Op zekere dag lagen wij na de middag te kletsen, op ons bed uitgestrekt. Op eens drong het tot mij door dat het uur van onze “middag-sondage” al lang voorbij was. Ik vroeg een kameraad een ballon op te blazen. Die vloog plots lijkbleek recht en stotterde: “maar die staat allang op”!

Volgens de tijd dat wij hadden liggen kletsen moest dat al lang geleden zijn. Wij gingen voorzichtig aan de deur van de zijkamer luisteren en hoorden het regelmatige gesis van het gas in de ballon. Een van ons raapte al zijn moed bij elkaar en opende voorzichtig de deur. Gans de kamer was gevuld, met één doorzichtige ballon. De moedige kameraad kroop er onder door op handen en voeten, draaide de kraan van de gastoevoer dicht en die van de ballon open. Wij maakten allen dat we buiten waren.

Toen de ballon na enkele minuten tot meer normale afmetingen was gekrompen zonder te ontploffen, ging ik binnen en woog hem precies af. Hij is nog 10000 meter hoog gegaan. Wij dierven er niet aandenken wat er zou gebeurd zijn, moest hij door een vonk ontploft zijn of zelfs eenvoudigweg uit elkaar gesprongen.

Stilaan verliepen de weken van onze vakantie in de Ardennen. We hadden reeds lang niets meer te doen, toen ze in Brasschaat aan dachten ons terug te roepen op het eind van de maand September.

Terug in de kazerne verlummelden wij onze laatste dagen met het reinigen en opbergen van het materieel, zodat het gereed was voor de volgende lichting rekruten.

Om de tijd om te krijgen deden wij lange wandelingen (in colonne). Het was in de laatste dagen van September en de eerste helft van Oktober buitengewoon schoon en tamelijk warm weer. Vermits we nu “ançiens” waren, kregen we veel vrij, gingen veel naar huis en kwamen altijd te laat binnen.

Op een keer hadden de jongens van de kamer weer eens de beest uitgehangen en de Vlaams-onkundige adjudant van week gepest door de bevelen verkeerd te verstaan.

Zonder een woord van protest, liet hij de “permissies” voor zaterdag en zondag uitdelen en wij stapten als grote mannen naar de tram. Dat was buiten de adjudant gerekend, die stond met twee wachten aan de tramhalte en nam iedereen de permissie af om allerlei redenen. Bij de ene waren niet alle knopen dicht, de anderen hadden hun “bonnet” te scheef staan of hadden ze helemaal niet op, enz...

Met ons allen moesten we terug naar het wachtlokaal waar de adjudant ons beval alle bladeren op te rijven in het park rond de officierswoningen. Nadat we daar urenlang mee bezig geweest waren en er toch al hier en daar een hoopje bladeren bij elkaar lag, gaf hij onze permissies terug.

Het was de laatste zaterdag voor dat we afzwaaiden. Een week later waren wij “van de klas” en … we dronken een glas...

Einde deel I