Vrijdag ben ik, weer in enkele etappes, van Magome naar Nagano gereden. Daar heb ik enkele uren de stad verkend. Daarna ben ik met de shinkansen doorgereden naar Karuizawa om bij Anna te logeren. De volgende dag zijn we samen naar Nagano gereden voor een bezoek aan de tempel Zenso ji, waarschijnlijk de oudste houten tempel in Japan. En daarna zijn we op cadeautjesjacht gegaan.
De reis loopt op zijn einde, en de laatste dagen doe ik het wat kalmer aan. Ik geniet nog wel van het japanse eten en de omgeving, en mijn dagen zijn nog steeds goed gevuld, want er moeten cadeautjes gekocht worden en ik moet mijn backpack beginnen organiseren voor de terugreis.
Deze middag komt Jee In naar Karuizawa. Op die manier komen drie Compostela wandelaars uit verschillende landen weer samen. Stuart kan er niet bij zijn, maar we hebben gisteren met hem gepraat en we gaan proberen vanmiddag met hem een videoconferentie te organiseren.
Morgenvroeg vertrek ik naar Tokyo, om daar mijn laatste overnachting in Japan te doen. Misschien vind ik daar ook nog wel iets om mee te nemen naar huis. Ik ga daar ook nog enkele bezienswaardigheden bekijken.
Uiteindelijk zal ik dan dinsdagmorgen vanuit Narita vertrekken richting Bouwel. Het is een mooie reis geweest, en ik zal wel wat tijd nodig hebben om het allemaal nog eens te herbeleven en vooral om mijn foto's uit te mesten. Aan alle volgers: ik hoop dat jullie er wat aan gehad hebben en bedankt voor alle reacties.
Vanmorgen ben ik vertrokken rond acht uur, na een lekker ontbijt, voor een wandeling van ongeveer 9 km van Magome naar Tsumago. Beide waren vroeger, in het edo tijdperk, postdorpen. Dat wil zeggen dat de leiding van deze dorpen mankracht en paarden moesten leveren aan reizende edelen, samoerai, enz. Deze dorpen werden door de overheid geselecteerd als erfgoed en het is de bedoeling om alle huizen zoveel mogelijk in de oorspronkelijke staat te bewaren.
De wandeling tussen deze dorpen is goed aangegeven en helemaal niet zwaar. Ik heb er echt van genoten en heel traag gestapt om de stilte en het moois te laten inwerken. Er zitten beren in het gebied, maar iedereen kan zijn komst kenbaar maken door een belletje te luiden om de paar honderd meter.
Opvallend is wel dat in het dorp waar ik logeer om 5 uur alles stilvalt. Winkels en restaurants sluiten allemaal. Ik heb elke keer avondmaal en ontbijt besteld in mijn guesthouse, en dus heb ik geen probleem gehad. Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat alle bussen met toeristen voor 5 uur vertrekken, of is het eerst de kip en dan het ei?
Gistermorgen ben ik om halfvijf opgestaan om de Fuji bij zonsopgang te zien, en ja hoor, gedurende zo'n halve minuut was er een prachtige rode gloed te zien op de sneeuw van de vulkaan. Snel dus enkele foto's genomen en dan gewacht op meer van dat schouwspel. Maar blijkbaar had de zon er al genoeg van en ze kroop achter de wolken, voor de rest van de dag. Ik heb dan wat later een fiets gehuurd en het ganse Yamanakakomeer rondgereden in de hoop toch nog een mooi plaatje te schieten. Niks van, het werd alleen maar donkerder.
Na de middag ben ik dan verhuisd, zoals gepland, naar een guesthouse aan een ander meer in de buurt, het Kawaguchikomeer. Mooie zichten ook weer, maar geen zon.
Gisteravond heb ik weer iets nieuws gegeten: Houtou. Een soort soep met dikke noedels en heel veel groenten. Heet lekker.
