STIL

razend snel ging de traagheid

het leven in mineur

ik kon het niet bijhouden

wat er allemaal

niet plaatsvond

de betekenis was er niet

onbekend miskend

trachtte ik het te begrijpen

absurd te willen zien

wat er niet was

was de eeuwigheid op komst

dat stille onbekende

schrikwekkend obscuur

verbazend frappant

de onzichbare raaklijn

ik voelde me eenzaam

tussen al de vriendschappen

de chaos van de aanwezigheid

met ieder zijn emoties

gekweld onbegrijpend

we konden het niet verhelpen

machteloos toekijken

hoe niets kon ondersteunen

wat in duigen viel

een geleden leven

ik was nu klein en onervaren

verloren in een vergane wereld

alle gehechtheid opgestapeld

als verloren goed

het hielp toch geen barst

ach we zullen herstarten

razend traag en stumperig de weg vinden in een wereld

zonder haar bijzondere genegenheid

de herinnering als enige houvast

aan ons moeder