bron: Marinus van den Berg, pastor.
Wij kunnen voor elkaar een thuis zijn. Als wij luisteren naar elkaar.
Als wij er mogen zijn zoals we zijn. Als verdriet en spanning erkend worden.
Als kwetsbaarheid ruimte krijgt.
Een gebaar, een woord van begrip, kan een thuis scheppen.
Thuis is meer dan een woning. Thuis is meer dan tehuis.
Thuis is meer dan een onderkomen.
Thuis is mensen die elkaar verstaan. Thuis is mensen die elkaar steunen.
Soms is thuis ook dat heimwee, dat diepe verlangen eens thuis te zullen
komen waar geen pijn en geen verdriet, geen eenzaamheid en vervreemding meer zal zijn.
Reactie van een pastorale werker
Ik vind het thema thuis zeer mooi benaderd maar hoe benaderen we het thema voor hen die dit thuisgevoel nooit kennen? Ik denk hierbij aan kinderen van gescheiden ouders, kinderen die in nieuw samengestelde gezinnen leven.
Luisteren en praten over verlies met kinderen en kleinkinderen
Soms krijgen we de kans om met kinderen en kleinkinderen te praten en te luisteren over verlies en rouw. Surf naar http://www.pastoralezorg.be/750/themas/lijden/pastoraat-kinderen
voor enkele handvatten. We citeren er enkele uit deze website:
Kinderen zijn van jongs af aan met verlies en dood bezig zijn.
Elk kind reageert anders op slecht nieuws en wordt best gebracht door een volwassene waarmee ze vertrouwd zijn.
Beeldtaal kan ook misverstanden opwekken. Voorbeeld: opa is op een verre reis gegaan, maar van een reis komt men altijd terug.
Kinderen stellen vragen waar we zelf niet aan denken: 'Als iedereen gestorven is, wie gaat dan de begrafenis verzorgen?' Als je niet goed weet te antwoorden, stel de vraag terug. De kinderen hebben soms zelf al een antwoord bedacht.
Kinderen kunnen zich na de dood van iemand uit hun directe omgeving schuldig gaan voelen. Schuif schuldvragen niet aan de kant, maar praat erover.
Kinderen zijn nieuwsgierig zijn naar wat een begrafenis juist inhoudt (zeker als er gecremeerd wordt).
Lia, je bent nu echt thuis-gekomen Met Lia werkte is samen voor de aankleding van de kapel; ze werkte en sprak
in een hoog tempo, maar nooit vervelend, altijd aangenaam en met veel interesse voor de ander. Later kwam ik Lia als patiënte tegen, stiller nu, verstomd door die onmenselijk harde en snel oprukkende ziekte. Lia bleef vechten met alles wat ze in zich had. Ze werd goed omringd door haar trouwe familie, voor wie ze zo graag een thuis wilde zijn.
Helaas verloor Lia haar strijd en overleed ze. Lia, je bent nu echt thuis-gekomen
Naomi Van der Velden pastor Sint - Vincentius GZA Antwerpen
