|
|
|
|
 |
|
|
| herinneringen ,zoveel mooie dingen ! |
 |
|
| 14-01-2012 |
 het verhaal van een sterke vrouw |
Haar verhaal ...
1921 was het , volop crisis na de eerste wereldoorlog.. ..
hier in de westhoek , waar het oorlogsgeweld alles had vernietigd , kwam alles maar weer traag op gang .
ouders treurden nog om hun verloren zonen , vrouwen om hun vermiste mannen
alles was nog in puin , maar .. jonge mensen probeerden om normaal jong te zijn en .... werden alweer verliefd !
zo ook zij , ze werd verliefd op een jonge soldaat , blond met blauwe ogen ( zei ze altijd ) en algauw werden ze een paar
alle twee onbemiddeld , in haar woorden zo arm als een kerkrat trouwden ze in alle eenvoud , s morgens vroeg , geen feest , geen foto , geen nieuwe kleren
.maar ze hadden elkaar ! -- zei ze .
ze werkten alle twee op de velden en spaarden , elke cent werd tweemaal omgedraaid voor hij werd uitgegeven
en ... na een tijdje kochten ze een piepklein huisje met een lening van de boer , zo ging dat in die tijd , zei ze
.
ze werd zwanger en kreeg een dochtertje , zon mooi lief , blond meisje met blauwe ogen zei ze --
en ... ze kon niet meer op de velden werken , dus ging ze thuis kantklossen om iets bij te verdienen .. t ging goed
na twee jaar werd ze opnieuw zwanger en hij , hij ging naar Frankrijk , zoals zovelen hier in de westhoek , als seizoenarbeider ,
ze bleven weken weg , maar verdienden wel een goede cent ..
maar toen sloeg het noodlot toe zei ze .
hij stierf op het bietenveld , zesentwintig was hij en zij bleef achter met een peuter en zwanger en was drieëntwintig jaar
hulp was er niet , tenzij de buren
.
ze beviel van een jongen met de hulp van de buurvrouw , want geld vooreen dokter of vroedvrouw was er niet
haar dochtertje stierf een paar maanden later
mijn mooie kindje , --zei ze
het huisje , piepklein , maar HUN droom , moest nog worden afgelost , tijd om te treuren en te rouwen was er niet zei ze ---
ze moest uit werken , voor haar zoontje en voor het huisje !
en zo kwam het dat haar jongste zus trouwde en in het huisje mocht wonen indien ze voor het jongentje zorgde..
zij moest uit werken in een dienst met inslaap , zag haar kindje slechts één keer in de maand zei ze
na jaren , was het huisje dan toch eindelijk haar eigendom en het jongentje ondertussen zes jaar
.en kreeg ze kennis met een jonge weduwnaar , ook met een kind van negen jaar
in 1932 trouwden ze dan , zei ze
.
en samen kregen ze nog kinderen en deden wat westhoekers in de genen zit , ze kochten een huis
. En spaarden voor hun kinderen !
het kleine huisje heeft ze steeds behouden , dat was van haar jongentje die zijn vader nooit had gekend
zei ze
.
deze sterke vrouw was mijn moeder
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
