Verwerken... wàt verwerken? Ze is er niet meer. Dood, ze is dood. Maar dàt zogenaamde feit... vat ik nog altijd niet. Ik doe mijn best. Hoe kan het dat ze dood is? We zouden samen naar een optreden gaan. Dat ging niet door... door een onderzoek. Drie maanden later was ze dood. DOOD.  

En geen kat schijnt te beseffen hoeveel ze voor me betekende. In een wereld vol kilte en onverschilligheid was zij de enige... die dat niet was, nooit was. In een familiekring waar ik me zo weinig 'familie' voelde... in een gezin dat me voor de helft uitspuugde... en vrienden die me veroordeelden en/of gebruikten... . Was zij de enige... die ik kon vertrouwen... waarbij ik mezelf kon zijn, altijd... al die jaren. Zovele jaren.

De hulpverleners... de hulpverleners...  de hulpverleners... 3 van ze... . Openden poorten van een ongekende hel. Zij was er. Als zij ... dat niet was geweest... was ik voor haar... en waarom was ik niet... voor haar...? Of in haar plaats?