Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad en zoals bekend van een Britse filosoof "22 men chase a ball for 90 minutes and at the end, the Germans always win."
Omdat ik al een hele tijd niets meer van hem gehoord of gelezen had op zijn blog ben ik op zoek gegaan naar enig nieuws van mijn muzikale bloedbroeder Michel.
Dat is helaas heel triest: Michel is overleden op 8 april jongstleden.
Neenee, ik ga hier geen nationalistische speech afsteken ten behoeve van een bepaald deel van onze bevolking, ongeacht aan welke kant van de taalgrens dan ook.
Omdat het overgrote deel van wat je op de radio en tv hoort of ziet quasi uitsluitend van Angelsaksische oorsprong is, vind ik het hoogtijd wat dichter bij huis te blijven, al was het maar om de ontelbare liefhebbers van de Latijnse cultuur een hart onder de riem te steken en tegelijkertijd mezelve een verborgen pleziertje te gunnen.
Geef toe Frederico Fellini, Vittorio de Sica, Luchino Visconti, Giuseppe Tornatori of Giuseppe De Santis klinken heel wat minder prozaïscher dan Jan Verheyen, Stijn Coninx of godbetert Erik Van Looy. Passons.
Flierefluitend langs de ongeëvenaarde encyclopedie van volksvermaak YouTube en deels een stukje jeugdsentiment – nu ja, zo oud ben ik ook weer niet, hoewel – kwam ik (gewild) terecht bij een bijna vervlogen in de nevelen des tijds Adriano Celentano (83 intussen) en Il Ragazzo della Via Gluck, een terugblik op het kapotgeschoten Italië van vlak na de oorlog.
Voor het Franse zangeresje Françoise Hardy – wie is er nooit heimelijk verliefd geweest op haar in die tijd – betekende La Maison où j'ai Grandi de definitieve doorbraak in onze contreien. Adriano huwde in 1964 met de bloedmooie Claudia Mori (en is dat nog steeds) om uit te groeien tot een internationale vedette. Een stukje uit een concert in Berlijn in 1994 waar vermoedelijk de halve Italiaanse migrantenbevolking aanwezig was.
Mmm, bent u ook al eens in een pas opgeleverde nieuwbouw geweest? Opgepast, want in een donker hoekje, de kelder bij voorkeur, laten bouwvakkers wel eens souveniertjes in de vorm van een in een cementzak verpakte restanten van een uitbundig gevierde meiboomplanting achter als de weg naar het ToiToi-villaatje achteraan de kavel met te veel netel- en distelbegroeiing mogelijke ongelukjes onderweg zou kunnen veroorzaken.
Geeft u dan ook toe dat, als een specialiste in de materie, u een brouwsel uit de supermarkt zou aanraden met "een supermooie neus" maar ook met "ook een zweem van lichtrokerigheid en natte kalk" u niet bepaald met een vreugdedansje richting kassa evolueert? Ik heb het drie keer gelezen - ik weet niet of u vertrouwd bent met het aroma van natte kalk, beste lezer (ik wel) - maar het geeft in ieder geval aan met welke stupide onnozelheden een doordeweekse lezer van de weekendkrant gebombardeerd wordt. 'Lichtrokerigheid' Godsamme, sta me bij want ik word niet goed en het is pas 16:02 CET +2 in mijn bureaucabine waar OpenOffice 4.1.6 zondagse overuren draait!
Dit met veel bombarie gelardeerde woordkramerijbaksel gaat over heu... mosselwijn, voor zover u dat nog niet begrepen had. Maar het kan nog erger: “vallen aroma's van witsteenfruit op, met voorop het aroma van perziken, samen met ook wat mineralige toetsen in de achtergrond.” Hebt u hem: mineralige toetsen in de achtergrond? Toch weer geen natte kalk, zeker?
De ene keer zijn het “delicate toetsen van groene appeltjes “, de andere keer “met in de aromatische, lichtflorale neus vooral aroma's van gele appel, peer en cavaillon-meloen” (Cavaillon-meloen in Portugal, moet kunnen) jaja: lichtjes floraal en gele appel. Hebt u al eens in een groene appel uit de Sancerrestreek gebeten? In het beste geval krijg je er pijn in 't zak van. Ach ja, de goden moeten hun getal hebben, nietwaar.
Toen ik om 11h15 (CET Brussels) terugkwam uit de kombuis en cheng M. mij aanmaande eindelijk de afwasmachine leeg te halen wist ik al hoe laat het was (ja zeg, ik heb het net gezegd, zie brief 704 huisboot 18-04-2016). Ik wist dat het moeilijk zou worden want om 13h17 werd ik verondersteld M's fruitsalade (appel, mango, doosje ananasstukjes, appelsien uitgeperst, brugnons en een scheut kirsch) hapjesklaar voor te schotelen. Chengloodgieter (made in Poland) had al roet in het eten gegooid want uitgerekend om 12h47 (nog steeds CET Brussels) komt die hier binnengestoten met de mededeling dat de mazoutpomp finaal versleten is.
Nu heb ik niet de gewoonte stielmannen blindelings te vertrouwen en al zekers geen onderdanen van het Warschaupact (zie brief 669, huisboot 21-03-16). En maar goed ook! Die stuntel was compleet vergeten de afsluitvalve naast de filter in de stand OPEN te plaatsen! Stel je voor dat ze zoiets zouden loslaten op WordPerfect 5.1!
