Ik wil begrijpen maar het lukt niet omdat alles ver van me af is.
Omdat wat er gebeurt me bang maakt.
Dit is anders. Ik ken het niet. Ik verlies mezelf. Meer. En meer.
Ik zoek en ik probeer te vinden.
Maar het lukt niet. Het is een enorme warboel. Een onmogelijk chaos.
Modder die versteend is. Zelfs die me lief zijn voel ik amper nog.
In paniek vroeg ik opnieuw om een 'diagnose'. Angstig in het rond krabbelend... een houvast... geef me een houvast. Geef me aub een houvast, een geruststelling.
Wat is er aan de hand? Zal dit ooit voorbij gaan? Ik geloof het niet. Mijn hoop is voor het eerst in al die jaren onvindbaar. Net zoals het geloof in mijn kunnen, in het leven, in mensen om me heen. Alles is weg.
Is een diagnose een houvast?
Luister ik wel? Ik ben te angstig. Ik word steeds angstiger. Want ik vroeg het al eerder en kreeg daarop ook antwoorden. Maar was het duidelijk genoeg voor me? Was ik misschien te bang om écht te horen?
Hoe moeilijk is het om jezelf te duiden. Ik hoor andere zaken dan er gezegd wordt.
En ik maak er verhalen rond die me ziek maken. Ik doe het niet met opzet. Die verhalen spoken rond en laten zich amper verdrijven.
Hij verzwijgt me de diagnose vertellen me die verhalen. Hij draait rond de pot. Wil de macht behouden. Vindt me een aansteller, een loser, iemand die wanen heeft. Hij wil me een lesje leren. Hij wil me via omwegen laten weten dat ik een zwakkelinge ben... dat ik blijf hangen in mijn eigen valstrikken en dat het mijn eigen schuld is dat ik er niet uitkom en zieker en zieker word. Omdat ik te dom ben, te zwak.
Hij lacht met me. Tikt me op de vingers.
En niets van die zaken die door mijn hoofd snijden, klopt... hij is te vertrouwen. Hij is niet bang zoals die ander. Alleen voorzichtig en alert. Maar 'ik' werd doodsbang. Begon die andere te zien... en een herhaling van wat toen gebeurde.
Ik kan me niet duiden. Ik kan amper nog zeggen wat is. Het is zoeken naar een naaldje in een hooiberg, in een splinter in een ijsberg.
Ik huil van binnen, ik huil en huil in stilte... schreeuw het uit...
Badend in het zweet werd ik wakker. Ondertussen word ik door hoofdpijn bij de zaak gehouden. De zaak... die is volgens mij dat ik ook op het front van gezonde voeding steken laat vallen.
Dagdelen amper iets eten en daarna teveel zooi in de plaats van een gezond avondmaal. Het begint er verder sterk op te lijken dat ik tijdens de avonduren voortdurend wat te eten haal om een leegte te vullen, om verdriet en pijn weg te eten. Zo voelt het toch. Dat ik dat binnen in mij door te eten of te drinken het zwijgen wil opleggen.
Ik gun mijn maag daardoor niet voldoende rust. Gevolg, vannacht misselijk wakker geworden en alsof er een balk in mijn buik zat.
Vanmorgen werd ik badend in het zweet wakker en kwam hoofdpijn de gelederen vervoegen.
Ik dronk gisteren niet alleen 's ochtends koffie.... En eenmaal thuis maakte ik geen lekker avondmaal maar nam ik zoutjes, zoet en pas daarna gezonde boterhammen. Waarom ging ik niet aan het koken, verdomme.
Dit moet ik aanpakken en wel meteen.
Er was allerlei gebeurd overdag maar moet ik het daardoor erger maken want daar komt het toch op neer als ik door zo ongezond te eten ook nog lichamelijke klachten krijg?
Ik moet, denk ik, beter opletten... Aanvankelijk voelde ik me immers opgewekt.
Iets begon toen. Gecombineerd met een vreemde stemming en de vermoeidheid die de hoge graad van gevoeligheid nog hoger stuwt, begonnen radars te werken die dat beter niet doen.
Verstrikt in de warhoop van minder fraaie gevoelens en gedachten. Vergeten de poorten te sluiten. Ik voelde me met de minuut een grotere mislukkelinge worden, voelde me steeds ellendiger door dat wat ik zag als opzettelijk genegeerd worden... en nog meer van dat fraais.
Bang werd ik... en helemaal onzeker... . Bijzonder beroerd ben ik huiswaarts gekeerd. Zo donker als de nacht.
Zwijgend stond hij naast mij en keek naar mijn werk maar zei geen woord.
En zij... zij liepen voorbij zonder ook maar één blik mijn kant uit te werpen.
Opzettelijk? Waarom dan?
Ik merk toch het verschil met de anderen...? Waarom doen ze dat? Wat is er de bedoeling van? Het maakte me steeds banger en ongelukkig.
Alle goed gevoel dat er was, er was geen spaander meer van over.
Stel nu, spreek ik mezelf toe, dàt je gelijk hebt en dat zij gebruik maken van psychologische spelletjes om je onzeker te maken, je zelfvertrouwen te ondermijnen of je te kwetsen, stel dus dat het daarom gebeurt, dan moet je hen toch niet die macht geven, dan moet je hen toch niet laten winnen? Sluit je ervoor af. Hermetisch. Bereid je erop voor dat zulke zaken gebeuren en laat ze niet winnen.
Ondertussen moet je toch weten dat niet alle mensen even aardig en oprecht zijn en er sprake is van naijver en afgunst. Van dezelfde sadistische prikjes als die je kent van vroeger. En boosaardigheid. Wapen jezelf ertegen. Laat ze niet binnendringen met die narigheid.
Wees voorbereid. Maar ga ook niet overhellen naar de andere kant... laat die mensen toe die je vertrouwt, en niet diegene die steeds diezelfde gedragingen vertonen, gedragingen die je ziek maken... zelfs op momenten dat je het niet verwachtte omdat je je best fijn voelde.
Twee uur geleden werd ik wakker. Nog steeds daagt het me niet dat het zaterdag is. Elke keer hobbelt het besef achterna dat zondag nog moet komen.
Deze mafheid, sufheid, verwardheid, vergeetachtigheid is al een hele tijd bezig en het kan behoorlijk hinderlijk zijn. Soms maak ik me zorgen.
Zou het van de medicatie kunnen komen, vraag ik me dan af. Of komt het door de depressie? Of hoort dit bij een bepaalde leeftijd?
Soms lijkt het of ik leef in een waas. Andere keren bevind ik me in een klok die voortdurend galmt.
Ik probeer allerlei binnen in me tot rust te krijgen. Andere keren probeer ik mezelf tot leven te wekken.
Een warboel is het... die ik ga proberen te ontwarren.
Ik wil mijzelf weer tot leven wekken, de motor aanzwengelen, niet meer zo vaak dat gevoel hebben dat alles rondom mij onwerkelijk is en ik niet heus besta. Alsof ik geen mens ben maar een nevelige schim.
