Het moet zijn dat de directie hem attent had gemaakt op zijn vuile kale schedel met de weinige lange haren. Daarop ging hij naar zee op vakantie. Chefs hadden namelijk twee weken vakantie. Hij kwam afscheid nemen en “pollekens” geven. Achter zijn rug zegde Van Winkel: “nog niet meer of hij komt met een hoop zeewier op zijn kop terug”. De algemene hilariteit werd aangenomen als waren het de beste wensen en weg was hij. Op een maandagmorgen kwam hij terug en sloop langs een omweg stilletjes naar zijn plaats. We hadden allen pijnlijk verwrongen gezichten door het inhouden van een onbedaarlijke lachbui, want hij had een ruige, rosse “perruque” op het hoofd. Wij dierven gewoon niet opzien, want we hadden de open monden en de op uitbarsting staande lach bemerkt op het gezicht van al de andere bedienden. Opeens stond hij voor ons: “het is zo toch beter, nietwaar jongens?”

Wij beaamden dat volkomen, blij dat we onze spanning kwijt waren. Hij was ontroerd door ons medeleven. Toen hij even weg was riep Van Winkel uit: “maar nu is het helemaal een kokernoot”!

Maar zijn viezigheid bleef en verergerde nog onder die rosse pels. Hij haalde ze eronder uit voor zover hij er aankon. Het is dus begrijpelijk dat we zulke chef niet “au sérieux” konden nemen en we haalden allerlei kattenkwaad uit om hem op stang te jagen. Zo had je het geval met de pennenbakjes die we eens kregen en buitengewoon belachelijk vonden. We hielden er een trommelconcert mee, door ze op en neer te laten wippen, tot hij het op zijn zenuwen kreeg. Eindelijk was het zover en Stan, een oudere man, die nooit meespeelde, zei: “daar komt hij”. Hij had nooit kunnen zien wie dat lawaai gemaakt had en nu barstten zijn zenuwen uit en wel op Stan. Deze wist zich onschuldig en protesteerde, maar de kokernoot was niet te stuiten in zijn onverantwoordelijke kwaadheid. Dit werd een werkelijke ruzie en de oudere man pakte zijn stoel beet om de pruik van onze gekke chef af te slaan. Ik nam mijn pennenbakje, brak het in twee en wierp het in de papiermand. Hij was door die daad zo verbaasd dat hij niets meer begreep en afdroop tot de volgende gag: het incident met Kalium.

Bob, een van de jongeren, had een groen stukje hars meegebracht en zegde naar waarheid, dat het ontvlamde bij aanraking van water. Dat wou Peeters, een klein dik ventje met een halve kaalkop, niet geloven. Hij had wel verstand van muziek, maar niet van chemie. “Niet geloven, niet geloven? Steek het dan maar eens in Uw mond!” Dat deed hij gelukkig niet, maar de ander suggereerde het in de inktpot te steken. Ons ook goed, maar het effect was wonderbaar. Er kwam een grote gele vlam en veel gele rook uit de inktpot.

Dat was teveel voor de kokernoot en hij kwam zeggen dat het schandalig was om zoiets te zien doen door een man die al twintig jaar tot de categorie volwassenen behoorde. Peeters wist zich geen houding te geven en smeet zijn pijp kapot voor de voeten van de chef. Die was daardoor totaal uit zijn lood geslagen en is naar zijn plaats uitgeweken.

Dat het incident Kalium moest gevolgd worden door een nog grotere gag, was te denken en de grap Magnesium was in voorbereiding.

Ik had traag brandend magnesiumpoeder uit lichtpatronen meegebracht. Niemand waagde het echter van dat goedje in volle kantoor aan te steken.

Aan een andere bureeltafel achter ons zaten nog twee man van onze afdeling: de deftige Hollander Nijst en de Rus Pachkoff. Nijst had de gewoonte zijn lucifers brandend in de asbak te gooien en die gewoonte zou hem duur te staan komen. Met Pachkoff spraken we af van niets te gebaren en toen Nijst even weg was vulden we zijn asbak met het poeder. Nu maar afwachten tot hij een sigaret opstak. De eerste maal mislukte het, de lucifer was uitgegaan, maar de tweede maal lukte het wel.

Ik zag plotseling geheel het kantoor in een verblindend wit licht, dat seconden aanhield. Terwijl Nijst als een bezetene, vlak bij dat licht, blies en blies en totaal verblind was, hoorde hij het temerig geklaag van de kokernoot, die vond dat dit toch veel te ver ging. Achteraf vroeg Nijst, wie dat geweest was, want hij had natuurlijk niets kunnen zien.

We hebben ook nog het geval “helicopter” gehad. Wij bonden met een draadje een schroefje, uit dun papier gesneden, aan een achterpoot van een “Februari-meikever”. Na veel beademen en zelfs met lucifers verwarmen, kregen we de kever zover dat hij zijn eerste vlucht waagde. Het effect was wonderbaar met die draaiende schroef en het kantoor stond voor de zoveelste maal op stelten. Ditmaal kon de chef ermee lachen, de vorige streken hadden zijn zenuwen gehard tegen deze onschuldige kleinigheid.

Eenmaal hebben we hem toch nog boven zijn toeren zien draaien, maar dat was niet onze schuld. Recht tegenover hem zat zijn assistent, een luie en arrogante vent, die de hele dag niets anders deed dan met zijn potlood op zijn lessenaar tikken. Dat was echter maar schijn, want in werkelijkheid deed hij toch iets en wat hij deed, mocht niet. Hij kopieerde namelijk de adressen van alle grote klanten en de voorwaarden van verkoop en gaf die lijsten door aan een concurrerende firma.

Daarvan had de kokernoot nooit iets bemerkt en dat werd hem dan ook door de bazen flink ingepeperd. Ze hadden gehoord dat die arrogante vent een depot voor de concurrentie had ingericht, samen met nog twee bedienden. Ze vlogen alle drie buiten, maar het kwaad was geschied.

Het spreekt vanzelf dat we bij dit alles ook nog werkten, maar dat is reeds verteld.