‘Do You Wanna Play With Me?’: Inventief, fascinerend en hoogst verwarrend theater
In Do You Wanna Play With Me?, haar eerste voorstelling voor KVS, onderzoekt Sylvie Landuyt de impact die technologie op onze identiteit heeft gehad, heeft en zal hebben. Het resultaat is een inventieve voorstelling, die het soms moeilijk heeft om de juiste richting te bepalen.
Bezuidens de taalgrens wierp Sylvie Landuyt hoge ogen met voorstellingen als Elle(s), maar bij het Vlaamse publiek is ze nog grotendeels een nobele onbekende. Dus stelt ze zichzelf, per computertekst, maar even voor aan het begin van Do You Wanna Play With Me?, haar eerste voorstelling bij de KVS. “Theater is voor mij een heilige plaats”, typt ze op het scherm, verwijzend naar de ‘heilige’ Japanse kerselaar die de scène siert. “Een plaats waar we de wereld kunnen heruitvinden. Een plaats waar alles mogelijk is.”
In de daaropvolgende 80 minuten zet Landuyt dat adagium kracht bij. Do You Wanna Play With Me? onderzoekt hoe technologie, sociale media en identiteit hand in hand gaan, en trekt daarvoor alle registers open. Dries Notelteirs en Sophie Warnant spelen Manu en Nadine, de kinderen van een vervreemde, alleenstaande moeder, die hun eigen wereld en hun eigen identiteit creëren op het internet. Het is een wereld waarin alles mogelijk lijkt. Er staan seksspeeltjes en wijn in de koelkast, uit het niets komt een muzikant ‘Space Oddity’ zingen, en een danspaal bepaalt het sobere interieur.
Nadine en Manu – vernoemd naar de hoofdpersonages uit de controversiële cultfilm Baise-moi – bewegen zich door een brij van mechanische nietszeggende stemmen (“Siri, ik wil liefde”), creëren robotische spiegelbeelden van zichzelf en zoeken vooral – tevergeefs – naar een beetje genegenheid. Zij doet dat door zich in steeds explicietere poses aan te bieden, hij doet dat door warmte te zoeken bij vrouwen waar enkel koude te vinden is.
Met voice-overs en videoprojecties bouwt Landuyt een scenografisch labyrint uit: soms mooi, soms griezelig, altijd verwarrend.
De manier waarop Landuyt hun zoektocht vormgeeft, is inventief en fascinerend: ze bouwt haar eigen theatertaal en schuwt de moderne technologieën niet. Een etalagepop dient als eenvoudige, maar treffende metafoor voor de twee protagonisten, en met voice-overs en videoprojecties bouwt ze een scenografisch labyrint uit: soms mooi, soms griezelig, altijd verwarrend.
Afstand
Die verwarring is essentieel voor het thema van Do You Wanna Play With Me?, maar ze creëert ook een nodeloze afstand naar de toeschouwers. Warnant is een charismatische actrice, en Notelteirs een multitalent – hij acteert, danst, zingt, beatboxt en musiceert zich doorheen de voorstelling – maar hun personages blijven te vaak constructies in de bizarre wereld die Landuyt creëert. Dat het stuk meer drijft op het concept dan op een plot, is een verdedigbare keuze, maar ze leidt ertoe dat Do You Wanna Play With Me? soms richting mist.
Landuyt pakt wel uit met een treffende slotscène, waarin ze op een krachtige manier haar punt maakt. De ietwat voor de hand liggende, uitgespelde levensles die als een soort mini-epiloog volgt, voelt overbodig aan: de beelden die Landuyt creëert, zijn sterk genoeg. Wat Do You Wanna Play With Me? soms mist aan inhoud, maakt het goed aan visuele kracht: in het theater van Landuyt is immers alles mogelijk.
Tot 21/1 in de KVS, Brussel. Daarna op tournee.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
