Had ik me niet voorgenomen niets meer toe te vertrouwen aan die ene?
Ja. Waarom deed ik het dan toch? Hoopte ik op 'wijze' woorden? Op 'raad'?
Ja. Maar wat ik ontving was een gemaskeerd 'lesje'... een vermomde 'veroordeling'.
Hoe akelig hoe conclusies werden getrokken... . Zo geschokt dat ik geen woord meer kon uitbrengen.
Lesjes leerde ik wel... maar niet dàt lesje met haar oordeel dat ze me zonder dit ook maar te kunnen weten, in de schoenen schoof. Ook al was het 'mooi' verpakt. Wat ze suggereerde was allesbehalve wijs. Een nare invulling.
Ik leerde wel dat ik absoluut moet vermijden ook nog iets van mijn gevoelswereld met haar te delen. En dat vertrouwen in haar op te geven.
Net om het gebrek aan inzicht en wijsheid dat ik meerdere keren heb ervaren van haar. Niet echt sprake van enige empathie als je het mij vraagt.
Ik vermoed zelfs dat ik in haar ogen de verpersoonlijking ben van iemand in haar kring waar ze zulke problemen mee heeft. Je moet geen appelen met peren vergelijken.
Het voornaamste is echter... gericht naar mezelf toe... : 'waarom blijven zulke zaken zo'n invloed op me hebben in die mate alsof iemand een gekarteld mes in me plantte en dat ronddraaide.
In mootjes gehakt. Zieltogend.
Wat een macht hebben mensen en bepaalde reacties nog steeds op me. Idioot gewoonweg.
Ik wil dat kunnen stoppen. Die verwoestende invloeden ontkrachten.
Of tegenhouden voor er verwoest kàn worden !!!
Diepe, hele diepe zucht.
Misschien toch dat ene boek lezen dat iemand me aanraadde?
Een kluwen... . Een doolhof. Waar is het begin? Waar is het einde?
Hoe kom ik eruit?
Gevoel van bedreiging.
Want het is geen 'gewoon' doolhof... maar een met een onoverzichtelijk aantal paadjes... .
Ik kan ze één na één uitproberen? En degene die ik al nam 'merken'?
Toch eenvoudig? Wat is het probleem om eraan te beginnen?
De angst voor de mijnen die her en der verborgen zitten.
De angst voor de dodelijke pijlen die afgeschoten kunnen worden.
Voor de verraderlijke valkuilen met adders op de bodem.
Als buldozers en pletwalsen rijden ze over je heen.
En nog breek je je hoofd hoe ervoor te zorgen dat je ze kan 'ontlopen'?
Waarom ga je niet voor ze staan met je armen gespreid en spreek je die woorden niet uit, kalm, vanuit je gevoel dat je ook mag bestaan, recht hebt om als een mens benaderd, behandeld... te worden?
En wanneer je de woorden niet vindt... of ze opnieuw niet durft uitspreken uit angst voor 'afstraffingen'... doe je er het zwijgen toe... maar je blijft staan... . en je kijkt ze in de ogen, rustig, zelfzeker, overtuigd... van ook jouw rechten op menswaardigheid... .
Ja, waarom laat je die zaken toe? Laat je toe dat ze over jou en je leven macht willen en vaak ook hebben?
Uit angst voor nog meer liquidaties?
Die angst mag je laten varen.
En wedden dat dan een enorm pakket van jouw angsten smelt als sneeuw voor de zon?
Maar het doet je van binnen huilen, en schreeuwen... door de pijn, angst en verdriet.
Verzoeken om 'vrienden' te worden op de sociale media, een sarcastisch 'lachertje'. De meest a-sociale media ooit. Als mens word je er niet echt benaderd... of behandeld. 'k Neem er steeds meer afstand van en 'k ben zeer op mijn hoede geworden. Niet veel meer nodig om die zooi voorgoed te stoppen.
Het is een spel als een ander. Een naargeestig spel. Alsof mensen die eraan deelnemen pionnen zijn en geen mensen met gevoelens en een waarde.
Wat willen ze eigenlijk van me die me een 'vriendenverzoek' versturen?
