Mijnheer George was ook een eigenaardig man. Hij hield van meerdere stevige glaasjes en hield zijn vergaderingen steeds in het café rechtover, waar hij herhaaldelijk iedereen trakteerde. Daarmee bedoel ik niet alleen de handelsreizigers en inspecteurs, maar ook de andere caféklanten. Dit waren meestal baksteenvervoerders met platte wagens. Die wisten heel goed dat er 's zaterdags vergaderd en telkens een fameuze zatlapperij werd.

“Schrijf maar op mijn rekening”: was het gewoon gezegde van mijnheer George, die een rijke schoonvader had gehad op wiens kasteel hij woonde. Ik zie hem nog met een zwaai zijn hoofd uit de deur van zijn kantoor steken en daarna over de tafel van de loopjongens zwieren met de onverstaanbare woorden: “eddis èpascharette”.

Ik weet niet wat mij bezielde, of misschien het slechte voorbeeld, dat mij naar het café hierover deed stormen en “twee pakjes Grey's voor mijnheer George” bestelde. Maar de andere loopjongens heb ik ook veel “Grey's” weten roken!

Er waren nog allerlei rare vogels onder de klerken: zo had ge Juul, die toneel speelde, op het kantoor niets anders deed dan zijn rollen instuderen er prompt bij in slaap viel en om vijf uur moest worden wakker gemaakt. Ge had ook nog Theo “Leverworst”, wiens levensdoel bestond uit veel leverworst eten en wiens gezicht helemaal vol late jeugdbrand stond. Hij was een onnozelaar, maar kom die moeten er ook zijn. Om de tien minuten zette hij een letter of cijfer op papier op een heel omslachtige wijze. Hij nam zijn pen op, draaide ze een dozijn keren rond in zijn hand, doopte ze een paar maal in de inktpot, alles ellendig traag en hield ze tergend lang boven een lijn in zijn boek, waar hij dan eindelijk een cijfer zette. Hij legde zijn pen neer, nam met zijn linkerhand (de traagste), zijn vloeipapier op en legde het na veel passen en meten boven op het natte cijfer. Nu kwam hij in actie: met een voor hem ongelooflijke snelheid wreef hij vele, vele malen over het vloeipapier en... ruste dan vermoeid uit.

Zijn nevengebuur was van Kieldrecht en was traag en loom op zijn manier. Om een glas limonade uit te drinken misbruikte hij minstens een half uur van de tijd van de patroon. Ik moest wel eens een fles limonade voor hem halen en deed dat voor die “zeveraar” steeds tegen mijn zin. Eens weigerde ik en hij was verbaasd en verontwaardigd. Hoe kon dat nu; een loopjongen die iets weigert aan mijnheer de klerk? Hij reageerde dan ook met vertraging, want hij was enorm traag in het spreken: “-das-den-ier-sten-en-den-les-ten-kier-zel-le-man-ne-ke”. Heel die volzin was juist binnen de minuut uit zijn mond, maar ik was volledig akkoord met zijn langdurig betoog.

Sommigen waren wel vlugger dan die twee, zoals bijvoorbeeld Clement, die thuis in Mechelen grafstenen verkocht als bijverdienste en hier voor de verspreiding van reclameartikelen zorgde. Hij had een verhouding met twee vrouwen, één met geld en één met een net dingske op kantoor, die smoorverliefd op hem was, waar hij van profiteerde om er bij te slapen. Toen hij haar zegde dat hij met een ander ging trouwen, kreeg ze TBC of zoiets van “l.d.v.d.” en is er aan gestorven.

Wie niet aan “l.d.v.d.” gestorven is, was Jef een dikke boer uit Nijlen, die altijd rond Mitje, een klein ding van een meter vijftig, draaide en er geen succes bij had. Zij moest een “Vlijminck” (een vlaming) hebben met een grote zwarte baard. Ze is later met een lelijke, platte Antwerpenaar zonder baard getrouwd. Volgens mij was dat liefde op het allerlaatste gezicht, vóór sluitingstijd van de St-Anna schapraai.

