Neem het me niet kwalijk dat ik een weekje gewacht heb om het laatste ( en beloofde ) berichtje met een paar foto's op deze blog te toveren. Gepensioneerden hebben het druk, maar dat is allom geweten.
Ik ben hopeloos op zoek gegaan naar een paar geweldige foto's maar na de professionele opnames van den Brat zijn mijn resultaten met dat goedkoop bakske van den Aldi eigenlijk niet echt toonbaar. Toch een poging.
Een van de foto's is representatief voor de trekking. Die dag hebben we ook alles gehad wat de natuur op deze hoogte te bieden heeft. Hagel, sneeuw en wind. Regen komt hier god zij dank in dit seizoen minder voor.
De andere foto is het dorpje Quetana, waar we op dag 16 een refuge vonden aan de voet van de Uturunco vulkaan, de berg die we 's anderdaags gingen veroveren. Ligt hij er niet mooi bij?
Over de terugreis is weinig te zeggen. Nog altijd een lange reis, maar alles verliep vlotjes. En het eerste Duvelke op de luchthaven wrong een beetje, maar bij het tweede ging het al veel beter.
Blijft me nu nog om jullie te danken voor de interesse en de vele berichtjes die ik via het gastenboek of per mail onderweg mocht ontvangen. Natuurljk dank ik ook mijn vrouwtje die thuis braaf de wacht heeft gehouden en mij dit nieuwe avontuur heeft gegund. Ge moet ze maar vinden...
Blijf allen gezond, keep smiling en tot een volgende gelegenheid.
Willy
NB: Oh ja, ik vergat het bijna. Er volgt op niet al te lange termijn nog een foto-reportageavond, ergens in de buurt. We zoeken een leuke gelegenheid en laten jullie snel iets weten.
Aan alles komt en eind. Ook aan dit geweldig avontuur. Ik zit momenteel in een vliegmachien tussen Bolivia en Peru en ben jullie toch nog een verhaaltje schuldig. Ik een vorig verslag heb ik gemeld dat we vrijdagavond de bloemekes zouden buitenzetten in La Paz. Het was goed begonnen met een lekker dineetje in La Comédie, een frans/biliviaan restaurant waar we onze lokale gids Edwin hebben bedankt en voorzien hebben van de traditionele fooi.
Nadien ging het richting Olivers Travel, een kroegje dat we tijdens een vorig verblijf in La Paz hadden ontdekt. Het was dus vrijdagavond en omdat het zondag verkiezingen waren, was de verkoop van alcoholische dranken verboden. Dikke pech dus maar we haalden ons geheim wapen naar boven. De charmes van den Brat!. Hij heeft de uitbaatster zover gekregen dat we uiteindelijk toch coctails mochten bestellen, want dat zou minder opvallen bij een eventuele controle.
De drankjes stonden nog maar net vor onze neus toen welgeteld 7 zwaarbewapende politiemannen/militairen het pandje binnenvielen en de zaak begonnen te controleren. En dat gaat vrij eenvoudig. Eén van die macho's kwam op me af, grabbelde mijn gin en tonic vast en duwde zijn goed ontwikkelde en getrainde neus in mijn glas, deed hetzelfde met de coca/rhum van Bratje en de poppen gingen aan het dansen. Grote discussies waarvan wij gespaard bleven dank zij: no habla Espagnol...
We kregen exact drie minuten om de zaak te verlaten en de kroeg werd ook meteen gesloten. Op de terugweg naar het hotel kwamen we een soort nachtwinkel tegen en de uitbater zag er geen graten in oms ons elk een flesje bier te verlappen. Op de gastvrije kamer van Philippe en Luc hebben we dan maar rustig het flesje uitgejabberd en moe maar onvoldaan naar bed gegaan.
Potosi heeft me gecharmeerd. Veel moderne jeugd, een stad bruisend van activiteiten, prachtige gebouwen uit de Spaanse periode en een zeer rijke geschiedenis.
Het prachtige museum La Moneda - de munt - toont zeer gedetailleerd hoe de munten destijds werden geslagen. Potosi leverde toen munten aan een groot aantal Zuid Amerikaanse landen terwijl op dit moment al hun pecunia elders wordt aangemaakt - Chili, Frankrijk...
Het benodigd zilver voor de muntstukken lag er maar op te rapen. Ook op dit moment, maar andere metalen zoals zink zijn nu meer gevraagd. Geen nood, de nabij gelegen berg Cerro Rico heeft 98 verschillende mineralen en ertsen in zijn buik zitten.
