Wel, was het de vorige keer al een tijdje geleden dat ik dit blog up-to-date kon houden, dan is het nu alweer mega-lang geleden dat ik hier nog iets gepost heb, al mijn beloftes tijdens mijn laatste bijdrage ten spijt. Met mijn welgemeende excuses. Toch gaat het niet slecht met mij, integendeel zelfs. Het gaat eindelijk zelfs zodanig de goede richting uit dat ik wel iets meer over mezelf wil vertellen.
Ooit was ik een jong meisje dat maar van enkele simpele dingen droomde : een man, een paar kindjes en een huis. Meer had ik niet nodig om gelukkig te worden. Al de rest kon me gestolen worden als ik alleen maar dat had. Die man is er echter nooit gekomen. De kindjes al evenmin dus. Ondertussen klikte de biologische klok steeds verder en is ze voorbij het punt gekomen dat ze nog een alarm geeft. Af en toe is er nog wel een licht 'tik tik', maar meestal is dat voor mij het signaal om de dekens weg te gooien of snel de vensters open te zetten, als u begrijpt wat ik bedoel...
Enfin, zonder man en zonder kindjes lagen al mijn dromen ineens in scherven en het heeft me een serieus wat tijd gevergd om daar min of meer mee om te kunnen gaan. Jarenlang heb ik me opgetrokken aan het gezelschap van mijn katten en ik moet toegeven, dat is goed gelukt. Ik heb enorm veel steun gehad aan de katten die mijn leven gedeeld hebben. Misschien omdat ik uit een huis kom waar katten niet echt gewaardeerd werden. Tot de dag van vandaag herinner ik mij de woorden van mijn moeder : "als ik ooit zie dat je de katten liever ziet dan de hond, dan vliegen ze weg". Mama, dat had je nu nooit mogen zeggen, zie. Soort zoekt soort, zei je vaak. Dan had je moeten weten dat deze ene underdog het voor de andere underdog zou opnemen. Rare uitdrukking vind ik dat nu ineens. We spreken over underDOG terwijl het eigenlijk over de katten gaat.
Hoewel ikzelf nooit een onderscheid gemaakt heb tussen katten en honden - voor mij zijn ze alletwee wezens die deel uitmaken van dezelfde wereld als ook wij mensen deel van uitmaken - toch komt mijn voorliefde voor katten waarschijnlijk wel hier vandaan. Gedurende lange tijd heb ik dan ook - tegen de wil van mijn ouders en vooral mijn vader - katten in mijn omgeving verzameld. Ik schat dat ik er ondertussen zo'n 50 gehad heb en gedurende meer dan 15 jaar heb ik er voor 9 tegelijk gezorgd. Misschien voelde ik me thuis in een groep katten die toch al niet geliefd was en vond ik bij hen de steun en de kracht om door te gaan? Misschien wilde ik persé dat mijn ouders ook van katten leerden houden opdat ze dan misschien ook een beetje van mij zouden houden? Wie weet? Hier zit alleszins voer voor psychologen, maar niet voor dit blog en zeker al niet meer voor mij.
Ik ben verder gegaan en zoals gezegd heb ik zeer veel steun gehad aan de katten met wie ik mijn leven gedeeld heb. Regelmatig waren er periodes van lichte tot diepe depressie, maar steeds wisten zij me er doorheen te sleuren. Hoe vaak ik het ook wilde opgeven, ik kon het niet want dat zou betekenen dat ik hen aan hun lot zou overlaten en dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Ik moest dus door al was het alleen maar voor hen. En onder hen waren er een drietal die echt pareltjes waren. En dé parel der parels was Tahzay. Lang heb ik gedacht : als hij er niet meer is dan stort ik volledig in. Edoch, vorig jaar is Tahzay overleden op de gezegende leeftijd van 18 jaar. En ik heb er vrede mee. Ik weet dat ik alles voor hem gedaan heb wat enigszins mogelijk was en ik weet dat hij dat wist. Ik weet dat ik hem een gelukkig leven gegeven heb en hij heeft me de kracht gegeven om het pad verder aan te leggen. Het pad waarin er plaats kwam voor Arkan, de hond en voor de 3 nieuwe jonge rosse katten. Met de komst van Arkan kon ik de leegte van het gemis van Tahzay opvullen. Arkan is een schat van een hond die me veel vreugde en energie geeft. Arkan brengt me buiten, wat de bedoeling was en is. Maar het is toch met de komst van de katten en dan vooral van Rosco dat ik iets van de rust terugvind die Tahzay me steeds kon brengen.
Vorig jaar ben ik ook van werk veranderd en van een stressvol, onregelmatig werkritme eindelijk overgeschakeld naar een drukker maar regelmatiger werkomgeving.
