Dat is echter niet helemaal de waarheid. Toen op zekere dag de wachtmeester voor vijf dagen naar huis ging, besliste ik voor vier dagen “amoule” te gaan, zoals dat heette. Eén van ons groepje had drie dagen verlof gekregen en de anderen moesten absoluut daar blijven. Hij vertrok in de avond en de volgende morgen om 5 uur wipte ik op de fiets en reed door de koude morgen over de Baraque Michel naar Verviers. In die rit moest ik toch twee lange hellingen op en toch was ik twee uur later in Verviers. Ik was juist op tijd voor de sneltrein Verviers – Antwerpen. Ik nam mijn fiets mee en bolde daarna lustig door de straten van Antwerpen en zag in het voorbijrijden onze wachtmeester op tram 3 zitten. Daar hij alleen oog had voor de meisjes kon hij mij niet gezien hebben. Het was een verrassing voor mijn ouders toen ik zo plotseling thuis kwam.

Voor het terugkeren berekende ik wanneer de wachtmeester terug in het kamp kon zijn en zorgde ervoor, met de zelfde expres-trein, langs dezelfde weg, terug te zijn voor hem. De kameraad, die drie dagen verlof had, heeft er ook vijf van gemaakt en kwam toe één uur voor de wachtmeester, die van het hele geval nooit iets geweten heeft.

Stilaan kwam de zomer en gingen wij bosbessen plukken, die overal groeiden. Wij hebben er tientallen kilo's van opgegeten. Wij sneden hele bosjes af en laadden die op een groot zeildoek. In onze barak plukten we ze allemaal af, uren lang en verbrandden de struiken.

Van verbranden kenden we wat, we stookten alles in de stoof wat we onder handen hadden tot de afsluiting van het park en de jonge dennenbomen toe. Toen eens een telefoonkabel gelegd werd, bleef er een hele hoop geteerd isolatieband ter plaatse liggen. Wij gingen dat eens opstoken. Na enkele minuten begon de stoof te ronken en te blozen. De stoofbuis werd eveneens roodgloeiend tot aan de muur en omdat de temperatuur binnen opliep tot boven de veertig graden, gingen wij naar buiten naar de zwart betrokken lucht kijken. Uit de schouw kwam een dikke kolom van zwarte rook als uit de schoorsteen van een oorlogsschip en al dadelijk was er brandalarm. Het “Piket” kwam kijken, omdat ze dachten dat het hele kamp in brand stond.

Met dat afsnijden van die bessenstruiken kwamen we eens op een groot wespennest terecht. Aan onze durfal, die dat toch zulke schone gele bietjes vond, legden wij uit dat er binnen in honinggraten zaten, met nog meer schone bietjes. Hij had nog nooit zoiets gezien en haalde een stok om het nest open te trekken. Terwijl wij ons zo snel mogelijk uit de voeten maakten, begon hij aan de operatie. Van verre zagen wij hem het bos inlopen, met de hele zwerm achter zich aan. Dagenlang liep hij rond met een gezwollen en pijnlijk gezicht.