Wat willen ze?
Tranen vergoten... om wat door dat ene verzoek opnieuw sneed als een gekarteld mes in wat tot rust gekomen was, dat was toch wat ik meende.
Wat wil ze van me? Zij die verzocht? Haar nieuwsgierigheid bevredigen? Of zoals die ander... een bijl slaan in wat ze als 'hun bezit' meende? Ziek word ik... meer en meer van mensen... als de net genoemde. Zo anders... dan hoe zij was... en nog zou zijn.
Wat een pijn. Verdriet. Nam zij het warm menselijke mee? Nam zij de zon mee? De menselijke warmte? Het begrip? Het authentieke zijn?
Of was zij de enige in mijn omgeving die deze helende eigenschappen bezat?
Ik mis je zo... zo immens erg... het harde, pijnlijke, wrede van dit aardse bestaan... lijkt met jouw verdwijnen opnieuw als vanouds... onverdraaglijk... ongefilterd... slechts bezig te verwoesten... .
Was jij de filter lieve vriendin? De filter die in mijn bestaan scheen te ontbreken....
Valkuilen, ratelslangen, schorpioenen.. waar zitten ze... hoe ze te vermijden?
En die kooi... die plots over je kan vallen.
Altijd op je hoede voor die giftige pijlen die je onverwacht kunnen treffen.
In woorden... alles in woorden... scherp, wreed, uiterst venijnig... .
Hoe kan je blijven geloven dat ze niet bedoeld zijn om je dodelijk te treffen?
Wat een haat, wat een onvrede over zowat alles en iedereen?
Een voortzetting... van het verleden. Opvolging verzekerd. Blijkbaar.
Vluchten heeft geen zin. En het begrijpen, die talloze pogingen... uitgeput, opgesoupeerd, vermorzeld.
Perplex, geschokt. In het kleinste hoekje kan het monster zich verschuilen, het monster van haat en moordzucht. Het spert de muil open en lijkt er een duivels genoegen in te scheppen om je te verscheuren.
En toch blijf je voelen hoe degene achter al deze fraaie beelden zich allesbehalve goed voelt. Van zich afbijt op een bijzonder wraakzuchtige en op een immense haatspuiende wijze.
Voortdurend voelt zij zich bedreigd, aangevallen, belaagd... . Depressief wordt ze er niet van... blijkbaar... de haat keert zich niet tegen zichzelf maar treft al degene waarvan ze meent dat ze haar belagen. Clusterbommen.
Ze gaan een ontmoeting met haar mijden, ze vluchten of blijven weg, of ze bewegen zich eerder angstig rond haar als het niet anders kan... doen er het zwijgen toe... . Wat ze ook doen of laten... de haat en vijandigheid blijft.
Een vorm van psychische terreur... . Waarvan ik de indruk heb dat die niet vermindert maar integendeel verergert.
Meerdere keren wil ik er de brui aan geven. Want het put me uit, ik lijk wel uit een versnipperaar te komen, of van onder een pletwals, uit elkaar gereten door een roofdier.
Ik wil eraan ontsnappen. Voel een enorme rust en opluchting als dat me lukt... ontmoetingen te mijden, contact uit de weg te gaan.
Die zeldzame rustige momenten, als ik de mens opnieuw kan zien en voelen omdat de stekels, giftige pijlen, moordzucht en haat achterwege bleven... . Die momenten zouden zich moeten kunnen vermeerderen, dan wordt het leefbaar voor iedereen, haarzelf inbegrepen.
Geen idee of ik het kan volhouden, niet op een dag wil ophouden me tussen de haat en moordzucht een weg te banen... .
De macht die ze hanteert... en die wil iedereen te onderwerpen... controle over ... en de dreiging met emotionele wapens... maakt het alleen nog hachelijker.
Er komt een moment dat de uitputting, de verslagenheid zulke vormen aannam, murw, en moedeloos geworden, dat je opgeeft.
Of er is een moment van helderheid, na dat gevoel dat ze je opnieuw de grond intrapte... waarin je haarscherp de leugen zag, de giftige pijlen eruit trok en ze op je knie breekt en voor haar neus op de grond gooit.