En zo komt het dus, dat ik met op dit moment eindelijk goed in mijn vel voel. Ik heb eindelijk een hond die ik niet eerder kon hebben omwille van de (hoeveelheid) katten, ik heb 3 jonge rosse katers ter ere van Tahzay en ik heb de herinnering aan Tahzay zelf. Misschien vertel ik ooit wel eens iets meer over de rol van Tahzay in mijn leven, maar op dit moment ben ik alleen maar dankbaar. Voor elke dag dat ik hem gekend heb en voor elke dag die nog komen gaat. En kan ik terug genieten van de pracht van een regenboog zoals degene die deze week te bewonderen was.
Het is een tijdje geleden dat ik nog wat aan dit blog heb toegevoegd maar het is me dan ook een drukke maand geweest zeg. Ik die dacht dat ik met het ophalen van Rosco eindelijk aan een wat rustiger periode kon beginnen, wist op dat moment nog niet wat me de komende weken te wachten stond.
Maar laten we beginnen bij het begin.
Op 21 januari ben ik dus Rosco gaan ophalen. In de wagen heeft ie zich echt rustig gedragen. Thuisgekomen heeft hij even de hond gezien. Die was nogal enthousiast, maar van Rosco's kant kwam alleen maar een bang geblaas. In het begin liep hij altijd weg van mij. Hij was wel rustig maar bang, hetgeen niet meer dan logisch is. Na een paar uur was dat gelukkig al heel wat beter en ontpopte hij zich tot een vriendelijk katje dat enorm graag gestreeld en geknuffeld wordt. Als ik hem aai, dan wil hij niet dat daar een einde aan komt. Hij laat het zich allemaal welgevallen en spint er maar op los.
Rosco
De dag nadat ik Rosco ben gaan ophalen, kreeg ik telefoon van Christel van de Arca Noah organisatie. In Rotterdam was er een mevrouw die naar een appartement verhuisd was, maar haar 2 rosse katers daar niet mee naartoe mocht nemen (blijkbaar had ze het contract niet goed gelezen...?). Dus werden de katten - 2 broertjes van 9 maand oud - in allerijl bij een vriendin gedropt. Maar die laatste woonde zelf op een appartement met 2 honden en 4 katten en die zag dat absoluut niet meer zitten. Christel van Arca Noah heeft toen de 2 katten meegenomen om er een oplossing voor te zoeken, maar ze vroeg zich meteen af waar ze nu aan begonnen was. Ze zou de katten immers een paar dagen in een bench moeten houden tot ze naar Spanje terugkeerden. En eens de katten dan geadopteerd werden zouden ze terug naar België of Nederland moeten vliegen. En dat terwijl de katten eigenlijk hier al zijn. Belachelijk niet ? Toen dacht ze aan ons gesprek dat ik er naast Rosco zeker nog een ros katje bij wil - ik ben een absolute MEGA-fan van rosse katers - en belde ze mij of ik ze eventueel kon opvangen.
Ik heb ja gezegd en ben de katten - Tijger en Bikkel - de volgende dag gaan ophalen. Ze zijn gecastreerd en heel groot, zeker voor hun leeftijd ( ik denk dat ze zo'n 5 à 6 kg wegen). Ze zijn volledig tam maar ze zijn wel niet veel 'manipulaties 'gewend. Persoonlijk noem ik ze goed verzorgde, maar slecht opgevoede katten. Je kan ze wel opnemen, maar dat hebben ze liever niet. En wanneer je hun oogjes wil uitkuisen of hun oren wil nakijken, slaan ze in paniek. Ze zijn het niet gewend dat ze af en toe eens van top tot teen gecontrolleerd worden, maar verder zijn het twee rustige en lieve katten, die liever op zichzelf zijn dan dat ze contact met anderen zoeken. En hoewel ze hem niet kenden, kwamen ze zeer snel goed met Rosco overeen. Dat was ook geen probleem : Rosco - hoewel maar half zo groot als elk van hen - heeft ze beurtelings eens een paar ferme tikken verkocht en toen begrepen ze al gauw dat ze met dat kleine baasje zeker rekening moesten houden, hahaha.
Rosco
Hoewel de katten bij mij in opvang kwamen, had Christel me gezegd dat ik ze ook mocht houden. Aanvankelijk dacht ik daar niet aan omdat ik ze iets te afstandelijk vind en het niet echt klikt tussen hen en mij. Ze zijn héél anders dan Rosco die een echte kroelkat is. Hem kan ik wel gemakkelijk opnemen en hij komt ook vaak op schoot zittten. Hij zoekt mij altijd kirrend op en dat vind ik zóóó lief. Ik noem hem ondertussen ook al regelmatig "rossibolli", want hij is een schat van een beestje.