Het meest dwaze vrouwelijk meubelstuk was een scherpe, magere lat met heel losse zeden, die we de dorsmolen noemden en die telefoniste was omdat ze de Franse taal sprak. Ze kende o.a. Wim, de gevolmachtigde, waar ze mee aangepapt was en die zijn vrouw bedroog met dat skelet. Onze bureauchef gooide ook zijn vangarmen naar haar uit, maar dat pakte niet. In de “vestiaire” hebben wij hem eens een paar flinke oorvegen weten krijgen. Het was na de kantooruren en hij wist niet dat de loopjongens er nog waren. Om in het vervolg iets van hem gedaan te krijgen stelden wij de vraag maar keken ondertussen naar haar. Het lukte telkens tot ze in een bevlieging de methode aan Wimpie vertelde en toen konden we niets goed meer doen. Ik begreep de hele situatie maar half, maar ik was dan ook nog jong. Ik heb ook nooit begrepen dat ik alle dagen iets voor haar in de winkel moest halen en telkens een briefje van vijftig of van honderd frank moest laten wisselen. Ik dacht dat ze heel rijk was, maar het zal wel “rijp” geweest zijn.

Wij, de loopjongens, waren in de leer, maar als we al die rare vogels zo van dichtbij gadesloegen, gingen wij soms ook heel raar doen. Door die dikke, gekke kassier van ons, werden we eens gecommandeerd naar de Westminsterbank te gaan om geld te deponeren. Zonderling genoeg was het nu allemaal groot geld, briefjes van duizend frank. Hij telde voor de neus van die arme stumperds, die wij waren, tachtig briefjes (nu ver over het miljoen). Mijn kameraad nam ze zonder natellen aan en stopte ze bij zijn vuile zakdoek in zijn broekzak. Nu was het de beurt van de kassier om nog gekker te doen en zich zodanig op te winden dat hij dreigde een beroerte te krijgen. Hij liet toch de twee snotjongens gaan, want het vroor 15 graden en hij ging liefst niet zelf.

Op tram 3 stapten wij in de “remork”. De enige aanwezige in die ijskast was de verkleumde ontvanger. Wij zetten ons op een houten bank en mijn maat haalde het pak geld uit zijn zak en begon het te tellen met veel lawaai en hard met ieder briefje op de bank slaande: “schuppenaas, klaverenheer...”. De ontvanger stond te beven alsof het ineens veel kouder was geworden. Zij ogen vielen bijna uit hun kassen. Dat was zijn eerste reactie. Zijn tweede was: als een bezetene aan de lederen riem van de bel trekken en ons van zijn tram te jagen. Ons kon het niet schelen maar hem wel. Hij zal er de volgende nacht niet van geslapen hebben.

Ge ziet: wij waren goed op weg om prima, gekke, bureauschrijvers te worden.

De firma gaf ook maandelijks een “revue” uit: het hield het midden tussen een “mannekensblad” en een “Piccolo” (voor diegene die zich dat blad nog herinneren).

Die dingen moesten wij dan gaan inpakken voor verzending naar de winkeliers. Dat gebeurde op een zolderkamertje, waar anders nooit iemand kwam en wij vele uren versleten hebben met voetballen met een grote prop papier. Toen we eens “bedot” speelden tussen de stapels inpakkarton kwam Wim (Abraham-Willem; wij noemden hem Bram of “smoorlucht”) het karton tellen tot half zes. Toen we om kwart voor zes, stijf van het roerloos weggedoken zitten op kantoor kwamen, zei hij dat we braaf waren om zo lang te willen blijven.

De firma richtte ook prijskampen in. De winnaars kregen mooie prijzen. Wij moesten slechts de troostprijzen verzenden: allemaal sigarettenhouders met een foto op. Wij waren natuurlijk nieuwsgierig om die foto's van die filmsterren te zien en scheurden soms het papier los. Zo ontdekten we er een met een helemaal blote vrouwspersoon op, zo een van die foto's waarop ze alles laten zien, maar dan verstopt achter een arm of been. Toch was het iets ongehoords voor die tijd. Onvermijdelijk gaven we er de nodige ruchtbaarheid aan en werden verplicht alle pakjes terug te openen. We hebben er nog verscheidene van die soort gevonden en waar het adres aanving met: Eerwaarde Pater... of Eerwaarde Zuster... . De eer van de firma was gered!