Je spreekt woorden waarvan je meent ze nooit eerder gebruikt te hebben.
Ze vertolken wat het is wat ze over jou en zoveel anderen giet.
En ook dat andere... dat de maat vol is.
Overvol.
(De vertwijfeling in me werd enigszins weggenomen door het eerder de week te hebben kunnen delen met iemand. Er kwam opnieuw kracht en geloof in mezelf wat nodig is, broodnodig om je tegen zulke brandende smurrie te kunnen beschermen. En 'k volgde nog een raad op.)
Zo handig zou het zijn om maar een knopje hoeven om te draaien om je gedachten te stoppen. Je duwt ze weg, iedere keer opnieuw. Toch blijven ze als een ondergeduwde bal volle kracht telkens terug op te duiken.
Die smalende reactie van die ene, zo onverwacht. Het was een schok. Ik begreep die niet.
Of het uitblijven van een antwoord van die ander.
Ik moet er niet om malen en dat wil ik ook niet, maar ondertussen 'blijft' het wel 'malen' in dat vervloekte brein van me.
Zoveel dat me angst aanjaagt. Het voelt of ik minder dan ooit begrijp van wat ik waarneem.
Er niemand meer is die ik kan raadplegen, waarmee ik die immense vertwijfeling kan delen (waardoor ze afgezwakt werd/wordt?).
Waarom voel ik me opnieuw belaagd, bedreigd? Met dit verschil dat ik anders dan vroeger helemaal verdwijn, vervaag. Door het wegduwen?
Ik wil liever kunnen 'loslaten' dan 'wegduwen'. Omdat wegduwen, vermijden, ontkennen vermoedelijk net dit resultaat van vervreemding aanzwengelt.
Onzichtbaar, een vreemdelinge, een volslagen onbekende werd ik... voor mezelf. En misschien ook voor anderen?
Ik kan daar geen hoogte van krijgen. De anderen voelen net zo vreemd als ikzelf. En wanneer er 'bereik' is... dan duurt dat zolang dat ze er zijn... degene waar ik dat bereik af en toe nog kan bij voelen. Soms zindert het nog na, meestal niet.
Een waarachtig klankbord, iemand die praat, authentiek is... en mij ziet, kent.
Schrijf het neer en laat het dan los. Laat die rotangst maar los. Angst voor de wraakgodin. Deed je weer iets dat haar niet zinde?
Alsof je gewend bent het omgekeerde van haar te ervaren. De hele weg is bezaaid met mijnen en de hoop ook maar eenmaal in haar buurt te verkeren zonder veelvuldig op een of meerdere mijnen te trappen is quasi nihil. Als zijn er wel zulke momenten. 5 op duizend.
Ieder moment kan een giftige pijl je treffen. Eender wat je doet of net niet doet. Je hebt geen enkele leidraad, want hoe je ook probeert aan al die eisen, verwachtingen, tegemoet te komen, het lijkt onmogelijk.
Een uitdeinende onvrede die slaat en zwaait met een ultrascherp zwaard.
Het is een vicieuze cirkel want terwijl ze naar liefde en warmte verlangt, verjaagt ze deze.
Door dat pantser heen proberen kijken, het lijden zien in plaats van de haat en onvrede.
Ze wil de controle behouden over alles en iedereen in haar omgeving en zelfs erbuiten. Ze eist perfectie van zichzelf en van iedereen in de buurt. Waardoor?
Gelukkig voelt ze zich duidelijk niet.
Alsof iedereen haar naar het leven staat, haar leven wil verzuren, voortdurend bezig is haar leven te verpesten, opzettelijk.
Mijn hart doet pijn, erg vaak, als ik er vandaan kom. Om alles wat ik zie en voel en toch niet in staat om op welke manier haar een hand te reiken, een steun of hulp te zijn om mee te helpen eruit te geraken.
De bescherming ertegen, tegen al die haat en vijandigheid laat het afweten. 't Kan niet de bedoeling zijn dat de duisternis in mij zich hierdoor nog verdiept.