Vanmorgen was ik weer heel vroeg op, maar de Fuji was foetjie, helemaal in de wolken verpakt.
Rond negenen heb ik dan de trein genomen en in enkele etappes alweer ben ik in Magome aangekomen. Dit is een bekend post-dorpje dat grotendeels nog is zoals het enkele honderden jaren geleden was. Morgen wandel ik van Magome naar Tsumago, een gelijkaardig dorpje.
De laatste dagen valt het mij op dat plaatsen als Fuji en Magome door veel Chinezen bezocht worden. Ik ken nu ondertussen het geluid dat de japanse en de koreaanse spreektaal maakt, en chinees is weer anders.
Gisteravond hebben Anna en ik in haar appartement een heerlijke okonomiyaki gemaakt. Dat heb ik ook weeral geleerd, zodat ik dat thuis nu zelf kan fabriceren.
Vanmorgen ben ik dan vertrokken per shinkansen, en enkele overstappen op lokale treinen, naar Yamanakako. Ik heb de Fuji berg nu eindelijk met mijn eigen ogen kunnen bekijken, en het is een enorme en mooie vulkaan. Ik blijf hier 2 nachten, dus ik zal nog wel wat foto's kunnen maken, en de omgeving ook wat verkennen.
Kumano Hongu Taisha waar we gisteren toekwamen, is één van drie belangrijke tempels in de Kumano Kodo pelgrimstochten. Gisteren hebben we wijselijk besloten om de andere tempels per bus of trein op te zoeken. De eerste die we bezocht hebben is de Kumano Hayatama Taisha, een hele mooie tempel in het stadje Shingu gelegen. Vandaar zijn we dan toch een stukje te voet gegaan naar een andere tempel die ook bekend is maar niet bij de drie hoort. Deze tempel ligt boven op een berg van enkele honderden meters hoog, dus wij toch weer klimmen. Maar het was de moeite. Een prachtig vergezicht en een mooie tempel.
Terug beneden zijn we per trein en bus naar Kumano Nachi Taisha getrokken. Ook weer heel mooi, maar de grote trekpleister hier is een waterval van meer dan 100 meter die dichtbij het tempelcomplex neerkomt.
In het stadje dat Nachi falls heet, hoe zou dat nu komen, zijn we blijven slapen. Ik voelde eindelijk dat mijn benen wat aan het recupereren waren. Hoewel onze slaapplaats er wat gedateerd uitzag, en de eigenaars idem dito, was er op properheid niets aan te merken. En het avondmaal was gewoon fantastisch.
Eigen was het op dat ogenblik nog niet duidelijk waar we 's anderendaags naartoe zouden trekken. Terug naar Tanabe of meer in de richting van mijn volgende etappe. Vanuit Tanabe naar Yamanakako, aan de voet van de Fuji berg zou mij 8 uren treinrijden aansmeren. Uiteindelijk hebben we beslist om naar Karuizawa te reizen, zodat ik al meer dan halfweg was voor de volgende dag. Karuizawa is de woonplaats van Anna, en dus zou ik dan deze keer bij haar logeren.
Deze dag zal mij, en Anna ook wel vermoed ik, nog lang bijblijven. Hoewel we veel vroeger dan de dag voordien vertrokken waren bleek het toch weer een helse klim- en daaltocht waar geen einde aankwam. Daarbij kwam dan nog dat we duidelijk de inspanningen van gisteren nog niet verteerd hadden. Onze hoop om rond 4 uur in de namiddag toe te komen in Kumano Hongu Taisha was snel vervlogen. Gelukkig konden we onderweg af en toe genieten van het mooie landschap. En gelukkig was het bureel van de Kumano Kodo nog open. Ik was misschien vergeten te vertellen dat langs het ganse parcours hier en daar kastjes staan waarin een stempel en stempelkussen staan, telkens verwijzend naar de betreffende plaats. Aan de start in Takijiri hadden we een stempelboekje meegekregen en we hebben dus telkens een stempel geplaatst in ons boekje. Dit bewijs dat we de ganse tocht te voet afgelegd hebben, samen met het bewijs dat we de voettocht naar Santiago de Compostela hebben gedaan levert ons voortaan de titel op van Dual Pilgrim. Toen we dat document in handen hadden viel de vermoeidheid al direct een stuk van ons af.