Enadio!
In tegenstelling tot de hoera-berichten van onze nationale weermannen en vrouwen (waar zijn ze, dat ene Balkanwonder buiten beschouwing gelaten?) moet ik toch waarschuwen voor de op handen zijnde wolken aan de tot op heden wolkenloze hemel.
Onze experte Poula Fisch van Channel Neun legt uit hoe dat komt:
Hebt u het ook al gehad met al die deskundologen die je bij iedere voortgang van je wandklok overstelpen met het zoveelste horrorverhaal dat ze net hebben uitgevonden?
Tijd voor de nieuwste soort deskundoloog: "infectioloog" (HNB). We hadden al epidemiologen, virologen, microbiologen, bio-statistici (dat zijn ongetwijfeld groene jongens met bijhorende sticker) en er kan nog altijd eentje bij.
...al zes dagen aan een stuk tegen de patrijspoort en klotsen de golven tegen het machien in Fujayrah...
Anyway some family fun:
Voor de gelegenheid heeft John nog eens z'n originele Rickenbacker van de zolder gehaald - dezelfde van het legendarische Woodstock-festival - en mag zoonlief een replica hanteren.
Hij zit ook nog uit te kijken wanneer de solden in de C&A van start gaan, kwestie om z'n collectie flanellen houthakkershemden wat aan te vullen.
Dépardieu, Montand, Piccoli en Reggiani in Vincent, Paul, François et les autres (C. Sautet)
Tweet van BB naar aanleiding van het overlijden van Michel Piccoli op 94-jarige leeftijd. De familie maakte dat drie dagen geleden bekend hoewel hij blijkbaar al op 12 mei overleed. Zonder overdrijven kun je stellen dat hij de afgelopen zestig jaar een van de meest iconische en geliefde Franse acteurs was met zowat 180 films op zijn actief naast talloze kortfilms en theaterproducties – een oude liefde die hij niet in de steek liet.
Het is onbegonnen werk die allemaal op te noemen, daarvoor zijn er gespecialiseerde websites. Een beetje filmliefhebber onthoudt zeker Sautet's Les Choses de la Vie, Le Charme Discret de la Bourgeoisie, Belle de Jour (allebei Bunuel), Ferreri's schandaalfilm La Grande Bouffe en uiteraard de welhaast mythische Godard cultfilm Le Mépris, naar een roman van Alberto Moravia, en de al even legendarische dialoog met Bardot die, naakt op bed uitgestald, Paul (Piccoli) vraagt haar beste charmes op te lijsten:«Tu vois mon derrière dans la glace? - Oui. Tu les trouves jolies mes fesses? - Oui, très.» op muziek van Georges Delerue.
Naast de al genoemde Bardot had hij nogal wat spraakmakende tegenspeelsters: Deneuve, Jeanne Moreau en uiteraard Romy Schneider (Max et les Ferailleurs, een persoonlijke favoriet) en last but not least ook nog een ode aan Romy en dat prachtige nummer van Philippe Sarde: La Chanson d' Hélène in Les Choses de la Vie https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=VsWZcwPL7-Q&feature=emb_logo
Dit komt zo te zien vermoedelijk uit "Max et les Ferailleurs"
Als ik zo her en der de naam Gram Parsons in een blog tegenkom gaan quasi automatisch mijn voelsprieten overeind staan, ook al was het zijdelings deze keer. De gepatenteerde VRT-lolbroeken van het Leugenpaleis mogen dezer dagen weer hun opwachting maken in een rubriekje op Radio 1 zo rond het middaguur terwijl wij aan ons aperitiefje zitten te lurken.
Zo vernamen wij de aanstormende huwelijksperikelen ten huize van Goossens Casimir omwille van een buurvrouw, werkzaam in de zorgsector – half Belgiek werkt blijkbaar intussen in die categorie beroepsbezigheden – die geen kritiek kan verdragen en prompt het tuinmuurtje van het echtpaar Goossens in de prak reed. Afijn, gaat u zelf maar eens op zoek naar het origineel op onze nationale regimezender.
Ik kan veel hebben maar Gram Parsons en zijn muze Emmylou Harris opvoeren als huwelijksconsulenten is er duidelijk te veel aan. Luisteraars, ik zal u eens een geheimpje vertellen waar zelf mijn eigenste echtgenote van meer dan een halve eeuw geen weet van heeft: ik had er 1 boon en pril huwelijksgeluk voor over om ook eens aan Emmylou's keukentafel te mogen aanzitten in plaats van die dikzak van den Humo, annex wereldberoemd regisseur van films waarvoor geen zinnig mens ooit de prijs van een ticket voor over had.
Bij deze beloof ik plechtig eens een volwaardig artikel over GP en EH te schrijven, al staat de datum nog niet vast.
Wie een beetje met de materie vertrouwd is - ik vermoed zo'n 0,1% hier - zal allicht de 1975-versie van The Hotband weten te duiden met Elvis gitarist James Burton aan EH's rechterkant. Vermoedelijk is dat drummer John Ware en bassist Emory Gordy, al weet ik het niet absoluut zeker.