De angst of de zowat onmogelijke alertheid moet ik achter me laten, de spanning mag me niet meer in de greep krijgen, proberen te zijn en blijven hoe ik ben in die sfeer en de dodelijke pijlen negeren, rustig mezelf blijven. Noch dergelijke alertheid, noch spanning en angst zullen iets veranderen aan de toestand... integendeel. Evenmin verzet.
Er hangt een spiegel aan de wand.
De giftige pijlen zullen door me heen gaan zonder werkelijk te raken.
En harde verwijten glijden van me af.
Ik zal ze zien als witte duiven die de weg verloren, rustig blijven staan, ze laten begaan. Ze hoeven niet verward met de vleugels te slaan. Niet in paniek als een waanzinnige te keer te gaan.
Zijn als een meer, als ze erin schoppen, het deert niet, als ze het zand op de bodem doen opgaan, het komt terug neer. En vooral... al die woestheid in dat meer... doet geen zeer.
Dat beeld moet ik me voor de geest blijven halen. Ik denk dat het me kan helpen niet langer meegezogen te worden, of verwoest te voelen.
Opgesloten in een ijsklomp. Het voelt in feit niet als 'opgesloten' of gevangen zitten. Eerder als een 'toestand'. Een transformatie. Een nieuw zijn wat allesbehalve als 'zijn' voelt.
En toch is er die dag een flits van warmte gevoeld, een connectie, een draadje ultradun met één van allen die je niet meer kan voelen. Een glimpje van het warme voelen, en dankbaarheid naar die het veroorzaakte.
Verder dan dat en haar ging het niet. Andere armen die me omvatten, niet voelbaar... het ijs weer kompleet en die ermee vergroeid is.
Is het een soort geïntegreerd niet meer geloven in meevoelen, in mensen? Net als vroeger? Met dit verschil dat het ijs van nu de pijn van toen, vroeger, buitenhoudt?
Het verstand legt op die glimp te onthouden, niet te vergeten hoe het voelde, hoe er met haar 'opnieuw' bereik was.
Het is... misschien... nog steeds mijn manier... om vat te krijgen... op... de algehele verwarring... de chaos... de ijlheid... die ellendige gewaarwording alsof je niet meer leeft, alles zo vreemd lijkt, onbestaand, jezelf inbegrepen. Waar geen band meer voelbaar is. Niet met anderen, niet met jezelf.
Waar niets nog een houvast biedt, de dagen verloren lopen in je brein, de zin om wat dan ook te doen ontbreekt. Zelfs de zin om te eten en/of te drinken. En de zin van het leven, van wat om je heen gebeurt of niet gebeurt ... net zo. Maar niet altijd... . Soms barst de ontreddering los, de pijn, het ongeloof, de onzin van al die woorden die je hoort, de mensen die je ziet, of niet ziet.
Je verloor je 'zicht op allerlei', je verloor je 'oude empathisch vermogen' en een gezond oordeel misschien net zo.
Gelatenheid die je net zo onbekend is... de graad ervan alleszins.
Soms comfortabel dat levend dode, registreert je verstand... maar net zo is het bij tijden beangstigend. Je vindt jezelf er nog minder door terug.
Een volslagen onbekende. En helemaal ironisch dat geen mens dat lijkt te merken. Ook niet in mijn naaste omgeving, meen ik. Misschien merken sommigen het... maar zeggen niets... wat de zaken alleen nog maar verergert... omdat het de vervreemding bevestigt, zo lijkt het... . Het maakt het vreemde nog vreemder. Alsof je meer en meer vervaagt, uiteenvalt, door een dikke mist wordt opgenomen en verdwijnt. Al verdwenen bent.
En toch altijd die cynische lach vergezeld van een snuiven. Om mezelf, om dat wat voelt zoals het voelt, of niet meer voelt, niet meer vertrouwd voelt, onbekend. Als werd ondergetekende en wat ze voelt of niet voelt, werd, is, niet meer is, de hele verzameling van onbegrijpelijke gewaarwordingen tot een immens bespottelijk iets.
Goh, wat een vrolijke blogger ben ik. Sarcasme is nog altijd beter dan niets. Een donkere vorm van humor, maar 't is toch iets dat me schijnt te bereiken.
