December 2017, net voor de feestdagen is mijn vriend overleden aan de verschrikkelijke ziekte ALS. De laatste maanden waren intens. De zorg was zwaar. De aftakeling onmenselijk. In augustus zag ik in een droom een schaal gevuld met kerstballen en bij het ontwaken was er een weten dat zijn heengaan rond de kerstperiode zou plaatsvinden. Communicatie was niet meer mogelijk, elke dag was het een beetje afscheid nemen.
De eerste weken waren verdomd moeilijk. Ik ben mijn maatje kwijt. Alles in huis doet mij aan hem denken, tot de kleinste details. Een schuif opentrekken, daar ligt zijn brilletje. Een liedje op de radio. Een werkplaats vol met materiaal. Zijn tuintje waar hij dagelijks in bezig was.
Vandaag ben ik eindelijk begonnen met het sorteren van zijn kledij. Wie kan wat gebruiken en de rest naar een kledingdepot. Niet gemakkelijk!
Stilaan probeer ik mijn leven terug op de rails te krijgen. Met de hulp van de kinderen en kleinkinderen begint dat aardig te lukken. Er komen veel bezoekers over de vloer en ik ga zelf ook regelmatig de deur uit.
Lang geleden dat ik nog geschreven heb. Eindelijk heb ik mezelf kunnen overhalen om iets te posten op dit blog. Ondertussen is er heel veel gebeurd en ziet ons leven er helemaal anders uit.
In februari 2015, een week voor zijn pensionering krijgt de vriend de diagnose "ALS". Amyotrofe Laterale Sclerose. Een aandoening van de motorische zenuwcellen in ruggenmerg en hersenstam. Wanneer motorische neuronen afsterven tgv ALS verliezen de hersenen het vermogen om de spierbewegingen aan te sturen. Eens de diagnose is gesteld heeft men nog een gemiddelde levensduur van 3 tot 5 jaar. Het is een sluipende, tergend langzaam verwoestende ziekte, waarvoor nog geen enkel medicijn gevonden is.
Ik zie nog steeds de angst in zijn ogen toen hij het nieuws vernam, totale ontreddering.
Thuis kwamen de waterlanders, ongeloof, tranen van onmacht, niet begrijpend, onwezenlijk. Een mokerslag, weg alle mooie plannen om te reizen en heerlijk van ons pensioen te genieten.
Bliksemflitsen van gedachten, vragen zonder antwoorden. Ook de neuroloog kon ons niet veel wijzer maken. De ziekte evolueert bij iedere persoon anders.
Familie en vrienden reageerden zeer ontdaan en emotioneel op het nieuws. De vele bemoedigende en troostende woorden deden ons goed.
Tussen al het verdriet door was er ook een blijde gebeurtenis in de familie, de geboorte van ons derde kleinkindje Inneke in oktober 2015.
Enkele weken geleden ging ik vlug naar de bakker, ben dus nooit zover geraakt. Onderweg heb ik een beetje te uitbundig de grond gekust, gevolg, gebroken pols, blauw oog en operatie. Een metalen plaat moet het boeltje bij mekaar houden. Minstens drie maanden zegt de dokter alvorens ik mijn linkerhand terug normaal zal kunnen gebruiken. Wat een geluk dat we nog een rechterhand hebben!
Dat rechterhand draait dus voor het ogenblik een pak overuren. Met de tijd leert men heel behendig te zijn, toch zijn er zaken die gewoon niet lukken. Al eens geprobeerd een BH aan te doen met één hand?
Vandaag begonnen met kinesitherapie, 3x in de week. Nog enkele weken en dit onaangename voorval kunnen we ook weer achter ons laten. Tegen de feestdagen zal ik hopelijk zelf mijn vlees terug kunnen snijden.
Wat mij bijblijft is de goedheid van de mensen. De spontane hulp, de vreemde man die mij met zijn wagen heeft thuisgebracht, de bezorgdheid van de kinderen, familie en vrienden, echt hartverwarmend.
Kleinkinderen zijn dikwijls een motivatie om nog een iets op het blog te plaatsen.
Mooie foto's die je wilt delen na een heerlijke herfstwandeling met je hartedief of de leuke uitspraken die je absoluut niet wil vergeten en noteren voor later.
Zo was er onlangs de uitleg van Matthias toen hij geveld was door een buikgriep : "Oma, mijn kakka is ziek, hij is gesmolten."
Op een avond merkte hij op dat de maan LEEG was. (na volle maan)
