Wij moesten ons aanmelden op het kantoor van de Compagnie Transport (C.T.), waar we voor de maaltijden ingeschreven werden en trokken dan gans het kamp door naar een leegstaand gebouw, waar we onderdak vonden. Het gehele kamp was praktisch leeg en bood een verlaten indruk.

Na een paar dagen nietsdoen, op etenstijd in de kantine van de C.T. gaan eten, wat telkens een hele wandeling was, kwamen eindelijk de koffers met onze instrumenten aan. We verhuisden naar een klein gebouw bij het vliegplein. In de grootste kamer plaatsten wij vier bedden, vier kasten, een tafel en vier “Schemels” (Duits soldatenstoeltje), die we in een andere blok gingen “vinden”. Onze grote tekentafel vond er ook een plaats. In een zijkamertje werden de instrumenten en de flessen waterstofgas ondergebracht. Van vier palen, enkele planken en kippendraad werd een afdakje getimmerd voor de registreertoestellen: barometer, thermometer en hygrometer. De onkunde van onze wachtmeester uitte zich direct toen hij de barometer uitpakte en merkte dat de naald helemaal onderaan stond. Volgens hem was het toestel kapot en drong maar moeilijk tot hem door dat het verschijnsel door de hoogte veroorzaakt werd en dat we maar bij te regelen hadden.

Wat veertien dagen later wel kapot was, omdat hij de “wachtmeester” per sé eens naar huis wilde, was onze “alidade” (hoekmeter), die hij moedwillig tussen het kofferdeksel klemde. Zo had hij een geldige reden om een andere te gaan halen.

Voorlopig bestond ons werk er in driemaal per dag en eenmaal 's nachts de luchtdruk, de temperatuur, de vochtigheidsgraad van de lucht en de windsnelheid te meten. Die gegevens moesten dan in een soort code op een bord geschreven worden dat in de “mess” van het officieren casino hing. Het was de in meteorologische diensten gebruikelijke code, maar aan de weinige officieren, die we er ontmoetten, moest het telkens toch opnieuw uitgelegd worden.

Wij brachten onze dagen door met het reinigen van de wc's, waar het vuil van jaren in lag, met proberen zelf onze was te doen en met hout halen (waar het te vinden was) voor de stoof. Het water gingen wij met emmers halen aan een bron, vijftig meter achter ons huisje. De stoof werd de hele nacht brandend gehouden want het vroor nog iedere nacht. Wij waren in de maand April en het weer verbeterde stilaan. Het kon wel halve dagen regenen of sneeuwen, maar de andere helft van de dag scheen dan een warme zon. Een zonderling klimaat, waar ge in de voormiddag door sneeuw en slijk moest ploeteren en 's namiddag in het gras kon liggen zonnen.

In het vooruitzicht van de eerste periode van schietoefeningen van de artillerie, werd ons werk uitgebreid tot drie “aërologische” waarnemingen per dag. Tijdens de werkelijke schietoefeningen waren die gegevens nodig voor de ballistische berekeningen. Maar zover waren we nog niet en onze waarnemingen werden meestal tot één per dag herleid, omdat op andere tijden het wolkendek echt of gefingeerd, te laag was. Onze wachtmeester liet ons maar begaan.

Zulke meting verliep als volgt: wij plaatsten onze theodoliet op honderd meter van ons huisje, precies waterpas en in nulstand op het magnetisch noorden. Dan bliezen we met behulp van een speciale weegschaal een ballonnetje op tot een (opwaartse) trekkracht van 150 gram en een diameter van 75 centimeter. Met de chronometer in de hand werd werd dan de ballon losgelaten. De juiste positie van de ballon moest alle dertig seconden worden afgelezen van de graadbogen, tot op een-honderdste van de schaal of +/- 5 millième na en precies genoteerd. De ballon steeg juist honderd meter in 30 seconden. Voor de ballistische baan van de artillerieprojectielen moesten we slechts metingen doen tot een hoogte van 1500 meter van de windsnelheid en de windrichting in iedere laag van 100 meter.

(Luchtdruk en temperatuur spelen ook een rol maar worden op een andere plaats in de gegevens opgenomen). Wij gingen daarna aan onze tekentafel op een groot blad millimeterpapier de gegevens in een grafiek vastleggen. Het uitmeten van die grafiek gaf ons de juiste cijfers voor iedere laag van 100 meter. Het was nogal ingewikkelde driehoeksmeting, maar wij hadden uitgebreide tabellen, die met behulp van logaritmen waren samengesteld. De uiteindelijke gegevens werden wederom op het bord in de Mess aangebracht. Toen eindelijk de artillerie twee weken oefeningen kwamen houden, hadden we het wat drukker, maar het is bij één enkele periode gebleven.