Met de nieuwe assistent deed ook de politiek en Vlaamsgezindheid zijn intrede in de afdeling. Verscheidene bedienden vonden elkaar terug in betogingen en tegen-betogingen. Het was de tijd vóór de opkomst van het Nazisme en de bloeiperiode van het Fascisme van Mussolini. In België ontstond een fraskiljons fascisme dat geleid werd door vlaamshatende gewezen militairen; de “Fraternellen”. Wij gingen betogen voor de Vlaamse zaak en voor de Vlaamse Ijzerfrontsoldaten. Later bij het vormen van geuniformeerde strijdgroepen door alle mogelijke groeperingen, naar het voorbeeld van de Nazis, hebben we daarmee opgehouden.

Verscheidene bedienden maakten dan deel uit van die talrijke tegenstrijdige groepen, aangetast door de uniformziekte.

Maar laat ons de politiek voorlopig nog, uit het kantoorleven weglaten. We hebben er later nog last genoeg mee gehad.

We hadden het reeds over Nijst, een brave man die veel te vroeg gestorven is. Bijna allen, die in dit verhaal voorkomen, behoren reeds lang niet meer tot de levenden. Ook de Rus Pachkoff is al lang dood, door een bom getroffen in de kelder van zijn woning. Maar destijds was hij nog springlevend en eten dat die vent kon! Hij at de ganse dag aan zijn bureau: appelsienen, vis, vlees, brood, zonder ophouden. Zijn boeken hadden alle vuile, vette “ezelsoren”, want hij waste nooit zijn handen. Hij reinigde ze slechts oppervlakkig met appelsienenschillen. Hij was ook de enige gemotoriseerde bediende, niet per auto maar wel per moto. Hij nam meestal Nijst mee en heeft hem eens verloren voor een viswinkel. Hij stopte daar zoals gewoonlijk en Nijst stapte af. Hij bedacht zich echter en reed door. Hij was fameus geschrokken toen hij aan het huis van Nijst kwam en stopte, zich omdraaide en bemerkte dat hij zijn passagier kwijt was.

Een andere rare vogel was Babilon. Hij had een café en was nog natiebaas ook, bij ons was hij chef. Hij kwam altijd veel te laat op kantoor, geladen met ettelijke pinten. S' Morgens ging hij eerst nog het kolen lossen aan de elektriciteitsfabriek controleren. Op het kantoor sliep hij regelmatig en vergat soms in de namiddag te komen. Hij had een half dozijn pijpen bij en rookte de ganse dag; dat is als hij er was en niet sliep. Zijn pijpen schudde hij altijd leeg in de papiermand en hij heeft slechts eenmaal een ongeluk gehad, maar toen was het ook een flink vuurtje. Zijn assistent was een klein ventje, die schoenen maat 35 droeg met heel hoge hakken. Hij was altijd bezig, want hij werkte voor zijn chef mee. Hij is dan later ook chef geworden, toen werd hij het “baaske” genoemd.

Vervolgen wij met de meest arrogante chef, de beruchte Gevaert. Hij was een gekende duivenmelker en had een zeer groot hok met prijsduiven. Hiervoor had hij een bediende, die zich aan het verzorgen van de duiven zeer moe maakte en aan het verzorgen van de vrouw van zijn baas nog veel meer. Volgens horen zeggen is hij ervan “gegaan”. Bij ons was die fameuze Gevaert chef van de afdeling “premies” en hij hield er een maîtresse op na, die hij een auto gegeven had, een ongehoorde luxe in die tijd. De bedienden van die afdeling schenen het ook heel breed te hebben.

Van Put, bijvoorbeeld, had een bungalow in Schoten, waar volgens kwatongen, die het weten konden, hij fameuze drinkgelagen hield. De andere bedienden lieten het zo niet merken, maar schenen er toch warmpjes in te zitten. Ergens moest groot profijt aan die premies zitten. Na een heel lange tijd moet toch een van de bedienden van een grote premiewinkel in de Kerkstraat, die uitsluitend van de “Solo” bestond, niet tevreden zijn geweest met zijn part. Wat er juist aan de hand was, wisten wij niet, maar toen kwamen plotseling en voor de eerste maal, experten de boekhouding nazien. En de bom barstte. Men sprak van verduistering van vier miljoen. Een directeur werd plotseling ziek, een agent werd doorgezonden en de premiewinkel werd opgedoekt. Gevaert bleef echter en deed heel verontwaardigd, toen men hem zegde dat de waardebons die in de margarinedozen werden gelegd, tientallen malen binnen en buiten gingen met telkens een paar duizend tegelijk aan 6 Fr en 12 Fr per stuk. En dat hij daar nooit iets van bemerkt had, dat zijn bedienden zulke fraude durfden plegen. Toen verdwenen plotseling van het toneel: Van Put en de maîtresse.

De overige bedienden bleven onnozel doen alsof ze er niets van begrepen en Gevaert bleef even arrogant, maar te agressief, volgens mijn oordeel. Hij duldde niet dat er maar iets gefluisterd werd. Ik zie Odderie nog aan onze plaats staan met het onnozelste en verontwaardigste gezicht van de wereld, zeggen: “ Maar van juffrouw Gusta had ik dat toch niet gedacht!” De volgende dag was hij ook niet meer te zien. Zijn huis met twee verdiepen, dat hij pas had laten bouwen, is achteraf openbaar verkocht. Wij vermoeden natuurlijk dat het luxeleventje, dat zij allen leden, niet de grote som uitmaakte en wij hadden gelijk. Gevaert werd aangehouden. Hij heeft enkele maanden gevang gehad en is later in een transportzaak gegaan.

Een andere kwibus was Wuyts. Die was knettergek, maar eerlijk, voor zover ik weet. Hij stond aan het hoofd van de reclame afdeling en was een toegewijde chef, want hij maakte zich voortdurend kwaad. Hij wond zich op, bulderde en schold op iedereen, liefst door de telefoon, waarvan hij er een paar kapot geslagen heeft. Hij liep de hele dag rond met een rood opgezwollen gezicht, gereed om een beroerte krijgen. Als een echt ouderwetse heer kon hij niet buiten zijn wandelstok, die hij op straat altijd liet ronddraaien als een windmolen. Op het kantoor was het een gevaarlijk wapen, waarmee hij dikwijls dreigde en hem eenmaal op het hoofd van zijn assistent liet neer komen. Die assistent, een gewezen schoolmeester, was een gewiekst arrivist, die nooit naliet zijn chef op stang te jagen met het uiteindelijk fatale gevolg. De firma is tussenbeide gekomen voor de hospitaal- en begrafeniskosten uit een noodfonds, dat later het “Wuytsfonds” genoemd werd en dat uitgebreid werd tot huwelijken, jubilea en dergelijke.