Managua, dinsdag 31 maart, 03.00 uxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Gelukkig hebben we zelf een wake-up-call in onze gsm’s gezet want het hotel vergeet ons op te roepen ! De bestelde taxi staat er wel : hij was relatief duur maar het is de beste auto waar we gedurende ons heel reis in gereden hebben.  Voor wat, hoort wat …

We zijn zo vroeg op de luchthaven dat er nog niks open is, behalve dan de check-in voor onze vlucht.  We gaan in transit in San Salvador, daar hebben we dan wel tijd voor een kopje koffie.  In het vliegtuig hang ik met mijn neus tegen het raampje, het bergachtige landschap schuift onder mij voorbij.  De natuur maakt plaats voor de contouren van de grote stad Mexico, het is een heldere morgen en het dik pak smog is duidelijk zichtbaar. 

Het is wel 11 weken geleden maar hier komen we op vertrouwd terrein.   De luchthaven herkennen we, het taxisysteem herkennen we, het hotel herkennen we, zelfs de kleuren van de bedsprei in de kamer herkennen we ! Het voelt goed aan om terug het Palacio de Bellas Artes – achter de hoek van ons hotel - te zien schitteren in de zon en dan naar het Alameda park te wandelen, met de politie te paard, de schakende mannen, de verzorgde plantsoenen, de talrijke zitbanken ingenomen door keuvelende stadsbewoners.  Een bezoekje in het Diego Rivera museum maakt de dag rond. 

De volgende morgen trekken we naar het stadsdeel Coyoacán.  Vroeger was het een apart dorp, dan een stadje, nu ‘ingelijfd’ bij de grote stad.  Er zijn goed bewaarde statige eeuwenoude gebouwen, kleine hobbelige kasseien straatjes met fel gekleurde huizen maar ook elegante boulevards –waaronder de 1^ste bestrate weg in het Amerikaanse continent !-, verzorgde parken etc. maar we zijn hier vooral voor het huis waar Frida Kahlo en haar man Diego Rivera woonden en werkten.  Deze 2 waren erg belangrijke Mexicaanse schilders van de 20^ste eeuw.  Als we thuis zijn moeten we de film ‘Frida’ over haar leven nog maar eens bekijken … dat zal dan wel anders overkomen.

We lassen ook een shopping dag in; we storten ons nogmaals op de artisanale markten, ’t is nu of nooit, zeg maar.  Op het einde van de dag moeten we een extra draagtas kopen om onze kleurrijke aanwinsten thuis te krijgen.  De wandeling brengt ons in buurten waar we nog niet waren; mooie parken waar koppels danslessen krijgen - met transistor radiootjes op de banken - en begeesterde leraars die de pasjes geduldig blijven voordoen.  We komen terug door de Chinese wijk; die gasten vindt ge ook overal, met de typische rode lampionnetjes en de menukaarten met nummers. 

En dan onze laatste dag ! We bezoeken vandaag de ‘Templo de Jesus de Nazareth’ met het oudste hospitaal in centraal Amerika, opgericht door Hernando Cortés himself (nog steeds in gebruik !), het ‘Museo Ciudad de Mexico’.  Maar we kunnen echt niet elke plaza, elke templo, elke casa, elk museum doen … onmogelijk ! die rijgen zich hier aan mekaar.  Als klapstuk kiezen we voor de ‘Templo Mayor’’, waarvan de ruïnes pas in 1978 zijn blootgelegd.  Hier was de Azteekse hoofdstad Tenochtitlán.  Anno 1500 waren er 200.000 inwoners en het was dus toen al één van de grootste steden ter wereld.  Bij de verovering van Mexico door Cortés werd de stad en de tempelpiramide grotendeels verwoest. (waar hebben we dat nog gehoord ? hebben die Spanjaarden wel iets heel gelaten …?)  Op maquettes zien we hoe de stad er moet hebben uitgezien.  De 60 m hoge tempel was het religieuze en ceremoniële centrum van de stad, er werden hier veel mensenoffers gebracht om de Goden goedgezind te houden.  Nu vinden we dat verwerpelijke praktijken natuurlijk maar toen was het een eer als je gekozen werd !  In het museum staan ongelofelijk prachtige stukken van de ter plaatse gevonden voorwerpen.  Maar ook de messen die gebruikt werden om het hart uit iemands lijf te snijden en vele schedels -dikwijls verminkt– worden als ‘kunst’voorwerp tentoongesteld. 

Op een dakterras, met zicht op de historische site en ook op de zócalo en de kathedraal, genieten we van onze laatste avond : lekker eten, een goed glas wijn en de zon. 

Het enige wat nog ‘moet’ is seffens gaan inpakken !

Mexico D.F., zaterdag 4 april, 4.30 u.

’t Is te vroeg voor de ochtendspits, dus rijden we zonder problemen naar de internationale luchthaven.  Een vlucht naar Washington en van daaruit terug naar huis.  Ja, dat woord alleen al “naar huis … thuis” dat heeft na 12 weken nomadenbestaan wel een aanlokkelijke klank !

Tijdens de vlucht overpeinzen we nog eens : we hebben veel gezien, veel gedaan, veel ervaren, veel indrukken opgedaan en nog zoveel om over na te denken.  Maar er is ook het gevoel dat we nog meer hadden willen zien.  Constant hebben we keuzes gemaakt, dus waren er ook veel dingen die niet gekozen geweest zijn … zullen die nog eens aan bod komen ?  Waarschijnlijk kiezen we de volgende keer toch weer een compleet andere bestemming … wie weet ?

En zo staan we na 84 dagen, na 9 vluchten (2 intercontinentaal, 6 internationaal en 1 nationaal), na 13 boottrips, na 54 bustrajecten, na 1 dag te paard, na 26 taxiritten, na 2 fietstochten, na 4 metroritten, na 5 truck- en jeepritten, na 1 tuc-tuc verplaatsing, na 2 x liften, terug op Belgische bodem. 

En na 36 verschillende kamers en bedden liggen we terug in ons eigen vertrouwde slaapkamer met waterbed in Westerlo … TERUG THUIS !!