En dus zat ik ineens met 3 katten en een hond. Katten die elkaar onderling al niet kenden, maar zelfs al laten we dat buiten beschouwing : 3 katten die geen van allen een hond gewend waren. En een hond die geen katten gewend is en die er nu opeens met drie te maken kreeg. Een jonge, overenthousiaste Golden Retriever in toom houden wanneer hij één kat in het oog krijgt, dat gaat nog wel. Maar wanneer er dan nog op andere plaatsen ineens katten uit het niets opduiken.... dan wordt het wel serieus moeilijk, dat kan ik u verzekeren.
Ondertussen zijn we echter een drietal weken verder. Niet dat het mijn gedroomde katten zijn, maar ik ben in de afgelopen weken wel wat gehecht geraakt aan Tijger en Bikkel en de kans is groot dat ze hier zullen blijven. Ze zijn ondertussen herdoopt naar Tigo en Biki want met hun oorspronkelijke namen kon ik absoluut niet leven. Ze laten zich ondertussen al wat meer 'onder handen' nemen, zij het met mondjesmaat, maar daar heb ik geen problemen mee. Geduld is een schone deugd, dat is mijn moto. Met ééntje, nl. Tigo zou ik er geen problemen mee hebben om die te houden maar dat betekent dan dat ik de broers moet scheiden en daar wil ik niet aan beginnnen.
Tigo
Biki
Het feit dat Tigo en Biki ondertussen wel al min of meer met Arkan overweg kunnen, speelt waarschijnlijk ook mee waarom ze zullen blijven. Want hoewel Rosco een zalig, fantastisch, superlief, enz... droomkatje is, tussen hem en Arkan wil het nog steeds niet lukken en is het meer oorlog dan vrede. Of beter gezegd : het is eigenlijk alleen maar oorlog. Arkan wil wel, aan hem zal het niet liggen, maar hij wil eigenlijk teveel ineens. Hij vindt Rosco supperschattig en wil er graag nader mee kennismaken, maar de kat blijft afstand bewaren. Dus kan Arkan zijn ogen niet van Rosco afhouden (kattentaal =dreigend) en kwispelt hij steeds als hij Rosco ziet (kattentaal =dreigend). En als Rosco dan toch eens dichter durft komen, dan springt Arkan op en neer met speeltjes om hem te charmeren (kattentaal =dreigend), zodat de kat weer hervalt in een verdedigend geblaas. 't Is een beetje een vicieuze cirkel, maar ook hier zit traag maar gestaag wat verbetering in en ik denk dat Rosco's angst grotendeels wordt weggenomen door het feit dat hij ziet dat de andere twee wel al bij de hond durven komen zonder dat ze echt in paniek slaan.
Voila, tot zover de update over de katten. Ondertussen hebben ze ook mijn wagen volledig in de prak gereden, ben ik hersteld van een kleine whiplash, heb ik een lichte hernia opgelopen om de hond in te tomen in zijn samengaan met katten, heb ik een nieuwe wagen en is mijn boiler in brand gevlogen. Ik ben al blij dat ik dit blog weer up-to-date gekregen heb en zal van nu af aan weer wat regelmatiger posten.
Ik ben hem deze namiddag in Stekene gaan halen. Hij is een rustig maar - logisch - nog bang katje en ik zie het helemaal zitten met hem. Het verslag van zijn aankomst zal ik morgen doen, maar ik wilde alvast deze foto's met jullie delen.
En ondertussen gaat deze 'nachtuil' eindelijk terug eens vroeg onder de wol al was het alleen maar om bij Rosco te kunnen zijn.
Nog een paar daagjes wachten en dat zal Rosco er eindelijk zijn.
Ik heb vandaag bericht gekregen dat Rosco op zaterdag 21 februari naar België zou komen. Ik zou hem dan diezelfde dag in Stekene kunnen gaan ophalen. Ik kan bijna niet wachten tot het zover is. De afgelopen dagen heb ik ook nog een fotootje van hem gekregen en het zou het uitstekend met hem gaan.
Ondertussen heb ik ook contact met de baasjes van 2 van zijn broertjes, nl. Nozem en Sylke. Van het baasje van zijn andere broertje, Bondo, heb ik nog niets gehoord. Nozem is ondertussen al in zijn nieuwe mandje. En ook Sylke vertrekt binnenkort huiswaarts.
Bizar, maar Arkan is echt gek van.....ROZIJNENBROOD !
