn vader natuurlijk niet.

    Nooit nog heeft hij ergens een koekje genomen terwijl hij alleen was,
    ook niet in huizen waar geen papegaai woonde.
    Zelfs een parkiet of een kanarie vertrouwde hij niet meer.

    m - HiH-11/2015, 04/2017 – naar een gegeven van CC

    01-04-2019 om 04:29 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.365. morsen en erger

    - Sinds de hond overleden is kan ik nergens nog mijn gedachten bijhouden, 
       ik laat alles uit mijn handen vallen ...
    - Ge moet een hobby zoeken, zeiden ze, iets om te focussen,
      zorg dat ge iets om handen hebt, zeiden ze, koekjes bakken bijvoorbeeld.
      Ge hebt toch een keuken robot?
    - Eh, ja, maar …
    - Awel dan! riepen ze triomfantelijk.

    En daarmee was het probleem dan opgelost want ze hadden een 'goed' gesprek gehad.

    Toen ze weg waren begon ze onmiddellijk met die verdomde keukenrobot
    om er van af te zijn, om bij het volgend bezoek van die doe-goeders
    niet te moeten horen dat ze geen moeite deed.

    En toen gebeurde dit :

    foto van 't Net   Afbeeldingsresultaat voor https://imgur.com/gallery/rUwKwQm

    Nú had ze iets om handen ja …

    RSL : Ocharme!... Ik heb het gevoel dat ik daar sta, want ik heb zulke toestanden meermaals voorgehad.

    Zo hadden we vele jaren geleden eens bezoek van vrienden uit Frankrijk,
    die zagen we maar ééns per jaar en dat was corvée, want het was dineren
    en dan nog Frans spreken en vertalen voor degenen die het niet goed verstonden.

    Ik ging gebraden kip maken met appelmoes en puree patatjes,
    ik had het er goed afgebracht tot op het moment dat ik het ging opdienen,
    want toen struikelde ik over de drempel van de keuken naar de living
    en de pyrex schotel met de puree in duizend stukjes en de puree onbruikbaar...
    Ik maak  de laatste tijd, nu ik slecht uit de voeten kan door mijn artritis
    weer regelmatig van die toestanden mee.

    Onlangs liet ik een vol glazen flesje eosine uit de apotheekkast vallen,
    ik stond midden in een plas rode vloeistof en kon geen kanten uit,
    bovendien waren de tegels, de WC, de lavabo en alles daarrond
    vol grote rode spatten, die kun je afwassen maar de voegen blijven rood   

    Een pot platte kaas en een pot mayonaise zijn ook al tegen de vloer gegaan,
    en dat opkuisen is niet leuk hoor!!! RSL

    Pyrex. Vreselijk hé, een Pyrex die uiteen spat.
    En dan nog een volle, waar eten in zit. ‘k Moet er niet aan denken.
    En dan nog terwijl hongerig volk aan tafel zit te wachten ook!
    Verschrikkelijk. Mijn hart krimpt als ik er aan denk.
    Hoe is dat afgelopen? Heeft het bezoek helpen opkuisen?

    Eosine, ook zo iets.
    Om de voegen weer schoon te krijgen, hebt ge al geprobeerd met bleekwater?
    Niet met de grove borstel natuurlijk, maar met een wattenstaafje.
    Laat het misschien door iemand doen met vaste hand.
    want met bleekwater kunnen ook accidenten gebeuren.

    Ergens in de jaren ’70 verwachtte een vriendin het bezoek van de ouders van haar lief.
    Het kot hadden we de dag tevoren grondig schoongemaakt
    en ik had haar aangeraden om de volgende ochtend
    nog flink wat bleekwater in die oude wc-pot te doen.

    Ze was tamelijk zenuwachtig want het was een eerste kennismaking.
    Dé eerste kennismaking en ze moesten vertellen dat zij daar eigenlijk al bijna een jaar woonde, bij de zoon op kot.
    Samenwonen heette toen nog samenhokken en was absoluut nog niet algemeen aanvaard.
    Het was dus een beetje afwachten. En ze was een beetje zwanger ook.

    Tegen de middag, toen zijn ouders zouden toekomen,
    herinnerde ze zich plots het bleekwater voor de wc-pot.
    Dat ging ze nog rap efkes doen.
    Van de zenuwen morste ze javel op de wc-bril, op het matje en ook op haar jurk,
    het enig stuk kledij dat min of meer verhulde dat ze al een tijdje zwanger was.

    Het matje heeft ze weggemoffeld, de wc-bril heeft ze droog gemaakt
    maar dat ze op haar kledij gemorst had, dat had ze niet gezien.
    Dat werd later pas duidelijk, terwijl ze aan tafel het hoofd boog.
    Ze hadden zojuist verteld over de zwangerschap.
    Zo zag ze dat de kleur uit haar katoentje weg getrokken was
    en ze voelde dat de kleur uit haar gezicht wegtrok ook.

    Hoe dat alles afgelopen is weet ik niet meer precies. Naar het schijnt
    heeft de vader van de jongen zijn echtgenote tamelijk kordaat in toom gehouden
    omdat de moeder van zijn toekomstig kleinkind plots zo bleek werd.
    Voor hem was de toekomstige moeder van het kleinkind meer dan welkom.

    Jawel, er gaat niks boven javel!

    m – EZW-02/2013, HiH-04/2017 - foto van ’t Net

    01-04-2019 om 04:28 geschreven door maart


    >> Reageer (0)




    E-mail

    klik op knop om me te mailen


    Zoeken in blog


    Archief per maand
  • 03-2020
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 08-2019
  • 07-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!