Cynisch, wat werd ik cynisch. Die eeuwige lach stierf een stille dood. En als ik lach is het stil en dood.

Ik registreer. De onzin. Van al die woorden. En lach. De cynische lach. Van de stille dood.

Gek hoe net op zulke ogenblikken de maskers vallen. Of de waarheid kil in je gelaat slaat. Je krijst. Met die stille schreeuw. Je krijst.

Wat leven wakkerde... doodt. 

Je registreert. Lacht. Die stille cynische lach.

Een sprankje leven. Een sprankje hoop... een waagstuk geloof.

Word je nog 'geliefd'? Is er nog iemand op deze aarde die om je geeft? Bekommerd is om je?

Cynisch lachje... om het antwoord.

Oh zo ernstig stelde je de vraag... of tien minuten op een maand teveel was... om even te informeren, te praten, te bellen, een berichtje te schrijven... .

Het kwam zo stellig... dat antwoord... dat het inderdaad véél was.

De schreeuw werd ijzingwekkend stil.

Je bent abnormaal... . Helemaal... omdat je dit onbegrijpelijk vond... en ontzettend pijnlijk om door te laten dringen, aan te nemen als 'logisch'. Iedere dag telt 24 uren. 30 dagen betekenen dus 720 uren. 720 uren tellen 43200 minuten. 

In die 43200 minuten zijn tien minuten té veel om jou te contacteren? Eender hoe dat gebeurt. 

Een druppel ging over de rand. Toen dààr op die ene plek... pogingen ondernomen werden om beroep te doen... op mijn 'begrip'? Logica?

Zoveel gaf ik al op. Die dag... ook het laatste restje logica.

De absurditeiten nemen het over. Helemaal.