|
Als ik mijn vroegere stamkroegen voorbij rijdt, krijg ik steeds een schuldgevoel. Hoeveel uur heb ik daar niet nodeloos en nutteloos aan te toog zitten zwanzen. De onnozelste gesprekken vond ik reuze-interessant, op voorwaarde dat er maar genoeg bier uitgeschonken werd. Ik ga nu niet beweren dat je op café niets bijleert: er zijn wel interessante mensen bij waar je iets van opsteekt. Het probleem was echter dat ik -na vele, vele pinten- 's anderendaags steeds een blackout had. Ik kon met de beste wil ter wereld mij niet meer precies herinneren over wat er allemaal gediscussieerd was, laat staan dat ik wist hoelang ik er vertoefd had. Het was allemaal één zwart gat. Je moet niet veel voorstellingsvermogen hebben om in te zien dat in die toestand mijn 'praat' uiteindelijk niet al te intelligent zal geweest zijn. Daar schaam ik me ten zeerste over.
Ik kon eigenlijk ook alleen maar meepraten met anderen als ik gedronken had. In nuchtere toestand kon ik 'geen vijf tellen' (heeft me trouwens ooit eens iemand gezegd ook).
Nu breng ik mijn tijd op een gans andere manier door. Ik lees bv. veel over alcoholisme (op het internet). Het fenomeen intrigeert me ook enorm. Ik begrijp nog steeds niet hoe de menselijke geest nu juist in elkaar zit: alleszins héél ingewikkeld. Sommige mensen raken verslaafd, terwijl anderen gans hun leven weliswaar stevig kunnen drinken, maar zonder alcoholist te worden.
Alcoholisme kan echter iedereen overkomen, zonder onderscheid tussen rang of stand. Het kan vroeg, het kan laat. Het kan na een tegenslag of ook door weelde. Niemand is er dus vrij van. Vandaag zelfs nog het verhaal gehoord van een respectabele zelfstandige van 42 jaar die zich letterlijk doodgezopen heeft...
Het leven kan nochtans zo mooi zijn zonder drank.
|
