Valkuilen, ratelslangen, schorpioenen.. waar zitten ze... hoe ze te vermijden? 

En die kooi... die plots over je kan vallen.

Altijd op je hoede voor die giftige pijlen die je onverwacht kunnen treffen.

In woorden... alles in woorden... scherp, wreed, uiterst venijnig... .

Hoe kan je blijven geloven dat ze niet bedoeld zijn om je dodelijk te treffen? 

Wat een haat, wat een onvrede over zowat alles en iedereen?

Een voortzetting... van het verleden. Opvolging verzekerd. Blijkbaar.

Vluchten heeft geen zin. En het begrijpen, die talloze pogingen... uitgeput, opgesoupeerd, vermorzeld.

Perplex, geschokt. In het kleinste hoekje kan het monster zich verschuilen, het monster van haat en moordzucht. Het spert de muil open en lijkt er een duivels genoegen in te scheppen om je te verscheuren. 

En toch blijf je voelen hoe degene achter al deze fraaie beelden zich allesbehalve goed voelt. Van zich afbijt op een bijzonder wraakzuchtige en op een immense haatspuiende wijze. 

Voortdurend voelt zij zich bedreigd, aangevallen, belaagd... . Depressief wordt ze er niet van... blijkbaar... de haat keert zich niet tegen zichzelf maar treft al degene waarvan ze meent dat ze haar belagen. Clusterbommen.

Ze gaan een ontmoeting met haar mijden, ze vluchten of blijven weg, of ze bewegen zich eerder angstig rond haar als het niet anders kan... doen er het zwijgen toe... . Wat ze ook doen of laten... de haat en vijandigheid blijft.

Een vorm van psychische terreur... . Waarvan ik de indruk heb dat die niet vermindert maar integendeel verergert.

Meerdere keren wil ik er de brui aan geven. Want het put me uit, ik lijk wel uit een versnipperaar te komen, of van onder een pletwals, uit elkaar gereten door een roofdier. 

Ik wil eraan ontsnappen. Voel een enorme rust en opluchting als dat me lukt... ontmoetingen te mijden, contact uit de weg te gaan. 

Die zeldzame rustige momenten, als ik de mens opnieuw kan zien en voelen omdat de stekels, giftige pijlen, moordzucht en haat achterwege bleven... . Die momenten zouden zich moeten kunnen vermeerderen, dan wordt het leefbaar voor iedereen, haarzelf inbegrepen.

Geen idee of ik het kan volhouden, niet op een dag wil ophouden me tussen de haat en moordzucht een weg te banen... . 

De macht die ze hanteert...  en die wil iedereen te onderwerpen... controle over ... en de dreiging met emotionele wapens... maakt het alleen nog hachelijker.

Er komt een moment dat de uitputting, de verslagenheid zulke vormen aannam, murw, en moedeloos geworden, dat je opgeeft.

Of er is een moment van helderheid, na dat gevoel dat ze je opnieuw de grond intrapte... waarin je haarscherp de leugen zag, de giftige pijlen eruit trok en ze op je knie breekt en voor haar neus op de grond gooit.

Je spreekt woorden waarvan je meent ze nooit eerder gebruikt te hebben.

Ze vertolken wat het is wat ze over jou en zoveel anderen giet.

En ook dat andere... dat de maat vol is.

Overvol.

(De vertwijfeling in me werd enigszins weggenomen door het eerder de week te hebben kunnen delen met iemand. Er kwam opnieuw kracht en geloof in mezelf wat nodig is, broodnodig om je tegen zulke brandende smurrie te kunnen beschermen. En 'k volgde nog een raad op.)