We hebben de nog steeds actieve mijn bezocht. 15 000 mijnwerkers zijn dag en nacht in de weer om de ertsen naar buiten te sleuren. En dit in mensonterende omstandigheden en zonder hulp van enige moderne technieken. Met een dikke kaak vol coca en andere troep verzachten zij hun lot met de hulp van Pacha Mama en El Tio, die ze elke vrijdag eren met coca bladeren, alcohol en tabak. Willen of niet, je staat hier toch even bij stil.
De mijn/berg heeft ondertussen 1000 ingangen en ziet er vanbinnen uit als een gruyere kaas. Wij vragen ons af wanneer hij gaat instorten.
Ook het klooster van Santa Theresia hebben velen van ons bekoord. De jongste non is 21 en de oudste 54. Merkwaardig.
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we onderwg naar La Paz, 550 km ver. Als jullie diet lezen zitten we daar al in het hotel. Zoals steeds is het scenario buiten betoverend mooi en afwisselend.
We hebben een laatste maal gelunched in Oruro, de home town van de brouwerij Huari, het pintje waarvan we vaak mochten genieten.
Morgen nog snel wat inkopen doen en rond de middag vertrekken we naar de luchihaven om via Lima/Peru en Madrid om zondagavond in Brussel toe te komen.
Volgende week volgen nog wat fotos en een afsluitend verhaaltje.
Met veel trots willen we jullie eerst en vooral laten weten dat we met zen allen op 11 oktober de top van de 6008 m hoge vulkaan UTURUNCU hebben gehaald.
Om 3 uur in de morgen bed uit en de jeeps brachten ons naar het vertrekpunt van de beklimming. Tijdens de 2 uur durende tocht slaagde een van onze 4 x 4 jeeps erin zich vast te rijden op een enorme rotsblok. 4 wielen in de lucht. Snel de krik eronder en wat rotsblokken aansleuren en we konden weer verder.
De top lag nog in de wolken maar de wind zou wel voor opklaring zorgen. Het collectief enthousiasme was groot. Deze berg heeft een winderige reputatie en we hoopten dat onze aangepaste kledij ons zou beschermen tegen deze vijand.
Het eerste wat langere gedeelte steeg geleidelijk en zorgde voor de nodige opwarming. Snel volgde een eerste steil stuk losse keien, as en ander braaksel dat deze vulkaan 200 000 jaar geleden uitspuwde. Trouwens, op diverse plaatsen verstoof de berg nog zwavelrook rond onze oren.
Op dit gedeelte ging het kronkelend naar boven, op sommige plaatsen ook door hardbevroren sneeuw. Maar plots stonden we oog in oog met HIJ waar we het meeste schrik van hadden. De wind...
Een ijselijk koude en zeer felle wind maakte het verder stijgen haast onmogelijk. De meeste energie hadden we nodig om gewoon recht te blijven staan en om niet van de berg weggemaaid te worden. Hoe lang we over dit gedeelte, ook weer met bevroren sneeuw, gezet hebben weet niemand. Maar dan plots hoor je het gejuich van de eersten die de top bereikt hebben en dan besef je dat het lijden bijna voorbij is. De vreugede is groot ondanks de totaal uitgeputte lijven tegen de rotswand. Sommigen met tranen in de ogen van de koude, anderen snakkend naar zuurstof die hier zo schaars aanwezig is.
Nog snel de gegeerde groepsfoto en de steenprotocol = meer info hierover volgt later = en dan wil iedereen zo snel als mogelijk van de top weg want de wind en de koude speelt nog steeds een kwalijke rol.
Gelukkig heeft iedereen nog voldoende energoe over om ook de afdaling tot een goed einde te brengen. De jeeps brengen ons terug naar de refuge waar onze kok ondertussen iets heeft klaargemaakt.
En hop dan weer de jeeps in naar ons volgend doel. Het avontuurlijke van onze reis zit er nu wel op. Nog een dagje Potosi en dan de lange terugweg naar La Paz.
Snel volgt er nog wat nieuws over onze aktiviteiten van de vorige week, gezien geen Internet, geen telefoon en soms ook geen stroom konden we eerder niks doorzenden.