Hij kickt erop, hij flipt ervan, hij wordt helemaal wild om toch maar een stukje rozijnenbrood te krijgen. Hij heeft ondertussen geleerd dat ie dingen zachtjes in zijn muil moet aannemen, maar met rozijnenbrood lukt dat niet. 't Is hap van hier en hap van daar. Knabbelen doet ie er niet echt op, als 't maar binnen is en er liefst nog meer komt...
Zelfs gedroogde varkensoren - waar ie ook zo gek op is - moeten het onderspit delven tegen het rozijnenbrood.
Ik heb de proef eens op de som genomen. Met in de ene hand een varkensoor en in de andere hand een boterham rozijnenbrood, gaf ik hem de keuze. Wie denkt dat een hond in dergelijke omstandigheden zomaar het eerste het beste neemt, heeft het mis. Hij snuffelde aan allebei en je zag duidelijk dat hij twijfelde. Lekker boterhammetje, dacht ie. Hoewel, dat varkensoor rook ook aantrekkelijk. Uiteindelijk koos hij en nam hij ... jawel, het rozijnenbrood !
Deze namiddag kreeg ik onverwacht telefoon van Arca Noah uit Spanje. Blijkbaar komen zij morgen met het vliegtuig maar België en zouden zij op de luchthaven een extra bench gereserveerd gekregen hebben. Echt zeker is het nog niet, maar als het doorgaat, dan kunnen zij 3 extra katten naar België meenemen. En dat zouden dan Rosco en zijn 2 broertjes (Nozem en Bondo) worden.
De kans is dus groot dat ik Rosco morgenavond al kan gaan ophalen. Ik hoop dat het doorgaat want ik kijk echt al uit naar de komst van het katertje.
Ik moet wel nog vlug wat dingen in orde brengen : een kleine bench van de zolder halen, een mandje klaarzetten, de kattenbakken uit de kelder halen enz... Gelukkig heb ik alles in huis en is het maar klaar te zetten. Alleen junior katteneten moet ik nog gaan kopen.
Morgenmiddag krijg ik telefoon en weet ik of het doorgaat of dat ik moet wachten tot 1 februari. Tot dan hou ik alleszins mijn vingertjes gekruist.
Totnogtoe slaapt Arkan 's nachts steevast in zijn bench. Ik weet dat er voor- en tegenstanders van de bench zijn, maar ik heb er al veel voordelen van ondervonden.
Toch denk ik dat ik hem deze nacht voor het eerst niet in zijn bench ga opsluiten, maar hem de vrijheid geven om beneden te slapen waar ie wil. Ik had aanvankelijk gepland de bench te gebruiken tot hij één jaar oud is, maar de komst van Rosco zorgt er waarschijnlijk voor dat de dingen een beetje versneld worden.
Het is immers goed mogelijk dat ik de bench nog goed kan gebruiken om Arkan en Rosco aan elkaar te laten wennen. In dat geval moet Rosco er regelmatig in zodat ie op zijn gemak kan wennen aan de aanwezigheid en de levendigheid van een jonge Golden Retriever, en zodat de geuren van beide dieren zich met elkaar kunnen vermengen. Maar dat kan ik alleen maar indien Arkan de bench op dat moment niet meer als zijn persoonlijk territorium beschouwt. En om dat te verwezenlijken moet hij zich 's nachts dus andere plekjes eigen maken.
De afgelopen maanden heeft ie - wanneer ik gaan werken ben - bewezen dat hij zich braaf gedraagt , zelfs wanneer hij een groot deel van de dag alleen is. Hoewel jong is hij toch slim en gezien zijn karakter zie ik geen enkel probleem om nu al de bench een beetje buiten beschouwing te laten.
Hopelijk denk ik daar morgenvroeg ook nog zo over...
Zondag vandaag. Dat betekent een bezoekje aan mijn vader en broer én het wegen van Arkan. Ik kan Arkan niet meer dragen, daarvoor is hij ondertussen iets te zwaar geworden. Dus is het mijn boer die de - letterlijk - zware taak op zich heeft genomen om het harige mormel te wegen.
Vandaag bleef de weegschaal op 34,4 kg staan. Vorige week was het gewicht idem als dat van de week daarvoor, maar vandaag bleek dat er toch 1,2 kg bij is.
De gewichtstoename lijkt dus iets verminderd te zijn. Er komt niet meer elke week wat bij. De ene week is het niets, de andere week is het ongeveer 1kg. Logisch ook als men bedenkt dat Arkan toch zijn nominale grootte aan het bereiken is.
Gezien de bouw van zowel zijn moeder als zijn vader, verwacht ik wel dat Arkan een grote hond zal worden en dat zijn uiteindelijke gewicht op zo'n 38 kg zal blijven steken. Nog zo'n 4kg te gaan dus. Hopelijk niet meer, want ook de rug van mijn broer is niet meer van de jongste ...
