Een van de jongens was een vrachtvoerder uit Mechelen, die groenten naar de vroegmarkt in Parijs reed. Ze hadden bij hem thuis een grote zaak en hij had altijd veel geld te verteren. Een andere, rijke boerenzoon uit Bornem, deed voor hem niet onder. Iedere morgen bakten ze een dozijn spiegeleieren in één reusachtige pan. Ze haalden die met volle zakken in de winkel en wij aten die gezamenlijk op. Ik heb nooit één ei moeten betalen.

Voor het middag- en avondmaal gingen wij gezamenlijk naar de kantine aan het andere uiteinde van het kamp. Was het eten minder goed, dan kocht onze Mechelaar voor iedereen een grote zak frieten en de Bornemse boerenzoon betaalde ons een pint. Wij kwamen prima overeen.

Ons gebrek aan militaire tucht speelde ons weleens parten, wanneer we toevallig een officier tegenkwamen en hem volkomen negeerden. Hij schreef dan onze namen op maar van straf krijgen hebben we nooit gehoord. De kapitein van de C.T. waar we nu volledig van afhingen, bleek ook belangen te hebben in het groentevervoer naar Parijs en was een goede vriend van de vader van de Mechelaar. Maar die Mechelaar was nogal dikwijls boven zijn theewater. Op een nacht kwamen de drie kameraden eens door het bos naar het logement gezwijmeld. Ze zongen zo hard dat ik er wakker van werd.

Toen ze binnenkwamen wilden ze mij per sé uit het bed hebben, begonnen spek te bakken en gooiden hun kleren waar ze vliegen wilden. Ik zette hen dan maar spek en eieren voor en ze aten als wolven. Met veel geduld kreeg ik hen in bed, echter niet voor lang. De Mechelaar wipte opeens uit bed, greep een emmer vol water en goot die over zijn kameraden. Ze konden niets anders doen dan hun natte dekens afdoen en ze stopten hem met geweld in zijn bed, dat nog het meest nat was.

De volgende morgen was hij heel vroeg wakker en ik ook. Ik zag hem naar de andere volle emmer grijpen en rukte die nog juist uit zijn handen, voor hij opnieuw water over de bedden goot. Opeens riep hij: “die stoof moet buiten!” De twee anderen sprongen uit hun bed en konden hem slechts tegen houden wanneer hij die grote zware cuisinière, die nog brandde, al in de deuropening had. Toen nam hij een “schemel” en ging honderd meter verder, midden op het vliegveld, een handstand maken in zijn hemd. In die tijd sliepen alle soldaten nog met enkel een nachthemd aan. Bij die handstand viel zijn hemd over zijn hoofd en het stoeltje en er stond een omgekeerde Adam op een wit voetstuk. Een ons onbekende adjudant had dat gezien en klacht ingediend, maar op het “Rapport” loochende wij alles met verontwaardiging, want die adjudant moet op een maandag morgen zeker spoken gezien hebben.