Zoals beloofd hierna nog een verslagje van die dagen dat we van de bewoonde wereld werden afgesloten. De rustdag in La Paz heeft ieder op zijn eigen manier doorgebracht. Sommigen zijn gaan shoppen, anderen het hogere gedeelte van deze merkwaardige stad bezocht en van nog anderen weten we het niet.
In elk geval hebben wij op 6/10 onze muilezels ingeruild voor 2 jeeps 4 x 4 en zijn we naar het zuiden vertrokken. W hebben steeds geflirt met de Chileense grens en de 5000 meter hoogte. We gaan niet in detail treden maar we hebben geslapen aan: de voet van de hoogste Boliviaanse berg Sajama, aan de voet van de Thunupa vulkaan, in San Juan in een pension gemaakt van zoutblokken, aan de oevers van de bloedrode Laguna Colorades met de honderden flamimgos en uiteindelijk in Quetana, aan de voet van de Uturunca vulkaan die we des anderdaags moesten aanvallen.
De rit gaat inderdaad langs de Joyas de los Andes, de juwelen van de Andes. De ene vulkaan na de andere en langs vele gekleurde meren, het ene groen, het andere blauw of rood. En op de meeste meren de sierlijke roze flamimgos.
Slapen deden we in Refugios, niet direct met een aantal sterren te omschrijven. Wel met: basic, very basic of very, very basic. En zo begonnen wij er zelf ook uit te zien na een aantal dagen zonder douche of degelijk sanitair.
De dorpjes kunnen we op dezelfde manier catalogeren. Grauw, stofferig, verlaten, desolaat. Moeilijk te vatten hoe mensen hier kunnen functioneren. Veel contact met Bolivianen hebben we niet gehad want tegen de tijd dat we in een dorpje kwartier hadden gezocht was er geen kat meer op straat te zien.
Laten we het even over heet weer hebben: sinds we La Paz hebben verlaten is de zon wel redelijk actief geweest. Maar oh wee als je het aandurfde om na zonsondergang nog buiten te komen in je T -shirt. Bitsig koud, stevige wind en stof, heel veel stof.
Maar van het ene dorpje naar het ander werden we ontzettend verwend. De zoutvlakten van Coipasa en van Uyuni, honderden km. verblindende witte vlaktes. Een eiland vol cactussen tot 7 meter hoog en indrukwekkende geiserpartijen. We hebben twee maal in warmwaterbronnen kunnen baden. Een keer zelfs op 5 000 meter hoogte. Niet te bevatten. En niet te vergeten: overal wind, wind en nog eens wind.
We hadden onze eigen kok mee die voor de lunches en het avondeten zorgde. Maar daarmee is ook weer alles gezegd. Basic is te zacht uitgedrukt, very basic komt in de buurt maar omdat het een ontzettend fijne en sympathieke kerel was zullen we het hierbij laten. Af en toe vonden we wel een reisgenoot kronkelend achteraan in de jeep of spurtend naar een grote rots of struik om: je weet wel wat te doen. Maar iedereen is nu weer in volle vorm.
Ik kan me ook niet laten om iets te vertellen over de wegen in Bolivia. Als we morgenavond in La Paz toekomen zullen we ongeveer 2000 km in de jeep doorgebracht hebben. Het grootste gedeelte hiervan ging over niet bewerkte wegen. Kris kras door de natuur over rotsen, stenen en stof. Heel veel stof. Ik kan niet voor de andere spreken maar ik heb het gevoel dat mijn ingewanden van plaats zijn verwisseld. Schokken en nog een schokken. Van even in te dommelen was geen sprake. En maar goed ook, want de natuur is hier verbluffend afwisselend en bloedstollend mooi.
Momenteel zitten we in Potosi. Een stadje waar de Spanjaarden letterlijk en figuurlijk hun stempel op gedrukt hebben. We bezochten vanmorgen een mijn waar ertsen op een voorhistorische methode nog ontgonnen worden. Indrukwekkend, maar dat vertellen we later nog wel eens.
Morgen een lange rit naar La Paz. God zij dank over een verharde weg. Daar nog eens overnachten en waarschijnlijk een feestje bouwen om afscheid te nemen van de geweldige mensen waarmee we dit fantastich avontuur mochten beleven.
Misschien komt er nog een berichtje vanuit Bolivia, zoniet vanuit het thuisfront volgende week.
Keep smiling, dat doen wij ook.
PS: Geniet ook van de fotos die Bratje zonet op deze blog heeft getoverd.
