De bedoeling was met die ingewikkelde verrekijker dat ballonnetje op zijn vlucht te volgen en op geregelde tijden de juiste positie ervan af te lezen op horizontale en verticale graadbogen. Na herhaalde mislukte pogingen gelukte de aflezing slechts wanneer ik door de lens dat ballonnetje volgde. Onze groep van vier man moest dan nog leren om de afgelezen cijfers met behulp van een soort logaritmetafels te berekenen en in een grafiek om te zetten. Toen we volgens hen volleerde “meteo's” waren, kregen we per groep een marsorder.

Wij hadden allen gevraagd om dicht bij huis gekazerneerd te worden en waren daarom blij in Brasschaat te zijn. Die blijdschap heeft maar een paar weken geduurd en we moesten voor de rest van de termijn naar een van de verst afgelegen plaatsen. Dat was de straf om het zo goed te kunnen.

Het grote lichtpunt was dat we slechts met vier man en een onderofficier zouden zijn en dat het kazerneleven met zijn “appéls”, strikte uren, karweien, wacht enz... achter de rug was. Minder aangenaam was dat die “Pruts” als onze meerdere meeging.

De apparaten werden ingepakt en verzonden en op een vroege morgen stapten wij in volledige uitrusting, gepakt en geladen, op de trein. Wij hebben dan met die wachtmeester, klein formaat, een goed akkoord getroffen; hij niet brullen en de beest uithangen en wij de opgelegde dienst goed doen. Hij had tenslotte niet meer met een hele bende te doen, maar met vier ernstige jongens. Hij bleek heel meegaand en beloofde ons het leven niet zuur te maken, als we het zijne niet lastig maakten.

Na een langdurige reis arriveerden wij in Sourbrodt. Het was er heel koud voor de tijd van het jaar. De lucht was ijl en fris want we waren in de Ardennen op een hoogte van 600 meter. Van Sourbrodt moesten we nog met een smalspoortreintje naar het kamp rijden. In afwachting van dat treintje gingen we het eerste beste café binnen, dat echter het plezantste bleek te zijn. We waren de enige klanten van de vijf opgedirkte en gedecolleteerde dienstertjes, die alleen Frans spraken. Ik had het koud en bestelde een koffie, de anderen een glas bier. Onverwachts zette zich zo een wulps geval op mijn schoot. Van het verschieten trok ik achteruit en viel met stoel, koffie en vrouwmens op de grond. Ik sloeg een belachelijk figuur, waar de anderen nog mee lachten als we al lang op het treintje zaten.