Demonisch dansen en daverende planken: Amenra blies Pukkelpop omver
Amenra speelde twee keer eerder op Pukkelpop, en twee keer was dat een belevenis. In 2013 in de Wablief?!, in 2015 in The Shelter, twee podia die intussen in Kiewit begraven liggen. Maar Amenra verhuisde niet noodgedwongen naar The Marquee, ze verdienden het om eindelijk eens hoog op één van de twee grote podia te staan.
De intrede was naar goede gewoonte imposant. Een in helle mist opgelicht decor in zwart en wit, en bijna onmerkbaar zacht aanzoemende onheilsmuziek zorgden ervoor dat je meteen in hun universum zat, terwijl de groep nog het podium moest opkomen. Allemaal in het zwart, uiteraard, ook Colin van Eeckhout, zanger en hogepriester. Drie jaar geleden in The Shelter in niets meer dan een vleeskleurige onderbroek, dit keer in een sober zwart ensemble, met op zijn kin een volle baard. De dreiging en donkere kracht die hij uitstraalde was er niet minder om. Een kwartier lang bleef hij met de rug naar het publiek staan, in een demonische dans verwikkeld, grommend en mompelend, om dan weer de armen wijd uit te slaan en zijn ziel uit te schreeuwen. Ook al verstond je er geen woord van, er kwam niks uit zijn keel dat je niet geloofde.
Als de volumesluizen opengingen, daverden de planken van The Marquee onverbiddelijk en was er geen ontkomen aan de kracht van Amenra, op die momenten echter dat de groep aan het fluisteren ging, sloeg het publiek gaandeweg steeds luider aan het tateren. Wilde je in nog in de wereld van Amenra belanden, dan moest je naar de eerste rijen, daar waar de Marquee geen licht binnenlaat. In Shelter en Wablief bleven de rangen gesloten, in de Marquee waren er bijstaanders.
Aan Amenra zelf lag het niet, wie vooraan stond zag een groep die zoals altijd op leven en dood speelde, en in zijn stiltes nog indrukwekkender was dan op volle snelheid. Een paar keer, wanneer tussen de songs nevelen het podium aan het oog ontrokken, leek het alsof ze al weg waren, maar dan verscheen op het grote scherm weer de ebow van de gitarist, en zwol de razernij opnieuw aan.
Colin van Eeckhout eindigde het concert in ontbloot bovenlijf, zijn tattoos als donkere eretekens in het zoeklicht. Geen vleeshaken dit keer, maar op zijn voorhoofd zat bloed.
En dan ineens, na een uur, waren ze echt weg. Weggezogen in één laatste allesverterende noot. Alles zwart.
Amenra in de Marquee was geen concert voor de eeuwigheid wellicht, maar wel nog altijd een concert van Amenra.