Hij vertelde van de tijd in het leger. Hij heeft gediend kort na de W.O.II. Daar heeft hij leren patatten jassen. Thuis moest hij dat niet doen. Enige zoon... nee, in die tijd was dat werk voor moeder en zuster. Wat niet wegneemt dat hij met plezier goed z'n mannetje stond in de keuken. Dat had hij geleerd, om te beginnen, in het leger. In die tijd leerden die jonge gasten in het leger zowat alles, denk ik. Maar het was een goeie tijd. Ik kan het me haast niet inbeelden dat ik zou spreken van een goeie tijd als men mij maar loopt te commanderen voor niets. Enfin, voor niets is dat natuurlijk niet, het is in het belang van ons landje. Nog maar net terug vrij van bezetting, maar men moest toch op z'n minst een leger hebben, neem ik aan. Hij had het er goed. Vooral heeft hij heel veel plezier gemaakt. Veel vrienden had hij daar en samen staken ze uit wat ze konden. Dus, je kan het raden. De straffen bleven niet uit. Maar die namen ze erbij met plezier, dat was het waard.
Wat hij allemaal heeft uitgestoken, heeft hij me wel ooit verteld, maar ik weet het niet meer. Mijn broer onthoud zulke dingen beter dan ik. Ik weet wel dat hij nog lang na zijn legerdienst contact bleef hebben met z'n maats. Zo zie je maar, het leger heeft beslist zijn nut. Het brengt mensen dichter bij mekaar. Uit die tijd heb ik enkele fotootjes. Allemaal even mooi. Zo'n uniform doet natuurlijk ook al wel wat, het maakt een man meer mannelijk. Het is stoer. Of mijn vader stoer was, dat kan ik me amper inbeelden. Gehard was hij zowiezo, door de oorlog. Zoals iedereen in die tijd had hij ook zijn miserie gehad in die jaren. Gelukkig was de oorlog voorbij toen hij soldaat was. Hij heeft niet moeten vechten aan het front.
Hij heeft als jonge burger zijn deel gehad en het heeft hem bewerkt en veranderd. Jaren later heeft hij daarover verteld...
Als kind had ik een afstandelijke verhouding met hem. Hij was dan ook van 's morgens heel vroeg tot net voor het avondeten uit werken. Na het avondeten was het bedtijd. Dat houdt in dat ik mijn vader pas echt heb leren kennen toen ik al een tiener was. Waarschijnlijk ging hij zich meer moeien met de opvoeding vanwege die rebelse puberhouding, die zovele jongeren door moeten. Mijn moeder deed dat ook wel, natuurlijk. Toch, we waren met velen en moeder 'had en heeft toch maar 2 handen'. Die 'maar 2 handen', werden bijna obsessief... Zie je, op den duur dacht ik dat het aan mij lag dat moeder maar 2 handen had. Het kwam niet in me op dat iedereen er 2 had, nee, het lag aan mij. En 2, dat was blijkbaar niet goed. Gelukkig is dat gelijkelijk over gegaan, kwam daar sleet op en heb ik daar niks aan over gehouden... denk ik... Maar een tiener weet er handig gebruik van te maken en zijn voordeel te benutten. En toen, denk ik dat mijn vader stilaan in mijn leven kwam.
Op school was het jaarlijkse lentefeest. We hadden met heel de lagere school wat ingestudeerd. Elke klas ging wat opvoeren, je kent dat wel. Een hoop kinderen onwennig bij mekaar. Gibberen en uitbundig van de zenuwen, want het is de eerste keer in je leventje dat je als zonnebloem gekleed op een podium met je armpjes moet gaan zwieren in de maat en dan nog correct en mooi zingen. Ook de lach op je gezicht moet er zijn, want je bent een zonnebloem, je moet blij zijn. Mama en papa komen kijken naar het grote evenement. Natuurlijk loopt het goed af, want dat doet het altijd, ook als je struikelt of vals hebt gezongen. Nog helemaal vol van die adrenalinestoot sta je -na afloop- al terug op de stoep met je ouders richting huiswaarts. Je hebt de nodige felicitaties in ontvangst genomen... enfin, moeder heeft je omhelst omdat je het zo prachtig deed. Vader was... 'k weet het in feite niet, ik denk dat hij met iemand in gesprek was ofzo. Maar dan komt het moment waarop je van vader ook iets verwacht, liefst een goedkeuring natuurlijk. Maar het komt niet. Niet positief, niet negatief. Ernaar vragen misschien? Mmmmm.. de durf ontbreekt, stel dat hij het niet goed vond, dat kan, want hij zwijgt omdat hij je misschien liever niet wil afbreken. Maar dat is het niet echt natuurlijk, je denkt dat alleen maar.
Later leerde ik hem kennen. Begrijpen, stukje bij beetje. En het leuke is, dat hij me enorm beviel, die vader van me. Daarom wil ik graag wat over hem schrijven. Af en toe, want hij is dood maar hij is zeer levendig aanwezig. Iemand in mijn nabije omgeving heeft tijdens vader's begrafenis beloofd te schrijven over hem. Dat moest van niemand natuurlijk, maar die belofte was er en daarom hoopte ik om af en toe eens te lezen wat een ander van vader dacht en hoe een ander hem kende. Nu zijn we enkele jaren verder. De belofte heeft zijn waarheid nog niet gevonden. Daarom doe ik dat nu, zonder te beloven. Zonder iemand erover te vertellen. Want het is zoals hij was in mijn ogen, hoe ik hem beleefde.
Hij vertelde van de tijd in het leger. Hij heeft gediend kort na de W.O.II. Daar heeft hij leren patatten jassen. Thuis moest hij dat niet doen. Enige zoon... nee, in die tijd was dat werk voor moeder en zuster. Wat niet wegneemt dat hij met plezier goed z'n mannetje stond in de keuken. Dat had hij geleerd, om te beginnen, in het leger. In die tijd leerden die jonge gasten in het leger zowat alles, denk ik. Maar het was een goeie tijd. Ik kan het me haast niet inbeelden dat ik zou spreken van een goeie tijd als men mij maar loopt te commanderen voor niets. Enfin, voor niets is dat natuurlijk niet, het is in het belang van ons landje. Nog maar net terug vrij van bezetting, maar men moest toch op z'n minst een leger hebben, neem ik aan. Hij had het er goed. Vooral heeft hij heel veel plezier gemaakt. Veel vrienden had hij daar en samen staken ze uit wat ze konden. Dus, je kan het raden. De straffen bleven niet uit. Maar die namen ze erbij met plezier, dat was het waard.