Dan zijn we naar onze gereserveerde minshuku in Yunomine getrokken voor een verdiende en broodnodige douche en onsen, en een heel lekker avondmaal. Kenmerkend aan dit stadje is het grote aantal hele goede onsens omdat het water, dat van vulkanische origine is, met een temperatuur van negentig graden uit de grond komt. Er is daar een openbare put waar dat hete water ook in afgeleid wordt en waar de lokale bevolking eieren en groenten in komen leggen om ze te koken.
Eergisteren ben ik dus naar Koyasan gegaan vanuit Osaka. Vroeg vertrokken want het is een reis van enkele uren. Eerst de ringtrain die rond Osaka rijdt, dan een trein die mij in de bergstreek ten zuiden van Osaka brengt. Dan een kabeltrein die op 5 minuten een paar honderd meter tegen de bergwand omhoog kruipt, en tenslotte een bus die tot in het stadje gaat. Vooral de trein die door de bergen rijdt heeft veel tijd gekost, omdat het maar een enkel spoor is om naar en terug te rijden. Daardoor moeten die treinen op mekaar wachten om het spoor te kunnen gebruiken, wat vaak tot vertragingen leid.
Daarmee stond ik om 11h toch al in Koyasan bij de tempel waar ik zou overnachten. Eens ingecheckt ben ik naar Okuno in gestapt, een laan van enkele kilometers met aan weerszijden duizenden en duizenden graven. Sommige zijn recent, andere honderden tot meer dan duizend jaar oud. Op het einde staat uiteraard een bouddhistische tempel. Ik zeg uiteraard omdat gans het religieuze complex door een bouddhistische priester in de 9de eeuw gestart is.
Daarna heb ik de belangrijkste religieuze gebouwen bezocht. Alles bijeen de moeite om minstens 1 of meer dagen te blijven. Dan ben ik terug naar mijn tempeltje gegaan om er van een vegetarisch maar toch lekker avondmaal te genieten.
De gasten waren uitgenodigd om tegen 5.50h s morgens aanwezig te zijn bij het ochtendritueel. Iedereen was er, en ik vond het wel heel interessant, zeker met die bijna verdovende gezangen erbij, maar op den duur vond ik wel welletjes. Gelukkig konden we om 7.15 gaan ontbijten.
Onmiddellijk daarna ben ik vertrokken voor weer een lange trip met de trein naar Tanabe. Eerst de bus, dan terug de kabeltrein, vervolgens een trein, overstappen op een andere trein om net na de middag in Tanabe aan te komen. Daar een uurtje gewacht op Anna en dan samen met de bus naar de eerste minshuku, dat is een guesthouse maar met sterallures. Het avondeten en het ontbijt was dan ook fantastisch.
Na een deugddoende nachtrust zijn we dan vanmorgen op stap gegaan vanuit Takijiri naar de minshuku waar we nu verblijven in Tsigisakura. 18 km stappen, meestal bergop is heel vermoeiend. Het was bijna te vergelijken met mijn eerste dag in de Ardennen toen ik naar Compostela wandelde, toen was mijn pijp helemaal uit, nu scheelde het niet veel. 8 uur hebben we er over gedaan, rustpauzes inbegrepen. Gelukkig maakt een warme douche en even in de onsen vertoeven al veel goed. En daarna kregen we weer een fantastische maaltijd in ander Japans gezelschap, maar die vonden het leuk dat ik erbij was.
Morgen nog zo'n dag van 7 a 8 uur stappen.Puur genieten.
