Regisseur Stijn Devillé (44) had het bijna zelf meegemaakt. Tijdens een familiebezoek in Gent, acht jaar geleden, hoorde hij plots een hard geluid in de gang. Zijn dochter Lena, toen zes jaar, was van de trap gestruikeld en lag roerloos op de grond. Ze ademde niet meer en begon blauw te worden. “Ik heb toen gedaan wat je eigenlijk niet mag doen: haar vastgepakt en door elkaar geschud. Toen dat niet hielp ben ik haar beginnen te beademen. Ervaring had ik daar niet mee, nee.”

Maar het hielp: er kwam weer een hartslag en Lena opende even haar ogen. Later, in het ziekenhuis, bleek zijn dochter veel geluk gehad te hebben. Ze had enkel een hersenschudding. Het had veel erger kunnen aflopen.

Rouw

“Het rare was dat ik en mijn vrouw daarna geen opluchting voelden, maar dat er een gevoel van leegte en eenzaamheid kwam opzetten. Een rouwperiode die acht maanden heeft geduurd. Niets van het leed in de wereld - iets wat ik me normaal wél aantrek - kon me nog schelen. Ik rouwde dus om een kind dat we niet verloren hadden, heel paradoxaal. Tegelijkertijd dacht ik: hoe moeten mensen zich dan wel niet voelen die effectief een kind hebben verloren?”

Taboe

Een idee om er een theaterstuk aan te wijden was niet meteen aan de orde. “Weet je wat raar was? Op het moment zelf dat het gebeurde, had ik verschrikkelijke gedachten: ‘hier moet ik iets mee doen’ bijvoorbeeld. En ook: ‘ik ben nog niet klaar met Lena, want zij is ons ‘lastigste’ kind. Pak liever een ander.’” Devillé schaamde zich voor die gedachten, begreep niet waar ze vandaan kwamen en het onderwerp werd acht jaar lang een taboe om er iets mee te doen.

Ik ontmoette mensen die een kind hadden verloren, en wat me verbaasde was hun veerkracht om verder te leven. Stijn Devillé regisseur

“Maar ik ontmoette mensen die wel een kind hadden verloren, en wat me verbaasde was hun veerkracht om verder te leven. Het verdriet, dat raken ze nooit meer kwijt, maar ze voelden zich soms verplicht om op een of andere manier door te gaan voor hun kind dat ze verloren hadden. Dat ze daardoor zelfs dubbel moesten leven, voor jezelf én voor het kind.”

Regenprinter

Op een avond was Devillé aanwezig op een diner met aan één kant een specialist in nanotechnologie, en aan de andere kant van hem een moeder die haar kind was verloren. Het gesprek switchte van het ene onderwerp naar het andere. Toen kreeg hij het idee hoe hij het stuk zou brengen.

“In het verhaal reizen de ouders - gespeeld door Tom Van Bauwel & Sara Vertongen - na de dood van hun kind naar Singapore. De moeder gaat daar werken, de vader dwaalt er door de straten in de moessonregen en ziet in de regen woorden verschijnen. Hij meent daarin zijn dochter te herkennen en begint, via de regen met haar te spreken.”

Om dat idee naar het podium te vertalen, gebruikt Het nieuwstedelijk een regenprinter: die laat het niet alleen regenen ín de theaterzaal, maar ‘schrijft’ ook woorden in het water.

Op 30 en 31 mei, C-Mine cultuurcentrum Genk. Alle data: www.hetnieuwstedelijk.be